Alþýðublaðið - 17.05.1920, Blaðsíða 4
4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Samkvæmt heimild í 3. gr. reglugerðar um pen-
ingaviðskifti við útlönd frá 26. apríl þ. á. auglýsist
hér með, að eigendum eða útgerðarmönnum hér-
Iendra botnvörpuveiðagufuskipa, sem flytja afla sinn
tii útlanda og selja hann þar, er sk}dt að viðlögðum
sektum samkvæmt 7. gr. greindrar reglugerðar, að
láta Viðskiftanefnd í té svo fljótt, sem auðið er, ná-
kvæma skýrslu um, livernig andvirði hins selda er
ráðstafað.
Reykjavík 14. maí 1920.
Viðskiftanefndin.
Góðir fiskimenn
geta fengið pláss á mótorkútterum í vor og sumar.
H. P. Duus.
Pasteuriseraður rjómi
frá Mjólkurfélagi Borgarfjarðar er nú seldur á eftírtöldum stöðum:
Mjólkurbúðinni Vesturgötu 12
--- Laufásvegi 15
--- Laugavegi 10
--- Hverfigötu 56
Verð pr. i/2 flösku kr. 1,50. Fæst nú á hverjum degi.
Mjólkurféiag Reykjavíkur.
Áuk a-Alþingiskj ör skrá
fyrir Reykjavíkurkjördæmi liggur frammi almenningi til sýnis á skrif-
stofu bæjargjaldkera 15.-24. maí, að báðum dögum meðtöldum.
Kærur yfir skránni séu komnar til mín fyrir lok þ. rn.
Borgarstjórinn í Reykjavík 14. maí 1920.
K. Zimsen.
Koli kosattgnr.
Eftir Upton Sinclair.
Önnur bók:
Prælar Kola konungs.
(Frh.).
Jack Davíðs sagði líka, að hann
þekti trésmið, sem yimi í loftdælu-
húsinu, og sem segði að þar væri
enginn asi á mönnum, síður en
svo.
„En ef þeir opnuðu, og eldur-
inn breiddist út; myndi það hindra
björgunarstarfiið?" spurði Hallur.
„Ekki hið minsta", svaraði
Davíð. „Ef þeir settu loftdæluna
af stað myndi hún dæla burt öll-
urn reyk, og það myndi hreinsa
aðalgangana um stundarsakir.
Auðvitað kviknaði í éinhverju at
kolum og ef til vill einhverju af
timbri, og á einstöku stað getur
skeð, að klappirnar hrynji saman,
svo ekki verði hægt að vinna á
þeim stað framar".
„En hvað lengi munu þeir halda
henni lokaðri?" spurði Hallur
skelkaður.
„Um það getur enginn sagt.
Eldurinn getur leynst í svona
stórri námu í heib viku*.
„Þá verða þeir allir dauðir!"
hrópaði Rósa Minetti grátandi og
néri saman höndum sínum, gripin
skyndilega af örvæntingu.
Hallur snéri sér að Olson. „Er
það mögulegt, að þeir geti fengið
sig tií, að vera svona svívirði-
legir?*
„Þetta hefir áður verið gert —
oftar en einu sinni", svaraði skipu-
lagsmaðurinn.
„Hefurðu aldrei heyrt getið um
Cherry í IUinos?" spurði Davfð.
„Þar gerðu þeir það, og yfir þrjú
hundruð marms mistu lífið". Og
svo sagði hann söguna, sem hver
einasti kolanámumaður þekkir.
Þegar þeir voru búnir að loka
náraunni, féllu konurnar í öngvit,
og karlmennirnir rifu klæði sín í
tæt'ur — sumir urðu vitskertir.
í tvær vikur var náman lokuð,
og þegar þeir opnuðu, voru tutt-
ugu og einn maður lifandi enn þá.
„Þeir gerðu þetta sama í Wy-
oming", hélt Oison áfram. „Þeir
gerðu víggarð, og þegar þeir rifu
hanu, fundu þeir hrúgu af dauð-
um mönnum. Þeir höfðu skriðið
að garðinum og skafið holdið af
fingrunum, þegar þeir reyndu að
rífa sig í gegnum garðinn*,
„Guð komi til I “ hrópaði Hallur
og stökk á fætur, og tók að
ganga fram og aftur um gólfið
æstur rojög. Að öðru feyti var
síeinhljóð inni.
„Og þessi maður, hann Carmi-
chal, ber ábyrgð á þessu?" sagði
Hallur.