Vísir - 28.08.1947, Page 7

Fimmtudaginn 28. ágúst 1947
V I S I R
7
S. SHELLABARGER :
£igunJegaríhH
frá
KASTILÍU
undan, ])á var þáð vonlaust í þessu villimannalandi. Hann
átti þvi ekki annars úrkostar, en að snúa aftur til virkis-
ins og biða þess, er verða vildi.
Vonlaus um sigur reis hann á fætur og reikaði eftir
slröndinni í átl til virkisins. Hann ætlaði að finna sér
slað, þar sem hann gæti sofið úr sér þreytuna. Vissi hann
þá elcki fyrri til en hann var nærri dottinn um eitthvert
ílykki, sem varð fyrir fótum lians. Það var fiskibátur
Indíána, _sem dreginn hafði verið upp f fjöruna, svo að
sjórinn næði cþlci til hans. Pedro bölvaði og ætlaði sér að
krækja fyrir hann, en flaug þá allt í einu í bug: Hvers
vegna atti hann ekki að nota þessa kænu út í G a 11 e g a-?
Pedro fannst hann hafa himinn liöndum tekið, svo að
hann hugleiddi alls ekki erfiðleikana á þessu — að hann
liefði aldrei róið slíkum báti áður og vissi ekkert, livernig
ætti að stjórna honum, að hann mundi áreiðanlega
drukkna, ef honum hvolfdi, og þótt hann kæmist um borð
i skipið, mundi hann vera þar einn gegn tólf mönnum,
sem mundu ekki hika. við að koma honum í bel og loks,
að ef hann þyrfti að fara frá skipinu í skyndiv mundi
hann áreiðanlega hvolfa skelinni. En liann hugsaði ekki
um neinn af þessum moguleikum, heldur ýtti bátnum á
flof: og hætíi á allt.
Honum mistókst margsinnis, áður en liann komst loks
unvhorð í bálinn og síðan byr.jaði róðurinn. Ilonum fannst
sér ckkerl miða áfrain, en lolcsins tóku ljósin áGallega
að verða skærari og um siðir rakst''Jiann á smá!>át, sem lá
við hlið skipsins. En Um leið og áreksturinn varð missti
Pedro jafnvægið og Indíánakænunni hvolfdi a samri
stundu. Pedro saup hveljur og iirækti sjó úl úr sér, er
homun skaut upp. Indinánabáturinn var horfinn én Pedro
tókst að ná táki á bátnum, sem hann háfði reki/t á.
„Ilvei er ]>aðvar kallað al' þiljum G a 11 c g a.
Pedro revndi að gera eins dífið úr sér og hann gat. Á
aðra hönd var maðurinn á skipinu og hina liákarlarnir,
sem sTfelll voru þarna á sveimi. Eftir nokkur andartök
heyrði Pedro sjómánninn ganga fram eflir skipinu. Hann
skreið upp í ibátinn.
Pedro lét sjóinn renna ur fciluin sínum litia stumi. Síð-
an tók hann af’sér skchia, losaði um sverðið í sliðrunum
og kleif upp á þiljur. Enginn raaður var sjáanlegur.
Þegar Iiannjrar kominn inn fvrir hþrðstokkinn./heyrði
hann mannamál skaminl frá. Kliðuriilh kom frá slígan-
um niður lil káetu skipstjórans. Pedrn læddisl hljóðlega
niður og mjakaði sér áð káeludyrunnm. en þar kom hann
aúga á nokkura menn, sem sálu við borð.
„Það.sem við afráðmn þá að gera,"' sagði éinhver i’öcld,
„er að létta akkerum í dögun í fyrramátið."’
v XXIV.
Það var Eskucidro, sem tahvð hafði. Enda þótt- Pedro
gæti ekki koinið auga á hann, kannaðist hann strax við
röddina.
„Okknr verður svei mér vel tekið af tandstjóranum a
Kúbit! Þégar allur flolirin hel'ir svikið hann vegna mel-
orðagiindar þorpara eins og Kortes er, sýinun við að við
erum liinir einn tryggu menn í lejðangrinum. Áuk þess
gei'uni: við h.onurn tækifivri iil að konnisl vfir allan ,aiið.-
inn. F.g ])ori að veðja tiu gegja einum um að Montejo sigl-
ir'skipinu nieð gjöfunum til E1 Marien til þess að sjá
blómavósina si'riá eiriu sinni enn. Ef liann gerir það, er
hann genginn í gildruna. Geri hann það ekki, verður lítill
vandi að sigla hann uppi í Bahama-sundinu. Við gelum
allir húizl "við gciðum laimum fyrir þetta. Látum þessi
fimm h.mclruð fíf’l. sem með Kortes eru, vinna þetta land,
ef þeir geta! Þeir þurfa aðeins að sigrast á mitljón vopn-
aðra' Indíána... Eskudcro hlo. „Eg kann hetur við
mig á Kúbu
Nú nsælti rödd, sem Pedro þekícti ekki: „Hvað liggur á?
Korfes er i Sémþoala og við þyrflum að liafa mcira vatn
og vislir. Þvi getum við náð á moi'gun. Því'ekki að leggja
af slað hinn dágiim? Það er löug tefð lii Anton-Iiöfða.“
P 'dro tiéyrði, að harið var i borðið. ,Herrar mínir,“
sagði Fskudei'o. ,.N ið. verðum. gð j)aft* iaraðan á. því að
ekki er að vila, neina við verðlun grunaðir um griesku.
Holdið ]>ið, acá enginn verc.i forvitinn, ef við föriim að
safna þirgjð.gni ? ,k>að; vei;?jui: .að/h/>fa það, ])óU .vislirnar. í
skiipimi- se. farnár. að: sken>masl.,_ Við höfunv vími/U þvi.
36
Við höfum fisk og feiti. Við getum stefnt norður og tekið
vatn í Panuko. Við niunum sjá eftir þvi, ef við siglum ekki •
í fyrramáliðÁ
Pedro var ljóst, að hve mikilvægu leyndarmáli.. hann
hafði komizt þarna, því að Kortes vonaði, að ekki bærist
orð til Kúbu um sjálfstæði leiðangursins, fyrr en hann
liefði fengið futltingi lconungs. Ef landstjórinn frétti þetta
of snemma, þá var allur leiðangurinn í voða. Og ef
G a 11 e g a sigldi væru elclci aðeins smaragðarnir tapaðir,
heldur mundi sjálft skipið með gjafirnar lil konungs verða
i stórhættu.
Pedro fannst þeir hafa talið upp allar ástæður til þess,
að hraði væri hafður á, nema eina — þjófnaðinn, sem
var þó vafalaust aðalástæðan frá sjónarmiði þeirra. Gat
það átt sér stað, að Eskudero og Sermena hefðu stolið
smarögðunum án þess að hinir vissu það? En næstu orðin,
sem töluð voru, sýndu hvernig málið stó'ð að þessu leyíi.
„Hvernig stóð á þvi,“ spurði einhver, sem Pedro taldi
að mundi vera Umbria, sjómaður, sem hvafði livatt til
uppreistar frá byrjun, „að þið gátuð ekki náð í sýnisiiorn
af fjársjóðnum? Mig minnir, að þið haföi sagt, að ein-
hver prestanna hefði sýnt yklcur leynihurð? Var elclci
hægt að opna han'a eða livað ?“
„Það veil Guð,“ mælti Eslcúdero', „að við gerðum það,
sem við gátum, er það ekki réth Sermena?“
„Vissufega. En Pedro de Vargas var á verði og það var
engin leið að lolclca hann á brott, þótt við reyndum eins
og við gátum.“
„Við vildum eklci tefla fyrirtækinu í tvísýnu fyrir nolclc-
ura pesóa,“ sagði Eskudero. „Hvað gerir það líka til, ef-
við náum öllum farminum að lokum?”
„Sá er munurinn,“ sagði einhver rödd, „að fyrir bragð-
ið verður það landstjórinn, sem fær allt saman.“
] „Veríu óhræddur, Bermy-dino,“ svaraði Eskudéro. „Þú
1 skalt fá þinn hluta, áður lýlcur.“
Pedro brosti með sjálfum sér. Höfuðpaurarnir voru þá
jaS revna að svíkja félaga sína.
Serníeno braut nú upp á öðru viðræðuefni. „Jæja, ef
við eigum að lcggja af stað í fyrramálið, þá er vist bezt
að rcyna að halla sér eitthvað. Eg ætla að slcríða upp í.“
Einmiit er hann sagði þetta, varð einn sjómannanna
var við Pedro. Sjómaðurinn hafði haldið, að Pedro væri
einn úr þeirra hópi, en er hann ætlaði upp á þiljur sá hann
að sér hafði skjátlazt. Hann þreif til Pedros og lcippti hon-
um inn i lcáetuna.
„Hyer djöfullinn!“ hrópaði einhver. „Það er Vargas
Rauðhaus.“
Pedro var lialdið, svo að hann gat sig elclci hrært. Es-
kudero og Sermeno brugðu hnífum sínum og ætluðu þeg-
ar að ráðast á liann, en Bernardino de Koria Næturgali
gékk :'i milli. svo og Umbria og prestur, sem hét Juan
piaz. . ’
„Leyfum homim að tala,“ sagði Umbriá. „Ef þörf verð-
ur á að drepa hann á eftir------—“
I'edro skiidist þegar, hvers vegna Eslcudero og Sermeno
vildu ki)'niá ho.num fyrir kattarnef þegar i slað.
„Eg ]iakicá fvi ir," tók Pedró til máls. „Áður en þið látið
þes .a niénh drepá mig, ættuð þið að spýrja þá. hvað þeir
hafi gert viö smaiagðána, sem þeir tóku úr fjárhirzlunni
í nótt.'ý
Uauða])ögn varð i káetunni. Memi litu af Pedro á for-
sprakkana tvo. Sjómaðurinn. sem Iiélt Pedro, tosaði tölc-
in, (ii hann hafði vit á, að leitast ekki við að flýja.
Sermeno sleilcli varirnar, en Eskudero hló: „Hlustið á
lygnr njósnaraus. Ef þið getið fúndið steinana á öðrum
hvóriiin olclcar, þá skal eg iiorga ykkurfundar!aim.“
Peiirp minntisl bragðs, sem þiófar heit.i oft og h.ann
liafði heyrt um í Sanlúlcar.
„Steinarnir eru ef til vill ekki á þeim. En þeir geta verið
! á steinimum. Þið ættuð að athuga slcóna þcirra. En þótt
| þeir tiafi eklci steinana á sér, vita þeir að minnsta lcosti,
| livar þeir eru.“
j „Hvcrnig vitið þér það?“ spurði Umbria.
j „Af þvi að þeim tókst að lokka mig af verðinum, af
j því að mnragðarnir hurfu, meðan eg var fjarverandi
j og at því að leynihurðin var opin.“
| „Jesns Maria!“ urraði Koría. „Og svo kalla þeir
. aðra Ivgara. Nú er skiljanlegt, hvers vegna þeir vildu
i slrax vinna á de Vargas. Strákar, við slculum berhátta
þá og gefa þeim laxerolíu að auki.“
Nú féllusl Eskudero liendur, en hann leit til Pedros
inc'ð þvihlcu augnaráði, að ef hægt væri að drepa með
sljlcuin taétli, þá héfði Pedro dottið dauður. niður.
„íive.ða helvíti erlu" uppstöSckur, Bcrnardino! \ið ætl-
•iðtun aðeins að gahh'a ykkur ó« koiiia ykkur svo á óvarl
siðar.. Við erum með fiirim sieisia, sem .rgfurinp, J&orlcs
•ætlaði kónginum sjálfum. Þeir eru tiu þúsutwi þesfea vircVr-
- SmæSki -
HvaS er aö þér gami vinur?
Sjórinn er spegisléttur.
' Eg veit það, en mér er illt af
öllum sjóveikismeöulunum, sem
eg er búinn að sulla í mig.
Thomas Albert Morley, til
heimilis í Nottingham í Eng-
landi, kóm kvöld eitt heim til
sín og lýsti því yfir að hér eftir
væri hann húsbóndi á heimil-
inu. Þessu svaraöi lcona hans á
eftirfarandi liátt: í fyrsta lagi
fleygði hún honum á gólfið; í
öðru lagi skar hún liann í hand-
legginn méð hnif; í þriðja lagi
sparkaði hun í hann; í fjórða
lagi slcar hún hann undir aug-
anu með því að i’leygja í hann
tepotti og í fimmta lagi hótaði
hún að drepa hann.
/
t
Engum manni hefir nokkuru
sinni tekizt að „sprengja bank-
ann í Monte Carlo“ þrátt fyrir
hinar mörgu sögur, sem um
það ganga. Aftur á móti hefir
mörgurn tekist að ,,sprengja“
einstök spitaborð, og verða þá
gjaldkerar borSanna að snúa
sér til aðalgjaldkerans til þess
að fá viðbót. Árið 1933 tókst
konu einni að „sprengja" eitt
borðið 6 sinnum á 4 klukku-
stundum.
ÞaS hefir enn ekki tekist að
útbúa sjálfvirkan stýrisútbúnaS
fyrir liinar svonefndu helicopt-
er-flugvétar, eins og er i öllmn
öðrum tegundum flugvéla
Flugmenn, sem stjórna þei
verða því að hugsa um stjórn
þeirra atlan tíman, sem þær er •
á flugi.
Bergmá
Framh. af 4. síðu.
vera skemmtun af þessu tagi.
en að þess er getið strax dagi .
eftir meS mörgunr fögrum orð-
um hve áhorfendur hafi
skemmt sér framúrskarandi 1 U
Unglingarnir sækja.
HiS alvarlegasta viö þeíi
allt er, aS þessi skrípalæti eru
nær eingöngu sótt af ungling-
unum —• enda skorað sérátak-
Tega á þá — og sannarlega. er .
þessar skemmtanir ekki til þes-
að auSga andann.
Mér finnst að eitthvaS þur
aS gera í þessum málurn. Þn
þarf að sjá unglingunum fyr
hollum og ódýrum skemmtun
um, sem bæði göfga þá r
gleSja, aS þeir læri aS þekkjn
og meta hvað sönn list er, c
gleðjist yfir því, sem gott
fagurt er í heimi hér.“
Hún stendur ekki ein.
Eg þakka „móður“ bréfið
fyrir hönd borgara — og fuli-
vissa hana um, aS hún á möiy-
skoiiana-systkini í þessu máh
Mættu fleiri láta'til sin hevra í
þessu et'ni. svo að «menn kynn-
ljösusvy al’.i'pgnuipgsáhti