Vísir - 20.03.1947, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 20. marz 1947
V 1 S I R
7<
58 2)apluie clu W'lauríer:
Hershöfðinginn hennar.
unum. Hermennirnir stóðu í röSum. Hestár þeirra voru
tjóðraðir. Slrínandi hvít tjöld hermannanna voru reist
hvert af öðru i görðunum, og þar voru bál kynnt, og stór-
gripir voru reknir í kvíar, og alllaf Icvað við óliræsis her-
lúðurgjallið, þetta einhæfa, skerandi lúðurvæl. Eg sneri
andliti mínu frá glugganum og sagði Matty, að Joan mundi
koma með börn sín og setjast að i herþergi minu, en eg
nnmdi Iialda kyrru fyrirí herberginu, scm læsl hefði verið.
„Ilermennirnir liafa ekki verið lengi að uppgötva, að
þelta var ekkerl leyndardóma-lierhergi, eins og sumir
hugðu. Hér var ekkert verðmæti geymt, að því er virðist,"
sagði Matty og horfði á brotna hurðina og inn í herbergið.
Eg svaraði engií og meðan hún var að flytja rúm milt
inn i herbergið og muni mína, færði eg slól minn að skrif-
borðinu og sá, að Jonathan liafði haft liugsun á að taka
skjöl sín með sér, cr hann fór. — Þegar búið var að laga
til í iierbergjunum eins og unnt var og þjónarnir höfðu
hjálpað Matty til að gera við hurðina, svo að eg gæti verið
i einrúmi, þrátt fyrir nærveru Joan, hað eg Matty um að
aðstoða Joan við flutninginn, og gæli þá Garlred flutt inn
ílierbergi þau, sem Joan hafði haft, en þau voru móti suðri,
á framhlið hússins. Kyrrð var nú kornin á, nema að her-
menn voru stöðugt að þrannna um húsagarðinn, og margir
liermenn lögðu leið sína i eldhúsið og úr því. Mjög liægt
færði eg stól minn að norðausturhorninu í hinni nýju íbúð
minni og lyfti tjöldunum. Eg þuklaði um beran stein-
vegginn eins og eg hafði gert í dimmunni, þegar Jonathan
kom að mér, en gat ekk frekar en j)á fundið neitt 'op, eða
smugu i veggnum. — Skildist mér nú, að inn í lierbergið
varð komist úr skástoðinni, en ekki úr lierberginu inn i
liana, nema með, jiví, að opnaðar hefðu verið fyrst leyni-
dyr skástoðarmegin, og var þetta til óliagræðis okkur, sem
í húsinu vorum, ef við liefðu þurft á útgöngu jiarna að
halda, cn vafalaust var þetta af klólríndum gert hjá þeim,
sem lét hyggja húsið, jivi að hann vildi fráleitl að sonur
lians, fábjáninn gæti gengið þarna um að vild. Eg lamdi
með krepptum hnefanum á vegginn og kallaði lágt „John“,
en bjóst ekki við svari og var ekki svarað.
HÚr var nýr vandi á ferðum og með öllu óvíst, að úr
rættist, því að eg hafði varað John við að reyna að komast
inn i herbergið fyrr en eg gerði honum aðvart, enda hafði
eg þá vcrið nokkurn veginn viss um, að mér mundi takast
að finna útgöngudyr á veggnum. Þetta brást, en þeir Jolin
og Diek hiðu i klefanum í skástoðinni, eftir að eg gæfi
þeim merki um að koma. Eg lagði andlilið upp að stein-
veggnum og kallaði „Jolín, John“, cins hátt og eg áræddi,
en mig grunaði, að engin von gæti verið um, að jieir heyrðu
íil mín gegnum jiykkan vegginn. Og eg var alveg að missa
móðinn. — Eg heyrði nú fótatak úti i göngunuin og var
fljót að sleppa taki af veggtjöldunum og færði stól minn
að glugganum, og andartaki síðar var barið á dvrnar milli
herbergisins og Iierbergis jiess, sem eg áður liafði liaft til
ilniðar. Eg kallaði „kom inn“ og var nú ýtt hranálega inn
luirðinni/ scm ekki liafði tekist betur áð Iappa upþ á en
svo, að hún rétt aðeins hékk á hjörunum. Og inn kom Ro-
bartes lávarður sjálfur ásamt einum foringjá sinúa, og
Frank Penrose, bundinn á höndum, milli þeirra.
„Afsakið jietta skyndilega ónæði, senr, eg balca yður,“
sagði hann, „en við höfum rétt í jiessu fundið mann þenn-
an úti á viðavangi, og liefir hann af sjálfdáðum látið oklcur
í lé vitncskju, scm okkur þykir fengur i, og getið jiér hætt
þar við, ef yður þóknast.“
Eg leil sem snöggvast á Frank Penrose, sem var dauð-
skelkaður, og leil í kringum sig eins og Iiéri, og sleikli
varirnar. •— Eg svaraði engu, en beð þess að Robartes lá-
varður liéldi áfram.
„Það, virðist svo sem liér liafi dvalist um sinn — og þar
til í dag, sonur Skellums Grenvile,“ sagði liann og liorfði
á mig rannsakandi augnaráði, „og einnig lcennari drengs-
ins. Svo var gerl ráð fyrir, að þeir legðu af stað i fiskibát
til St. Mawés fyrir nokkrum klukkustundum. Þér eruð
guðnióðir drengsins og önnuðust liann, að mér skilst. Hvár
eru þeir nú?“
„Einhversstaðar nndan Dodman, býst eg við.“
„Mér er sagt, að jiegar báturinn lagði af stað frá Pol-
kerris liafi drengurinn livergi fundist,“ svaraði liann, „og
Penrose hérná og Rashleigh fóru að leila lians. Hermenn
minir hafa ekki enn fundið Jolm Raslileigh eða drenginn.
\'itið jiér hvar þeir eru?“
„Eg veit jiað ekki,“ svaraði cg, „en eg vona, að jieir séu
i fiskibátnum.“
„Yður hlýlur að skiljast,“ sagði hann liranalega, „að
mikið fé er lieitið hverjum þeim, sem handsainar Skellum
Gienvile og að skjóta skjólhúsi yfir liann eða noklcurn
ættingja lians yrði að teljast landráð — eða svo mundi
verða ályktað af Parlamentinu, að eg liygg. Jarlinn af Ess-
*ex hcfir gefið mér strangar fyrirskipanir i þessu efni.“
„Fyrst svo er,“ sagði eg, „ættuð þér að gæta sem vand-.
legasl fr.ú Denvs. Hún er systir Ricliards, eins og yður
vafalaust er kunnugt.“
Þetta kom lionum algerlega óvænt og í svip vissi liann
ekki hvernig liann skyldi snúast við jiessu. Svo fór hann
allt í cinii að ókyrrast og lamdi með fingurgónumuni á
borðplötuna. „Mér liefir skilist,“ sagði liann, „að engin
vinátla væri milli þeirra systkinanna. Maðurinn liennar
sálugi, Anlhöny Denys, var stuðningsmaður Parlamentis-
ins, eins og alkunnugt er, og andstæðingur konungs. Haf-
ið jiér ekkert frekara að segja mér um guðson yðar?“
„Alls ekkert,“ svaraði eg, „nema eg liefi gildar ástæður
lil að a'tla að hann sé i fiskibátnum, og hafi þeif haft hag-
stæðan byr ættu jieir að v.era komnir bálfa leið til St.
Mawes.“
Hann sneri sér frá mér og gekk út úr herberginu og
hinn óheppni Frank Penrose á liælum lians, og var mér
,léttir að því, að hann vissi ekki livar Dick var niður köm-
inn, og jiað jiurli ekki að vera neitt ótrúlegt, að frásögn
mín væri rétt, og að Dick og John væru í fiskibátnum á
leið til St. Mawes.
Það var jiví enginn í liúsinu, sem vissi neitt um þelia,
eða leynistigann og leynibyrgið í skástoðinni, því að Lang-
don ráðsmaður hafði íarið með Jonathan til Launceston.
\’ar jiví tryggt, að ekki gat til nokkurra svika komið, en
eg átti enn óleyst jiað vandamál, að koma mat og drykk til
Smælki.
jl
Eítirfarandi frásögti bendirj
til jiess, að fólk sofi fast í hinni
mjög auglýstu sólskinsveðráttu
í Florida. Þjófur læddist inn í
svefnherbergi manns nokkurs,
Johnsons aö nafni, og stal to
dollurum og marghleypu, sem
geymt var milli rúnidýnanna,
sem maöurinn svaf á.
Sölumaður nokkur var aö
reyna aö fá bónda til aö kaupa
reiöhjól.
Bóndinn: „Eg vil lieldur eyöa
peningum minum fyrir kú.“
„En sjáöu til,“ sagöi sölu-
maöurinn, ,,jiaö væri bjánalegt
af jiér aö láta sjá þig ríöandi á
kú um allan bæinp.“
Bóndinn: „Ekki nærri einsj
bjánalegt, eins og aö láta sjá:
mig mjólka reiöhjól.“
„Setztu niöur,“ sagöi niaðurí
viö son sinn, sem honum jióttr
baldinn.
„Nei.“
„Stattu jiá —- eg vil, aö jiú
hlýöir mér.“
Svo vildi til í bænum Albany
í Bandaríkjunum, aö Stanley
Ellison, 16 ára gamall piltur,
sem var akandi á liifhjóli, rakst
á járnbrautarlest. Tveir vagnar
lestarinnar fóru út af teinun-
um, en piltinn sa-kaði ekki.
t
Oll egg innihalda 90% at
vatni.
Maöur nokkur í Chicago,
Frank Brown aö nafni, koili
hetjulega fram, en Jiaö varö
honum nokkuö dýrt. Hann
tapaöi neínilega veski sínu meö
400 dollurum (um 2400 krón-
um), er hann bjargaði Jirem-
ur drengjum frá drukknun,
þegár heimatilbúnum bát
Jieirra hvolfdi úti á Míchigan-
vatninu.
t
Maja viö Möggu: „Heyrðir
jiú um, hve óttasleginn Georg
var á brúökaupsdegi sínum?“
„Ó, já. Eg var þar. Eg sá
hana.“
C. &UhhOU(fkA:
TARZAIM
25
itr. by Unlted Feature Syndicat«. Inc’
Tarzan Jirýsti sér fast upp að veggn-
um í hellisganginum og lét ekkert á
sér bæra. Ilann lieyrði fótatak mann-
anna færast nær og nær, og auðheyrt
var, að þeir voru margir saman.
Þegar mennirnir komu irin í hellis-
ganginn sá Tarzan, að þetta voru v’inir
lians, fangarnir, að kóma tiþbaka frá
vinnu sinni. Tarzan gekk til þeirra og
mælti: „Segið prestinum ....
.... að hann eigi að þjóna við lijóna-r
yigslu Neddu og foringjans. Látið tvo
menn, klædda í föt dauðu várðánria,
standa vörð við liellisganginn. Og 1
kvöld, þegar vcizlan ....
.... stendur sem liæst, skuluð þið
fela ykkur í runnunum.“ Þegar Tarzan
hafði gefið mönnunum þessar fyrir-
skipanir, flýtti hann sér inn eftir liellis-
ganginum. Á þessari sömu stundu var
Nedda komin til foringjans.