Vísir - 25.07.1946, Síða 7

Fimmtudaginn 25. júlí 1946
V I S I R
7
Rnby M. Ayres
PriHJeJJan
Hún lagði úrið aftur i hylkið. Hún ætlaði að
senda honum það. Hún liafði engin not fyrir
þennan grip. Konur í stöðu eins og hún hafði
valið sér báru eívki skartgripi, sem voru mörg
Iiundruð sterlingspund að verðmæti.
Það var barið að dyrum. Það var Soames,
sem kominn var.
„Frú Corbie óskar eftir að fá að tala við ung—
frúna.“
„Frú Corbie?“
Priscilla skipti litum. Hún liafði ekki hitt
móður Jónatans síðan er slysið varð, þegar Clive
Weston varð fyrir bifreiðinni. Priscilla gat vel
gert sér í hugarhmd hvernig tilfinningum frú
Corbie í hennar garð hlaut að vera varið.
Iiún hugsaði um hvað gera skyldi. Vitanlega
gat hún sagt, að hún væri svo önnum kafin
vegna brottferðarinnar, að hún gæti ekki talað
við hana, en það væri lieigulsskapur að koma
þannig fram, og óvingjarnlegt í þokkabót.
„Eg kem niður,“ svaraði hún.
Iiún lagfærði hár sitl og gekk svo liægt niður
stigann. I forsalnum var allt á rúi og stúi. Allar
myndir höfðu verið teknar af veggjum og liatt-
aði hvai’vetna fyrir þar sem þær höfðu hangið.
Priscilla hraðaði sér inn í lesstofuna, einu
stofuna þar sem alt var enn eins og það hafði
áður verið.
Frú Corbie stóð við gluggann og var dálítið
óróleg á svip.
Priscilla gekk til hennar. í fyrsta skipti var
hún örlitið smeyk við þessa konu.
En svo tók frú Corbie til máís:
„Barnið mitt,“ sagði liún og rétti fram hend-
ur sínar.
„Eg hefði fegin viljað koma fyrr, en það var
dálitlum erfiðleikum bundið að koma.“
Ilún kyssti Priscillu á kinnina.
„Þér megið ekki lialda, að eg beri kala i brjósti
til yðar.“
Tárin runnu niður kinnar Priscillu. Hún grét
nú í fyrsta sinn eftir að hún missti 'föður sinn.
„Svona, svona.“
Frú Corbie var líka farin að gráta. En lmn
klappaði á hönd Priscillu og reyndi að brosa.
„Nú skulum við haga okkur skynsamlega.
Þér skuluð ekkert vera að gráta. Yður var lieim-
ilt að haga yður eins og þér álituð réttast. —
Vesalings lierra Weston.“
Priscilia leit undan. í livert skipíi, sem hún
lieyrði nafn Clives Weston fannst henni, að það
væru mörg ár en ekki aðeins liálfur mánuður
síðan er iiann lézt.
„Eg hefi haft áhyggjur um yður,“ sagði frú
Corbie. „Hvað hafið þér í hyggju að gera?“
„Eg bjarga mér áreiðanlega,“ sagði Priscilla
og skýrði henni fi’á fyrirætlunum sínum. „Þetta
er bezta fólk og eg má vera þakkát fyrir að hafa
fengið góðá stöðu.“
„Og þér, sem voruð vanar að aka í yðar eigin
vagni,“ sagði frú Corbie og tárfelldi af nýju.
„Já, gömlum, slitnum vagni,“ sagði Priscilla.
„Eg reynd að selja hann, en hæsta tilboð var 12
pund, svo þér getið farið nærri um hvernig hann
leit út.“
Priscilla var aftur orðin alvörugefin á svip.
„Get eg ekki orðið yður að einhverju liði?“
spurði frú Corbie alvarlega, „yðar sjálfrar
vegna ekki síður en Jónatans? Hann mundi
aldx-ei fá afborið það, ef hann vissi, að þér yrð-
uð að vera undir aðra gefin.“
„En eg er nú til þess neydd,“ og nú vaknaði
af nýju gremja i hug liennar til Jónatans. Hann
hefði átt að koma vinsamlegar frarn við hana.
Að vísu átti liún það ekki skilið, en ef hann elsk-
aði hana. —
„Get eg ekkert gert fyrir yður,“ sagði frú
Corbie aftur og af ákafa, ög Priscilla flýlti sér
að svara:
„Jú, —- Jock —“
„Já, Jock, hesþirinii minn. Hann er gamall,
en eg vil lielzt ekki sclja hann, því að hann
mundi brátt komast i tölu afsláttarliesta. Ef
þér vilduð nú taka við honum og annast liann.
Þér eigið akra og liaga, og það yrði ekki mikili
tilkostnaður fyrir yður að hafa hann.“ '
„Það skal eg gera glöðum huga,“ sagði frú
Corbie. „Þctta er smágreiði, sem ekki er vert
um að tala, eg átti við hvort eg mætti ekki
styðja yður fjárhagslega.“
Priscilla hörfaði frá henni lítið eitt.
„Nei, nei, — beztu þakkir — en það kemur
ekki til mála. Auk þess verð eg ekki fjár þurfi.
Eg faé sextiu pund á ári og fæði og húsnæði.“
Hún reyndi að brosa, en frú Corbie gat ekki
slilit sig um að segja gremjulega:
„Sextíu pund! Stofuþerna min fær miklu
meira en það. Þetta er smánarlegt.“
Priscilla fór að lilæja og var lienni það til
upplyftingar.
„Jæja, þetta er talsvert, þegar útgjöldin erU
lítil sem engin. Þar að auki eru ferðalög áform-
uð. Yið förum til Svisslands um jólaleytið. Mig
hefir alltaf langað til að ferðast —“
„Ef þér hefðuð gifzt drengnum mínum —“,
sagði frú Corbie, en lauk ckki við setninguna.
„En við skulum ekki tala um það, sem er úr
sögunni.“
En næstu daga minntist Priscilla titt þessara
orða: Ef þér hefðuð gifzt drengnum minum.
Ilefði hún gert það liefði hún getað lifað
áhyggjulausu lifi það, sem hún átti eftir ævinn-
ar, að minnsta kosti fjárhagslega. Og Clive var
dáinn. Hefði liann lifað hefði hún getað farið til
hans.
„Eg liefi hagað mér eins og heimskingi,“ sagði
hún við sjálfa sig, „en mig iðrar þess ekki. Eg
hefi aldrei elskað Jónatan.“
Vesalings Jónatan, sem vár eins einmana og
hún var sjálf.
Hún liafði falið Soames að skila armbandsúr-
inu á heimili Corbie og þar með var öllu >83111-
bandi milli hennar og Corbieættarinnar slitið.
Hún óskaði sér þess, að fundum hennar og
Jónatans ætti aldrei eftir að bera saman.
Henni fannst auðveldara að byrja á nýjan
leik, byrja nýtt lif.— ef hún sliti öll tengsl við
liðna tímann.
Henni fannhst einkennilegt, að liana dreymdi
Jónatan seinustu nóttina, sem hún var á heim-
ili sínu.
Það var um kvöld og dimmt. Þau fóru út að
ríða, og þau riðu samhliða, svo nálægt livort
öðru að liandleggir þeirra snertust, og hún ósk-
aði eftir því í draumnum, að hann tæki liönd
hennar og kyssti liana eins og hann hafði gert
eitt sinn, er þau voru trúlofuð.
GóíSur og gegn borgari kom hlaupandi inn á
skrifstofu járnbrautarfélags og bar fram eftirfar-
andi kröfu:
Eg krefst þess, aS þér gefiS þær fyrirskipanir til
lestarstjóra hraSlestarinnar, sem fer fram hjá Elm
Grove kl. xi.15, aS hann megi alls ekki vera of seint
á íerSinni.
SkrifstofumaSurinn sagSi: Hvers vegna komiS
þér og biSjiS um annaS eins og þetta?
Þannig er mál meS vexti, sagSi maSurinn, aS á
hverjum sunnudagsmorgni um leiS og heyrist i
flautu lestarinnar, lýkur- p'resturinn okkar ræSu
sinni, en s. 1. sunnudag var bannsett lestin 35 minút-
um á eftir áætlun.
'lOlJ.'tT: .í'iijÓiY '.
’AKVdlWÖKt/m
-KJ'ýS
Drengurinn, sem ríkir í Shangri-La.
Eftir A. T. Steele.
viljá hvorki heyra þá né sjá. Þeim er kunnugt, að
með auknum erlendum áhrifum munu völd
kirkjunnar yfir fólkinu fara þverrandi.
A meðan Dalai Lama er að þroskast og eldast fer
fjögra manna stjórn með völdin í landinu. Er hún
kölluð Kashag. Samaii stendur hún af þrem yfir-
stéttarmönnum og einum lama eða presti. Hefir
hún aðeins tillögurétt, en ríkisstjórinn tekur allar
ákvarðanir. Ef mikið liggur við, kallar ríkisstjórinn
þingið saman, en það samanstendur af nokkur
hundruð mönnum. Allar gerðir stjórnarinnar eru
gegnsýrðar af áhrifum frá prestunum, en völd þeirra
felast einmitt í því, að fólkið trúi á mátt þeirra og
megin. I Lhasa sjálfri eru hvorki meira né minna
en 20 þúsund munkár, eða tæplega helmingur allra
íbúa borgarínnar. Ef munkar þessir eru samtaka
geta þeir liaft víðtæk álirif á stjórn landsins og að-
eins einn maður getur þaggað niður í þeim, en það
er sjálfur Dalai Lama.
Þar sem brottfaradagur minn tók að nálgast, fór
eg að lokum í reiðferð um hina heilögu borg. Eg
liitti nokkra pilagríma, sem Voru á leið til Potala
og várð þeim samferða og hagaði mér í öllu eins
og þeir.
Hinn ungi Dalai Lama veitti mér móttöku enn á
ný. Á leiðinni til halis sá eg stærstu varðhunda, sem
eg liefi augum litið. Var eg ekki i rónni fyrr, en eg
hafði gengið úr skugga um, að þeir væru vandlega
festir við kofa sína. Hundar þessir gættu leiðarinnar
til Dalai Lama.
Þegar eg fór frá Lhasa höfðu gjafir þær, sem
mér liöfðu verið gefnar, aukizt svo mikið, að tæp-
lega var hægt fyrir mig hafa þær allar með. Er við
vorum komnir um það bil 30 mílur frá Lhasa, hitt-
um við ferðamannalest, sém við fengum að fljóta
með alla leiðina til Indlands aftur.
ENDIR.
MorðiS, sem aldrei appiýstisL
Frank R. Loomis var fæddur í Brooklyn, Michig-
an’ árið 1889. Hann var einkabarn og fékk venjulega
allt, það sem hann girntist. Er hann hafði lokið stúd-
entsprófi, ákvað hann að lesa læknisfræði og honum
veittist auðvelt að fá lánaða peninga til námsins.
Fjórum árum seinna, er hann var orðinn kandidat
við Metropolitan-sjúkrahúsið í New York, varð hann
ástfanginn af ungri og laglegri hjúkrunarkonu, Grace
Burns að nafni og eftir stutt tilhugalíf voru þau
gefin saman í lijónaband.
Árið 1927 -— er varð örlagaþrungið ár fyrir þau
hjónin — hafði dr. Loomis mjög víðtæka og ábata-
sama læknastarfsemi í Detroit. Hann naut virðingar
starfsbræðra sinna í borginnr, bæði sem læknir og
vinur. Hann var þá 38 ára, hár grannur og fram-
koma hans rómuð af öllum, sem hann þekktu. Hann
bjó með konu sinni og tveim ungum börnum í
stóru og ríkmannlegu húsi, sem var rétt hjá School-
cral't-lögreglustöðinni. Hann hafði ákaflega mikið
að gera og ein helsta hvíld, er liann tók frá störfum
sínum, voru stuttar kvöldgöngur um liverfið það,.
er hann bjó í.
Nákvæmlega kl. fimm minútur yfir níu, hinn 22.
febrúar 1927, var lieyrnartólið tekið af símanum
á heimili Loomis-hjónanna. Símastúlkunni, sem
svaraði hringingunni, tókst ekki að fá svar og þar
sem hún hélt, að börnin hefðu verið að leika sér
að heyrnartólinu og gleymt að setja það á aftur,
sendi hún tilkynningu um þetta til skrifstofu bil-
anatilkynninganna. Nákvæmlega 45 mínútum seinna
— eða kl. 21,50 — kom dr. Loomis hlaupandi inn
á Schoolcraft-lögreglustöðina og tilkynnti, að kona
hans hefði verið myrt. Frakki hans var allur ataður
blóði að framan.
Nokkrii’ rannsóknarlögýegluþj óna(r fóru sfrax.
með Loomis. Þetta kvöld var veður sérstaklega
milt og lögregluþjónarnir tóku eftir því, að kapp-
kynnt var í húsi dr. Loomis. Allir gluggar voru
lokaðir og hitamælir, sem var í ganginum, sýndi
60 gráður á Celsius.