Vísir - 14.01.1948, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 14. janúar 1948
V I S 1 R
7

ð
í;
^yddene. (^oríiiá.
3
o
o
o
o
e
o
o
G
o
(fvrt^rvnr
gieyma
”
í?
!?
ÍJ
|
ö
í?
vn>rhrvri,r^rwvriiriirvrt>f>ir>rvrti(vri>r«r«r
þessu, eí'tir að hafa innt af höndum þaS, sem þér muniið
sennilega kalla bróðurlega skyldu?“
Hann var ekki viss um, hvort huii var honiini ré'ið, eða
hvort hún sal þarna og stiliíi sig um, að rekSÍ ekki upp
lilálur að honum. Hvort heldur er var hataði hann liana.
Hataði hána af því, að hún var svo ung og fögur og sak-
leysisleg, hataði liana af því að Iiún var á lífi, en Dave
dáinn, Iiataði hana vegna þess að hún hafði ekkj misst
vald á sér brot ú'r sekúndu, hvað þá lengur, hataðj hana
vegna þess, aö þrátt fyrir allt, sem gerzt hafði, virtist hún
óbuguð með öllu og svo örugg og sjálfstæð, að það virtist
næstum fjarstæðukennt. En það, sem honum gramdist
inest, að þótt liann hataði Iiana fyrir alll þetta, varð hann
að jála með sjálfum sér, að ef hann hefði kynnzt henni við
aðrar aðstæður, niundi honum hafa gcðjazl að heriiii...................
„Nei,“ sagði harin, „mér liður ekkert betur ,né heldiir
verr. En í eiriu hafði þér rétt fyrir yður. Eg taldi mér það
skylt vegna bróður miris, að kónia til yðar.“
„Með öðrum orðum,“ svaraði líúri, „þér vilduð ekki
fara heim lil yðar fyrr en þér voruð búnir að hreinsa fyrir
yðar dyrum, liversu leitt sem það vérk réyndist. Jaéja,
nú getið þér farið aftur norður í Vermbnt fylki, 1‘ullviss
um, að þér liafið ekki varirækt néitt.“
Meðan hún sagði þetta, var hann á garigi til dyra. Harin
snéri sér við alll í einu og horfði á hana, og liénni skildist
allt í einu, að hann hafði ekki héyrt néift af því, seiri hún
sagði. Svo niðursokkinn hafði hann verið í heizkar Iriigs-
anir sínar.
„Davc var indæll piltur,“ sagði hann, „geðfclldur, fríð-
ur sýnum, á framabraut, skenuntilegur félagi. — Eg get
ekki enn botnað i hvertíig á því stendur, að þér vilduð
ckki verða konan hans.“
„Eg sagði yður það,“ svaraði húri. „Eg elskaði hanri ekki
— elskaði hann ekki riógu heilt lil þess. Það hefði ekki
verið rélt og lieiðarlegt, hvórki gagnvart lionum eða
sjálfri mér.“
Ilún sagði þetta blátt áfram, tilbreytingarlausri röddu.
Það var eins og öll lilýja værj liorfin úr andliti hennar og
allur lífsþróltur og allt í einu gerði hann sér ljóst, að þarna,
sem liún stóð, á bláu ábréiðunrii miðri, mundi hún oft
hafa staðið og sagt við Dave: „Eg elska þig ekki — eg
elska þig ckki nógu heitt. Það væri ekki rétt.“ — Og liann
sá Dave þarna fyrir hugskotsaugum sínum, þar sem liann
sjálfur stóð nú, sá liann tekinn lil augnanna, hörkulegan,,
augnatillitið gremjulegt, æðislcgt — og Ridge vissi ekki
hvað segja skyldi eða gera frekara. Og vonlaus um að
hafa betur í frekar orðaskiptum, mælti hann skyndilega
snöggl og hart:
„Farí það í heitasta!“
Svo opnaði Iiann dyrnar og gckk niður þrepin og út á
gangstéttína.
Læknirinn var ungur maður, grtumvaxinn, klæddur
sterkjuðum, hvííum sjúkfálnissloppi. Hann gekk með
spangargleraugu, umgjarðarlaus. Augu lrinS uriga læknis
voru dökk og augnatillilið dálífið þunglýndislegt. Honuin
fannst lnin einkcnnileg, þessj Stúlka, sem sat gegnt lion-
um i leðurklæddum hægindastól, sem sjúklingum var
ætlaður.
Ilún hafði gengið ósköp rólega inn í skrifstofuna, sagt
hið rétta nafn sitt, og sagi svo hlátt áfrarii og einlæglega,
að það kom við liann:
„Eg hygg, læknir, að það séu slerkar likur fyrir, að eg
beri líf uridil’ brjósti. Ég óská éftir að fá að vita vissii
ijiína i þessú efni.“
Það var engriin vafa bundið, að það var svona ástatl
l'yrir heritíi.
„Er nokkuð því lil fyrirslöðu, að þér getið gifzt þegar?“
spurði læknirinn.
„Eg er smeyk um, að á þeirri leið sé svo örðugur hjalli,
að ég koniist ekki yfir liann. Faðir barnsins beið bana í
bifreiðarslysj fyrir einum mánuði.“
„Eg skil. Það er hörmulegt.1'
lleimskulegt, farinst honum, að segja þetta, en hann
fann í rauninni sárt til með stúlkunni. Það gat engum dul-
izt, að þctta ,yar góð,stúl,kí|, ojgj ivcl.upp alin,, vafalaust af:
góðiun stofni, sennilega af hinum traustá ættstofrii Nýja
Englands. Faðir hennár sennilega mcnnta- éðá kaupsýslu-
maður. Uppéldi við góð skilyrði, inriari vébanda vel mennt-
aðra og iriatínáðra stétta. Og nú svoria fyrir henni komið.
Hann hallaði sér fram, spennti greipár, virtist dálílið
tarigáóstyrkur, talaði líratt í nokkurar mínútur.
Hún lilustaði á liann rólega og mælti:
„Eg vil eignast þetta barn.“
Harin yppti öxlum og sagði:
„Hafið þér nægt fé? Þér gerið vðrir vafalaust ljóst, að
þelta verður koslnaðafsamt."
„Eg á frænku í Boston. Eg býst við, að líún mttrii lijálpa
mér.“
Hún varð í svip gripin nióðursýkislegri þrá lil þess að
vera hnakkákert, loka augúnum og lriæja liált, þvi að allt
var þetta í þveröfuga átt við rrinveruléga líðan henn&'r.
Hún ætti að vera skelfd, gripin örværitingu, iðandi óg á
valdi sektartilfinriirigá. Dave var látinri og það var barn
hans, sem hú'ri har uridir brjósli. Barnið liáns. Hútí var i
vanda stödd og horfurnar ískyggilegar. Ilvernig gat þá
í þvj legið, að liún var ekkert óttaslégíri, fárití ckki lil iðr-
unar eða sektar?
Hvernig stóð á þvi, að íiúri várð jafnan að fara -erfið-
ustu leiðina? Fára öðruvísi að en aðfar koriúr mýndu
gera í hennár sporitm? Flesíar, ef til vill állár aðrar stúlk-
ur mundu hafa gétáð endurgoldið Davc ást lians. Henrii
hafði þóll innléga Vænt ririi liann? ()g. vinátta hans var
Iiennj meira virði, en liúri fékk með orðum lýst. Hann
liafði koinið inn í líf hénnar, er hún var harmj lostin og
skort öryggi og hugárjafnvægi, og fyrir lians áhrif hafð'i
hún tekið gleði sina aftur. Og liún lxáfðj verið honuin
ákaflega þakklát fyrir þetta. Og þegar lnin svo hafði
komizt að rariri uiri Ixvérsu liéitt tíárin þráði lxana, tíversu
ákaft hann þfáði, að htiii fcngj ást á horittm, af allri sál
sinni, hafðj hún vissulega réynt, en konxizt að raun um,
að irténn geta ekki neytt sjálfa sig til að elska aðra mann-
eskju þannig. Sííkar tilfinningar gátu ekki kviknað og
dafnað, nema gagnkvæm ást snerti hjörtu karls og konu
samtimis. Annaðhvort þannig eða ekki.
Og þvi fór það þannig, að lokunx, að liin öryæntingar-
kennda þrá hans eftir ást ltennar varð til þess, að liún fjar-
lægðist liann enn meira, og af því að harin var ákaflega
viðkVæmur og áhrifagjarn varð hann þess fljótt var lxvert
stefndi, og það gerði ltantí þunglyndan. Og hvernig gat
þá staðið á þvi, að nú, er Dave var látinn, að lnin vildj ala
barnið, senx hún bar undir brjósli, barnið hans? — Var
það vegna siðgæðishugmynda Nýja Englands, forfeðra
hennar, senx cnn eiindi eftir af, og heimtuðu, að sá er
svndgar, gjaldi syndar sinnar? Að hún yrði að gjalda fyrir
þá gleði, senx kviknað hafði i brjósti lxetínar vegna áhrifa
Dave, eftir að liún hafði verið gripin örvæntingu vegna
missis Denny St. George, senx hún gat aldrei franiar feng-
ið að sjá.
Og er liún leit unx öxl nú fór'hún að liugsa unx það hvort
lnin líefði í raun og veru elskað Denny St. George. Ilún
konxst að þeirri niðurstöðu, að hún lilyti að lxafa gert það.
Hún hafði þráð að vei'ða konan hans, verða honum góð
og trygg kona, og ala honum börn, cn nú var Denny lát-
inn, og hlutskipti hennar var að verða móðir barns Dave,
senx cinnig var látinn.
Það var ckki um að villast, að læknirinn ungi leit svo á,
að það væri heimskulegt af henni, að fara ekki aðra lcið.
„Jæja, vitanlega verðið þér sjálfar að taka ákvörðunina,
ungfrú Branch — en eg vildi því við bæla, að eg dáist að
hugrekkj yðar.“
Þau voru bæði staðin á fætur og hún rétti honuin liönd
sína að skilnaöi.
-----o---- .
' Það var sváíveðurskvöld nokkurt seint í októbef. Hún
var á gangi únx götur borgarinnar, klædd grænu kápurini
sitíixi, setíx hún liafði hneppl saman í hálsinn. Henni var
jafnan að skapi að fá að faia í slíka kvöldgörigu í borg-
inni, lá.la vindinn leika unx hár liennar, lvíta þvi og blasa
þvi aftur að kitínxuri hennar. llún og Dave höfðu oít far-
ið út að ganga saman, eínkanlega um vorið er hun enn bjó
i ungmeyjaklábbnum, sem var í 70. götunni austatt megin
Broadway.
Unx voi'io.....
Það var næstxxnx ár liðjð frá þvi, er Dcnny í'éll við Sal-
ei'tío. Og liiiii liáfðí'véfiðl New Ýorlc fiitíiri íuánuði. Ben
Gravés luifði kVtínt haixa alimöfgum uUgnni nxönnnm, en
henrti faiist éklcí til unx neinn þeirra. Ognsvn. Iiafði hann
kynnt Dave fyrir lienni. 1 fyrstu voru- áhrifin þau, að
henni fantíst, áð liún lxefði aldrej kyiinzt svo fríðum, ljós-
hærðum pilti. Og hún komst fljólt að rauii um, að „fé er
jafnan fóstri líkt“ — skáldsögurnar hans þrjár, er, út
voru komnar, og nokkurar sniásögiir, , höfðu öll sömu
Hin frábæra söngkona,
Ernestine Schumann-Heink, er
I haí'Si'hina dýpstu kvenrödd er
j á hennar tíö þekktist, sat einu
; sinni í matsöluhusi nálægt
Metropolitan-söngleikahöllinni
og haföi fyrir franián sig gifúr-
legan skanimt af nautasteik.
Enricö Caruso konx inn og sett-
ist við borSiS hjá henni.
„Stítía“, sagði hann, „þú
fctltir þó ekki aS innbyröa allt
þetta ein?"
„Ein?“ svaraSi hin giídvaxna
söngkona. „Jæja —- ekki ein-
göngu. Eg' ætla aö hafa kar-
tö'flur með.“
Erindi var flutt á prestástefnu
unx skaSsemi tóbaks. Einn af
þrestunum varö mjög hugsandi
út af eriridinu, gekk til eins
! starfsbróSur sírts og mælti:
„BróSir, mér voru gefnir ioo
góöir vindlar í morgun. Eg hefi
revkt einn af þeinx. Nú fer eg
heim og brenni því sem eftir
er.“
Hinn prestúrinn lýsti því þá
yfir aS hann ætlaði að vérSá
samferSa.
„Eg ætla aS bjarga þessum
níutíu og níu“, sagSi-hann.
/
Læknarit segir frá einkenni-
legu atviki, sem skeði nýlega.
Ung kona, barnshafandi og á
áttunda mánuSi varð fyrir
slysaskoti, fékk skot í kviöinn.
Þetta varð til þess aS hún ól
barniS aS fimm dögum liönum.
Þó aS barniS fæddist löngu
fyrir timann, var þaS í öllu
eSlilegt nenxa því, aS gat eftir
byssukúlu var í gegnunx fót-
legg þess.
Ungbörn eru algerlega
lieyrnarlaus unx nokkurra daga
skeiö eftir fæSinguna.
KnAAyáta wk S33
Skýringar:
Lárétl: 1 hjóðfæri, 6,veið-
-arfæri, 8 kvenmannsnafn,
útl., 10 stjarna, 12 samteng-
iiig, 18 slá, 14 ílát, 16 ex-
port, 17 þvertré, 19 hand-
í'ang.
Lóðrétt: 2 gælunafn, 3
grasblettui', 4 lciks, 5 ferða-
lög, 7 á litinn, 9 samteng-
ing, 11 ókyrrð, 15 ofviðri, 16
efni, 18 íþróttafélag.
Lausn á krossgátu rii'. 532:
Lárétt: 1 orgel, 6 áin, 8
tók, 10 tál, 12 ós, 13 ká, 14
las, 16 lim, 17 ama, 19 stegg.
Lóðrétt: 2 rák, 3 G.I., 4
ent, 5 stóla, 7 Gláms, 9 óáá,
11 Áki, 15 saf, 16 lag,18 met