Vísir - 06.01.1948, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 6. janúar 1948
VISIR
MARGARET PEDLER:

2
ereil. Það orð lék á, að i veizlum hennar væri ijllu fyrir
komið rsvo sem bezl mátti verða, og menn skemmlu sér
jafnan ágæta vel, og eigi ósjaldan reyndu menn að taka
vini sina með, er hún bauð til dansleiks. Það mun eigi pf-
sagt, að á kvöldi sem þessu, þekkti hún og maður hennar,
aðeins þrjá af hverjum fjórum gestanna, scm dönsuðu
foxtrot í hinum víðfræga danssal þeirra, neyttu liinna
dýru krása, sem fram voru bornar, pg drukku kampavín
þeirra, sem vitanlega var hið dýrasta, sem völ var á.
En það kom stundum fyrir, að liin mikla rausn þeirra
og gestrisni hafði óþægilegar afieiðingar, því að það-kom
fyrir, að „svarlur sandur“ slæddist með í réttina, eins og
iil dæmis. er þau eílt sinn efndu til grímudansleiks, og einn
af fífldjörfustu vasaþjóíam Lundúnaborgar hafði getao
smokrað sér ipn i gestahópinn. Og cr hann dansaði við
l'rú Damerell, sem sló honum óspart gullbamra fyrir
hve vel hann dansaði, liuplaði hann demantsskartgrip, er
hun bar, og var djásnið tuttugu þúsund sterlingspunda
virði. Þessi atburður hafði þau áhrif, að þau hjónin voru
jafnan dáiítið áliyggjufull, er margt var gesta lijá þeim,
einkum vegna þess, að ekki hafðist upp á skartgripnum
dcmantsskreytta.
Pitlurjnn og stúlkan, sem komu inix úr garðinum, kunnu
illa þrengslunum. Þau fengu olnbogaslcot og stígið var
ofan á fætur þeirra.
„Herra trúr,“ sagði pilturinn. „Og þetta kalla menn
dans! Eigum við ekki að bíða átekta. Sjáðu, þarna er
ágælur staður!“ — Hann benti á skot við gluggann, sem
var hulið að nokkuru með fyrirhengi. — „Við skulum
hvila okk'ur þar til næsti dans byrjar.“
„Já, við skulum gera það. Eg lield, að eg sé blá og marin
eftir þennan dans.“
Þau settust í nánd við gluggann og gleymdu sér, eins og
úti í garðinum í tunglsljósinu. Þegar svona er ástatt liður
tíminn furðu fljótt, menn „gleyma heimi og gleyma sér“,.
og þeim fannst, að þau hefðu aðeins selið þarna skamrna
stund, .er óvænt alvik kom fyrir. Einliver tók til máls
og var allliávær og. æstur. Það var Damerell, sem tekið
hafði til máls, og það Arar engu likara en að hann væri
að halda ræðu. Hljóðfærasláttuiinn þagnaði og menn,
karlar og konur, nárau staðar á gólfinu. Annar bragur
komst á allt í einni svipan og það varð óhugnanlega kyrrt
í danssalnum. Og i kyrrðinni liljómuðu orð frúarinnar
eins og er þungir regndropar falla til jarðar.
„Ilvað er um að vera?“ hvíslaði pilturinn. Hann og
mærin, sem sat við hlið hans, risu á fætur, héldu í sér
andanum og lögðu við hl-ustirnar. Þau höfðu ekki heyrt
upphaf máls Damerells, en það var vandalaust að geta sér
þess til, af því, sem þau heyrðu.
„. .. . og þetta er ekki í fyrsta skipti, sem arinað eins og
þetta gerist liér í Iiúsinu, heldur i annað sinn. I fyrra skipl-
ið komst þjófurinn undan, en nú er eg staðráðinn í, að
liann skuli ekki sleppa. Þess vegna hringdi eg þegar í
Scotland Yard, og bað þá að senda liingað tvo sinna slyng-
ustu .manna, áður en eg sagði yðpr, að perlurnar væru
iiorfnar. Konan mín er alveg viss um, að hún hafi skreytt
sig með þeim í kvöld. Ilún man alvcg greinilega, að liún
lók þær úr skártgripaskrininu sinu ásamt öðrum skart-
gripum, sem bún ætlaði að nota. Og nú fyrirfinnast þær
iivergi. Verð eg nú að biðja yður, hvern einstakan yðar,
að ganga úl úr salnum, og leyfa góðfúslega, að leitað sé
á vður. Full nærgætni verður sýnd og reynt að hafa hrað-
an á. Eg vcit, að liér er'um all-róttæka varúðarráðstöfun
að ræða, cn eg veit jafnframt, að allir vinir mínir munu
skiljá afstöðu mína, og að ég vil koma í veg fyrir, að
nokkur saldaus liggi undir grun.“
„,Iá, já, vinur minn,“ sagði einhýer glöðum rómi. „Eg
sfeai vera í fararbrbddi, Ilvar á þeltá að gerast?“
Pvlaður þessi og Damarell skiplust á nokkurum orð-
um í hálfum hljóðum, og þar næst kallaði maðurinn:
„Karlar 'til hægri, konur til vinstri, er þið komið út úr
danssalnum. Eg er sannfærður um, að við viljum öll stuðla
að því, að húsfreyja fái aftur perlur sínar.“
Kliðui' mikill var í salnum, er maðurinn Iiafði mælt
svo, og allt í einu heyrði pillurinn, að hvíslað var að hon-
um skelfdri röddu:
„Ilvað á eg að gera? 0, hvernig —“ Ilann snéri sér við
og sá, að siúlkan, cr hann unni, var orðin náföl í framan,
en örvænling skein úr augum bennar.
.„Hvað þúigetur aðhafst? Ekki nokkurn skapaðan lduf.
Það er vitanlega leitt, að þetta skyldi koma fyrir, en þú
þarft engar áhyggjur af því að hafa. Það verður vafalaust
kona, sem leitar á ykkur, konunum, og ykkur verður
sýnd fyllsta nærgætni.“
„Já, eg vcit það,“ sagði bún æst, — „en þær finnast -v-“
„Finnast? Við hvað átlu?“
Perlúrnar. Eg — þær eru í minum fórum. Eg' — eg
tók þær, en ekki til þess að komast yfir þær —“
Henni virlist crfill að segja honum frá þessu.
„0, hvað get eg gert,“ kveinaði hún.
„Áttu við það, að þ.ú hafir perlur frá Damerell á þér?“
spurði liann hikandi, eins og hann gæti ekki trúað sínum
eigin eyrum.
„Já,“ hvíslaði hún og varð æ æstari. „Hún sendi mig
upp eftir blævængnum sinum, — hún hafði gleymt hon-
um, skilið hann eftir á náttborðinu. Þegar eg tók liann
upp sá eg perlurnar. Menið lá undir blævængnum. Ilún
liafði glevnit að setja það á sig. Þær eru yndislegar — eg
sióðsl ekki íreistinguna og tók jiær. Sjáðu —“
Hún opuaði töskuua sína, ljómandi fallega, gullísaum-
aða lösku, sem frú Damerell ligfði gefið henni á seinustu
jólum. PjJInrjun starði á þær.
„Guð ininn góður — geklcstu af vitinu?“
„Já, eg veit ekki —“, og svo varð hún af nýju gripin
skelfingu, er hún bugsaði um afleiðingar glapræðis síns,
„hvað get eg gert?“
Hann náði hugarjafnvægi, er hann sá hve skelfd hún
var.
„Við ver^um að losa okkur við þær.“
„Já, en Iivernig?"
Ilún leit í kringum sig, æst, óróleg. „Ilvernig get eg —?“
„Fáðu mér þær. Eg skal annast þctta. Við verðum að
kasla þeim út í horn, ýta þeim undir legubekks-svæfil, fela
þær einhvernveginn. Iiérna, fyrir aftan fyrirliengið —“
Hann rétli fram hönd sína og hún lagði menið í lófa
hans. Ilann byrgði þær vandlega í lófa sínum. I þessum
svifum nálgaðist einhver, tók í fyrirhengið og leit inn til
þeirra.
„Nú, þarna siljið þið, í 4eyni,“ sagði maðurinn. Ilani’
var á fimintugsaldri, rjóður i kimium og brosleitur, og
vingjarnlegur jafnap — á yfirbprðinu.
„Jæj,a, ungfrú Granton, þér nrisvirðið ekki það, sem
eg sagði, eg veit, að þér getið tekið gamni.“
„Það vona eg', lierra Corbett,“ sagði hún og reyndi a'ö
Iíta glaðlega til lians, svo a'ð hann læki ekki eftir hve
óróleg hún var. Ungi maðurinn læddi hendi sinni i buxna-
vaxann og kippti henni upp afiur snögglpga. En þetta fór
ekki framlijá Corbelí.
„Hafið þér gleymt vindlingahylkinu yðar heima?“
spurði liann og rétti fram vindlingaliylki sitt.
„Má eg bjóða yður vindling? Og yður ungfrú Granton.
Það hefir góð áhrif á taugarnar, eins og þér vitið. Eg
hefði ekkert á móti því, að mér væri rétt glas nú með
wliisky og sódavatni f — og að whjskyi'ð væri vel úti látið.
Ekki vegna þess, að eg liafi neitt að óttast þótt leitað væri
á mér —“ hann liló glaðlega, — „þeir liandsama vafalnust
manngarminn, sem lmuplaði perlunum, og vildi eg helzt
komast hjá að vera vitni að því.“
Ilann lét dæluna ganga ög ungfrú Granlon svaraði úf i
hött. Hún horfði svo lítið bar á, á piltinn, sem hafði losað
hana við byrði hennar. IJann var nábleikur og kvíðinn á
svip. Ilann var grannholda og unglegur, augna- og munn-
svipurinn dálitið kæruleysislegur — en það var eitlhvað
í fari hans, sem gaf til kynna, að'hann léti sér ekki allt
fyrir brjósti brenna, og það var ekki sízt þetta, sem gerði
liann aðlaðandi.
„Nú verðum við víst að fara að Siga í átlina,“ sagði
Corbelþ og leit yfir í hinn cnda danssalsins, þar sem gest-
irnir stóðu i smáhópum, leiðir á svp, og biðu þess að röð-
in kæmi að þeim, en við dyrnar stóðu verðir.
„Það er farið að. fækka i salnum,“ sagði Corbell enn.
„Röðin fer að koma að okkur.“
„Já, það cr svo,“ sagði pilturinri eins og viðutan, en
hann hreyfði sig ekki úr sjiorum. Það mátti næstum lesa
úr augum liáns, að liann var að glnua við eitthvert vanda-
mál.
Corbett liló érin. Það gerði hann liðum. Hann var einp
þeirra manna, sem leit á lífið sem gamanleik.
„Þér eruð ckkerf áfjáður í að komast af slað,“ sagði
hann óg hló. „Kannske þér liafið perlurnar á yður.?“
Og enn hló liann.
Piltúrinri kinkaði krilli og brosti beizklega.
„Já, í liægí’i buxnavasa nrinum.“
Maður nokkur gekk til þeirra. Ilann var bár vexti, al-
vörugefinn á svip. Hann horfði inn i skotið lil þeirra.
„Má eg biðja ykkur að koma?“ sagði hann kurteislega,
„þes&a leið. Þetta tgkpr ekki langan tínia, ef allir hjálpast
ao.“
—Smælki—
Þegar Calvin Coolidge var,
ungur, revndi kunningi hans a'ií
„slá“ hann um 5 dollara, en var
neitaö um lániö. Þegar Coolidge
var oröinn forseti, kom samí
maöur aftur til hans og reyndi
aö fá féö á nýjan leik, en féklc
enn á ný neitun. Þá tautaöi
kunninginn viö. Coolidge: „Þaö.
máttu eiga, Ivalli, aö velgengn-.
in hefir ekki stigið þér til höfi
uös.“
Þegar hin fræga Tower-bi’ú
i London var opnuö til umferör
ar áriö 1894, sanjþykkti brezká
þingið fjárveitingu til þess a'öi
hafa dráttarbát til taks þar
skammt frá til þess aö koma'
skipum til aðstoðar, er kynntí
aö rekast á hiö nýja mannvirki.
Þess vegna heíir dráttarbátur,
með sex manna áhöfn ávallt
verið til taks nú í 53 ár, en enn-
þá hefir ekki verið leitað að-
stoðar hans og til þessa hefir.
kostnaður við hann orðið 27—<
28 millj. kr., eöa um fjórðung-
ur þess, er brúin sjálf kostaðí.
Þessi saga er sögð um Roose'-
ýelt heitinn Bandaríkjaforsetaj
og vinsældir hans: Kennarinn
var að rabba við nýjan nem-
anda: „Iiver lét byggja þennan
fallega skóla?“. ' !. !
„Roosevelt * forseti,“ anzaði
nemandinn. |!
„Hver lét gera þessa fallegti
akvegi?“
„Roosevelt forscti.“ -
„Llver lætur trén og blómiri
vaxa ?“ ’
„Það gerir Guð.“
Þá heyrðist rödd aftan ur,
bekknum: ,,Út með þennari
bannsetta -repúblikana.“
tírcMgátœ S£6
Lárétt: 1 Ilæðir, 6 fæða, §
fornafn, 10 krot, 12 samíeng-
ing, 13 ósamstæðir, 14 á!
frakka, 16 skýli, 17 hljóma,
19 risavaxið. .<•( $
Lóðrétl: 2 þræía, 3 dryklc-
ur, 4 þynnlca, 5 tína saman,-
7 drembilæli, 9 hreyfast, 11!
kona, 15 -líkamsliluta, 10!
staðaralviksorð, 18 eldsneyti,
Lausn á krossgátu nr. 525í
Lárétt: 1 þari, 4 F.S., 6
uns, 7 sek, 8 M.A., 9 bú, 10.
gap, 11 arin, 12 út, 13 laskaa
15 il, 16 rói.
Lóðrétt: 1 þunibai’i, 2 anaá
3 R.S.„ 4 fe, 5 skelda, 7 súp,
9 bauar, 10 gil, 12 Áki 14
S.Ö.