Vísir - 17.09.1947, Síða 7

Miðvikudaginn 17. september 1947
V I S I R
7
S. SHELLABARGER :
£imhseaarim
51

KASTILIU
ritldari clskar hefðarkonu. Eg sór við krossinn að þjóna
lienni og heiðra liana. Eg get ekki útskýrt það nánar og
þú mundir heldur ekki skilja það.“
„Jú, eg skil þig,“ sagði Katana. Hann hafði einmitt sagt
])að, sem hana langaði til að heyra. Hún átti að verða
stúikan hans að eilífu! Henni var sama, þótt Luisa yrði
konan 'hans. „Eg skil. Ilún verður senora de Vargas. En
eg —“ Hún grúfði andlitið við brjóst lians, — „eg
mun fæða þér fyrsta soninn. Þess vegna er eg hamingju-
söm. Hefir Drottinn ekki verið mér góður ?“
Hann þrýsti henni að sér, unz liún fann til unaðslegs
sársauka.
„Katana! Katana jn i a!“
„Var þetta ekki dásamlegt leyndarmál ?“
„Jú, það veit Guð! Leyfðu mér að kyssa þig aftur! En
hversvegna verður það sonur? Eg vil eignast stúlku eins
og þig.“
Ilún ýtli við honum. „Hvaða vitleysa! Þaö fylgir ógíefa
svo heimskuþvaðri. Auðvitað verður það drengur. Hann
verður rauðhærður og græneygur. Hann mun verða lutt-
ugu merkur. Fallegasti drengur. Eg ætla að fá Boteilo
meistara lil að spá fyrir honum.“
Hún lá mcð höfuðið á handlegg iians og starði upp i
loftið.
„Eg hefi verið iftjög slæm stúlka. Mamnia dó svo ung,
að hún gat ekki alið mig upp og eg man ekki eftir föður
mínum. Manima sagði, að liann hefði verið hugaður og'
gáfaður ræningi. En hann var bengdur í Kordoba. Það er
erfitl fyrir fátælca stúlku að ýééa góð, þegar hún er mun-
aðarlaus. Kannske það 'sé þess vegna, sem Guði hefir
ekki verið i nöp við mig og verið mér góður. Nema“ —
Ötta brá fyrir í röddinni. „Neniá hann láti börnin gjalda
misgerða foreldranna. Eg beyrði sira Olmedo segja uin
daginn, að syndir feðranna kæmu niður á börnunum."
„Vitleysa!“ sagði Pedro. „Þú ert engill.“
„Við skulum sldra. liann Fransisko."
„Já. Það er —“ sagði Pedro hikandi.
Hún skildi hik lians. „Nei, auðvitað ekki. Eg gleymdi
mcr. Faðir þinn mundi ekki vilja, að lausaleikskrói yrði
heitinn eftir sér.“
Hún leit sem snöggvast undan, en gleði hennar var of
mikil, lil þess að skugga bæri á hana lengi.
„Við skulum tala um son okkar,“ sagði hún. „Eg skal
veita hoíium gott uppeldi og ekki spara vöndinn, ef liann
verður baldinn. Já, og hann á að verða lærður maður, við
sendum hann í háskólann i Salamanka.“ Hún þagnaði og
hugsaði sig úin sem snöggvast. „Væri ekki hyggilegra, að
láta hann verða Guðsinarin, úr því að eg liefi verið svoria
vond og' óguðleg? Mundi það ekki falla Drottni vel ! geð.
Eg mun eignast aðra sonu, sem geta orðið riddarar — -—
En sá fyrsti — þvi ætti hann elcki að verða prestur? Segðu
já. Ef til vill verður liann biskup.“
„Vel hugsað,“ sagði Pedro. „Og frá Salamanka gæti
hann farið til ættingja sinna á Ítalíu.“
Hún andýarpaði af sælu. „Hugsaðu þér bara! Sonur
min biskup! Jafnvel kardináli! Eg vil, að hann njóti alls,
sem eg varð að fara á mis. Allt, sem eg get gefið honum,
er ást min til þin.“
„Talaðu ekki þvilika vitleysu,“ sagði liann i ávitunar-
rpin. „Úi- því að þú ert móðir hans, mun hann verða góður
maður og sannur .... Ilvað ertú að gera?“ Harih fann
liana snerla sig á lærinu með hverjum fingrinum á fætúr
öðrum.
„Eg er að telja. Eg béið þangað iil eg.var alveg viss. Sjö
mánuðir eftir. Mai, júrií, julí .... Hann fæðist í desember.
Það er langt þangað til. Ef til vill kemur liann um jóljn.
Þvilik hamingja og blessun fyrir hann. Juan Garcia verð-
ur að vera einn af guðfeðrunum. Heldur þú að hann verði
ekki ánægður? Eg er bara lirædd urii að liann eyðileggi
drenginn með dekri, ef við höfum ekki gælur á honum.
Eg ætla að ségjá síra Olmedo frá þessu á morgun. Hann
slær til nrin og blessar mig svo á eftir. Ilugsaðu þér hann,
þegar hann skírir litla snáðannl Og þar verða allir höfuðs-
mennirnir. Hvílík skírnarveizla! Og eg stend við hlið
þiná ....“ ;......
Röddin varð syfjuleg og Katana þagnaði.
„Hershöfðingiim verður að vera meðal guðfeðranna,“
sagði Pedro. „Eitt af nöfnum drengsins vefður að vera
Hernan.“
En hún var sofnuð og Pedro breiddi betur yfir hana.
„Q uien v i v e? (Hver er það?)“
Kall varðmanns skammt frá ómaði í næturkyrrðinni og
hálfvakti Pedro.
„Ilernan Kortes.“ •
Ilershöfðinginn sívakandi var á eftirlitsgöngu.
XLIX.
Morgun einn snennna í mai hljóp Osjoa kallandi um
herbúðirnar og hann kallaði svo hátt, að lianri yfirgnæfði
fagnaðarskotin, sem hleypt var af í öllum áttum: „Skip í
San Juan de Ulua! Átján skip! Menn! Fallbyssur! V i v a!
V i v a!“
Allt ætlaði vitlaust að verða, er menn heyrðu þetla. Nú
væri lijálpin á næstu grösum. Enn hafði liamingjan bros-
að við hernum.
Pedro var að hjálpa járnsmiðnum, Santos Hernandez,
við að járna Soldán, er Osjoa hljóp framhjá og hann þreif
til stráksins og stöðvaði liann.
„Hætlu þessu öskri! Hvaða skip eru komin? Frá Spáni?“
„Eg býst við þvi. Hvaðan ættu þau annars að koma?
Montezuma kallaði hershöfðingjarin á fund sinn og sýndi
horium myndabréf um komu þeirra. Þau eru nýkomin.
Átján stór skip. Hundruð marina. Iiestar. Fallbyssur.
Viva! Viva! Foringjarnir eru allir á fundi lijá hers-
höfðingjanum. Flýttu þér þangað.“ Hann slapp úr greip-
um Pedros og tók á rás heim til Katönu til að segja lienni
tiðindin, en Pedro hljóp eins og fætur toguðu til liíbýla
Kortesar, þar sem flestir foringjarnir voru þegar komnir.
Hann nam skyndilega staðar, er inn var-komið, því að
enginn maður var með gleðibrag, allir þögðu og borfðu
áhyggjufullir á Ivortes, sem stóð við annan endann á ilia
gerðu borði. Yfirleitt lét Kortes sér aldrei bregða við neitt,
an nú sáu menn, að hann var órólegur. Hann v&rð harð-
leitur á svip og eldur brann úr augum hans.
„. . . . Siðan lók senor Montezuma fram eina af þessum
baðmullarlengjum, sem þeir nota fyrir myndabréf sín og
sagði brosandi: „Sjáðu, Malinsje, nú þarfna'st þú ekki
skipanna, sém þú ért að láta smiða i Villa Rika. Hér eru
næg skip 'til að flytja þig og vini þina heim.“ Og þarna
voru mytídir af áljári skipum, en finnn hafði rekio á lar.d.
Þetta er stærsíi floti, sem hingað hefir komið. Og auk
þess sýndu myndirna'r níu hundruð menn, áttatíu hejta,
luttugu fallbyssur og gægar birgðir. Flotinn hafði kon.ið
fyrir nokkurum dögum, takið eftir því. „Lof sé Guði.“
sagði eg, „fyrir miskunnsemi lians!“ Ekki ællaði eg að láta
liundinn vita, að mér likaði miður.“ Kortes þagnaði. „Vilt
ekki cinhver koma því til leiðar, að fíflin þarna úti hætti
skothriðinm ? Við munum þurfa púðrið til annarra nota
i'vður en langt um liður.“
Dc Morla gekk út og datt þá allt í dúnalogn.
„Hvað er eiginlega að?“ hvíslaði ‘Pedro að de Tapia.
„Sendum við ekki til Spánar eftir liðsauka ?“
„Kortcs: telur að skipin sé ekki frá Spáni,“ svaraði Tap-
ia, „heldur frá Ivúbu.“
Alvardo hafði spurt einhverrar spuririgar og Kortes
svaraði:
„Reyndu að hugsa, maður. Væri skipin spænsk, mundi
að minnsta kosti eitt þeirra liafa farið til Villa Rika. Þar
eru aðalstöðvar okkar en ekki í San Juan de Ulua, eins og
þeir Montejo og Puertokarrero vita ofboð vel. En þó svo
að þau hefðu heldur viljað taka land þarna, liefði að
minnsta kosti átt að senda mann með boð til Vill Rika. Þá
hefðum við ekki átt að fá fréttina frá þessum Indíána.“
Þetta voru sterk rök. Pedro skildist, að nægur timi hafði
verið lil áð koma boðum til þeirra, síðatí flotinn, kp-ri\..
llöfuðsmennirnir Utu liver á annan og voru áliyggjufullir.
„Svo er enn.eitt,“ hélt Ivortes áfram. „Það mátti sjá, að
Motezuma sagði mér ekki allt, sem liann vissi. Eg þekki
kaldhæðni, þó.tt hún sé dulbúin með blíðmælgi. Hann var
alltaf að.tala. um þræður okkar, bræður okkar, scm kæniu
á skipunum. Svo sýndi liann mér mynd fíflsins Servantes,
sem við sendum í gullleit í suðaustúrátt. Eg er sannfærðúr
um, að þorparinn sá er nú leiðsögðumaður þeirra og
túlkur.“ 11|
Hánn barði í borðið. „Við skulum ckki láta blekkjast.
Flotinn boðar okkur illt eitt. Eg þori að veðja hverju sem
er um að Mönte'jo befir tekið land á Kubu, þrátt fyrir bann
mitt. Ef til vill hefir hariri verið’ handsamaður og ef til
vill hefir gullið, sem við senduin til Spáar, ekki komizt
lengra. Að minsta kosti hefir það spurzt, liversu auðugt
land við höfum fundið og þá liefir Velasquez landstjóri
brugðið við og gert út þenna lciðangur til að elta okkur.
Það var nóg að þurfa að eiga við hálfan milljón Azteka,
- Smælki -
Slökkviliö . New Yorkborgar
hefir tekiö í notkun tæki, sem
draga á úr því aö fólk brjóti
brunaboöa aö gamni sínu. Tæki
þetta tekur til aö væla jafn-
Skjótt og brunaboöinn er brot-
inn og þaö svo hátt að heyra
má á stóru svæði í kring. Taka
þeir sem nærstaddir eru þá
strax eftir og leiðir það oftast
til þess að næst í sökudólginn..
Bókasafn þaö af sjaldgæfum
bókum og handritum, sem sir
Thomas Phillips lét eftir sig,
þegar hann dó áfið 1872 var svo
stórt, að þó að sala þess hafi
þegar staðið yfir í 60 ár gera
uppboöshaldarar ráð fyrir að
40 ár muni enn liða áður en söl-
unni er að fullu lokið.
Árið 1946 framleiddu aðeins
Io lönd í heiminum fólks. og
vörubifreiðar. Nam framleiðsl-
an alls 3,971,200. Þar af voru
77,5% framleiddar í Banda-
ríkjunum.
KrcAAyáta h?. 473
Skýringar:
Lárétt: 1 Konungur, 6 fljót,
8 liraungrýti, 10 teymdi, 12
söngfélag, 13 reið, 14 kraftur,
16 spira, 17 ofanálegg, 19
mannsnafn.
Lóðrétt: 2 Gróða, 3 frið, 4
sár, 5 fingur, 7 á fótum, 9
efni, 11 dans, 15 lausung, 16
fæða, 18 fangamark.
Lausn á krossgátu nr. 472:
Lárétt: 1 Blesi, 6 afi, 8 rok,
10 fár, 12 ak, 13 la, 14 kal',
16 álf, 17 rós, 19 fósar.
Lóðrétt: 2 lak, 3 ef, 4 Sif,.
5 hraki, 7 hrafl, 9 oka, 11
áll, 15 fró, 16 Ásað 18 ós.
Leiðréfting —...
Framh. af 2. síðu,
skiptamði lrinn.d. f. m. Ef
til yU.l kýs pefndin að skjóta
sér undir það, að hér sé ekki
um synjuri á eridurnýjun*
leyfis að ræða, lieldur á nýju
leyfi, en lulltrúi liúsameist-
ara skýrir mér frá, að sania
dag eða einhvern allra næstu
daga hafi sér einnig verið
synjað um endurnýjun leyf-
is til innflutnings á glugga-
járnum liandafæðingarstofn-
uninni, en því skjali hafi
liann glatað sem sér einskis
verðu.
Flýti nú viðskiptanefnd
sér að leiðrétta.
13/9 ’47.
Vilm. Jónsson.