Vísir - 11.10.1946, Blaðsíða 7

7
Föstudaginn 11. október 1946
V I S I R
Jcáepk
UetqeAkewer *
Villt gulaldin
28
ur, stundum liljóður, svo liljóður, að ekkert
iieyrðist nema más þeirra og sog, og gnauðið í
vindinum.
Þeir duttu aftur. Það var eins og þeir linuðust
báðir í bardaganum. Högg þeirra voru sem fálm
eitt. Og svo, eins og það væri þegjandi sam-
komulag, ultu þeir livor frá öðrum. Woolfolk
hlustaði aðeins, án þess að það skipti hann
neinu, á þungan andardrátt Nicholas. Og Wool-
folk hugsaði um það gripinn sljóleika hvar
Millie niundi vera. Kannske var liún dauð af
hræðslu, og sennilega væri það betra, að hún
væri dauð en að hún lifði það, að liann biði ó-
sigur.
Þá heyrði hann eða varð var einhverrar
Iireyfingar við hlið sér, en hann liafði engan
sérstakan áliuga fyrir að vita livað þetta var.
llann var dauðþreyttur, lamaður, og hugsaði
með ógeði um það, að nú byrjaði sami leikur-
inn aftur. En það furðulega skeði, að Nicliolas
færist frá honum, en svo vakti það undrun
lians, að það var 'sem lxmn rétti liendurnar að
ósýnilegum vegg. Hann var seinn að átta sig á
því, að hann mundi vera að þreifa sig áfram
eftir rýtingnum i veggnum. Jolin fór að hugsa
um, að hann ætti lika að fara að leita — að
skammbyssUnni sinni, og kannske væri réttast
að kveikja á eldspýtu. Skammbyssan var fyrir-
taks vopn og það væri gaman að handléika hana
fyrir framan Nicholas.
En svo hvarf sljóleikinn skyndilega. Hann
gerði sér ljóst i hve mikilli liættu liann var og
gæddur nýju þreki stökk hann á andstæðing
sinn.
Og svo hélt leikurinn áfram og virtist eng-
inn endi ætla á að taka. En það var ekki sami
kraftur í leiknum og áður. Það var ekki sami
máttur i höggum þeirra. Isacli Nicliolas mælti
aldrei orð af vörum og furðulegar hugsanir
vöknuðu í liuga Woolfolks. Honum fannst, að
hann ætti ckki í haráttu við mannlega veru,
heldur skrímsli, gapandi, slepjugt skrímsli, sem
hjó yfir öllu þvi illa, sem til var, skrímsli, sem
hæft var þeirra Heljar vistarveru, sem Halvard
hafði stundum lýst fyrir honum, samkvæmt
frásögn hjátrúarfullra forfeðra.
Hann efaðist um, að slík ófreskja yrði með
vopnum vegin, skammbyssu eða nýtízku vél-
vopnum.
Þeir stóðu upp og duttu enn af nýju. Wool-
folk greip í svitaraka hárflækju og reif í hana
og hárið upp með rótum. Hann staulaðist á fæt-
ur og Nicholas gerði slíkt hið sama. Andartak
horfðust þeir í augu og ldé varð á bardaganum,
cn héldu þó linum tökum livor á annars öxlum.
Svo hófst leikurinn af nýju. Þeir veltust um
gólfið, og það var skyndilega sem AVoolfolk
hentist niður i myrkradýpi. Hann lirapaði æ
neðar og rakst á skarpar hrúnir hvað eftir ann-
að, en Nicholas lnapaði einnig og var skrokk-
ur hans ýmist fyrir ofan eða neðan Woolfolk i
fallinu.
XIII.
Hann reis á fætur skjótlega og skoplega, líkt
og menn, sem orðið liafa sér til athlægis, fyrir
einhverja rcginskissu. í hinni daufu skíniu
lampaljóssins gat að lita skrokk andstæðings
liaus, sem hrapað hafði með honum. Nicholas
lá hreyfingarlaus, að nokkru á gólfinu, að
nokkru á neðsta þrepi stigans. Jolm Woolfolk
gelvk aftur á hak frá Nicholas og þreifaði fyrir
sér til þess að finna dyrnar að herberginu, sem
Iampinn logaði i. Hann fór gætilega mjög þvi
að myrkrið kringum hann var geigvænlegt,
honum fannst það koma i bylgjum, éins og
cldur, sem örlitið bjarmaði á.
Þegar inn í herbergið kom gat hann áttað sig
á öllu sem þar var -— liann sá allt, eins og það
áður var, líka myndina, sem hoðaði kyrrð og
frið og öryggi. Hann sá bækur i hillunum og lik
Lichfield Stopes á gólfinu, sem eins og faldi
stirnað, nábleikt andlit sitt i olnbogakrika
sínum.
Hann sá þctta allt, mundi eftir því, og nú
fannst honum þetla allt táknrænt, cn það var
andi hins illa, sem þarna sveimaði, eins loftið
væri þrungið þvi, sem illt var, það var sem ógn-
un og fár hyggi þarna i liverjum hlut, eins og
ill álirif kæmu jafnvel frá myndunum, það var
sem sú hætta vofði yfir, að jafnvel fingur hinna
dauðu myndu þá og þegar lireyfast, eins og ó-
sýnileg, rannsakandi, ógnandi augu hvíldi á
honum, og að þetta illa gæti likamnast og barið
á honum, gengið af lionum dauðum.
Og þó var hann ekki liræddur við þau áhrif,
sem í húsi þessu voru, í gilskorningnum, runna-
þykkninu, sem hvarvetna var að finna á þess-
um landskika, og liann sagði þetta upphátt og
slarði á myndina, beið svo, endurtók það. Ilann
ætlaði að mala þessa falsmynd friðar og öryggis
Imjölinu smærra. Og glerið á myndinni féll
KEISMINN SAGÐI NEI.
EFTIR H. L. MERILLAT, KAPTEIN.
t
búning með sverð, belti og marghleypu. 1 fylgd meo
honum voru sex vopnaðir verðir með brugðna byssu-j
stingi. Hann stikaði þverl yfir fjöruna, og á andlití
hans skein breitt hros. Er hann var kynntur fyriif
Clark, ofursta, skellti hann saman hælunum, heils-
aði að hennannasið og rétti fram hendina. Þeir tók-
ust innilega í hendur, og Clark, ofursti, tók sam-
stundis af sér riffilinn og lagði hann til hliðar.
Japanski majórinn spennti af sér beltið með sverð-
inu og marghleypunni, rétti einum undirmaima
sinna það og bandaði honum til hliðar. Ameríski
ofurstinn henti á dulmálaða áhreiðu við hliðina á:
sjúkrabörum Agana, majórs, og þar settust Clark
og Watanabe með krosslagða fætur til að tala sam-
an.
Samtalið var ekki auðvelt til að hyrja með, en
þegar taugaspennigurinn minnkaði beindist talið að
málefninu, sem japanski hershöl'ðnginn var kominn
til að ræða, og hrátt varð samtalið fjörlegra og á-|
kafara. Japönsku foringjarnir töluðu mest. Agana
bcnti vini sínum, hershöfðingjanum, á, að það væri
skylda hans gagnvart setuliðinu og landi hans að'
koma í veg fyrir að menn hans létu lífið svo að þeir
gætu að lokum snúið aftur til heimalands síns til
að byggja upp að nýju úr rústum styrjaldarinnar.
Með jafnmikilli alvöru og hátíðleik benti Watanabe
skólahróður sínum á skyldu hans gagnvart keisara
þcirra og landi og skuldhindingar hans gagnvart
Bushido-siðafræðinni.
Japönsku yfirmennirnir höfðu mikil álirif hvor á
annan með röksemdum sínum. Oft var japanski
hershöfðinginn meii'a og meira með þeirri hugmynd
að gefast upp, en svo lét hann snögglega í Ijós efa-
semdir sínar og benti á, að ef til vill ætti hann að’
gera á sér kviðristu (Seppuku), og losa setuliðið við
allar skyldur gagnvart honum. Áhrifin af hinni æfi-
löngu þjálfun fóru að gera vart við sig aftur hjá
hinum særða fanga, þegar vinur hans tók að fjöl-
yrða um skyldurnar við keisarann og fyrirmæli jap-
önsku herforingjastéttarinnar.
Þegar samkomulagsumleitanir höfðu staðið í hér
um bil þrjár klukkustundir, gaf Clark, ofursti, til
kynna, að nú væri kominn tími til að fá sér hádegis-
verð. Skipsbátur kom frá landgönguhátnum með
svínarif, soðnar, sætar kartöflur og hrauð. Þegar
hádegisverðinum var lokið, hófust viðræðurnar aft-
ur.
Þegar Watanabe var tilbúinn til að fara, tók hann
korða-belti sitt frá aðstoðarmanninum og setti það
á sig.Osbom, sem enn hafði yon um að geta fengið
majórinn til að ákveða uppgjöf setuliðsins þá um
daginn, snéri sér að Watanabe og spurði hann: „Get
eg fengið að fara með yður til aðalbækistöðvar
yðar?“
Þetta kom flatt upp á Japanann og hann varð
vandræðalegur. Var þetta amerískt hragð? En þar
sem Clark, ofursta, geðjaðist ekki að því, að ein-
hverjir af Bandaríkjamönnum færu einir sér inn á
japanska varnarsvæðið, lét hann í ljósi, að hann
€. (Z. SunouqkM — TARZAIM — ^4
Og þá kemur souur Erongos auga En bófaforinginn, Krass, var ákaf-
á föður sinn. Litli drengurinn hleypur lega taugaóstyrkur, því að hann átti
út úr kofanum með miklum fagnaðar- sér alls ills von. Og þegar drengurinn
látum yfir þvi að faðir hans skuli vera kom hlaupandi til að fagna föður sín-
kominn lieim aftur. um, varð Krass afar bilt við og —
— í sama bili snýr hann sér leiftur- En svo breytist sorg Erongos i ofsa-
snöggt í áttina til drengsins og skýtur lega reiði gognvart Krass. Hann ræðst
hann til bana. Hinn risavaxni striðs- að bófaforingjanum, og grípur fyrir
maður, Erongo, verður yfirkominn af kverkar honum af lieljarafli, og ætlar
sorg vegna dauða sonar sins. að ganga af honuni dauðum.