Vísir - 22.05.1947, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 22. mai 1947
V I S I R
7
m
fámenna hraustlega lið, sem eg hafSi séS við Werrington,
inennina sem báru Grenvile-skjöldinn á öxlum sér.“
„Fámennur her, sem knúinn er til bardaga, og sjálf-
boðaliðar, gcgn fimmtíu þúsund manna œfðum her.“
„En sem einstaklingar hafa okkar menn mikla yfir-
burði,“ sagði Elisabeth af nokkurum hita. „Það segja allir.
Uppreistarmenn eru vel búnir að vopnum, án efa, en
þegar þeir standa augliti til auglitis við hermennina okk-
ar á vigvelli —- á bersvæði —“
„Hefirðu ekki hcyrt sagt frá hinum nýja her Crom-
xvclls,“ sagði eg í hálfum hljóðum. „Gerirðu þér ekki
ljóst, að aldrei fyrr i sögu Englands liefir slíkum her
verið komið á fót?“
Þær störðu á mig eins og þær vissu ekki sitl rjúkandi
ráð, og Elisabelli yppti öxlum, og sagði að eg hefði breytzt
mikið frá þvi fyrra, og væri mér nú uppgjöf efsl i huga.
„Ef við töluðum öll á þennaii veg,“ sagði hún, „mund-
um við hafa beðið ósigur fjuir löngu. Þér hafið sjálfsagl
orðið fyrir þessum áhrifum frá Sir Richard. Eg er ekkert
hissa á því, að hann er óvinsæll.“
Alice var vandræðaleg á "svip og eg sá. að Mary steig ;
ofan á tær Elisabeth.
„Hafið engar áhyggjur/ sagði eg. „Eg jiekki galla lians
betur en aðrir. En eg hvgg, að ef ráðið vildi hlýða á rök
hans nú, væri kleift að hindra innrás í Corn\vall.“
við stöldruðum í Five Lanes til þess að fá heita súpu og
vín, lá við að eg gæfist upp og tæki ákvörðun uni að hætta
við allt saman, en lcita»gistingar i Altarnun. En gestgjaf-
inn fékk mig ofan af þessu.
„Seinustu dagana hefir komið hingað strjálingur af her-
mönnum,“ sagði hann, „liðhlaupar úr hernum, sem barð-
ist við Plymouth —- menn úr liði Sir Jolins Digbv. Þeir
voru á Jeið til heimila sinna í vesturhluta Cornwall. Þeir
sögðust ekki ætla að halda kyrru fyrir á Támarbökkum
til þess að láta byrtja sig niður.“
„Ilvað sögðu þeir liðinda?“ spurði cg kvíðafull.
„Þeir höfðu ekki nein góð líðindi að færa,“ svaraði
hann. „Fál og öngþveiti hvarvetna. Fyrirskipanir og gagn-
fyrirskipanir. Sir Richard Grenvile var á Tamarbökkum
að skoða brýrnar og gefa fyrirskipanir um að sprengja
þær í loft upp, ef þörf krefði, en herdeildai’foringi nokknr
í fótgönguliðinu neitaði að laka til greina neinar fvrirskip-
anir, nema þær kæmu frá Jolin Digby sjálfum. Hvernig
fer þetta, ef hersliöfðingjarnir deila innbyrðis?“
Eg sneri mér undan, kvíðin og angruð. Það tjóaði ekkí
að halda til streitu áforminu um að gista í Altarnum. Eg
varð að komast til Werrington uni kvöldið. — og svo var
áfram haldið, yfir þaktar heiðarnar, þar sem vindurinn
þyrlaði upp snjónum, og á þessari auðn mættum við fót-
gagándi mönnum annað veifið, og bar klæðnaður þeirra
þvi vitni, að þeir höfðu verið hermenri konungsins, en
voru. nú liðlilaupar.
Þeir voru gegnblautir af kulda, en samt voru þeir ó-
skammfeilnir og þráir á svip, eins og þeir létu sig einu
gilda hvað um þá yrði, og sumir kölluðu til okkar, er þeir
fóru fram hjá: „Vei styrjöldinni, við erum að fara lieim.“
— Sumir steytlu hnefann að burðarstóhnun og kölluðu:
„Þið eruð á leið til lielvítis.“
Þetta kvöld, er eg fór að liátta, leit eg til veðurs. Him-
inn var heiður og stjörnubjart. Það mundi ekki snjóa
meira i bili, hugði eg. Eg kallaði á Matty og sagði henni
frá áselningi minum, að eg liefði i hvggju að fara á eftir
Riehard til Werrington, og leggja af stað um hádegi dag-
inn eflii', ef liægt væri að útvega mér farkost í Tywar-
dreatli. Eg áformaði að vera um nóttina í Bodmin og halda
áfram lil Werrington daginn eftir. Með þessu mundi eg
óhlýðnast seinustu fyrirskipun hans, en eg hafði hugboð
uin, að ef cg kænrisl ekki á fund hans nú, mundi eg aldrei
framar líla liann augum. Eg get' ekki sagl frá hvað eg
hugsaði, hvað eg óttaðist, nenia að ef eg fylgdi honum
cftir gæti cg verið lijá hoinun til hinstu stundar, ef þau
yrðu örlög hans að falla á vígvelli.
Daginn eftir var veður gott, eins og eg hafði búizt við,
og eg fór snennna á fætur, og er niður kom sagði eg
Raslileighfjölskyldunni frá fyrirætlun minni. Þau báðu
mig öll að lialda kyrru fyrir, sögðu að það væri fásinna
að leggja i ferðalag, jafnslæmir og vegirnir væru, en eg
lét engan bilbug á mér finna. ög loksins féllst minn góði
og inargreyndi vinur, Jolin Rashleigh, á fyrriætlun mina,
undirbjó ferðalag mitt, og fylgdi mér alla leið til Bodnrin.
Það' var kalt á heiðunum, og eg var í rauninni ekki
nógu hraust til Jiess að takast á liendur slíkt ferðalag. en
með Matty mér við hlið lagði eg af stað i dögun frá gisti-
liúsinu í Bodmin. Framundan var vegurinn til Launces-
ton, langnr og eyðilegur, skaflar til begga hliða, og erfitt
fyrir hestana að þræða veginn, og mátti oft litlu muna
að illa færi, og burðarstóllinn brotnaði. Við vöfðum um
okkur ábreiðum, en vindurinn næddi gegnum tjöldin i
burðarstólnum, og okkur sveið i andlitið af kulda. Þegar
I
I
I
1
I
Vetrardagurinn yar skannnur, og við komum til Laun-
ceslon, og beygðum út úr borginni í áttina til St. Stéphens,
var orðið koldinnnt og farið að snjóa á nýjan lcik, og ef
við hefðum verið klukkustund síðar á ferðinni, mundum
við hafá orðið að nema staðar á þjóðveginum, án þess
að komast lengra eða geta snúið aftur, á miðri heiðinni.
Loksins koniuni við til Werrington, og hafði eg, er eg
fór þaðan, aldrei búist við, að leið mín nmndi liggja þáng-
að aftur. Og þegar varðmaðurinn við liliðið þekkti mig
og leyfði okkur að fara inn um ldiðið, veitti eg því athygli,
að hann var mjög undrandi á svip, og mér virlist að liann,
sem var Grenvilémaður, væri ekki eins stoltur og örugg-
ur á svip og áður. Og ef til vill gæti svo farið, að lians
hlutskipti vrði ekki betra en liðhlaupanna, sem við mætt-
um á þjóðvegimun. - Þegar við höfðum numið staðar
j steini lögðum húsagarðinum kom liðsforingi, sem eg
ekki þekkti, til móts við mig, og eg sá enga svipbreytingu
á andliti lians, er eg sagði til nafns nrins. Hann sagði, að
hershöfðinginn væri á ráðstefnu, og hann mætti ekki
ónáða hann. Mér flaug þá í hug, að Jack gæli lijálpað mér,
og spurði hvort Sir Jolin Grenvile, eða bróðir hans, Bern-
a-rd, gætu talað við mig, en eg væri komin áriðandi er-
inda.
„Sir John er ekki nú lijá hershöfðinganum. Prinsinn
kvaddi hann á sinn fund. Og Bérnhard Grenvile er farinn
til Stowe. Eg er sem stendur aðstoðarforingi liershöfð-
ingjans.“
Mér þótti óvænlega horfa, þar sem hann þekkti mig
ekki, og er eg liorfði á hermennina ganga fram og aftur
i forsalnum, og lievrði trumbuslátt í fjarska, gat eg ekld
varizt því að hugsa, að eg hefði komið, er verst gegndi,
Bjarni amtmaSur og skáld
skrifar 1836 Isleiíi Einarssyni
á Brekku um ýmislegt sem
honum þótti miöur fara hér á
landi, og endar með þessu:
,,Ef þessu fer fram, þá fer eg
aö biöja þess, aö fööurlandiö
mitt taki dýfur, og drepi á sér
lýsnar.“
f
Einar skáld Benediklsson
bauö sig einu sinni fram viö al-
þingiskosningar í Snæfellsnes-
sýslu á móti Lárusi H. Bjarna-
syni. Þeir voru bekkjarbræöur.
Þeir skömmuðust óbóta-.
skömmum á fttndi. Einu sinni
kallar Lárus framí fyrif Einari,
út af einhverju skammaryröi
sem Einar hafö.i um liann haft:
,,Eg kem á eftir, Einar.“
,,Já, eg kem bæði á undan og
eftir“, svaráöi Eiriár.
Maöur var i Reykjavík, sem
Arni hét, greinduf maöur og
gamansamur. Hann var af
sumum uppnefndur „gáta“ af
því aö hann kastaði oft fram,
gátum í spaugi. — Eitt sinn
mætir honum timbursali á götu
og segir:
„Hvernig líöur gátunum
núna, Árni minn?“
Árni: ,Allvel — en geturöu
sagt mér hver er mestmo við_
bjóöur í þessum bEe??':
Hinn gat ,eöa vijdi ekki;svara
því.
í annað sinn nrætti hann öör-
um manni, sem átti mikiö af
tömdum öndum og segir:
„Geturöu sagt mér hver er
andríkastur í bænum?“
íslenzkar stúlkur þykja
brjóstgóöar við enska dáta,
víðar en í1 Reykjavík. Saga
þessi er sögð úr kaupstað ein-
um: Kona ein kom í heimsókn
til vinkonu sinnar, sem var
giít. Maður hennar- var nýlega
farinn norður á síldveiöar •
„Eg kom svona til þfri af því
eg vissi hvað' þú varst ei.n-
mana,“ 'segir vinkona hennar,
um leiö og hún heilsar.
„Einmana. hvað segirðu?“
svaraði sú gifta. ‘„Er hann Fred
farinn ?“

TAHJAW
AS TW& SHBBZiHG PíRATE A/MEP
(415 F/NISÍ4/N6 BUDW TAZZAIS SUD-
PENLY KHOCNED /4/5 FEET
FROM UNPER (41M. .
reRZiFic uppeizcut.
UPWAkP ANP BACKWARD FLEW \
1UE UNCONSUOUS PIRAÍE CUIEF.
Copr. ÍMS, Edg*r Ittc* Burrough*. Inc.—Tm. Rrf C.8.
cugar JUÍ* uurrougba, Inc.—xm. Krg. Ö.B. r*i. oa.,
Dlstr. by Unlted Feature Syndjcate, Inc.
-19*2-. ...
—AND BROUGUT UP A
T4FN SPRINÖ/Nó.UP HE JERKEP IhE
ASTONISUED eiDSELTÐ HIS FEET—
Sjóræniriginn var svo viss nm sig-
ur, að hann gætti sin ekki. Þegar liann
ætlaði að gfeiSa Tarzan úrslitaliöggiS,
sló 1 Tarzan •:arináiTÍIihóri’dinrii' i fætúr
sjóræningjans, ....
.... svo aS hann féll á gölfiS. Að
svo búnu þaut Tarzan á fætur, greip
í brjóst sjóræningjaforingjans, sem enn
var undrándi yfir iiinum sntiggtt kúri-' ‘ ;
skiptum, ....
Sero orSin voru á uoguin þeirrá
lians og Tarzans. ÁSur en honum vanst
timi til þess aS átta sig á'því, sem
sfeéh 'liafSí, sló • Tarzhri' liann heljar
hnefaliögg undir liökuna.
gefiS af slilium krafti,
aS sjóræningjaforinginn þaut upp í
loftiSj og itíéS-ofsalegu ‘hræSsluöSkri
þeyttist liann aftuf á bak eitthvað inn
í niyrkan lfellirinn.