Vísir - 28.10.1947, Blaðsíða 7

/1 I
Þriðjudaginn 28. október 1947
V I S I R
80
S. SHELLABARGER:
tðeqarím
KASTILIII
' „Mig langar til að lcomast til botns í þessu,“ urraði liann.
,'Ég ætti að liýða þetta úr þér. Hefir einliver Aóni notað
kekifæi'ið, íneðan eg liefi verið fjai’verandi--------“
„Nei.“
„Mig grunar það nú sanxt. Hverjum ætlar þú að gift-
ast?“
Hún var óviðbúih þéssari spurningu, en svaraði samt:
,',Ef til vill Juan, kannske einhvi’jum öðrum. Eg veit það
ekki.“
„.tuan Gai’ciá! Hefir li a n n-------“
„Nei, liann liefir ekki minnzt á það einu orði, en lxann
mundi giftast mér, éf eg bæði liann un> það.“
„J uan! eiidurtók Pédro. Hann vissi ekki.sítt rjúkándi
ráð.
Vei’ður þessu áídi’ei lokið? Hugsaði Katana. Iíún þokli
ekki meira. Hana langaði til að balla sér að barmi ixans
og leggja árar i bát.
Slolt hans Ixar sigur ur býtúm. Hann bafði verið benni
trúr og fús til að fói’iia öliu bennar vegna, en nú bafnaði
bún liorium. Atti liann áð falla á kné fyrir henni? Ekki
alveg.
„Þú ert þá ákveðin í þessu,“ sagði bann, „og snýrð ekki
aftur með það?“
„Nei .... og eg befi sagt þér ástæðuna.“
Hann réttfbir séi\ „Gott og vel, úr þvi að þetta er ósk
þín.“
Þau hoi’fðu livort á annað yfir fortiðina, sem var ú
inilli þeiii’a. Það var svo mai’gt, sem þau þui’ftu að segja
b'vorl öðru en gátu það ekki.
„Vertu sæl, Katana.“
„Vertu sæll.“
Haun gekk niður bæðina án þess að borfa um öxl. Um
kvöldið tilkynnti bann bersböfðingjanum, að hann gæti
verið fulltrúi liei’sins á Spáni, er þess gei’ðist þörif.
„Fyrirtak!“ sagði Koi’ites.
Það barst eins og eldur í sinu um lierinn, að Pedi-o og
Katana hefðu slitið vinfengi sínu. Juan Gai’cia trúði þvi
ekki, er honum barst það til eyrna, svo að bann liélt þegar
til virkisins, sem var aðsetur Kortesar og foringja lians.
Ilann óskaði viðtals við Pedx’o og var fylgt til hei’bex’gis
lians, þar sem hann beið lians, því að bann sat að kveld-
verði. Þegar Pedro konx inn eftir drykklanga stund, fannst
Garcia viðtökurnar beldur luxldalegar, ekki sízt þar sem
þeir félagar liöfðu ekki sézl í lieila viku.
„Vaya (það er þá svona) félagi,“ sagði bann, „þú ert
orðinn svo mikiil liðsforingi, að eg verð að brjótast í
gegnum lmsveggi og framhjá varðmönnum til að ná fundi
, þínum. Hvernig gengui’, drengur?"
„Ágætlega. Og hvað er af þér að frétta?“
„Svona eins og þú sérð. Maður er bara alltaf nxeð hai’ð-
sperrur eftir bárdagana. En nú dregur að leikslokum.
Ilundarnir vei’jast ekki nxeira en mánuð úr þessu. Þegar
þeir gefast upp, ætla eg að sofa samfleytt í beiiaix mánuð.“
■ Pedi’o kinkaði kolli. „Já, þessu veiður seim lokið. Eg
feýst við að þú íriunir setjast að bér á eftir — fara að búa?“
Ilann liVessti á bánn sjónii’nar. „Þú kvænist ef lil vill?“
Gai’cia fannst röddin furðulega kuldaleg. Harin ‘starði
á vin sinn.
„Ætli það ekki. Þú ætlar líka að setjast unx kyrrt, er
það ekki — og kvænast? Eg bafði alltaf liugsað mér, að
við þrjú befðunx samflot i lífinu.. Það minnir mig annai’s
á sögu, sem bér g'engúr — að þið Katana bafið slilið -trú-
lofun ykkár. Eg ve.it, að það er ósatt, én vildi láta þig
vita, bvað menn eru að blaðra.“
Ilann borfði á Pedro og liélt niði’i í sér andanum. Ibxnn
Iiafðjx ekki getað gert að þvi, að rödd bans titraði.
„Við eruiii énn vinir,“ sagði Pedro.
i; ht — Vinir, félagi?“
. .I^édm bafði kviðið fyi'ir þessu augnabliki, en bann lók
þyí. fsem að bönduih bar rólégar af þvi, að-Katana liafði
talið Garcia líklegan eiginmann. Stolt lians riáði aflur
tökuni á bonuíri.
„Eg bað hennai’, en hxin bryggbraut mig,“ sagði bann
kæruleysislega. ’ÁÍuÍiíiIÍ íU U
„Áttu við •—s áttu við, að þxi hafir þá lagt árar f bát?“
„Vissulega. Ilvað álti eg að gera?“
„Þú áttii’ að táka í lxnakkadrenxbið á benrii. Þú veizt,
að það er það, sem hún vill. Ilvaða ástæðu færði lxún fvrir
þessu?“
„l'ndanbi’ögð ein,“ svaraði Pedro kuldalega. „Iiún
kvaðst ætla að giftast þér.“
„Mér!“ Nú var Gai’cia nóg boðið. „Mér! Nei, lieyrðu
nú drengúfr, við skuluhi konxást til botns í þessu. Við
þekkjunist nóg til að geta það. U nd a n b r ö g ð, segir þú
og það er rétta orðið. Þetta eru undanbrögð, af þvi að
riúri elskar þig svo lieitt, að liún vill ekki leggja stein í
götu þina. Þú veizt með sjálfunx þér, að þetta er satt —
og samt léztu þér þetta svar nægja!“
Pedi’o skipti liturii. „Ef þú vilt, að eg táli eins og nxér
bju’ í brjósti, þá skal eg segja þér, að eg tel þetta ekki
koma þér við.“
„I Ivað gengur að þéf eigiiilega?“
„Ekkert, en þú tálar eins og eg bafi svikið Katönu. Eg
geiði það alls ekki. Spurðu bana.“
Gai-cia lét sem liami lxéyfði þetta ekki. „Eg geri ráð
Íyrir, að mér koiiíi alls eldci við, livað þú ætlast fyrir, þeg-
ar bardögunum hér 'er lokið?“
„Þú mátt gjarilan vita það. Eg fer til hirðáriimar i er-
indurn hersins.“
„Jæja, mig grunaði það. Þú ert að bxtgsa unx Luisu de
KarvájáÍ, gpðan beimaunxund og annað eftir þxi. Varstu
feginn að flú! Eg liélt einu sinni, að xiýi beinxurinn og
Kaiana hefðu bx’eytt öllum þeirri fyrirætlunum.“
Pedi’o liugsaði, að ekki þýddi að ræða þetta við mann
á boi’ð við Juan. Hann var fæddur óbreytlur liermaður
og varð eklci annað.
„IlUgleiddu þétta betux’, félagi,“ sagði Juan. „Seldu
ekki sál þína fyiir fánýt glys. Ilér er allt, seíii lifandi er
fyrir. Við ei’unx rétt að byrja. Þú ættir að v'erðá aðálsnxað-
ur á Nýja Spáni og gei’a Katönu að koxxu þitíni. Eg legg til
að þú fai’ir þegar i kveld á fund síra Olmedos og kvæn-
ist beixni.“
Pedi’o langaði alll i eixxu til að þfýstá liönd vinar síns.
llann langaði til að byrja hið ganxlá líf á xxý. Eri svo nxrixnt-
ist liann neitunar Katönu, varð gramúr bg ln-isti böfuðið.
„Nei.......Heyrðu, Juan. Þér skjátlást, ef þú heldttf,
að það sé litið verk og löðurmannlegt að tala rixáli lxefsiris
við liirðina, þar sem við fjendur ökkar vefðttr að etja.
Hersböfðinginn sýnir nxér lieiður nxeð því að trúa nxér
fyrir þessu. Eg er liaixs maður, hvar senx eg er. Ef til vill
keixx eg aftur — liver veit?“
„Við vorum að tala unx Katönu.“
Nú fauk allt i einu í Pedro, svo að um munaði. Hvers
vegna var Garcia að ota lxenni að lioixunx ? Hvaða fétl liafði
ribkkur maður--------
„Þú virðist liugsa talsvert um baixa, Juan. .Tæja, liúix er
laus og liðug.“
Garcia setti á sig stálhúfuna þegjandi. Síðan sagði hann:
„Eg bugsa oft um vkkur bæði. Galliiin er sá, að eg múri
alltaf lxugsa unx ykkur. Eg get ekki fleýgt fórnri vináttu
l'rá íxiér eins og slitinni flik. Vei’a kattn, að þú liafir á í'éttu
að standa, að því er snertir keisaránn ög hirðina. Eg ber
ekki skynbragð á slíkt......Gæfan fylgi þér !“
„Þakka þér fyrir allt, Juan. Eg ttxun aldrei geta gleynxt
því — eða þér!“
Juaix kinkáði kolli og fór leiðar sinnar.
LXXII.
Nokkurunx vikunx síðar var Tenolctitlaix, liixx fagra borg,
xxnnin. En bún var grjóthrúga, slátui’liús, senx nxoraði af
þúsundum ógrafinna bka. Þessi sigur bar vott unx nxikla
hreysti, liersljóniarsixilli og' framtak.
Nærri jafnskjótt konx upplausn á lierimx, því að sveitir
úr bonunx voru sendár í allar áttii’, til að rannsaka nátt-
úruauðæfi landsins. Nú var áðeins eftir að breinsa til og
liefjá síðan landnámið. Rætt var ttm hei’farir framtíðax’-
innar og binir virðingai’mestu af foi'ingjunum sótlu um
að fá að vera fyrir berjum í þeinx.
Pedro kpni þetla í raxuxinni ekki við ög nairii langaði
til .að konxast á brott bijð] skjótasta. llönuxn Táiliist liér-
mannslifið allt daufara og liaixix liafði ékki eignazt xieiiia
vini, senx gátu konxið í stað Katöiiu cða Jxxaixs. Haixn bitti
þaxx við og við, en þau áltu ekki franxár íxeiix sanxeigiixleg
ábugamál. Þau vorii aldrei eins alúðleg og' fyrr og funduxn
þeirra fækkaði jafixt og þétt.
En það var talsverð óvissa unx broltför Pedrbs. Sanxa
og ekkert gull fáittxst i rústunx Teixok'titlaii óg litið’bæítist
við, þótt farigar eins og Guatettxozin væru pyndáðir til
sagxxa. Ilvernig senx Körtes og fébirðir liajiS, Julian de
Aldei;ete, stréyttust við, gátu þeir ckki náð.sainan nægi-
legu fé til að senda hans liátigxx -- nen^a ú inörguni n)án-
úðÚm — og þeir áttu ekkert handa bernxönnuriurix, seíxx
gerðu háværar kröfur xxnx að sér væri greidd xxmsamin
laun
—Smælki—
Þegar Geoi’g IV. Bretakon-
upgur. hitti unnustu sína, Kar-
ólínu prinsessu af Brúnsvík,,
kyssti líann meS viröingu á
liönd hennar, en allt í einu
hrökk hann í kút og hvíslaði a‘5
vini sínurn:
„í Guöanna bæriunx, réttu
nxér brennivínssiiafs.‘'
í Ameríku eru allmargir sér-
fræöingar, sem lagt hafa fyrir
sig þá sérgrein a*S opna lása.
Nokkrir þeirra státa sig af því
aLS geta opnaS alla lása, sem nú
eru notaöir í heiminum.
Kennarinn: , Jæja, Villi
nxinn, hvernig skilgreinir þú nú
fáviZku?“
Villi: „Það er þegar rnaSur
veit ekki éitthvaS, og svö kenx-
ur einhver og finnur þaS út aS
maSur veit þaS ekki.“
Kennarinn lxefir veriS aS
segja börnununx frá dýrunum.
„Jæja, nefniS þiS mér nú eitt-
hvert dýr, sem er nxjög hættu-
legt, og hefir horn."
Gáfnaljós bekkjarins var
ekki seinn á sér aS rétta upp
hend'ma og svara: „ÞaS er bíll.“
Á íþróttavellinum stóS unx
daginn nxaSur viS hliSina á nxér.
Hann var ekki allskostar á-
nægSur nxeS dómarann. Seinast
gat hann ekki orSa bundizt og
sagSi: „Þessi dómari er blind-
ari en ánamaðkur í Lundúnar-
þoku.“
BlaSamaSur: „Ög í hvfer.ju er
svo rannsóknarstarf prófess-
orsins fólgiS?"
RáSskona prófessorsins:
„ASallega í því aS leita aS gler-
HnMfáta nr. 499
Skýi-ing:
Lái’éft: 1 Kyeixmaunsixafn,
4 bóf, ö gi’ein, 7 rá, 8 skáld, 9
uppbrópun, 10 þi’æll, 11
lengdái’nxál, 12 sérbljóðar, 13
yerður, 15 dvali, 16 slærii.
Lóði’étt: 1 Leiga, 2 tóriverk,
3 þungi, í surid, 5 útgrátin, 7
hljóm, 9 baldá, 10 forskeyti,
12 bái, 1 ! verkfæri.
j Lausn á krossgálu nr. 498:
I Lárétí: 1 Brák, 4 ýt, 6 rót,
I 7 bló. 8 A.M., 9 S.R., 10 smá,
j 11 tala, 12 át, 13 álasi, 15 ró,
| 16 ali.
ji : 1 Brattur, 2 Róm,
. 3 ál, 4 ýl, 5 táfeli, 7 brá, 9
snxala, 10 slá, 12 ást, 14 al-