Vísir - 04.05.1948, Blaðsíða 7

Þriðjudagimi 4. muí 1948
V I S 1 R
ViÐ ^
SKÁL
awrencs
nan
I VATNABYGGÐ
„Likurnar virðasl þær. En sannleikurinn er sá, að eg
vissi ékkerl um þessu grainmófónplötu iyrr en i gær.“
„Conehita vissi um hana,“ svaraði eg.
„Ekki fyrr en i dag. llún lét aðeins Norman la'kni i lé
upplýsingar unx livar Fidelity Sound Studio er.“
„Eg gæti trúað þvi. vegna þess að þér eruð hingað kom-
:inn, að þér hefðuð hringt í þessa viðskiptastofnun er l>ér
höfðuð viðdvöl á leiðinni frá Xew York ‘.
„Og hvað um það?“
„Var það ekki heimskulegt, að þykjasl vera Nornian
læknij ?“
„Eg kannasl yið. að'það var kjánálegl af mér, eh þegar
þessi asni i Fidélity Soúnd Studio sagði: „Er það Norman
læknir senx talar ?“ þá svaraði eg játaudi i Iiugsunarleysi.“
„Vissuð þér, að'eg veitti yður eftWör?"
■ „Nei, en þegar eg hlustaði á'plöluna í síma édtaðisl eg,
að einhver mundi leggja teið sina i apótek Gi-osshecks. Eg
hefi gefið nánar gætui' að öllu hér síðan cg kom til borg-
arinnar. Og eg fór i humáttina eftir yður.“
„Jæja, Eddie, eiguin við ekld að reyna að komast lil
hotns i þessu. Eg þarf að hnngja í síma.“
„lleyi’ið mig nú,“ sagði Eddie í nxótmælaskyni. „Gettun
við ekki —“
„Komið,“ sagði eg og greip Iraustu taki um úlnlið Eddie,
greip hann taki, sem eg hafði lært i hernum.
Eddie kveinkaði sér.
„Gott og vel, eg skalkoma, eu leggið ekki hentlur á inig.“
Hann kom, en eg sleppti lionum ekki. Og eg sleppli ckki
takinu meðan eg notaði símann.
Eg hringdi j sima Hurleys lælcnis, en mér vai* sagt, að
ég gaúi hafl tal af lionuni i gistihúsinu við vatnið. líg
hi ingdi þangað og spurði eftir lionum, én vel kannaðist
eg við rödd þess, sem svaraði, þvi að það var engiixn annar
en McKav. þegar þekkli hann rödd niíxia og æpli:
„Lawrence, þér flóttanxaðxxr, helyiskuv þræll, komið
hixigað þegar i stað.“ . ,
„En eg þarí' að tala við Huiiey lækni,“ endurtók eg.
„Þér getið ekki fengið að lala við hamx,‘e öski*aði McKay.
„Hami er lijá ungfrú Boyd, sem liefir fengið móðursýkis-
kasi. Komið hingað tneð eldjingáiiiraða, eða þér fáið að
kenna á því, ef ]xér komið ekki læt eg leita vðar i sex
fylkjunx, og þegar þér konlist i klæ.rnar á liigj’eglimni
nxunuð þér komast að raun nm. að lxvorki hún eðn kvið
dómendurxlir cru lömb til að leika sér við.“
„En eg þarf uauðsynlega að segja eitl orð við Hurlev
lækni.“
ir
„Þér komið hingað, eða - “
Og McKay skellti á heyniatiólixxu.
o -—
lvg litrðaði mig nokkuð á þvi. að McKay skyldi slita
sainíalinu svo snögglcga. Eg Itélt, að haxm niundi spjalla
við niig, draga viðtalið á langimi, ,og láta atliuga á nxeðan
hvaðan eg hefði hringt, svo að liann gæti símað fyrirskip-
un um að gi’ípa mig „gióðvolgan“. McKay var enginn
bjálfi og var mcr Ijóst, að lxanu hafði öiuiur áform í Iiuga.
En gaman hel'ði eg haft áf að vita hver jxau vortt.
Eg hafði ekki enn sleppt takiix.ii á Eddie og vai'ð xnér
xiú næst fyrir, að ná i ski ána iniklti.
„Hvað stendtu- m’t lil?“ spurði Ejddie.
„Yið i'örum sein skjótast norður í Vatnahyggð,“ sagði
eg.
„Ekki eg,“ sag'ði Eddie, ,„eg fer ekki.“ ;
Eg lierti hara á takinu svo að iialxn 'kveiixkaði sér en
hann rak annan hel’na siun imdir attgtt mér um leið. Mig
kcmidi ekki nnkið til, því að ekki var mikilJ inátlnt í
kauða. ÓsjálfrátL sleppti eg táldixu og greiddi homiin i
sönui mynt. Mcr þótlj leitt a<N verða áð lutnbrá á lionunx,
þvj að lianu var liersýniJega euginn hnefaleikskappi. og
jeg var að iiximxsta kosti funnxtiu pundunx þyngri exx hiuin.
Eg Ixéld a'ð álxrifbx af harsmíð mituii liafi verið meira -aud-
leg eft’fttöilegí i&g’élro Vg. haixtx txú, áii þess að Ixaxm vpillx
íiókkúfá hXotsjjiýi’iiú, úf úr lyfjahúðiunt, gegnutn bak-
ghxggaim. •
Kg hóaði |i leigubifrcið og ókimx við nú til bifveiða-
geymslimnar, þar sem eg hafði, skilið eftjr hifreið Graee.
F.g held. að eg hafl ckld litið á lirðomælirinn aUa lcið
fx
norður í Vatnabyggð'. En eg vcit, að eg fór eins og hifrciðin
koinst, án þess að skeyta uni nokkurar ferðai*eglur. Eg
x-æddi ekki við Eddic, sem sat þráíegur og daufur i dálk-
inn t aftursætinu, og virtist ltafa sætt sig. við örlög sín.
Þegar við fórimx fram lxjá lxiisi Stewart-hjónamxa var
hugmynd mín að aka liJ gistihússins iil fundar við Melvay.
En ég s;i glitta i ljós milli Irjúinxa i kofa Grace og ók þvi
þangað. McKay stóð’ i dyrum úti er við koniuin.
„Það var hyggilega gert af yður, að koma og gefa yður
xnér á vald,“ sagði haim og leit imi leið á skræðuna miklu,
sem eg hélt uixdir liönd mér.
Eg svara'ði hommi engu og teddi inu og svijtaðisl um
eftir Graee. Hún sal þav í hægindastól, xit tauguð að því
er virtisl, en nxeð glas i hönd, furðu róleg, enda vissi eg
ekki til að hún liefði nokkurn tíma fengið svæsið móður-
sýkiskast. - og hún var jafnan fljót að jafna sig. - Hún
var nxeð loðsldnsskó á lótunx, en cg liaf'ði keypt þá ltanda
lienni i Kanada, þegar við vorum þar staifandi fvrir fjór-
unx ái’iun nokkurn tinxa.
Mig langaði mest af öllu til að setjast við fætur hennar
og segja:
„Manstu. þegar ?“
Eu það var víst ekki liið rélta augnablik lii þess áð
spyija slikia spuruinga og fara að i’ifja upp gamlar hug-
fólgnar minningai .
„Hæ, Jinx,“ sagði Graee, „þú kemur í tæka lið til þess
að bjarga inér frá frekari pyndinguiii. Þeir hafa reynt allar
aðferðir nema þeir hafa ekki beitt gúnxniíkylfum og ný-
lizktt vélum, seni eiga að leiða í Ijós hvort maður segir
satt eða ekki, eu eg lxefi neitað að segja neitt, nema saun-
leikann. Tlér er fljótandi kvöldverðui’, fáðu þér gías, Jinx.
Og þú, Eddie, hvað’ \e1dur, að þið leggið leið ykkar affm-
hingáð?“
„Eddie er svo hrifinn af sveiUxrónni,“ sagði eg, „og auk
]m>ss jxai’j’ Itann að gent júlningu. '
Eddie lautaði eittlivað i hálftun hljóðum og lók xniðiui
á hot’ðið þar sem flöskurnar voru.
Eg kastaði kveðju á Slewart og konu lians, en þau voru
mjög háliðleg á svip. og eg kinkáði kolli til Hurleys læknis
<>g konu hans, en þau sátu á legubekk og héldust í hendur.
Legubekkurin var lágur og nxjög hentugilr fvrir Betty,
þvi að er hún sat á honum var þægilegt fyrir haita að
krossieggja fæturna þamúg. að fegur'ð fótleggja hennar
þvrfti ekki að fara fram hjá neinum.
Eg hellli vini i glas fyi’ir sjálfau niig, og liélt eg enn á
Grosheckskránni niildu undir handleggmmi. Nx’x fór eg að
lita belur i kringum niig og veitti því athygli, að Penn-
ington Var hvergi sjáanlegur.
„Hvar er hinn tilvonandi öldungadeildarþingixiaður?“
spurði eg og færði mig lil Grace og settist á nnnan arm
stólsins seixi Grace sat í.
—Smælki—
A Guernsey eyju á Krrnar-
suncli er enn í gildi sé ævaforní
siður, aö -sétja á svartan lista
jiá menn, sem éru ofdrykkju-
ínenn. Fjölskyldan reynir ao
hjai'ga ínanninum og fer til
réttvísinnar, og þaiSan er gefín
nt opinber tilskipan um, aö eng-
iún megi selja manuinuni áfengí
þaöan í frá. Til ]>ess aö árétta
þetta og minna alla á aö gera
skyldu sína er fyrirskipaö, að
tekin skuli - lögreglumynd at
manninum og er myndin límd
ttjtp i hverri veitingakrá.
Sef jun er máttug. Nýlegá var
sýning haldin á jiví livert vald
imyndunarafliÖ hefir yfir mönn-
nm og ]>vi hvyrs dávaldurinn er
megnugur. Ma'ður var dáleidd-
úr og liönum sagt að innaú 24
klst. nnmdu þjóta upp blöðrur
hægra nxegiu á neðri vör ltans.
1‘egar hamx kom aftur í sýn-
ingarsalinn a’ð sólarhring liön-
unt, eins og fyrir liann liaföi
verið lagt, voru nokkurar bjöör-
ttr i hnapp hægra megin á:
nnmni hans.
Rotta sem lærir. Ein af
furöulegustu sjálfhreyfðutn
tækjum sem fundin haía verið
upp nýlega, er „rotta sem iærír".
Hún er sett inn í völvmdarhus
og hefur þegar við inngöngu-
dyrnár leit sínáað miðdepli völ-
undarhússins. Sumstaðar eru
sjálfheldur á vegi hennar og þá
s'úýr hún við og rekur spor 'sin
aftur eins og lifandi rotta-. Þessí
mistök, eða villur senx hún ratar
í eru skráséltar í vélaheila
hennar; og þégar 11011 er búin
að fara cfíúi tilraunaferö, getur
hún farið leiðina viðstöðúlau.st
McKay leit á klukkima.
„Við húuiiist við að IxeiTa PenniitgUm kotni hráðlcga,"
sagði hami sluttlega, „með rósir haiida tingfrú Grace."
„Ef luuxn færij’ mér rósir emi af nýju get eg ekki stilll
mig um að æpa,“ sagði Grace. „Þarna kemur hann.“
Bifreið nam staðar fyrir utan. Dauðaþögn ríkli, nema
]>að skrjáfaði í þurrn laufinu, er gengið var um úti. Penn-
ington kom inn. Hann hélt á langri. grænni jxappaöskju j
undir liendinni. U111 leið og hann tók ofan harða hattinn
tók MeKay hlómaöskjuna og las' „Blómabúðin í Bláufoss-
11111“ og rétti Grace öskjuna með niiklu bulcki og beyging-
um og yirtist liafa gaman af þessu, en Henrv Pennington
sagði frekar þuriiega:
„Þakka yðxir fyxir.“
Hamx hafði lagt frá séi hattinn og ,vur að byrja að toga
úf sér hanzkana,
Nú heyrðisl i nmiai i’i hifreið, sem var að koma ttpp h;cð-
i annað sinn, frá inngöngn að
takmarkinu.
HrcMyáta Ht*. 596
ma.
.1 ariö ekki úr yfirfinkkajium, herra Penuiugton,’* sagði
McKay. „í»að er svalt i veðri og kóhiar enu með kvöld-
imi og það verður erlitl fyrir yðuj'. vegiia handjáruauna,
a'ð líomast aliur í frakkaun."
..Yegna livað’a liainijárna ?" spurði Peniúngton.
„Þessara,” svaraði MeKay. „Iixgi'rú Boyd segir, að eg
gcri glappaskot uxe'ð |>vi a'ð taka yðttr höndunt. þvi að
|)ér séuð ekki þeirrai' uiaxmleguiular, sem „mvrði végnn
áslar". En eg ætla nú að hæfta á ]>að eigi að si'ður."
Og um leið smellli liann snai'lega hamljármmum á
Pemiinglon.
„Ef þclía á að vera fyuilni," sugði llenry Fexuxingtoix,
„þá verð eg a'ð segja, að lu’m er ósmekkleg ínjixg."
Pennington taláði sem virðingu hans liefði verxð frek-
Jega mishoðið.
„Hér cr ekki unv ueiná fyndni að rxeðá. Lxtið yður um
öxl.“
Lárétt: 2 (h’ðiir, 6 oi’ka, 7
tveir eins, í) tveir eins, 10*
Jtund, 11 Jijai'ir, eint., 12;
mynt, 11 skáld, 15 m.júk; J7
gælunafn.
Lóðrctt: 1 l'Ieyta, 2 frnnx
ei’ni, R eidstæði, I tveir eins.
5 traustur, H ullai’ilát, 9 maka,
1;{ skilrúm, 15 tveir eitis, 16
frurnefni. „
Lausn á krossgátu íxr. .595:
Lárétl: 2 Spögg, 6 kol, 7
n;e, 9 sö’, lú lmi, 11 dós, 12
A.A., 1 I at, 15 róa, 17 anrar.
Lóíjrétt: .1 Vaxxhaga, 2 S.
K., o uot, 1 öl„ 5 glæstnr, 8
. æra, 9 sóa, 12 móa, 15 B.R.,
!1fi .