Vísir - 15.09.1948, Blaðsíða 5

Vísir - 15.09.1948, Blaðsíða 5
ÞWðjudagirin 15. scptöniijcr 1018 VIS I R GLJÐMUNDLIR DANIELSSQN : FYRSTI HLUTL Frá Rómaborg til Capri. Það munaði minnstu að við yrðum af rauða lang- ferðabílnum, þvi fólkið, sem við spurðum til vegar vísaði ökkur sitt á hvað, það var eins og' cnginn vissi fyrir víst, hvar Piazza Colonna væri, —: torgið, þar sem ferð- in skyldi liefjast, en á siðustu stundu kom það þó í leit- irnar. — Það var logandi hiti í Rómaborg þennan dag, en jafnskjótt og bíllinn rann af stað, tók dásamlegur vindur að Irlása um mann gegnum opna ghiggana. Eg liállaði mér aftur á bak í sætinu, bneppti frá mér skvrtukrag- ánha og bað þéhnan vind að leika við mig sem lengst. Svo lengi sem þú nennrr ekki staðar, svaraði vindurinn, og við það sat. —- Þetta var klukkan bálf fimiri síðdegis, en ldukkan íiíu var áætlað að komið yrði til Napoli. — Við stönzum dðeins einu sinrii á leiðinni, i liorginni Terrásina, sem steridur við bafið á örmjórri láglendisrræmu og í snar- brattri fjatlsfilíðinni fyrir of- an. Lifrauð slandbjörg og einkennilega lagðaðir Ijós- blcikir drangar hölluðu sér suiris staðar fram yfir fiúsin, eri þvi miður voru mö'rg þeirra í rústum, því að stór- oi'rista hafði geisað á þessum slóðum. Ýmsir ibúanná voru nú að byggja sér ný liús, en margir bjuggu cnn i sorgleg- um rúslum sinna gömlu lieimila, sennilega vonlitlir um að verða nokfcru sinni færir um að endurreisa þau. Lágar raddir og hungur í augum. — Krakkarnir hópuðust að mér, þegar eg kom út úr bíln- úm, réttu að niér óhreinar hendurnar og l)áðu mig um liru. Þau voru lágvær, en í i-addblæ þeifera og augnaráði var bungruð ákefð. Mér rann lil rifja áð horfa yfir þennan hój), en eg gaf engum neitt, svona mörgum var ómögu- Legt að sinna, og eg óskaði að Jésús væri kominn lil þess- ara harna í minn stað. —- Nú var baldið áfram á ný. Eg sat við opinn gluggann sem fyrr og hafði ekfci augun af landinu umhveffis. Það voru heilar sveitir þaktar vinviði og fólk hvarvetna að vinna. Sumir beittu hvítum stórbyrndum uxum fyrir plóg eða vagn, tveim og tveim saman, aðrir urðu að láta sér nægja asna. A einstaka slað voi-u fjárhópar á beit og krakki eða unglingur að gæla kindanna. Engan sá eg þó sjfjg á, stóli við þánn slarfa, eins og manninri fyrir sunnan Assisi um daginn, þcgar eg Yið félagarnir lókum nú var á lciðinni til Róm. Á ein- að leita uppi matsöluhús og um stað sá eg hka stelpu vera fundum það loksins. Þar var að sitja yfir fimm kúm og í ‘ svindlað á okkur, grunar næstu sveit aðra stelpu, sem mig. Reikningurinn nam eitt var að sitja yfir tveim hvit-} þúsiínd og þrjúbundruð lír- unx uxurn. Síðan óð annarjum, og voru tölurnar það uxiiln út i seftjörn, eri það eina, sem læsilegt var. Við Hreinlætis- inn. EitthVert undarlegt kven- hugleiðingai’. , fólk sáum við þarna hér og „Viljið þið fara í bað?" þar á lofthæðinni. Það starði spurði hann. „Við höfum svo á okkur úr skotum og dyra- indælt bað hénia á hæðinni.“ | gættum, hálfnakið, en stein- „Þarf að borga sérstaklcga þögult og alvarlegt. Við viss- fyrir það?“ spurðum við, en um ekki hvað það hugsaði. rharin gerði flolla sveiflu með (Við hurfum einungis lil her- líkaði ekki telpunni, er fór aðjfengum ávcxti i eftirmat, enjhendinni og varð höfðingleg-. bergis okkar og læstum því. kasta hrrkuni i hvíta fallega | þegar cg' var byrjaður að ur og sagði: „Néi, herrar — Þannig lauk mínum fyrsla uxariri sirin. Ekki gal eg séð^borða ferskjuna nxina, sá eg Iivernig fór, því billinn bar! slóran orm i benni, næstum mig svo hratt undan til suð- j þvi slöngu, og skirpti bitan-j aukagreiðslu.“ urs, og eg fór að virðá fyrir um og kallaði á þjöninn ogj Við milduðumst dálitið í mer bæridábýlin, séfn 'hvar- benti honurii á skriðkvikind-'* garð staðarins við þessa yfir- velna koiriu i Ijós inn á iiiilli ið, sem dansaði balleíi um lýsingu og ákváðum að láta ávaxtatrjánna uriikiingdAán-j diskinn minn. Þjónniiúi hér fyrirberast, það væri viði og blómum. Hvorki voru kippli scr 'ekki upp við t.má- hvórt sem er aðeins tjahíað þau háreist rié' rikmannleg, numi'sem koE.x ög bauð ost í til einnár nætur. Siðari benti eri vfir þeim hvíldi einhver stáðinn fyrir ferskju, en eg þjönninn okkur á baðklcfa- sérstakur þokki, sVo manni sagði nei, komdu he’ldur ineð dyrnai% bauð góða nólt og fannst, að einínitt svoiia ættu jjeru. Siðan færði þjónninn hraðaði sér á brott. þau að vera og ekki öðru visi.'niér tvær perur, en eg veil j Við hugðum nú gotl til að Ef iatækt fólk hýr i þaía- hann lét mig eklci einungis ganga í laugina, rykugir mínir, öll þægindi eru inni-Jdegi i þeirri borg, sem eg falin i næturgreiðanum án hafði fyrrum heyrt getið svo: dey síð- „Sjá Napoli dýrð oí. an.“ Tímaritið Úrval. Bla'ðimi hefir borizt júli-ágúst- heftið af Úrvrili, fjölbreytt að vanda. Efrii þcss er mcð'al ann- anrs: Áhrifavald ameriskra frétta stofnana, Svefn og svefnleysi, Að dis, liljóíá hús þess að vera borga þær, héldiii' og slöng- menri og farmóðir, en þegar ^xmigangast ófrískar kbnur, Geistri- svóna, bugsaði eg. una, þó eg æfi lxana ekki. og við fprum að atliugá baðklef- hinri bölváða ávöxt, sem hún ann, ákváðum við samt að bafði gert að bústað síiium i láta hreingerninguriá hjá liða. Napóli. Þessi máður kunni. Sannleilcuririn var sá, að til Xapoli ckkcrt i ensku og aðeins eitt klefi þessi ásamt baðkeri og Vesúvius'01’® 1 þý^ku: „káse“, en við öllurii útbúnaði hafði mun liins vegar ónýtir i íiölsku, meiri þörf fyrir hreirigern- , , . „ r 'svo við Iétum dónann fá það, ingu en við, og var þó larigt jj.seitt liann lieimtaði, og tor-(til jafnað. Tvær signorínur fyrir 20 lírur. Við kómúiri klukkán tæpt niu gmefði við himin í aus'tri, að, um ut. fagur og glæsilegur eigi siður. Bærinn hringar sig umhyerfis botn Napolíflóans og teygir sig langt upp i brekkur hæðanna og fjail- anna i kring. —- Við stigtim af bílriíuW í nágrenni hafn- aiinriar. Þár var alll morandi af i’iílendum sjóliðum, eirik- lirii baridárískunl, og ' irtist hálfgerður sorablær á mann- lífinu. Smástrákai’, átta til tólf ára gamlir, litu úl fyrir að hafa talsyerða atviunu af þvi að vísa sjóliðum á kven- fólk. Eg heyrði einn segja á skrítinni ensku við ltvit- klæddán ungling af herslúpi: „Tuttugu lirur, sir, eg veit af tveiiriur fallegum signor- irium í næstu götu, vilt að eg fylgi þér?“ „I.g !„)if e.vls. í.c.na tina, uin 0n- görigum, staðurinn lilt ýmissá rá'ðá. sagði unghngnru.n og v.rl.st fýsiíe|úr, þcjfer ofar dró. Það “ ekki mjög veraldai vanur Hefbergi fyrir tvo. Þa'ð tók oklair um hálfa stund að finna gististað, eilda fórum við okkiir bægt i kvöldbliðunni. Komunt þó loks auga á húsdyr, þar sem letrað var: Albergo S. Marco, og gengttm inn og spurðum hvorl hérbergi fengjust hér. „Þáð er betra að leggjasl óhreinn til svefns en eiga á bætlu að vakna i fyrrariiálið kaunurn hlaðinn cða jafnvcl bilaður á geðsmunum,“ sogð- um við hvor við annan og hörfuðum aftur út i gang- mögnuð efni i þjónustu íæknavis- indanna, Veðrabrigði i uppcldis- ínálum, Máttur auglýsinganna er mikill í Ameríku, Furðulegar skoðanir á eðli fæðingarinnar, Afslaða kommúnista til tjáningar- frclsis, tvö útvarpsefindi flutt i brezka útvarpið, Símahringing,. smásaga eftir Dorotliy Parker, Nylon, í vörubil til steinaldarinn- ar, Matvælaástandið í liciminum, úfvarpserindi eftir Sir John Boyd' Orr, E-vitamin við lijartasjúk- dómum, Fæðing nýs mannlifs, Að: lesa í lófa, Eru námsbækurnar a'ð eyðileggja augu barnanna?, Er koiiurikið á næstu grösum? og iangur kafli úr bokinni: Mömmu- drengur verður að manrii, eftif álax Eastman. Það verður ekki annað sagt styrjöldina, flultu liana lieim ságði tilli drengurinn. „Lof aðu mér að fylgja þér, sir.“ Þá stóðst bvítklæddi ung- liiiguriiin ekki Iengur nlátið, og eg sá þá liverfa fyrir næsta ljorri iíi ii i Iveggja. — Ju, þau voru okkur til um Þjóðverja, en að þeir séu! með sér og nú eru banda- reiðu, svaraði nælurvörður- bugvitssamir menn og margt i riskir visindamenn að athuga inn, og kostuðu f jögur buiidr- dettur vísindamönnum þeiiæa möguleikana á þvi að húu verði tekin í notkun þar. Það liefir ennfremur kom- höfðu ýmsar aðrar uppgötvanir, sem ekki' voru kunnar lækrium eða visindamöimum i öðrum lÖridum. Á styrjaldarárunum gáfu tiBtýrinihgar liefðu fundið gætu læknað uð lirur yfir nótlina. — Við ý hug. A stríðsáruiuim þurfti ákváðum að taka þessu, af-JQft mikið á blóðvatni að lienlum vegabréf okkar, og halda til þcss að gefa særðum jg f ]jos, a-g Þjóðverjar hö lögðum af stað npp á fjói’ðu hermönnum, en tíll var á þvi a stríðsárunum gert ýrn jhæð i fylgd húsvarðar. Engin sk0rtur og urðu þvi visinda- lýftá, Iiéldur skuggálegt í stig- meníi og læknar að grípa til . kóm iiú í ljós, að okkur var Þegar hlóðvatnið þraut styrjaldárárunum urðu þýzk- háðum ætlað sama hefbérgið, ir visindamenn að gripa til þjóðverjar út ennþá. „Signormur Mllaf sainan, meðalstórtt ;U1 rennandi j j)eírra raðstalana aö vinna um að i)eu. kiislar ekk1 inpra .yi u'paö, |valnS) mcð aðeins einu rúmi (j)á^ úr ólifrænum éfnuni.'upp efni) cr — að visu tvíbreiðu. — ViðjÞetla liaföi aldrei verið gfert j berkinveiki, en þetta hefir létuin í ljós vanþóknun okkar ^ agur> en því er lialdið fram • ej.ki ennþá sannast. Hins veg-T og töldum okkur svikna i við- að nieð j)CSSu hafi þýzkir' ar virðist það gela staðist, að skiptuiiiirii, en hótelrefurinn læknar bjargað þúsundum j)ejr háfi fundið upp ineðaí gerði ekki annað en hnsta manns]ifa. Þjóðverjar fram-|'viS'Í')asttiihá;i; en litÍÍ réyrisla göíu sirigorniárina Ormurinn í ávextinum. Margt var þarna um öku- þö.rá í hestvögnum. Þeir fóru um göturnar á stökki, létu keyrisólariiar smeila hátt, sVo hkást var skammbýssu- skotum, en sjóliðar stigu i yngnaiia og ókn burt syngj- aiidi. —• hausinn og þóttist nú ekki skilja mál okkar, enda þótt hoiium gengi það mjög greið- lega niðri i anddyrinu meðan við vorum að semja um verðið og borga. „Hér cr bara eill rúm, við viljuin fá tvö,“ sögðum við. „Það eru tvær dýnur,“ sagði hann og var nú aftur farínn að skilja okkur. Og skyndilega datt liónum noki<- uð nýtt í hug: léiddu lyf, cr þeir nefndu er eni)J)a fengin fyrir gildi „periston“ Og var þa'ð notað í þess. staðinn fyrir blóðVatn. j Það er langt frá því, að enn Yisindanierin annárrá ^ sð búið að vinna úr öllum landa þekkíu að visu jietta þeim gögnum, cr bandarískir efni fvrir stríð, cn það hafðijqg brezkir vísindamenn liafa aldrei verið notað að neinu tiI meðferðar og fundizt hafa verulegu leyti, fyrr en a stríðsárunúm í Þýzkalandi, og vai* það neyð Þjóðverja, i Þýzkalandi siðari styrjöld- inni lauk. Aftur á móti þykir sýnt, að Þjóðverjar hafi verið sem kenndi þéím það. Baritla- kom nir talsvcrt lengra á veg, rikjamérin náðu í „föríriul-ien aðrar þjóðir á sumunx una“ fyrir þcssu efni eftir sviðuni læknavísindanna.

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.