Vísir - 04.09.1948, Blaðsíða 7

Laugardaginn 4. september 1948
y 1 s i r
7
IOQQOQQOOQQQQOQQQOCKKXXXXX>aQCKXXXX3UUiKxau»>»>KKXXX
ISAMUEL SHELLABARGER
Sragtarefar
55 |
ooocseíiooooocoööOGooocooísooacew
borgar. Eg vantreysti ekki húsbónda yðar, en holdið er
veikt og alllaf er betra að hafa vaðið fvrir neðan sig —
ef þér skiljið, við hvað eg á.“
Belli kinkaði kolli. Honum skildist, að hertoginn væri
aö kaupa hann og gat ekki barizt gegn því.
„Þér skuluð muna,“ hélt hertoginn áfram, „að hverjum
er bezt að lialla sér. Skyldi svo fara — sem eg vona að
verði ekki — að húsbóndi yðar verði mér fráhverfur, þá
vonast eg til þess, að þér vinnið mér eins og í dag og bíðið
elcki eftir neinum skipunum. Þá munuð þér verða á grænni
grein, Ser Maríó.“
„Eg er þræll yðar tignar,“ sagði Bellí.
„Nei, þér eruð mikilsvirtur vinur.Eg kann að meta
menn. í stétl yðar eru margir, sem vart eru annað en
handverksmenn. Fúríá var til dæmis ekki annað en slótl-
ugur óþokki. Þér eruð hinsvegar listamaður og fallið mér
vel i geð. Þér eruð sem hirðmaður og prúðmenni í fram-
komu. Þér eigið margt slórvirki óunnið. Dæmi eg yður
ekki rétt?“
„Þér gerið alltof mikið úr mér, lierra.“
„Engan veginn. Leyfist mér annars að spvrja vður.
hvort þið Orsíní höfuðsmaður hafið rætt nokkuð um lengd
lifdaga Mark-Antóniós Varanós og liverjar hindranir
þeir leggja í gölu mina.“
„Ekki nýlega, en einu sinni höfum við rætt það.“
„Þér munuð sjá svo um, að hann gleymi þessu ekki,
þegar tii Fjallaborgár kemur. Annað er, hvort þér
teljið, að hann muni láta tilfinningar sínar ráða gerðum
sinum i hagrænum efnum?“
„Eg veil ckki um neina ástæðu til þess. Hann er að vísu
tilfinningamaður, en stendur með yður i einu og öllu, þvi
að hann er söniu skoðunar og þér um framtíð ítaliu.“
„Ágætl!“ mælti hertoginn. „Hann er einn af fáum, sem
hefir látið sig dreyma um hið sama og eg.Þér getið
því einungis borið lof á hann?“
líelli hikaði. Hann minntist þess, sem gerðist i bönda-
bænum fyrir utan Krespínó. Það væri liklega rélt, að eiga
það tii vara..„Eg sé enga galla á honum.“
líorgía brosti: „Hvað vitið þér um ætterni hans?“ Belli
kom u])j) um sig, þvi að þetta kom honum svo á óvart.
„Ser Maríó, eg ætla að láta yður vita, að eg veit um ælt-
erni ykkar beggja,“ bætti Borgía við, „en annars dæmi
eg menn af verkum þeirra en ekki þvi. Mér er sama, bvað
mertn kalla sig, meðan þeir vinna mér vel. Eg býst við
þvi, að þér vitið, við hvað eg á.“
Bellí var dálitla stund að melta þetta. Hann hafði lil
þessa lialdið, að Iiann væri manna slóttugastur, cn þarna
varð hami að lúta í lægra haldi.
„Já,“ stamaði hann. „Eg skil.“
„Þér skiljið þá vitanlega einnig, að það'er milíils virði,
að þér séuð þagmælskur, unz stundin kemur — sem eg
vona þó að verði ekki langt að bíða. .... Eg bið yður að
færa liúsbónda yðar kveðju mina. Eg mun lieimsækja liann
bráðlega. Sjálfur skuluð þér láta stjórnast af gáfum yðar
svo sem liingað til og mun eg þá launa yður rikulcga.
A rivederc i.“
Sagan.
Frh. af 8. síðu.
„Hann var drukkinn. Eg
hcld vart, að bann bafi ásett
sér að segja mér það, en þú
veizt að drukknir menn hafa
ekki taumhald á tungu sinni.“
„Og þú minntist aldrei á
Jietla, lézt það aldrei bilna á
Belli var alveg utan við sig, þegar liann geklc af fundi
hertogans. Hann gat þó ekki annað en óskað sjálfum sér
til hamingju., Hann liafði bjargað Iífi Kamillu Baglíóne,
eignazt 200 dúkata og tryggt framtíð sina. En mannslnig-
urinn er svo einkennilegur, að Bellí fannst liann hafa sett
niður við heimsóknina lil hertogans. Honum hafði eigin-
lega fundizt hann vera sjálfs sín herra fram að þessu,
en nú hafði hertoginn bevgt hann umsvifalaust undir vilja
sinn — sýnt að liann var sjálfur meiri maður en Belli.
%
„Herloginn er djöfull holdi klæddur,“ liugsaði hann,
„og eg er neyddur lil að þjóna lionum. Við sjáum hvað
setur. Við sjáum......“ Hann minntist Andreas og létti
v ið það. „Þú erl engu betur setlur, húsbóndi góður, og
getur skyndilcga orðið bæði nafnlaus og ærulaus, ef þú
gætir þín ekki. En þú ert enginn kjáni og þetta verður
kannske ekki auðvelt fyrir hertogann. En þessi leikur er
annars einkis verður.“ Honum hafði skyndilega orðið
hugsað lil grannvaxinnar ungrar konu, sem hann liafði
komizt í kynni við í Víterbó.
I San Klemente-höll biðu prelátar og aðalsmenn árang-
urslaust eftir áheyrn hjá Sesari Borgia. Bitara sinum til
mikillar furðu hafði bann farið út um hliðardyr á höllinni
til að heimsækja Angelu frænku sína.
Síðar um daginn var pískrað um ])að lieima lijá Mad-
onnu Angelu, að þau frændsystkinin mundu hafa deilt,
því að hún væri ákaflega föl og hrædd.
Ferlugasti og fjórði kafli.
Skípíóne, liflækni páfa, var þakkaður himi skjóti bali
Andreas og sjúklingurinn sjálfur gal ekki annað en tekið
undir með þeim mörgu, sem báru tof á lækninn fvrir, en
liann vissi þó sem var, að það var fyrst og fremst Bellí að
þakka, að hann var ekki kominn undir græna torfu.
„Þú ert einkennilegur niaður, Marjó," sagði Andrea
dag nokkurn, þegar liann hafði þakkað Bellí lifgjöfina. en
iiann gert Htið úr læknislist sinni.
„Einkennilegur?“ svaraði Belli og lvfti brúnum. „Já,
eg skil við livað þú átt — að það séu margar hliðar á mér,
fleiri en þú áttir von á. Sé svo, þá eru allir menn einkenni-
lcgir — jafnvel í augum sjálfra sin.“
„Nei, eg var að hugsa um það, er fundum okkar bar
svo skyndilega saman í Feneyjum. Þá ætlaðir þú að myrða
mig — nú hjúkrar þú mér.“
„Er eg ekki i þjónuslu þinni?“
mer.
„Eg taldi það ekki milcil-
vægt, annað eins og þetla
getur komið fyrir hvern sem
er, það eru margir sem villast
i svip á styrjaldartímum.“
Henni liafði létt stórum og
var hamingjusöm á svip, en
það var eins og liún skamm-
aðist sín dálitið yfir gleði
sinni.
„Og nú er hezt eg komi
með þennan tesopa.“
„Já, elskan mín.“
En þegar liann kom með
liann var hún steinsofnuð,
sitjandi, með svæfilinn að
baki sér, eins ogHiann b.afði
skili'ð við liana. Hann hag-
ræddi henni varlega.
Siðar, þegar hann var
lagztur út af virti hann hana
fyrir sér. Áhyggjusvipurinn
var horfinn af andliti henn-
ar. Hún var ung og fögur og
friður i svip hennar. Hún
hugsaði eittlivað á þá leið, að
leyndarmál reyndust mörg-
um þungar byrðar. Hann
slökkti og liugsaði eitlhvað á
])á leið, að hann hefði gert
það, sem réltast var og bezt
fyrir þau bæði. En lionum
liafði ekki veizt það auðvelf.
Og allt í einu var sem Max
bæri fyrir augu hans. Hann
starfaði nú fyrir fréttastofu,
gekk vel, enda liæltur að
drelcka.
Á Ameríku liefir ‘ verið
smiðað mælitæki, sem mælir
þykkt niður i 0.000.005
þumlungs. Prentpappír er
€.0030 þuml. á þykkt.
Rflimið útiskenmitunina að Jaðri á morgun.
tiefst ki. 2 e.h. Ffölbreytt skemmtiskrá.
Ferðir frá Ferðaskrifstofunni.
t. f<t. Surrcugká: Y'A UZAM “o*** 239
JanV gekk áfram i þungum þönkum En unga ljónið, sem elti liana, hélt Þcgar Jane nam staðar, nam það Allt i cinu sá Jane til ljónsins og tók
út af: raunitm sinum! alltaf sömu fjárlægð. cinnig staðar. til fótanna.