Vísir - 21.12.1946, Blaðsíða 7

'Laugardaginn 21, desember 1946
V 1 S I R
7
viða, en af einlægni. Hún
gerði enga tilraun til þess að
svara spurningu lians. Hún
fór allt i einu að liorfa á ský-
in, sem svifu hátt í lofti yfir
höfðum þeirra og svipur
hennar varð einkennilega
þunglyndislegur og sársauka-
þrenginn.
Á þessu andartaki var
Gertrud vissulega fögur sem
engill og Arnold gleymdi
öllu nema hlutverki sínu, að
ná sem sannastri mynd licnn-
ar og ljúka við myndina.
Hann Iiafði og mjög lítinn
tíma til þess, því að brátt
stóð stúlkan upp, og hatt
klút um höfuð sér, til þess
að skýla því fyrir sólargeisl-
unum.
„Nú verð eg að fara. Dag-
urinn er svo stuttur og þau
híða eftir mér heima.“
En Arnold hafði hún lokið
við að teikna myndina, og
með þjálfaðri, styrkri liendi
dró hanri nokkra dfætti, til
þess að fá fram fellingarnar
í húningi hennar. Svo 'rétti
liann henni myndina og
spurði:
„Er hún lík yður?“
„Það er eg,“ sagði Gertrud,
næstum ótlaslegin.
„Vitanlega, live önnur ælti
það að vera?“ sagði Arnóld
ldæjandi.
„Og langar yður íil þess
að eiga myndina og fara á
brott með hana?“ spurði
liún liugsi, en feimnislega.
„Já, eg hefði nú haldið það,
ög þegár eg er kominn langt,
langl í burtu, mun eg liugsa
um yðúr, oft og af hlýjum
huga.“
„En eg er smevk um, að
faðir minn sætti sig ekki við
það?“
„Ilvað, — að eg liugsi um
yður?“
„Nei, nei, en að þér farið
með myndina — út í heim-
inn.“
„Ilann gelur ekki komið í
veg fyrir það,“ sagði Arnld
af viðkvæmni, „en mundi
yður ógeðfellt, væna mín, að
vita af myndinni í eigu
minni ?“
„Eg? Nei“ sagði stúlkan
eftir skamma umhugsun •—
„ef aðcins — en eg verð að
spyi'ja pablja um það.“
„En livaö þér eruð harna-
leg,“ sagði listmálarinn ungi
og liló. „Jafnvel prinsessur
myndu ekki vera því mót-
fallnar, að listamenn teikn-
uðu eða máluðu mynd af
þeim til þess að eiga. Þetta
gelui' ekki haft neinar illar
afleiðingar fýrir yður. En
hlaupizt nú ekki á hrott frá
mér eins og hrædd hind. Eg
ætla að fara með-yður, sjáið
þér til — eða ætlið þér aö
skilja mig cftir i hálfgerðu
reiðileysi — en þá fæ eg
kannske engan miðdegis-
verð. Og hafið þér gleymt
kirkj umálverkunum ?“
„Æ, já, málverkn,“; sagði
stúlkan og stóð kvrr i sömu
sporum og heið eftir lionum,
en Arnold liafði nú bundið
saman föggur sínaf og stóð
við hlið hennar. Og svo héldu
þau af stað i áttina til þorps-
ins og gcngu miklu hraðara
en áðui'.
En það var mildu skemmra
til þorpsins en Arnold liafði
ætlað, er hann lilustaði á
óminn úr sprungnu kirkju-
klukkunni. Auk þess hafði
hann þpzt sjá elritrjáa-þyrp-
ingu í nokkurri fjarlægð, en
er nær kom sá hann, að þetta
voru ávaxtatré, umgirt lim-
girðingu. En þessi gróður
huldi þorpið sjónum lians, en
til norðurs og norðausturs af
þorpinu voru akrar. Þarna
var þá þorpið gamla með
lága kirkjuturninum og húsa-
þök svört af reyk.
Og nú komu þau loks,
Arnold og mærin, á vel lagt
stræti, þar sem hart var und-
ir fæti, og beggja vegna við
það voru ávaxtaré i röðum.
En yfir þorpinu grúfði mist-
ur, sem Arnold hafði veitt
atiiygli úr fjarska. Þetta
mistur hafði þau áhrif, að
dró úr hirtu sólarljóssins,
svo að hin gráu, gömlu, veð-
urbitnu liúsaþök virtust ann-
arlega gulleil í mistrinu, sem
sólin varpaði liinum hjörtu
geislum sínum á.
En Arnold veitti þessu ekki
mikla athygli. Gertrud, sem
gekk rösklega við hlið lians,
smeygði allt í einu hönd
sinni hlýlega í hönd hans, og
þannig leiddust þau, er liún
heygði inn í næsla stræti.
Hinn knálegi piltur • var
gripinn einkennilegri tilfinn-
ingu við snertingu mjúkrar,
hlýrrar liandar hennar, og
ósjálfrátt horfði hann á hana
og reyndi að liorfa í augu
hennar, en liin unga mær leit
ekki á hann. Hún leit niður
fyrir fætur sér all-feimnis-
leg, og' leiddi nú gest sinn til
húss föður síns, og atliygli
Arnolds beindist nú hrátt að
þorpsbúum, sem urðu á
vegi þeirra, en allir gengu
þeir þögulir fram lijá án þess
að fagna þeim eða kasta á
þau kveðju.
Ilann gat ekki varizt því
að hugsa um þetta í fyrstu,
þvi að í öllum nágrannaþorp-
unum var ])að næstum glæp-
ur talinn, að hjóða ekki þeim,
sem að garði har, góðan dag,
eða segja: „Guð sé mcð yð-
ur.“ Hér datt engum í hug að
scgja neilt slíkt, þetla var al-
veg eins og í stórum borgum,
þar sem menn gengu hver
fram lijá öðrum á götunum
án þess að mæla orð af
munni, eða þá stóðu hingað
og þangað og horfði á eftir |
vegfarendum. En enginn
yiiiiisn
W v
Viðskiptaráð hefir ákveöio, að hámarksverð á
blautsápu (kristalsápu) skuli vera sem hér segir:
I heildsölu............ Kr. 4.§0
I smásalu.................— 5.00 ’
Verzlunum utan íramlciðslustaSar er heimxlt að
bæta við hámarksverðið sannanlegum flutnmgs-
kostnaði.
Ákvæðx tilkynningar þessarar koma txl fram-
kvæmda frá og rreð 20. desember 1946.
Reykjavík, 20. desember 1946.
V ERDLAGSST JÖRINN.
Undurfögur saga um sálminn og lagið HEIMS UM
BÖL og litlu systkinin, er sungu það inn í hug og
hjarta þúsundanna.
Þýðingin er eftir Freystein Gunnarsson.
Gefið börnumim fallegar og göfgandi bækur.
Atliugið þessa bók hjá næsta bóksala.
JJ.f. Jleiftur
Sími 7554.
C. (£. BuwoucikÁ! —m T A R ? Æ N
B6
Þesí vegna gekk liann að Chris og
þefaði forvitnislega af honum, en
fannst ekkert athitggyert viíV iþá
að' ekki stæði nema höfitð ög herðar
hans undan grjótskriðunni.
Toglát hélt því áfram ferð sinni í
flýti þangaS, sem hann hélt, að liinn
,,'ó^Hiylj"^Órijiítapi væri. En um lcið og
Itann lagði af stað frá Chris, steig liann
óvart ofan á ....
.... aðra útretta honu uuiió. iJa i'uii.v
aði Chris dálitið við sér, opnaSi aug-
nn og sá hvar Toglat var að hverfa
fyrir hæðina. Hélt hann, a'ð þar van’i
Kungu á ferðinni. Af veikutn mætti ,
.... kallaði hann: „Kungu! Hjálp!“.
— og Tarzaii, serp fylgt IiufSi á efti.y,
Toglát1 frá því hann lagSi af stað til
að leita að ókunna apanum, sem hann
fann Jyktingi af, Ueyrtji hin yedku qr.
Clirísi1