Vísir - 06.03.1947, Blaðsíða 7

V I S I R
Fimmtudaginn 6. marz 1947
9
46 v ._ _.r 2bap/ine du Yl/aurler:
• Hershöfðinginn hennar.
þeirra vita um. Menabilly hefir slíkan felustað eins og þú
héfir uppgötvað.“
Blóðið streymdi mér til höfuðsins meðan á þessum lestri
stóð, en-ekki vegna þess, að hann mælti í allnöprum tón,
lieldur vegna þess, að orð hans leiddu í ljós allt annað en
eg Iiafði ætlað er eg var að velta þessu fvrir mér og lét
imyndunaraflið hlaupa með mig í gönur.
„Skástoðin við úthornið á þessu herbergi er hol inn-
an,“ hélt hann áfram. „Þröngur stigi liggur niður í litið
herbergi, sem nær inn i veggina, sem eru mjög þyltkir og
nær undir húsagarðinn. Þarna getur maður staðið eða
setið, þótt rúm sé lítið'. Ur þessu berbergi liggja jarðgöng.
Þau eru undir húsinu og' akbrautinni og liinn endinn á
þeim er í sumarhúsinu. Það er í þessu litla herbergi undir
skástoðinni og Iiúsagarðinum, sém eg hefi falið silfrið.
Skilurðu mig?“
Eg kinkaði kolli. Eg bafði fylgst með frásögn hans af
áhuga og hafði hún haft allmikil álirif á mig.
„Þegar við flytjum hingað silfurmuni eða á brott liéðan
vinnum við á næturna, John Langdon, ráðsmaður minn,
og eg. Vagninn bíður i Pridmouth, og við flvtjum silfur-
munina úr skástoðargeymslunni um göngin í sumarhús-
ið og þaðan í handvagni að vögiiunum. Þeir sem þetla
annast eru allir áreiðanlegir menn, en enginn þeirra, eins
og að líkum lætur, veit neitt að ráði um Menabilly, nema
John Langdon — og nú þú, Ilonor, sem hefir — og mér
þykir leitt að.segja það — engan rétt til neinnar vitneskju
um þetta.“
Eg sagði ekkert, því að eg hafði ekkert fram að færa
luér til varnar.
„John veit, að silfurmunum er komið liingað til gevmslu
ön hann hefir aklrei spurt hvar í húsinu þeir séu geymdir.
Hann veit enn sem komið er ekkert um leyniherbergið
eða göngin.“
Hér greip eg fram í fyiir honum og vissi vel, að honum
kynni að mislíka það sem eg sagði:
„Þvi var dásamlega hagað af forsjóninni, að svona góð-
ur geymslustaður skyldi vera í Menabilly.“
„Mjög svo,“ sagði hann, „ella hefði eg vart Iiafa getað
annast þetta. Þú furðar þig ef til vill á, að húsið skyldi hafa
verið byggt þannig?“
Eg lét í Ijós, að mér þætti það dálílið einkennilegt.
„Faðir minn,“ sagði hann, allstuttlega, „— hvernig á eg
að orða það — rak nokkur viðskipti, og þar með vöruflutn-
inga á sjó, og með nokkurri leynd á stundum. Það kom
sér þvi oft vel að hafa not af jarðgöngunum.“
Með öðrum o-rðum, kæri Jonathan, sagði eg við sjálí'a
mig, faðir þinn var sjóræningi eða sjóræningja jafni, hvað
sem leið metorðum og áliti hans í Fowey og' lieima i liér-
aði.
„Og svo var hilt,“ sagði Jonathan og læklcaði röddina,
,,að liinn ógæfusami bróður minn, en hann var eldri en eg,
var ckki með réttu ráði. Þctta herbergi var honuin ællað
og hafðisl hann við í þvi, frá þyi er húsið Var hyggt árið
1600, þar- lil hanu lókt, vesalingurinn, tuttugu.ug fjóium
arum síðar. Stuijdum var hann óður, og þess vegna var
kíéfinn byggður undir skástoðinni, en þar hafði einangiun
og loflleysi brátl þau áhrif á hann, að hann varð skjót-
lega meðfærilegur.“
Hann talaðLeðlilega og þvingunarlaust, en mér varð ó-
glatt af tilhugsuninni um vesalings manninn geðbilaða,
skjálfandi og að köfnun kominn, i liinum dimma skoli
undir skástoðinni. Og nú var þetta sanxa byrgi fulll silfur-
gripa, scm fara átti með til bræðslu i myntsláttunni i
Truro, nú var það sem töfrabyrgi i ævintýri.
Jonalhan hlýtur að hafa orðið var svipbreytingar á
andliti minu, þvi að hann var hlýlegur á svip, er hann stöð
upp.
„Eg' veit vel,“ sagði hann, að það er ekki falleg saga.
Og eg játa, að mér varð léttir að þvi, er faðir minn var lál-
inn úr bólusóttinni, að bún varð einnig banamein bróður
mins. Það var ekki skemmlilegt blulverk, að annast hann,
geðbilaðan og haldinn bólusótt, og margt ungra barna i
húsinu. Þú hefir vitanlega heyrt getið urn óhróður þaiin,
sem Pxobcrl Bennett kom á kréik um föðúr iuinn.“
Eg játaði, að sá orðrómur licfði ekki farið alveg fram
hjá mér.
„Hann veiktist fimm dögum á eftir föður mínum,“ sagði
Jónathan. „Hvernig á því sténdur, að hann veiktist, en
hvorki eg cða kona min, verðúr ávallt ráðgála. En svona
var þetta saml. Og um leið og hann veiktist fékk hann æð-
iskast, en þau fékk liann við og við. Það var því, að þvi er
liann varðaði, um tvö áföll að ræða samtimis, og því aug-
ljóst hversu fara mundi, enda seig þegar hratt að leiks-
lokum fyrir honum.“
í fjarska lieyrðist liljó'ð sem gaf til kynna, að störf
nmndu aflur liafin í eldbúsi.
Herniaður: Þáð er hægt a<$
afbera það, að herstjórnirt
fái okkur vopn i liendur frái
fyrri heimsstyrjöld, en egj
mótmæli þvi harðlega a®
hjúkrUnarkonurnar séu af{
sania árgangi.
ÞaS þurfti hvorki meira náf
minna en 500.000 pund af papp-
ir til að bóka rannsóknina :'»i
árás Japana á Perl Harbor.
íri og Gyðingur áttu fyrir-»
tæki i félagi. Þeim k'om samau
um, að þörf kynni aö vera fyr~
ir peninga, er yfir um kæmi.
Svo að það varS að samkomu--
lagi meS þeim, að sá er liíðil
hinn, skyldi láta fimm hundruð,
doflara í kistu hins framliöna.
„Og eg tapaði/ sagöi Gyöing—
urinn siðar. „Vesalings Pat dój
fyrst."
„Léztu peniiigana í kistu hansi
— fimm hundruð dollara?“
„Auðvitaö — eg lét ávísun íí
kistuna, en' þaö ér ekki búiö aöt
framvisa henni ennþá.“
„Þú ferð nú áftuv lil ibúðar þinnar,“ sagði Jonathan,
„og eg fcr sömu leið og eg kom. Þú getur afhent mér íykil
Jolm Langdon. Ef þú — á komandi dögum —- verður þess
vör, að eg er eitthvað að sýsla i þessu herbergi, þá veistu
hvernig i öllu liggur, Eg hefi hér lista yfir gripi þá, senl
eg veiti máltöku og afhendi, og þarf eg að fara yfir list-
ana annað veifið. Eg mun vart þurfa að taka fram, að eng-
inn má fá nein vitneskju um það, sem okkur hefir farið i
milli i köld.“
„hág' liciti þér þvi, Jonathan, að láta kyrrt liggja."
„Þá kveð eg þig, Honor. Góða nótt.“
Hann veitli mér aðstoð sína, til þess að koma stólnum
út i göngin, og lokaði svo dyrunum hávaðalaust á eftir mér.
Eg var komin inn i herbergi mitt nokkrum mínútum
áðuT en Matty kom til þess að kveikja á kertunum.
Prestur nokkur var aö pré~
dika í geðveikrahæli. Greip þáj
skyndilega einn sjúklingannai
fram í fyrir honum og segir ?
„Þarf maöur endilega aö hlustá
á þess'a dellu?“
Presturinn snéri sér. Sár og
gramur, aö yfirlækninum og
spurði:
„Á eg að hætta?“
„Nei, þaö er óþarfi," svaraöi
læknirinn. „Þaö bráir aöeins.
andartak af þessum manni á
sjö ára íresti."
13
Þótt aldrei hefði skapast innileg vinátta milli min og
mágs míns, fór ekki hjá þvi, að eg lilyti að virða hann
meira en áður, eftir það sem okkur hafði i milli farið. Eg
vissi nú, að þau erindi, sem hann rak í þágu málstaðar
Konungsins, voru mikilvæg, og þau hlutu oft að baka
honum áliyggjur. Það var sannast að segja engin furða,
þótl hann væri stuttur í spuna, er hann var lieinia, og fólki
hans þætti liann geðillur nokkuð.
Menn, sem ekki voru gæddir jafnrikri ábyrgðartilfinn-
ingu og Iiann, myndu fyrir Iöngti liafa komið þessu á aðra.
Eg hlaut og að virða liann fyrir það, að hann sýndi mér
fullan trúnað, þótt á engan hátt væri hægt að verja fram-
í Bandaríkjunum hefir ekki
veriö önnur eins glæpaöld . og’.
var á siöasta ári, síðan 1930.
„Þú átt aö elska fjandmenn
þina,“ sagði presturinn viö
Indiánann.
„Þaö geri eg líka,“ svaraöi
Pauotir og brosti. „Eg elska
romm, viskí, tóbak og konur.“
Nær önnur hver fjölskylda t
Bandaríkjunum hefir árstekjur
undir 2000 dollurum.
C. fé. Sumuqhi:
TARZAM
„Upp frá þessari stundú mun vald
þeirra fara þverrandi,“ sagði konungur
frumskóganna, eins og hann væri að
gcfa mönnunum loforð uni að hólpa
þcim. Við þessi orð Tarzans um ....
.... að hann ætlaði í rauninni að
segja sjóræningjununi strið á hendur,
söfnnuðust mennirnir umhverfis liann
og voru tortryggnir á svip. „En hvern-
ig er hægt að yfirbuga þá ....
.... þegar þeir liafa öll vophin?“
spurði cinn þeirra Tarzan. „Það eru
til bardagaaðferðir, sent þeim er alger-
lega ókunnugt um,“ svaraði konungur
frumskóganna. í sömu svipan ....
.... kom einn af þrælunum þjólandö
inn i liellinn og lirópaði: „Lénsherr-
ann er að koma og verðirnir eru i
fylgd með honum.“ Skelfing lýsti sér
i liverju andliti — nema einu. ,