Vísir - 03.09.1946, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 3. septembcr 1946
V I S I R
7
Jcáepk
Uer$eAeiwt‘ .* ^*|| 1 10 t gulaídín
hann, minnti andlitið á feitan, iiálfsofandi
strák. Augun voru liíil og eins og sukku milli
fitufellinganna^munnvikin snerust eilítið upp,
og lék meinlegt glott uin varir mannsins. Svip-
urinn bar lítt fögru bugsanalífi vitni, eða til-
finningalífi. Líkaminn var þunglamalegur, all-
ar hreyfingar eftir því. Woolfolk áíyktaði þó
að talsverð orka mundi búa i líkama þessum.
Maðurinn var með röndótta svuntu íraman á
sér.
„Eruð þér Nicholas?“ spurði Woolfolk.
Hinn kinkaði kolli.
„Þér eruð þá, geri eg ráð fyrir, maðurinn,
sem braut vatnstunnuna mina.“
„Það var okkar vatn í tunnunni,“ sagði Nic-
holas liásum rómi.
„Það atriði ætla eg ekki að deila um við yð-
ur,“ sagði John Woolfolk. *Eg kom til þess að
krefjast þess af yður, að þér hefðuð engin af-
skipti af háseta mínum og létuð eigur mínar i
friði.“
„Takið þá ekki vatn okkar.“
„Eg sagði yður,“ sagði John Woolfolk og var
farið að þykna í honum, „að eg ætlaði ckki að
þrátt við yður uni vatnið. Eg áforma ekki að
réttlæta gerðir minar fyrir yður. Munið það sem
eg sagði.“
„Reynið eklci að espa mig upp,“ sagði hinn,
og brá fyrir roða í skuggalegu andliti lians.
Þetta var sagt næstum í bænarrómi.
„Mig varðar ekkert um hvort þér espist upp,
eins og þér orðið það, eða ekki,“ sagði John
Woolfolk kuldalega.
„Munið, að eg aðvaraði yður.“
Woolfolk varð þess var, að einkennilegir
kippir komu í andlit mannsins, einkum kring-
um nefið, en engin svipbreyting var sjáanleg á
andlitinu. Þó bar þetta vitni um, að maðurinn
ætlaði sér að halda áfram að gera uppsteit gegn
Woolfolk.
„Espið mig ekki upp,“ sagði maðurinn svo
þvoglingslega, að vart skildisl.
Um leið og maðurinn sagði þetta virtist hann
vera að fálma eftir einhverju undir svuntu
sinni. Allt í einu var eins og hann fengi aðkenn-
ingu af krampa. Það var sem hann gleypti eitt-
hvað, sem var stærra en svo, að hann gæti auð-
veldlega rent því niður, og einhver skyndileg
breyting kom í ljós. Hann virtist reyna af öllum
mætti að stilla sig og ná valdi á sér. Honum
varð tíðlitið á eitthvað að baki Johns Woolfolk.
Woolfolk sneri sér við og sá MilJie Stope nálg-
ast og var sem hún væri skelfingu lostin, eftir
svip hennar að dæma.
„Hvað hefir gerst?“ sagði lnin og gat vart náð
andanum. Hún var enn skammt frá þeim.
„Ekkert,“ sagði Jolm Woolfolk þegar, því að
hann heyrði glögglega á rödd hennar, að angist
bjó i huga hennar, — „ekkert. Smávægilegur
ágreiningur kom upp milli mín og Nicholas. —
Mjög smávægilegur —“, en hann gat ekki varist
því a ðhugsa um Nicholas, er hann var að fálma
eftir einhverju undir svuntu sinni.
VI.
Arla morguns daginn eftir að þetta gerðist, sá
John Woolfolk hina grannvöxnu Millie Stope i
fjörunni. Iiún veifaði og kallaði:
„Eru gestir velkömnir á snekkjunni?“
Woolfolk Iét Halvard fara í kænunni eftir
henni og um leið og kænunni var rent að skips-
hlið, kastaði liann út kaðalstiga. Millie steig
léttilega á þilfar og er hún hafði svipazt um lét
hún í Ijós furðu yfir því*hversu allt var hreint
og fágað og hver lilutur á sínum slað. Öll
segl voru upp vafin og bundin, og allt tjargað,
málað eða fægt, cftir því sem við átti.
„Þótt við væruð báðir gamlar piparmeyjar
gæti ekki verið lireinlegra hjá ykkur,“ sagði
hún.
„Nokkm- aðvörunarorð,“ sagði Woolfolk,
„Halvard mún tæplega telja sér þetta lof til
inntekta. Hann mun fullvissa yður um, að það
væri ekki á valdi neinnar húsfreyju að láta allt
líta út á snekkju sem þessari, engin húsfreyja
kæmist méð tærnar, þar sem Halvard liefir
hælana.“
Hún liló, er Halvard kom og færði henni stól.
Woolfolk gat ekki varist því að hugsa, að hún
væri kátari úti i snekkjunni en liún var í landi.
Hún var friskleg og hressileg og kæti í tilliti
augna hennar. Hún krosslagði fæturna, hallaði
sér aftur í stólnum og spenti greipar fyrir aftan
hnakkann. Ivlædd var hún nýstroknum, mjalla-
hvítum kjól, og bar gullaldinblóm í barminum.
Jolni Woolfolk varð fyrir vaxandi áhrifum af
því liversu fögur og heillandi hún var. Honum
flaug allt í einu í hug, að Millie Stope mætti sem
bezt likja við villtu gullaldinin í garði hennar,
gullaldinin, sem enginn hirti um.
Hver sá, sem kærnist í kynni við slíka konu,
að kvöldlagi, þegar umliverfið var sem hér, og
TOFRAEYJAN
Eftir Eugene Burns
1 þriðja lagi: þá er næst að fá samþykki höfð-
ingjans — og initt að auki.
I fjóðra lagi: 'þá er að fá samþykki íoreþiraniui
— og það er ekki aldeilis auðvelt, vegna þess að
stundum er erfitt að vita, hver faðir stúlkunnar er.
I fimmtá lagi: Þegar samþykki foreldranna er
fengið, verður sjóliðinn að greiða sem festarfé fhnnr
sterlingspund, til sönnunar þvi, að sér sé bláköld
alvara.
I sjötta Iagi: Höfðinginn stóð fast á því, að sjó-
liðarnir mættu ekki hafa stúlkurnar á brott með
sér, ef þeir færu heim aftur til U.S.A. að lokinni
styrjöldinni.
Meðan við ræddumst við, bar þar að lyfjasvein-
inn, einhverra erinda — og Misiönu litlu berfætta,
tveim skrefum á eftir honum. Hann heilsaði yfir-
manni sínum að hermanna sið, — og Misiana rétti
þá líka úr sínum fagra líkama, sló saman hælum
og heilsaði eins.
„Þarna er að gerast ofurlítil ástarsaga,“ varð'
Carter að orði, þegar þau voru farin, „ef þú hefix*
gaman af að heyra hana.“
„Mér datt þetta í hug,“ svaraði eg „og ætlaði ein-
mitt að spyrja þig.“
Lækninuni launað.
„Þegar við komum hingað, var Misiana litla með
slæma ígerð í fæti. Fóturinn var allur stokk-bólginn
upp að kné, og mikill liiti fylgdi. Lítil von var til
að luin hjaraði. En lyfjasveininum okkar tókst vel
aðgerð á lienni, vitjaði hennár tvisvar á dag, —1 og
oftar þegar henni fór að batna, og innan viku var
Misiana orðin rólfær, og elti síðan lyfjasveininn eins
og hvolpur. Þar sem lækningin tókst svona dásam-
lega, töldu allir þorpsbúar það sjálfsagðan hut, að
þau Peter og Misiana yrðu lijón.
Fór nú allt fram samkvæmt reglunum, sem um
var samið. En þegar til kasta foreldranna kom, þá
neituðu þau. Þú munt hafa tekið eftir því, hvernig
háívöxturinn er á Peters. Sköllóttur tengdasonur
töldu þau að verða myndi þeim til ævarandi smánar
og fjölskyldunni.
Og nú er þetta hjónabandsmál „doktorsins“ og
Misiönu, aðal-áhugamál þorpsbúa, sem telja engu
skipta hárvöxtinn, því að hann liefði sýnt það að
hann væri töframaður, og þetta sé ekki annað en
meinbægni og þverhausaháttur hjá foreldrunum. Þau
eru að verða illa þokkuð fyrir vikið.
Nú ætlaði Móa, höfðinginn, að kippa þessu í lag.
Hann hafði Misiönu á brott með sér og1 í annað
byggðarlag, að næturlagi. Hann hélt að ást hennar
til lyfjasveinsins væri ekki annað en dyntur, sem
dustaðist úr henni ef hún sæi Peters ekki um sinn.
En það var öðru nær. Misiana ætlaði af göflunum
að ganga. Hún vildi ólm komast til „doktorsins“
aftur. Þegar svo leið hver dagurinn af öðrum, að
hann kom ekki að sækja hana gerðist hún þunglynd
og vildi ekki lifa lengur. Tók inn eiturdrykk, —
r.g. SumuífkM — TARZAN
Nú gaf Tarzan Nkima merkið, og þá
tók apinn að hrista tréð i gríð og erg,
og þungum ávöxtum tók að rigna nið-
ur úr þvi. Sumir þeirra lcntu á liöfði
hinna sofandi manna.
En varðmennirnir byrjuðu þegar að
skjóta út i bláinn. I>að vakti þá, sem
sofandi höfðu verið. Þutu þeir á fæt-
ur og liófu lcit i skóginum í kring.

A meðan allt var i uppnámi i „her-
búðunum“, lét Tarzan kaðalinn siga
hljóðlega til jarðar. Hann þorði ekki
að kalla til Jane, það gat dregið at-
hyglina að þeim.
!
Jane varð svo skelkuð, er. hún varS;
þess vör að kaðállykkjan slóst utan ij
hana, að hún hrökk við. Hún var orð-|
in örmagna af taugaóstyrk og hélt, aðl
um gildru væri að ræða.