Vísir - 14.06.1946, Page 7

Föstudaginn 14. júní 1946
V I S I R
7
Ruby M. Ayres
rrihJeJJah
Hún snéri sér að honum allæst:
„En af hverju liefir þú ekkert fyrir stafni? Er
þaö aðeins vegna þess, að faðir þinn — er auð-
ugur —■“
Hún þagnaði skyndilegá, og bætti svo við von-
leysislega:
„Hugh gæli aldrei unað i öðru landi.“
„Hugh gæti aldrei unað við neitt, ef það kæmi
i veg fyrir, að hann gæti lifað og látið sem hann
vill. En það er mál, sem mig varðar ekki. Eg
endurtek aðeins: Hann' býr ekki lijá okkur, þcg-
ar við erura orðin hjón.“
„En ef eg krefst þess?“
. Hún var reiðileg á svip, en hann liorfði á hana
án þess að láta reiði hennar hafa nokkur áhrif
á sig.
„Það gerirðu ekki, Priscilla.“
„Af hverju talarðu þannig til mín?“
„Eg vil taka það skýrt fram,“ sagði Jónatan,
„af þvi að tilgangur minn er að vera heiðarleg-
ur í framkomu við þig, að inér er vel ljóst
hvers vegna þú tókst mér. Það var ekki vegna
þess, að þú óskaðir þér fjárráða sjálfrar þín
vegna, heldur var það vegna hróður þíns.“
7. KAPÍTULI.
Jóiiatan stöðvaði vagninn>fyrir framan inn-
göngudyrriar, 'stökk út og rétti Priscillu hönd
sina til aðstoðar, er hún steig út úr hifreiðinni,
en hún lézí ekki taka eftir því.
„Þakka þcr fyrir að aka mér lieim,“ sagði
liún og var stutt í henni.
Hún snéri sér við og hjóst til að fara, en Jón-
alan sagði:
„Eg' ætla að koma inn, ef þú erl þvi ckki mót-
fallin. Eg þarf'að tala við þig.“
Hún svaraði engu og hann gekk á eflir henni
upp tröppurnar.
Hún fór fyrir inn í lesstofuna, og gerði sér
vonir um, að faðir hennar væri þar, en svo var
ekki, né héfdur neinn annar.'
Það var farið að skyggja, 'og það var skugg-
sýnt mjög' í stóru stofunni, þótt eldur logaði
þar i opinni eldstó. Þarna var einkennilega
kyrrt og friðsælt — og einmanalegt.
Priscilla horfði á Jónatan, stóran, klunnaleg-
an, þar sem liann hallaði sér upp að arinhill-
uniii, og á þessu andartaki lialaði lnin hann af
allri sál sinni.
Það var í rauninni ekkerf vit í því, að hún
fórnaði gæfu sinni, og þó, þegar Jónatan hafði
sagt lienni eins og honum bjó í In-jósti um
Hugh, hafði hún þegar verið rciðuhúin til að
verja bróður sinn.
Ilún tók af sér hatt sinn, strauk hárið aftur
frá enninu. Hún var dálitið þreytuleg á svipinn.
Ef hann aðeins vildi lofa henni að vera í friði
liún var elcki i skapi til þess að ræða við hann.
Það var cins og liann hefði lesið í hug liennar,
þvi að hann sagði:
„Eg skal ekki tefja þig lengi. Eg vona að þú
sért mér ekki reið fyrir það, sem eg sagði við
þig áðan. Mér stendur lijartarilega á sama,
hvaða ástæðu þú hefir til þess að vilja giftast
mér, en það er af einni ástæðu aðeins — að eg
vil ganga að eiga þig og 'hún er sú, að eg elska
þig. Eg sagði þér, að eg vissi allt af lélta um
bróður ])inn, og eg sagði þér það vegna þess,
að eg vil ekki fara í launkofa með neitt fyrir
þér. Við verðum að vera hreinskilin hvort við
annafr, cf við eigum að geta gert okkur vonir
um nokkura hamingju —“
Hún hló stutllega.
„Hamingju!“
„Já. hamingju.1' sagði hann rólega. „Þú verð-
ur hamingjusöm í samhúð við mig með tíð og
tima. Eg vcit allt um bróður þinn, kannske
íriildu meira en þú sjálf, og eg dáist að þér og
virði þig lyrir að laka málstað lians, þóll hann
sé þess ekki verður.“ ,
Hún svaraði engu, og þar scm skugga bar á
andlit Íiennar gat haim ekki séð á þvi neina
sviphreylingu.
„Hversu hamingjusámur eg rnundi vcra, ef
eg nyti í örlitium mæli þeirrar ástar og um-
hyggju, sem þú herð fyrir honum.“
Hún leit upp skyndilega og liorfði á hann.
„Eg skil ekkert í, að þú skulir vilja kvongast
mér, ef þér er kunnugt-um eins margt og þú
lætur i veðri vaka. Þú heldur kannske, að eg
vilji ekki vera hreinskilin. Ertu ekki smeykur
um, að þú uppgötvir einn góðan veðurdag, að
eg eigi það ekki skilið, að þú látir mig njóta
ástar þinnar og umhyggju.“
„Eg' óttast ekkert.“
Allt í einu hugaðist hún og lmldi andlitið í
'nöndum sér.
„Eg fyrirverð mig fyrir framkomu mína,“
sagði hún, en hún var ekki að hugsa um.hróður
sinn, heldur um mannfnn, sem hún elskaði og
hún liafði sagt við Jónatan, að það væri ekki
neinn annar, sem hún elskaði.
Hann steig rösklegá fram og vafði hana örm-
um.
„Eg elska þig, ó, eg elska ])ig —“
Hann revndi að kvssa liana, en hún leit til
hliðar og reyndi að losa sig úr faðmlöum hans.
„Slepptu mér, slepptu mér, eg skal hata þig
alll mitl líf, ef þú gerir það ekki.“
Hún fór að gráta i örvæntingu sinni og Jiann
sleppti henni, en hann var náfölur.
„Svona, svona, þú mátt ekki grála, Priscilla.“
Hann ma'lti næsíum i reiðitón og hún stapp-
aði i sig stálinu og sagði:
„Afsakaðu mig, cg cr svo þreyll og tauga-
óslyrk“.
llann sneri sér snögglega frá henni og gekk
að eldstónni og slarði i glæðurnar.
„Kannske væri hezt, að þú færir þina lcið, og
kæmir aldrei aftur,“ sagði Priscilla með grát-
siafinn i hverkunum. „Eg sagði þér í fullri hrein-
skilni, að cg elskaði þig ekki, og hvernig gat eg
elskaði þig, — við sem þekktumst ekki neitt. Eg
vil ekki gera þig óhamingjusaman, kannske væri
hezt, að þú snerir á aðrar hrautir, áður en of
seint er.“
„Það er þegar of seint.“
„Ef það er Hugh, sem þú crt aS lnigsa um —“
„Nei, nú er eg að hugsa um sjálfan mig.“
.Allt i einu stóð liann fyrir framan hana og
lagði hcndurnar á axlir hennar.
„Eg sleppi þér aldrei, heyrirðu það. Eg sleppi
þér aldrei.“
Heýrðu Sigga, ertu að liugsa um að giftast mann-
inum, sem alltaf er að heimsækja þig?
Já-
Þekkirím hann nógu vel ?
Sei, sei já. Hann hefir verið trúlofaður beztu vin-
konu miuni í 3 ár.
Hvað meina Smith-hjónin eiginlega meö því, að
fara að læra frönsku?
Þau hafa tekiö franskt ungbarn'í fóstur og vilja
skilja það, er það byrjar að:tala.
Mjög andrík roskin kona átti eitt sinn tal viö nokk-
ura karlmenn: Eg játa þaö að kvenfólk er yfirleitt
hégómlegra en karlmenn. Til dæmis sé eg, aö háls-
bindið er skakkt á þeim laglegasta ykkar. Það gæti
aidrei skeð hjá okkur lívenfólkinu.
5 karlmenn voru viðstaddir og allir gripu þeir til
hálsbindisins.
Rússar toriryggja okkur enn.
000 eintökum, en Bretar fá að dreifa hálfs-mánaðar-;
blaði sínu í 100.000 eintökum. Þar við bættist, að
sums staðar fá aðcins þeir, sem flokkurinn telur
mjög örugga, leyfi til að lesa Ameríka.
Upplýsingaþjónusta Bandaríkjanna lætur einnig
senda til Rússlands 300 þús. orð frétta mánaðar-
lega, en fæst af því er nokkru sinni birt. Fréttirnar
eru fjölritaðar og scndar til embættismanna og
nokkurra ritstjóra. Ekkert rússneskt hlað hefir leyfi
til að kaupa fréttir af erlendum fréttastofum. Þá er
og geí'ið út fjölritað fréttayfirlit, þar scm einungis
eru birtar fréttir, þar sem Rússland er gagnrýnt.
Eru gerð af því níu eintök, fara tvö til brezka og
ameríska sendihemms, en hin til háttsettra em-
bættismanna, sem yfirmenn þeirra telja óhætt að
lesi slíkt.
Alþýða manna í Rússlandi hefir mjög gaman af
amerískum kvikmyndum, en ekki hefir fengizt sam-
þykki Rússa fyrir því, að amerískar kvikmyndir
verði sendar þangað reglubundið. Enda þótt ýmis
kvikmyndahús í Bandaríkjunum sýni einungis rúss-i
néskar kvikmyndir, hefir okkur ekki leyfzt að leigja;;
ncitt kvikmyndahús í sama tilgangi.
Það var því Iiarla lítill aðgangur, sem við höfunf
að almenningi í Rússlandi, þótt Rússum sé Trjálstj
að halda uppi allskonar áróðri í Bandaríkjunum.
Framtíðin ber það í skauti sér, hvort okkur tekst
cins vel að sigrast á erfiðleikum sambúðarinnar
í’ friði og ófriði.
Þegar eg var Jdappari" í Víit.
Eftir Joseph Wechsberg.
Sumstaðar úti um heim þykir sjálfsagt að hafa
launaða „klappara“ í leikhúsum og- óperum.
Höfundurinn segir frá „klöppurunum“ í Vínar
borg.
Fyrir tveimur áratugum hneykslaði eg fjölskyldu
mína með því að gerast meðlimur klappara-sam-
takanna við ríkisóperuna í Vín. I raun réttri voru
klappararnir engir glæpamenn, heldur voru þeir
hópur 30—40 manna, scm voru mjög hrifnir af
óperum og var hleypt inri ókeypis og fengu að stanad
á fjórðu svölum fyrir að „meta listamenn að verð-.
leikum“ ,eins og Joseph Schostal komst að orði.;
Schostal var yfirmaður klapparaima. Hann var mjög
kunnugur öllum óperum, og stundum hélt hann nám-
skcið fyrir klapparana, sérstaklega eftir óperusýn-
ingar, sem vakið. liöfðu óvenju athygli, þegar lög-
regla borgarinnar þóttist neyðast til að skerast i
leikinn vegna hins mikla lófataks okkar.
Lögreglan var alltaf á liælunum á klöppurunmn.
Fjórir Kriminal-Inspektoren, óeinkcnnisklæddir lög-
reglumenn — voru viðstaddir liverja óperusýningu.
Tveir voru á fjórðu svölum, einn á þriðju svölum
og sá fjórði í stæðisrúminu á gólfinu. Flestir voru
þeir beztu náungar og létu Schostal afskiptalausan,
•en sumir voru licrtir í viðureign við róna borgar-
innar og hinir verstu viðureignar, Hingað og þang-
að í óperunni voru skilti, sem á var letrað, að allur
hávaði, sem ætti að gefa til kynna ánægju eðá ó-
ánægju, væri stranglega bannaður. Lögreglumenn-
irnir voru alvcg einráðir um túlkun sína á því, hvað
væri liávaði.
Eg minrdst sýningar á Samson og Dalila, þar sem
hinir ágætu söngvarar Rosette Anday og George^
Thill, frá óperunni í París, sungu aðalhlutverkin.
Schostal bað okkur þá að sýna gætni, því að lög-
reglumaður, scm hét Kramer, var á verði. Hann var
harður í horn að tíika og var illa við allt, sem óper-
um viðkom. Hann var vanur að sitja við miðgang-
inn á efstu svölum, en við dreifðum okkur með-;
l’ram veggnum vinstra megin. Scliostal stjórnaði
„hernaðaraðgerðum“ frá „aðalbækistöðvum“ sínum,
sæti, sem var að hálfu í hvarfi við marmarasúlu. !
súlu.
I öðrum þætti tókum við að klappa, en mistókst,
því að enginn tók undir. Kramer tilkynnti Schostal’
þá, að ef menn hans hefðu „hávaða“ í frammi öðru!
sinni, þá yrðum við allir fluttir á „stöðina“,