Vísir - 24.01.1947, Blaðsíða 7

V í S I R
7
Föstudaginn 24. janúar 1947
11 2)apfine du ^Wjaurier:
v Hershöfðinginn hennar.
og það hefði gerst í gær. Við stigum út í bát fyrir neðan
virkið og rérum yfir sjóinn til Catlwater, þar sem kastal-
inn er, og allir Plymouth-búar virtust vera að skemmta
sér þetta kvöld í bátum á sjónum, eða menn sátu á virkis-
görðunum, en í vesturátt sáust Ijósin á lierskipuilum, sem
lágu við alckeri, gluggarúðurnar í skut voru glóandi og
dauft éndurskin frá ljóskerunum á sl|utpöllununi glamp-
aði á lygnum sjávarfletinum. Þegar við lentum streymdu
Ijorgarbúar að kastala-dyrunum, og allsstaðar voru ber-
menn, blæjandi, masandi, i bópi kvenna, sem böfðu skrýtt
þá með blónium og litböndum, í fagnar skyni yfir beim-
komu þeirra. -
. Þarna voru stóraí ámur fullar af öli á steinlögðu torg-
inu, milli glóðarpannanna, og bjólbörur margar, fullar.af
kökum og osti, og eg man eftir því, að eg hugsaði eitlbéað
á þá leið, að kannske myndu stúlkurnar úr borginni, sem
voru þarna með unnustum sínuin eða vinum, bafa meira
upp úr krafsinu, en við, sem urðum að gæta virðingar
okkar í hvívetna innan vébanda kastalans.
Eftir örskamma stund gátu'm við ekki lieyrl liávaðann
í'rá liópum fagnendanna, og loftið í kastalanum var þungt,
sterkur ilmur var í lofli, gestirnir voru klæddir flaucli og
silki, kryddaður matur var á borð borin, -— við vorum
komin inli í veizlusalinn mikla, og mál manna bljómaði
dimmt og annarlega undir bvolfþaki salarins. Við og við
var kallað bárri, skærri bermannsroddu:
„Yikið fyrir bertoganum af Buckingbam.“
Og menn viku til hliðar, svo að bertoginn gæti gengið
óliindrað um salinn meðal gesla sinna. Það var sem liann
befði birð um sig cins og sjálfur konungurinn.
Það var mikíll glæsibragur á samkundu þessari og á-
lirifin æsandi, og bjarta mitt sló hratt og roði liljóp í kinn-
ar mér. Eg var svo vön þeim lcti- og kyrrðarbrag, sem var
á öllu í Lanrest. Eg' var a æskuskciði og liugmyndaflug
mitt reikult og mér fannst, að allur þessi glæsileiki, glil og
skraut, stæði á einlivern hátt í tengslum við það, að eg
varð átján ára á þessum degi.
„Ilversu unðaslegt þetta er,“ sagði eg við Mary systur
mina. „Gleðstu ekki yfir því, að við kómuni?“
„Talaðu lægra, Honor, þú dregur atliygli manna að
okkur.“
Hún vildi, að við bimdum einbversstaðar uppi við vegg,
en eg vildi fara inn í miðjan salinn, til þess að sjá allt lita-
skíautið sem bczt, eg glápti á allt, brosti jafnvel að mönn-
um, sem eg þekkti ekki neitt, og lét'mig.það engu skeyta,
þótt eg viftist*djörf um of, og alít í einu viku getsirnir
íil ldiðar rétt bjá okkur, og þarna kom bertoginn sjálfur
og fylgdarlið hans og stefndi beint á okkur.
Mary bvarf, eins og jörðin laefði gleypt bana, og eg stóð
þarna ein, eins og Þrándur i götu hertogans. Eg man að
eg stóð þarna andartak ráðþrota, en svo lineigði eg mig
djúpt, eins og væri það Karl konungur sjálfur, sem eg
vildi þannig' votta aðdáun og lolningu og mér fannst blát-
ur óma i lofti yfir böfði mr. Eg leit upp og sá Jo bróður
minn, en svipur lians bar skelfingu vitni, en jafnframt, að
liönum fannst eittbvað spaugilegt. Hann var einn þéirra,
sem stigu fram, til þess að hylla hertogann, og ballaði sér
nú fram og að mér og reisti mig upp, en eg bafði hneigt
mig svo djúpt, að eg' að kalla sat á hælum mér og gat ekki
risið upp.
„Leyfist mér að kynna Honor, systur mína,“ heyrði
eg að liann sagði. „í dag er, sannSSt að segja, átjándi
afmælisdagurinn bennar og í fyrsta skipti, sem bún
tekur þátt í samkvæmislífinu.“
Hertoginn af Buckingbam bneigði sig alvarlegur á
svip og bár hönd mína að vörum sér.“
„Svo má vera, Harris minn góður, ajS þetta sé fyrsti
dagurinn, sem liún tekur þátt í samkvæmislífinu,“ sag'ði
liann vinsamlega, „en þar sem lienHÍ befir hlotnazt mik-
il fegurð í vöggugjöf, verðið þér að sjá um, að það
verði ekki binn síðasli.“
Hann bélt áfram og bið skartbúna, ilmandi fylgdar-
lið hans og Jo bróðir minn, sem komst ekki frá hlið
bans vegna þrengslanna, leit um öxl og ygldi sig fram-
an í mig, en eg bölvaði í bljóði eða i ógætni, uppbátt
— og allkröftuglega, og' var fyrirmyndin frá Robin —
og heyrði nú, að sagt var við hlið mér: -
„Ef þér liafið ekkert á móti því að koma út á garðana,
skal eg vera yður til leiðbeiningar um livernig á að gera
þella á réttan hátt.“
Eg sneri mér við i einu vetfangi, rauð af reiði, og sá
liðsforingja nokkurn liorfa niður á mig. Hann var að
minnsta kosli sex fet á bæð, bann bar enn brjósthlíf sina,
sem var af silfri ger. Háðulegt bros lék um varir bans.
Undir brjósthífinrii var liann í bláum jakka og mittislind-
inn blár og silfurlagður. Augu lians voru brún og ljóm-
andi, bárið dökkt,, rauðjarpt, og í eyrnasneplunum liengu
gullhringar litlir, og mátti vel sjá, áð liann liktist tyrk-
néskum bófaforingja.
„Ætlið þér kannske að kenna mér að beygja kné min
eða að bölva,“ sagði eg af reiði.
„Hvortlvéggja, ef þér óskið þess. Fyrri tilrauh yðar var
aumkunarleg, biiv síðari aðeins óvinsamleg.“
■ Ruddaskapur bans gerði mig orðlausa, og eg gat varla
trúað mínum eigin eyrum, og leit í kringum mig, í von
um, að eg sæi Marv, eða Elisabcth, liina rólyndu konu
Jo, en þær böfðu borizt frá mér i þrönginni, og eg vár
króuð inni í liópi ókunnugs fólks. Hyggilegast var að
draga sig i hlé sem virðulegast og eg reyndi að smokra
mér gegnum þröngina i áttina til útgöngudyranna, er eg
heyrði kallað liæðnisröddu að baki mér:
„Víkið fyrir ungmærinni Honor Harris frá Lanrest.“
Hanri kallaði hátt, fólk horfði á mig sem agndofa, en
vék undan til beggja bliða ólundarlega, og var nú braut-
in greið, Eg liélt áfram, eldrauð i framan, vart með sjálfri
mér, og er eg fór að jafna mig var eg ekki í forsalnum,
eins og cg bafði vonað, lieldur úti á einum virkisgarðin-
um. Fíamundan var Plymouth-sund, en á torginu fyrir
neðan, sem lagt var steinlmullungum, dansaði aljiýða
manna úr borginni. Liðsforinginn, sem eg Iiafði fengið
megna óbeit á, var enn við blið mér. Hann stóð þarna
og liélt um sverðsbjöltun, með hæðrilsbros á vör og
liorfði niður á mig.
„Þér eruð þá litla stúlkan, sem systir min bafði svo
mikla óbeit á,“ sagði liann.
„Við bvern þremilinn eigið þér?“ spurði eg.
„Eg befði tekið yður og flengt yðui', liefði eg' verið í
Smælki.
Nónni litli, 6 ára, var aö byrja
a'ö ganga í skóla. Fyrsta dag-
inn í skólanum kom liann heim
eftir tvær klukkitsttindir.
„Hvaö er aS, Nonni minn?“
sagöi móðir hans áhyggjufull.
„Hvers vegna kemuröú svona
sneinma heim?“
„Ja, eg kann ekki að skrifa,
eg kann ekki að lesa,“ svaraði
Nonni snöktandi, „og þeirvilja
ekki lofa mér að tala — hvað
þýðir þá aö vera í skólanum?“|
Halifax lávarður vaf að
skennnta samkvæmisgestum í
Washinton með frásögn af
skipi, sem haf'S; innanborðs
farþega af mismunandi þjóð-.
um og strandaði á smáeyju.
Á örstuttum tima var iðju-
semin á eyjunni oröin eins og í
hýflugnabúi. Þjóðverjarnir
voru að þjálfa eyjarskeggja í
hermennsku. Ameríkumennirn-
ir opnuðu verzlun og bilaumboð
fyrir almenning. Ástralíumenn-
irnir stofnuðu til kappreiöa.
Frakkarnir opnuðu veitinga-
liús. Tveir Skotar lögðu fram
rekstursféö til allrar þessarar
starfsemi, og tveir Englending-
ar biðu enn eftir . því, að þeir
yröu kynntir fyrir hinu fólkinu.
Höfuðsmaður og liðsforingi.
voru að borða kvöldverð á_
veitingalhisinu Stork Club í
New York, þegar liðþjálfi kom
þar inn og ákaflega falleg
stúlka í fylgd með honum. Höf-
uðsmáðurinn sendi liðþjálían-
um miða, sem á var skrifað-:
■„Liösforinginn, sent heíir verið
í Princetonháskólanum, og eg,
sem var i Williams-háskólanutn,
þorttm að veöja stórfé uin, að
viö getum gizkaö á, hvaöa skóla
þér hafið veriö i. Megunv við
koma að borðintt yðar og at-
huga hvort við höfum ekki rétt
íyrir okkur.“
Þeir fengu eftirfarandi svar:
„Verið ekki að hafa fyrir þvi,
herrar minir. Eg heíi stundað
nám við Audubon-fugíáfræði-
Stofnunina, og ætla mér að
rannsaka þessa dúfu sjálfttr."
£& SumuykAí — TAHZArI “ /73
• __________________ - _________________________ ________ - - .
•Áflog Tarzans og Toglats vortt svo Á meðan Tarzan og apinn börðust,
mikil, að þeir sveifluðust fratn og aft- reyndi Tina að konta Don til lijálpar.
up uppi i ttémt. Þetta var huðvitað bar- Jlún notaði ejna af minni greinum trés-
dagi upp á líf og dauða, og hvorugur ins sem rólu, til þess að sveifta sér
dró af sér. ’ þangað, sem Don liékk.
Og lienni tókst að gripa í handlegg .... en láta ltann síga niðttr til jarð-
hans um það bil, sem liann var að ar. Grcinar og blöð féllu liiðtir i kring
riussa tokin á greiniimi. Svo hjálpaði ttm þau, og gáfu til kynna ltina mikíu
ln'fn honum niður, méð því að hanga baráttu, sem háð var ttppi í trénu.
sjálf á fótunum á greininni .... .......
. xitt }<,/:»;• 'U) J < i J "ii í', IX iíiU ':í í. f VI L ,U1 ’.l Þ
ntifl'l M/djt'ibi'töd \mmmA S'fi > ■ j f :.■■■■ >j
t