Vísir - 10.05.1947, Blaðsíða 4

A
DAGBLAÐ
Utgefandi: BLAÐAÚTGAFAN VÍSIR H/F
Ritstjórar: Eristján Guðlaugsson, Hersteinn Páisson.
Skrifstofa: Félagsprentsmiðjunni.
Afgreiðsla: Hverfisgötu 12. Símar 1660 (fimm línur).
Lausasala 50 aurar.
Félagsprentsmiðjan h.f.
Seynt að fá breytingu.
Tlyrir Alþmgi hefur verið lagt frumvarp uni Ijreytingu á
* áfengislögunum, og má gera ráð fyrir, að hún kunni
að vekja nokkrar déilur eða að minnsta kosti andúð góð-
templara. Efni frumvarpsins er á þá leið, að ráðherra skuli
heimilt að veita fleiri veitingahúsum en þvi eina á land-
inu, sem nú hefur vínveitingaleyfi, slíkt leyfi.
Góðtemplarar eru vitaskuld á móti þessari breytingu,
því að þeir telja hverja hreyfingu í þá átt, að auðveldara
verði að komast að áfenginu, ósigur i'yrir málstað sinn.
Þeir töldu það vitaskuld ósigur fyrir sig, er banninu var
aflétt fyrir rúmum tíu árum, enda var það svo, og vilja
ekki frekara undanhald á þessu sviði.
Því er ekki að neita, að mörgum þykir þjóðin djúpt
sokkin í áfengisfenið, og ekki þeim einum, sem teljast
meðal Góðtemplara. En menn greinir á um leiðir þær,
sem þeir vilja i'ara að því marki að uppræta drykkju-
skapinn meðal þjóðarinnar eða kenna henni að umgang-
ast áfenga drykki, eins og það liefur líka verið orðað.
Þessi lagabreyting á að vera einn liðurinn í því uppeldi,
en þó á hún fremur að afnema það misrétti, sem skapað
var með því að einu veitingahúsi var leyft að liafa vín-
veitingar, en öðrum ekki. Vínveitingar eru slík hlunhindi
fyrir veitingahúsin, að ekkert kemst þar lil jafns við.
Vínveitingar í fleiri veitingahúsum mundu að likind-
um einnig vinlia gegn leynivínsölunum, gera þá atvinnu
óarðbærari en nú er og uppræta ef til vill stétt manna,
sem gjarnan mætli eyða tíma sínum og kröftum til nota-
drýgri starfa fyrir þjóðfélagið. Vinnuaflið er ekki svo
ríkulegt í landinu, að ekkj mætti bæta við það nokkrum
tugum manna, sem eingöngu munu lifa af leynisölu. Er
raunar mesta furða, að ekki skuli hafa verið gerð gang-
skör að því að uppræta þennan ófögnuð, því að það er
á flestra vitorði, livar helzta bækistöðin er í miðbænum.
ISIundi ekki verða hikað við að geta þess hér, ef ekki væri
bannað með lögum að birta auglýsingar um áfengi, en
slíkar upplýsingár gietu skoðazt auglýsingar, ef viljinn til
þess væri fyrir hendi.
Færi svo, sem er þó mjög ósennilegt, þar sem áliðið
cr orðið þingtíma og margt ógert, að þingið samþykkti
jiessa breytingu, er ekki stórt spor eítir til þess, að útsölu-
staðir Áfengisverzlunar rikisins verði hafðir opnir öllu
lengur en nú er, til dæmi fram yfir miðnætti. Og þegar
svo verður komið má segja, að banninu sé loks aflétt að
fullu, menn geti fengið áfengi nokkurn veginn á hvaða
tíma sólarhringsins sem er. En það er ósennilegt, að af
þessu verði.
Umræður hafa verið litlar um áfengismálin allra síð-
uslu daga og vikur. Stafar það þó ekki af því, að málið
sé útrætt, enda mún sannleikurinn sá, að það verður aldrei
útrætt. Annar aðilinn hefur betur í dag, en þegar hann
hefur haft yfirhöndina um hríð, þá vex hinum ásmegin
og héfur betur næsta daginn. Áfengismálin eru þannig
og hafa verið, að það, sem þykir gott í dag, er óhæft
degi síðar. Það þótti nauðsyn að koma hér á bánni og
var gert. Eftir nokkurn tíma komst þjóðin að þeirri nið-
urslöðu, að það fyrirkomulag væri óhafandi. Hún var
látin greiða atkvæði um það, hvort hún vildi afnema bann-
ið cða hafa það áfram. Hún vildi afnáin. Nú eru meira
en tiu ár liðin síðan bannlögin voru felld úr gildi og mönn-
um leyfðist að kaupa slerka drykki. 1 dag er vafalausí
svo komið, að margir þeir,.sem voru með afnámi bánns-
ins hér á árunum, væru fylgjandi takmörkunum nú. En
það má líka gera ráð fyrir því, að þeir vilji afnema tak-
markanirnar aftur eftir svo sem liu ár.
Menn flækjast sífellt öfganna á milli í slíku máli. Það
sem gott er í dag er óliæft á morgun og öfugt. Eftir því
ætti það að vera málstað bannmanna til bóta, ef vínið
fengi að fljóta cnn meira en nú. Því fyrr fengju þeir
hannið. Þó er ósennilegt, að þeim finnist það. En hví ekki
að reýna leíðina, sem stungið er upp á í þinginu? Áfengis-
neyzlan getur vart orðið meiri en nú, en hún gæli orðið
með öðrum hætti — liætti siðaðra manna.
V I S I R
MINNINGARDRÐ
^JJriótjanóáon,
úialaÍÁLc
ápanófodáýfaldken.
í dag verður til grafar bor-
inn Eyjólfur Kristjánsson
sparisjóðsgjaldkeri í Hafnar-
firði. Hann andaðist aðfara-
nótt s. 1. mánudags eftir
stutta legu. — Að vísu liafði
hann aldrei gengið heill til
skógar frá því fyrir um það
bil ári siðan, að liann lá lengi
mjög þungt haldinn, en þrátt
fyrir þetta, lietði enginn, sem
lil þekkti, búizt við því, að
dauða lians bæri svo fljótt að.
Eyjólfur Kristjánsson var
fæddur 18. janúar 1902 og
því aðeins 45- ára, er hann
féll frá. —- Hann var Aust-
frðingur að ætt og uppruna
og ólst að verulegu leyti upp
hjá Birni heitnum Stefáns-
syni alþingismanni og kaup-
félagsstjóra á Reyðarfirði.
Ungur að aldri fluttist hann
til Reykjavákur dg lagði þar
stund á verzlunarstörf, en ár-
ið 1927 fluttist hann til Hafn-
arfjarðar og átti þár heima-
síðan.
Fyrstu árin í Hafnarfirði
rak liann all umfangsmikla
verzlun, en réðist síðan að
verzlun Einars Þorgilssonar
og starfaði þar þangað til
fyrir r.úmum tveimur árum,
að hann varð gjaldkeri Spari-
sjóðs Hafnarfjarðar.
Eyjólfur var frábærlega
góður verkmaður við öll þau
störf, er hann lagði liönd á.
Iíann var hvortveggja í senn
fljótvirkur og velvirkur, og
svo öruggur og traustur, að
livergi skeikaði, — enda afl-
aði hann sér óskoraðs trausts
og vinsælda allra þeirra, er
liann vann með eða fyrir.
Svo sem að likum ræður
fór ekki hjá þvi, að á mann
með slíka verkhæfni og hæfi-
leika og Eyjólfur var gædd-
ur, hlæðust margvisleg trún-
aðarstörf á ýmsuni sviðum
félagslifsins, enda tók hann
jafnaðarlega mikinn og
góðan þátt í félagslífinu í
bænum.
Hann var einn af aðal-
hvata mönnum að stofnun
Verzlunarmannafélags Ilaf n-
arfjarðar, var fyrsli formað-
ur þess og jafnan síðan í 15
ár, eða jjar til fyrir tveimur
árum, að liann lét af því
Laugardaginn. 10. maí 1947
starfi. Gjaidfeeri Rauða kross
Hafnarfjarðar var hann frá
stofnun þess félagsskapar.
Endurskoðandi bæjarreikn-
inganna var hann all mörg
undanfarin ár og ýmsum
fleiri trúnaðarstörfum gegndi:
hann i bæjarfélaginu, þó þau
verði ekki talin hér.
Einn þátt í félagsmála-
starfi Eyjólfs Kristjánssonar
má þó eigi undanfella að
minnast á, en það var hans
ötula og fórnfúsa vinna í
þágu Sjálfstæðisflokksins í
bænum. Það má með sapni
segja, að í Eyjólfi átti Sjálf-
stæðisflokkurnn i bænum
eiim sinn allra einlægasta
fulltrúa og vökumann. Til
jiess að vinna að framgangi
og sæmd var Eyjólfur ætið
jafn reiðubúinn, hvort heldur
það var 'í hörðuin átökum
þegar flokknum lá mest við
ellegar í því að efla félagslíf-
ið innan flolcksins á öðrum
tímum. ÖII hans miklu og
margvislegu störf í þágu
flbkksins skulu ekki frekar
rakin hér, en það er víst að
þau inunu ekki glevmast
keldur geymast i huguili
samflokksmanna um langan
aldur.
í daglegri framkomu var
Eyjólfur prúður og skemmti-
legur. Hann var jafnaðarlega
léttur í Jund og reifur í máli
og á glaðri og góðri stundu
var hann allra íuanna kátast-
ur, en að öðrum jiræði mark-
aðist þó skapgerð hans af
festu og alvöru. Iíann var
hreinn og beinn í skoðunum
og í rökræðum hélt hann fast
Framh. af 6. síðu.
BERGMAL
Nýtt rit.
Félagiö „Orotor“, sem er fé-
lagsskapur laganema í Háskól-
anum, gefur út allnýstárlegt
rit, er nefnist „Úlfljótur". A'ö
sjálfsögöu mun ritið fyrst og
íremst eiga erindi til háskóla-
stúdenta og menntamanna, en
hins vegar er margt af efninu
almenns eðlis og svo fjölbreytt,
að ætla má, að'almenningi þyki
fengur í.
Fjölbreytt starfsemi.
A fundi félagsins, sem hald-
inn var 30. nóvember s. 1.,
skýrði förmaðurinn, Þorvald-
ur Garðar KristjánSson, frá
})ví, að stjórnin hefði hug á j)ví
'að hafa málarekstur nokkrum
sinnum þá um veturinn. Mið-
ar sú viðleitni aS því aS æfa
laganema í dómarastörfum og
málflutningi. AS þessu sinni
var tekiö fyrir mál, sem pró-
fessor Isleifur 'Árnason liaföi
gert úr garði og fjallaöi þaö
um bifreiSarslys. Færi á fund-
inum fram réttarrannsókn út af
slysinu, en aö, , viku liðinni
munnlegur málflutningur, Voru
svo laganemar sem dómsforseti,
meödómendur o. s. frv. eöa.þær.
persónur, sem venjulega eru
viSstaddar slík tækifæri.
Skemmtifeg réttarrannsókn. i
,,Úlfljótur“ segir mjög
skemmtilega frá þessum mála-
ferlum óg er þar meðal annars
komizt svo aö orSi:
„Var réttarsókn þessi mjög
skemmtileg, en fór þó fram
skipulega og lýtalaust. Voru
dómarar viröulegir og drógu á
sig helgislepju. Þótti mönnum
hún fara þeim vel. Ákærður,
Sjguröur Baldursson, sagöi
margt' hnittiS. HöfSu menn
skemmtan af, er hann var yfir-
heyrSur. Sáu allir fyrir víst, aS
hann var mesti bragSakarl,
hrekkvís, slóttugur og lyginn.
Hugöu ílestir hann sekan, þótt
svo væri hann tungumjúkur og
slægur, aS hann varS nær aldrei
ílæktur.
Vitnin tvísaga.
VitniS Björn Bjarmar varS
tvísaga, og eigi mun SigurSi
hafa orSið styrkur aS fram-
burSi hans, jiótt hann væri hans
félggi .,og sparaSi eigi lygina,
þar sem þeim félögum þótti
hún betri en það, sem satt var.
Viíui&. Björn Jónsson var ó-
nákvæmt í framburöi sínum.
SagSi hann oft „circa“ og
nuthdi illa.
Öfgafullt vitni.
VitniS Jón P. Emils virtist
nokkuS öfgafullt og æst í fram-
burSi sínum. Sumir héldu að
honum hlyti ‘ aS íinnast hann
vera á framboSsfundi, en ekki
i yfirheyrslu. VitniS Þorleifur
Kfistmundsson, lögregluþjónn,
vísaöi til skýrslti sinnar og
sagði, aS allt væri guSsattjsem
í henni stæSi. Hann greindi
einnig Irá jiví, aS hann hefSi
lyktaS af SigurSi og þaS heföi
veriS vond lykt af honum.
Ekkert kvaSst haiin hafa lykt-
aS af Jóni Emils. Er því með
Öllu ókunnugt, - hvernig lykt
hefir veriS af honum.“
Ekki bara grín.
En enda þótt bragitrmn á
jtessari frásögn sé næsta skop-
lcgur, er þetta athyglisverö
kensluaSferS og sýnir, aS gró-
andi er í þessum félagsskap
laganema og.er jtaS vel. — Stú_
dentar eru ekki alltaf alvarleg-
ir eins og myndin af Stúdenta-
ráSi, sem getiö var hér nýlega,
virtist gefa ástæöu til aö ætla.