Vísir - 27.01.1947, Qupperneq 7

Mánudaginn 27. janíiar 1947
VISIR
7
13 2)apíine du ldt)auri*r:
V • Hershöfðinginn hennar.
klaufalega, virðist svo illa upp alin. Svona. Þetta er ágætt,
einu sinni aftur .... fullkomið. Sannleikurinn er sá, að
þér hafið vanist á iðjuleysi og dálæti, bræður ýðar liafa
aldrei tekið yður til hæna.“ — Með furðulegri ró sléttaði
hann ur fellingunum á kjólnum mínum og lag'færði
blundurnar á kjólkraga mínum. „Eg kæri mig ekkert um,
að setjasl að veizluborði með konu, sem ekki er snyrtileg.”
„Eg ætla mér alls ekki að setjast að veizluborði nieð
yður,“ sagði eg af nokkrum þunga.
„Enginn annar en eg mun bjóða yður sæti sér við lilið,
það þori eg að ábyrgjast,“ svaraði hann. „Komið, smeygið
hönd yðar undir liandlegg minn, eg er svangur, þótt þér
séuð það ekki.“
Hann leiddi mig aftur inn i kastalann, og er þangað
kom, sá eg mér til skelfingar, að gestirnir voru þegar sezt-
ir við langborðin í hinum mikla sal lians, og þjónarn-
ir voru að bera inn föt, sem á voru xjúkandi réttir. Það
hlaut að vekja mikla athygli, er við komurn inn í salinn,
sem það og gerði, og öryggi, venjulegt öryggi mitt,
var burlu rokið á svipstundu. Þess er að minnast, að þetta
var fyrsta þátttalca min í samkvæmislífinu. „Við skulum
snúa aftur,“ hvislaði eg að félaga mínum, og lmippti í
hann, „sjáið, það er ekkert rúm fyrir okkur, öll sæti eru
tekin.“
„Snúa aftui', ekki þótt hf yðar væri i veði. Eg vil fá
mat minn og engar refjar.“
Hann ruddi sér braut 'fram hjá þjónunum af svo miklu
kappi, að eg næstum lyftist frá gólfi. Eg sá liundruð stai’-
andi andlita. Alli'a augu livildu á okkur, og andartak sá
eg syslur mína, Mary, sem sat við lilið Robins í miðjum
salnum. Eg sá af augnasvip liennar, að hún var sem lostin
skelfingu, og á því livernig hún hreyfði varirnar sá eg, að
hún hvíslaði að Robin: „Honor!!“ En eg gat ekkert gert,
ncma ana áfrám með lunum ákafa og miskunarlausa Rieli-
ard Gi’envile sem æddi áfram og sjtéfndi á liáborðið í öðr-
um enda salai'ins, þár senx hertoginn af Buckingham sat
við lilið Mount Edgecombe gi'éifýnju, og öðrpm aðals-
mönnum, körlum og konuin, xxr Cornwall og Devon, sem
fengið höfðu sæli við liáborðið, svo sem sæma þótti, fyrir
„sunnan og ofan“ liina alþýðlegu lijörð.
„Þér ætlið með nxig upp að háhorðinu,“ sagði eg i mót-
mæla skyni og togaði i handlegg hans af öllum nxætti.
„Og Iivað um það?“ spurði liann. „Fari í lxeilasta, ef eg
neyti réttanna annarsstaðar. Gerið svo vel að vikja þarna
fyi'ir Sir Riclxard Grenvije.“
Þegar hamx nxælti þannig í skipunarrónxi hörfuðu þjón-
íirnir undan upp að veggjuixunx og reyndu að láta senx
minnst fai'a fyrir.sér, en allir litu í áttina til okkar, og eg
sá, að liertoginn af Buckingham hætti i svjp viði'æðunni
við greifynjuna. Komið var með stóla og þeii', sem sestir
voi-u við liáborðið, urðu að þrengja að séi', og einhvern
veginn var ökkur konxið þai'na fyrir, ekki nenxa liand-
leggs lengd frá sjálfum hertoganum, en lafði Mount
Edgconxbe stai'ði á nxig eins og ti’öll á lieiðríkju, Ricliard
Grenvile lxallaði sér fram og bi’osti. .
„Þér hafið ef til vill þegar kynst mágkonu mixxni, Hon-
or Harris, greifynja?“ sagði hann. „Hún er átján ára í dag.“
Greifynjan lmeigði höfuðið, en engin svipbreyting var
sjáanleg á andliti hennar.
„Lálið yður liana engu skipta,“ lxvislaði Sir Greixvile að
mér. „Hún er næstum heyrnarlaus. En i liamingju bæn-
unx lxættið að stai’a eixxs og naut á nývirld.“
Eg bað þess, að eg nxætti hníga dauð niðui', en var ekki
bænheyrð, og fór eg nú að gera skil álftasteikinni, sexxi
lirúgað liafði verið á diskinn nxinn. Hertoginxx af Bucking-
lianx sneii sér að íxiér og lyfti glasi síixu:
„Eg óska yður til hanxingju með afmælisdaginn og fax'-
sællar framtíðai’,“ sagði lxann.
Mér vafðist tunga um tönn, en reyndi að segja eitthvað
i þakkar sltyni, og hristi lolckana nxína, til þess að nxinna
bæri á, að eg var eldrauð i framan.
„Aðeins sagt i kurleisis skyni,“ hvíslaði Sir Ricliard
Grenvile að nxér. „Látið það ekki stíga yður til höfuðsins.
George hefir tíu eða tólf hjákonur og er ástfanginn í
di'ottningunni í Fi’akklandi.“
Hann át af lijartans lyst og fór ófögrunx oi'ðum unx ná-
granna sína, við hvei'ja munnfylli, og eg er þess fullviss,
að nxenn lxeyrðu þetla, þvi að hann virtist telja óþarft að
lækka röddina. Eg fann. ekki bi-agð að neinu, en át og
drakk og sal þarna eins og i leiðslu allan þann ói'atíma
senx setið var undir boiðum. Og loks var þessi þrautastund
á enda, og cg fann, að félagi minn reisti nxig upp. Eg hafði
þambað vínið eins og vatn og mér fannst eg vera fótalaus,
og varð að njóta stuðnings lxans. Eg man óglöggt það
sem næst gerðist. Exl það var leikið á liljóðfæri og sungið,
og Sikilcyja-dansarar skenxnxtu gestunum. Dansai'arnir
liöfðu skreytt sig mislitum böndum, þeir dönsuðu taran-
tella, og þegar þeir í lok dansins snerust i liring með
feikna lu’aða, fann eg til svima, og þá var senx öllu væri
lokið fyrir xnér. Eg fyrirvei'ð mig fyi'ir að játa, að eg var
leidd inn i eitllivert lierbergi inni i kastalanum, senx vár
hæfilega dinxmt og langt í burtu, og þar gekk allt sinn
gang og álftasteikin olli mér ekki frekari ógleði. Þegar eg
opnaði augun lá eg á bekk og Sir Riehard Grenvile sat hjá
mér og vætti enni mitt nxeð vasaklútnum sinum.
„Þér vei'ðið að læra að fara með vin,“ sagði harnx al-
vörugefinn á svip. Eg var sárlasin og skammaðist nxin af
hjartans grunni og það lá við, að eg færi að gráta.
„Nei, nei,“ sagði liann, og rödd lians, senx áður liafði
yerið svo kuldaleg og hvöss, var nú einkennilega nxjúk og
bar viðkvænxni vitni, „þér megið ekki gráta. Ekki á af-
mælisdeginiun yðár.“
Og liann liélt áfranx að væta enni nxitt.
„E-eg liefi aldrei e-clið á-vanasteik fyrr,“ stamaði cg
og lagði aftur augun öi-væntandi í angist nxinni.
„Eg lield nú, að það Iiafi frekar verið Burgund-vínið
en steikin,“ sagði liann. „T.iggið kyrrar og vanlíðan yðar
liverfur fyrr en varir.“
Sannleikurinn var sá, að mér fanst enn allt hringsnúast
fyi'ir augunx nxér, og eg var eins þakklát yfir, að hönd hans
hvíldi á enni mér, og ef það liefði vei'ið hönd móður nxinn-
Kjaraorkiimaðurírin w æ $erry Sieijet oy Jjoe Shuiter
HF. SAID I(VEAH-MAVBEUEN5H0RTLY AFTER, SUPER.MAN AVAILS
SOMETHina jWASN’T THINKINSÁ UIMSELF OF HIS K-RÁY VISIONJ AND
ABOUTA /OF GAUNTATALL.YSUPEfS-HEARlMQ...
’ MAV3E HE WAS >------------------Hf- HOW iROWC!
^THINKlSiG OF THAT WITHTUAT DETESTABLEJ qauht, THc
rPAME HE JILTeD-yFEMALE, LOIS LAME, ÁwOMAM UATEI?.
PLAMMIMS A BREACH OFjáETRAYED
PROMISE SUIT AGAINST J gy lADY—
SUPERMAN, QRABBINS \5LIPP'ER.'-)
HER.ASA HOSTÁGE WONXá ‘ '
PROTECT US FROM ,
ANY more/
CLff’ERM.AM
-UvS JLXST
DeCiDED
1X3 HAsÆ.
CLARk. KEMT
exPLAIM TO
LOS WlS
REASOKI5
«=OP JILTIMG
MER WUEM
A POBBERY
B>y GAUkIT s
GANG
DIVERTS
WIM...
SURE, THAT'S
WHERE THE
GETAWAY CAR
WAS PARk'ED;
^IT MOW'LL
TUAT WELP
IP

Kjarnoi'kiimaðurinn lxefir á-
lcveðið að biðja Clark Kent að
xitskýra fyrir Lisu, lxvers vegna
liann varð að svikja liana. En
fxegar liann er á leiðinni, ræna
Krummi og bófar hans gim-
steinaverzlun.
Lögregluþjónninn: „Alveg
rétt, þarna stóð billinn, sem
þeir flýðu í. En hvernig getur
það lijálpað þér við að ná i
Krumma?
Kjarnorkumaðurinn: „Hum..
,,lady-slipper“-planta“. 1. lög-
regluþjónn: „Hann sagði eitt-
livað um lady-slipper-plöntu.“
2. lögregluþjónn: „Já, það get-
ur vel vérið, að liann hafi alls
ekki verið að liugsa um hann
Krumma. Kannske hann lxafi
verið að liugsa um þessa
stúlku, Lisu Lanc, sem hánn
sveik.“
Stuttu siðar, þegar Kjarn-
orkumaðui'inn hefir notfært sér
yfirburða sjón og lieyrn sina
til að finna felustað Krumma ..
Krummi: „Þar sem þessi við-
urstyggilega stelpa, Lisa Lane,
hefir höfðað hjúskaparbrots-
mál gegn Kjarnorkumannin-
unx, er gagnslitið fycir okkur að
t-aka lxana sem gisl, okkur til
varnar gegn honum.“
Kjarnoi'kuinaðurinn hugsar:
„....Þvilik kaldhæðni, að
Krummi, kvenlxatarinn, skuli
hafa verið svikinn af plöntu
með svo kvenlegu nafni
Smælki.
þegar viö skerunx einhvern.
Þetta er vikusafn. ,
• Svo bar við í borginni
Phoenix í Arizona, að mennta-
skóiakennari nokkur, Harold
Leuba að nafni x'arð að greiða
4 dollara, til þess að gera sér
grein fyrir, að það getur verið
áhætta í þvi fólgin, ekki síður
en þægindi, að skilja nýjú
dvergbílana amerísku eftir á
götunx úti.
Harold Leuba skildi txil sinu
eftir á götu skammt frá mið-
bænurn í Phoenix, og var held-
ur ánægður með sjálfum sér,
vegna þess að billinn. lxans gat
komizt íyrir á miklu þrengri
stað en bílar af venjulegri
stærð.
Eu svo kom hópur af drengj-
unx, sem lyftu bílnum, sér til
gamans, ujxp á gangstéttina og
skildu hann þar eftir. Síðan
konx lögregluþjónn og gaf skip-
un um að draga ffílinn á lög-
reglustöðina, en það kostaði 4
dollara.
Molotov, utanríkisráðherra.
Rússlands, tók upp orðatiltæki
’ensku og amerísku fulltrúanna,
sem hann starfaði með á al-
þjóðaráðstefnunum, en þó-með
nokkurri breytingu. Hami tók
eftir þvi, að hinir fulltrúarnir
létu í ljós samþykki, með
því að kinka kolli og segja:
„Allt i lagi.“ En Mxilotov gerði
þá grein fyrir sinni skoöun með
því að hrista höfuðið og segja:
„Allt í ólagi.“
Kvikmyndastjórnandinn og
framleiðandinn David Selznick
hafði ekki getað fundið sögu,
sem honum líkaði, í sex ár, og
að lokum var svo komiö, að
lxann var. farinn að lesa
sögur eftir höfunda, senx voru
lítið eða ekkert kunnir. Eitt
sinn var óþekktum rithöfundi
vísað inn í skrifstoíu David
Sélsnick. ,,Mér hefir verið sagt.
að þér séuð með leikrit,“ sagði
Selznick. „Viljið þér gera svo
vel að lesa það fyrir nxig.“
JEn þettá var meira en höf-
undurinn, sem stamaði •* mjög
mikið, hafði átt von á. Hins
vegar var þetta öf gott tæki-
færi, til þess að hann færi að
sleppa því, og hann settist nið-
ur og las allt leikritið. Þegar
hann haföi lokið lestrinum,
kallaði David Selznick á ritara
sinn og sagði:
„Við tökum þennan náunga
i okkar þjónustu nú þegar.
Hann er með nýung, sem mun
íá áheyrendur til að veltast um
i sætum sínum. Hver einasta
persóna í leikriti hans stamar.“