Vísir - 15.09.1948, Side 5

ÞWðjudagirin 15. scptöniijcr 1018
VIS I R
GLJÐMUNDLIR DANIELSSQN :
FYRSTI HLUTL
Frá Rómaborg til Capri.
Það munaði minnstu að
við yrðum af rauða lang-
ferðabílnum, þvi fólkið, sem
við spurðum til vegar vísaði
ökkur sitt á hvað, það var
eins og' cnginn vissi fyrir
víst, hvar Piazza Colonna
væri, —: torgið, þar sem ferð-
in skyldi liefjast, en á siðustu
stundu kom það þó í leit-
irnar. —
Það var logandi hiti í
Rómaborg þennan dag, en
jafnskjótt og bíllinn rann af
stað, tók dásamlegur vindur
að Irlása um mann gegnum
opna ghiggana. Eg liállaði
mér aftur á bak í sætinu,
bneppti frá mér skvrtukrag-
ánha og bað þéhnan vind að
leika við mig sem lengst. Svo
lengi sem þú nennrr ekki
staðar, svaraði vindurinn, og
við það sat. —-
Þetta var klukkan bálf
fimiri síðdegis, en ldukkan
íiíu var áætlað að komið yrði
til Napoli. — Við stönzum
dðeins einu sinrii á leiðinni, i
liorginni Terrásina, sem
steridur við bafið á örmjórri
láglendisrræmu og í snar-
brattri fjatlsfilíðinni fyrir of-
an. Lifrauð slandbjörg og
einkennilega lagðaðir Ijós-
blcikir drangar hölluðu sér
suiris staðar fram yfir fiúsin,
eri þvi miður voru mö'rg
þeirra í rústum, því að stór-
oi'rista hafði geisað á þessum
slóðum. Ýmsir ibúanná voru
nú að byggja sér ný liús, en
margir bjuggu cnn i sorgleg-
um rúslum sinna gömlu
lieimila, sennilega vonlitlir
um að verða nokfcru sinni
færir um að endurreisa þau.
Lágar raddir og
hungur í augum.
— Krakkarnir hópuðust að
mér, þegar eg kom út úr bíln-
úm, réttu að niér óhreinar
hendurnar og l)áðu mig um
liru. Þau voru lágvær, en í
i-addblæ þeifera og augnaráði
var bungruð ákefð. Mér rann
lil rifja áð horfa yfir þennan
hój), en eg gaf engum neitt,
svona mörgum var ómögu-
Legt að sinna, og eg óskaði að
Jésús væri kominn lil þess-
ara harna í minn stað. —-
Nú var baldið áfram á ný.
Eg sat við opinn gluggann
sem fyrr og hafði ekfci augun
af landinu umhveffis. Það
voru heilar sveitir þaktar
vinviði og fólk hvarvetna að
vinna. Sumir beittu hvítum
stórbyrndum uxum fyrir
plóg eða vagn, tveim og tveim
saman, aðrir urðu að láta sér
nægja asna. A einstaka slað
voi-u fjárhópar á beit og
krakki eða unglingur að gæla
kindanna. Engan sá eg þó
sjfjg á, stóli við þánn slarfa,
eins og manninri fyrir sunnan
Assisi um daginn, þcgar eg Yið félagarnir lókum nú
var á lciðinni til Róm. Á ein- að leita uppi matsöluhús og
um stað sá eg hka stelpu vera fundum það loksins. Þar var
að sitja yfir fimm kúm og í ‘ svindlað á okkur, grunar
næstu sveit aðra stelpu, sem mig. Reikningurinn nam eitt
var að sitja yfir tveim hvit-} þúsiínd og þrjúbundruð lír-
unx uxurn. Síðan óð annarjum, og voru tölurnar það
uxiiln út i seftjörn, eri það eina, sem læsilegt var. Við
Hreinlætis- inn. EitthVert undarlegt kven-
hugleiðingai’. , fólk sáum við þarna hér og
„Viljið þið fara í bað?" þar á lofthæðinni. Það starði
spurði hann. „Við höfum svo á okkur úr skotum og dyra-
indælt bað hénia á hæðinni.“ | gættum, hálfnakið, en stein-
„Þarf að borga sérstaklcga þögult og alvarlegt. Við viss-
fyrir það?“ spurðum við, en um ekki hvað það hugsaði.
rharin gerði flolla sveiflu með (Við hurfum einungis lil her-
líkaði ekki telpunni, er fór aðjfengum ávcxti i eftirmat, enjhendinni og varð höfðingleg-. bergis okkar og læstum því.
kasta hrrkuni i hvíta fallega | þegar cg' var byrjaður að ur og sagði: „Néi, herrar — Þannig lauk mínum fyrsla
uxariri sirin. Ekki gal eg séð^borða ferskjuna nxina, sá eg
Iivernig fór, því billinn bar! slóran orm i benni, næstum
mig svo hratt undan til suð- j þvi slöngu, og skirpti bitan-j aukagreiðslu.“
urs, og eg fór að virðá fyrir um og kallaði á þjöninn ogj Við milduðumst dálitið í
mer bæridábýlin, séfn 'hvar- benti honurii á skriðkvikind-'* garð staðarins við þessa yfir-
velna koiriu i Ijós inn á iiiilli ið, sem dansaði balleíi um lýsingu og ákváðum að láta
ávaxtatrjánna uriikiingdAán-j diskinn minn. Þjónniiúi hér fyrirberast, það væri
viði og blómum. Hvorki voru kippli scr 'ekki upp við t.má- hvórt sem er aðeins tjahíað
þau háreist rié' rikmannleg, numi'sem koE.x ög bauð ost í til einnár nætur. Siðari benti
eri vfir þeim hvíldi einhver stáðinn fyrir ferskju, en eg þjönninn okkur á baðklcfa-
sérstakur þokki, sVo manni sagði nei, komdu he’ldur ineð dyrnai% bauð góða nólt og
fannst, að einínitt svoiia ættu jjeru. Siðan færði þjónninn hraðaði sér á brott.
þau að vera og ekki öðru visi.'niér tvær perur, en eg veil j Við hugðum nú gotl til að
Ef iatækt fólk hýr i þaía- hann lét mig eklci einungis ganga í laugina, rykugir
mínir, öll þægindi eru inni-Jdegi i þeirri borg, sem eg
falin i næturgreiðanum án hafði fyrrum heyrt getið svo:
dey síð-
„Sjá Napoli dýrð oí.
an.“
Tímaritið Úrval.
Bla'ðimi hefir borizt júli-ágúst-
heftið af Úrvrili, fjölbreytt að
vanda. Efrii þcss er mcð'al ann-
anrs: Áhrifavald ameriskra frétta
stofnana, Svefn og svefnleysi, Að
dis, liljóíá hús þess að vera borga þær, héldiii' og slöng- menri og farmóðir, en þegar ^xmigangast ófrískar kbnur, Geistri-
svóna, bugsaði eg. una, þó eg æfi lxana ekki. og við fprum að atliugá baðklef-
hinri bölváða ávöxt, sem hún ann, ákváðum við samt að
bafði gert að bústað síiium i láta hreingerninguriá hjá liða.
Napóli. Þessi máður kunni. Sannleilcuririn var sá, að
til Xapoli ckkcrt i ensku og aðeins eitt klefi þessi ásamt baðkeri og
Vesúvius'01’® 1 þý^ku: „káse“, en við öllurii útbúnaði hafði mun
liins vegar ónýtir i íiölsku, meiri þörf fyrir hreirigern-
, , . „ r 'svo við Iétum dónann fá það, ingu en við, og var þó larigt
jj.seitt liann lieimtaði, og tor-(til jafnað.
Tvær signorínur
fyrir 20 lírur.
Við kómúiri
klukkán tæpt niu
gmefði við himin í aus'tri, að,
um ut.
fagur og glæsilegur eigi
siður. Bærinn hringar sig
umhyerfis botn Napolíflóans
og teygir sig langt upp i
brekkur hæðanna og fjail-
anna i kring. —- Við stigtim
af bílriíuW í nágrenni hafn-
aiinriar. Þár var alll morandi
af i’iílendum sjóliðum, eirik-
lirii baridárískunl, og ' irtist
hálfgerður sorablær á mann-
lífinu. Smástrákai’, átta til
tólf ára gamlir, litu úl fyrir
að hafa talsyerða atviunu af
þvi að vísa sjóliðum á kven-
fólk. Eg heyrði einn segja á
skrítinni ensku við ltvit-
klæddán ungling af herslúpi:
„Tuttugu lirur, sir, eg veit
af tveiiriur fallegum signor-
irium í næstu götu, vilt að
eg fylgi þér?“
„I.g !„)if e.vls. í.c.na tina, uin 0n- görigum, staðurinn lilt ýmissá rá'ðá.
sagði unghngnru.n og v.rl.st fýsiíe|úr, þcjfer ofar dró. Það “
ekki mjög veraldai vanur
Hefbergi
fyrir tvo.
Þa'ð tók oklair um hálfa
stund að finna gististað, eilda
fórum við okkiir bægt i
kvöldbliðunni. Komunt þó
loks auga á húsdyr, þar sem
letrað var: Albergo S. Marco,
og gengttm inn og spurðum
hvorl hérbergi fengjust hér.
„Þáð er betra að leggjasl
óhreinn til svefns en eiga á
bætlu að vakna i fyrrariiálið
kaunurn hlaðinn cða jafnvcl
bilaður á geðsmunum,“ sogð-
um við hvor við annan og
hörfuðum aftur út i gang-
mögnuð efni i þjónustu íæknavis-
indanna, Veðrabrigði i uppcldis-
ínálum, Máttur auglýsinganna er
mikill í Ameríku, Furðulegar
skoðanir á eðli fæðingarinnar,
Afslaða kommúnista til tjáningar-
frclsis, tvö útvarpsefindi flutt
i brezka útvarpið, Símahringing,.
smásaga eftir Dorotliy Parker,
Nylon, í vörubil til steinaldarinn-
ar, Matvælaástandið í liciminum,
úfvarpserindi eftir Sir John Boyd'
Orr, E-vitamin við lijartasjúk-
dómum, Fæðing nýs mannlifs, Að:
lesa í lófa, Eru námsbækurnar a'ð
eyðileggja augu barnanna?, Er
koiiurikið á næstu grösum? og
iangur kafli úr bokinni: Mömmu-
drengur verður að manrii, eftif
álax Eastman.
Það verður ekki annað sagt styrjöldina, flultu liana lieim
ságði tilli drengurinn. „Lof
aðu mér að fylgja þér, sir.“
Þá stóðst bvítklæddi ung-
liiiguriiin ekki Iengur nlátið,
og eg sá þá liverfa fyrir næsta
ljorri iíi ii i
Iveggja.
— Ju, þau voru okkur til um Þjóðverja, en að þeir séu! með sér og nú eru banda-
reiðu, svaraði nælurvörður- bugvitssamir menn og margt i riskir visindamenn að athuga
inn, og kostuðu f jögur buiidr- dettur vísindamönnum þeiiæa möguleikana á þvi að húu
verði tekin í notkun þar.
Það liefir ennfremur kom-
höfðu
ýmsar
aðrar uppgötvanir, sem ekki'
voru kunnar lækrium eða
visindamöimum i öðrum
lÖridum.
Á styrjaldarárunum gáfu
tiBtýrinihgar
liefðu fundið
gætu læknað
uð lirur yfir nótlina. — Við ý hug. A stríðsáruiuim þurfti
ákváðum að taka þessu, af-JQft mikið á blóðvatni að
lienlum vegabréf okkar, og halda til þcss að gefa særðum jg f ]jos, a-g Þjóðverjar hö
lögðum af stað npp á fjói’ðu hermönnum, en tíll var á þvi a stríðsárunum gert ýrn
jhæð i fylgd húsvarðar. Engin sk0rtur og urðu þvi visinda-
lýftá, Iiéldur skuggálegt í stig- meníi og læknar að grípa til
. kóm iiú í ljós, að okkur var
Þegar hlóðvatnið þraut
styrjaldárárunum urðu þýzk-
háðum ætlað sama hefbérgið, ir visindamenn að gripa til þjóðverjar út
ennþá.
„Signormur Mllaf sainan, meðalstórtt ;U1 rennandi j j)eírra raðstalana aö vinna um að i)eu.
kiislar ekk1 inpra .yi u'paö, |valnS) mcð aðeins einu rúmi (j)á^ úr ólifrænum éfnuni.'upp efni) cr
— að visu tvíbreiðu. — ViðjÞetla liaföi aldrei verið gfert j berkinveiki, en þetta hefir
létuin í ljós vanþóknun okkar ^ agur> en því er lialdið fram • ej.ki ennþá sannast. Hins veg-T
og töldum okkur svikna i við- að nieð j)CSSu hafi þýzkir' ar virðist það gela staðist, að
skiptuiiiirii, en hótelrefurinn læknar bjargað þúsundum j)ejr háfi fundið upp ineðaí
gerði ekki annað en hnsta manns]ifa. Þjóðverjar fram-|'viS'Í')asttiihá;i; en litÍÍ réyrisla
göíu sirigorniárina
Ormurinn
í ávextinum.
Margt var þarna um öku-
þö.rá í hestvögnum. Þeir fóru
um göturnar á stökki, létu
keyrisólariiar smeila hátt,
sVo hkást var skammbýssu-
skotum, en sjóliðar stigu i
yngnaiia og ókn burt syngj-
aiidi. —•
hausinn og þóttist nú ekki
skilja mál okkar, enda þótt
hoiium gengi það mjög greið-
lega niðri i anddyrinu meðan
við vorum að semja um
verðið og borga.
„Hér cr bara eill rúm, við
viljuin fá tvö,“ sögðum við.
„Það eru tvær dýnur,“
sagði hann og var nú aftur
farínn að skilja okkur. Og
skyndilega datt liónum noki<-
uð nýtt í hug:
léiddu lyf, cr þeir nefndu er eni)J)a fengin fyrir gildi
„periston“ Og var þa'ð notað í þess.
staðinn fyrir blóðVatn. j Það er langt frá því, að enn
Yisindanierin annárrá ^ sð búið að vinna úr öllum
landa þekkíu að visu jietta þeim gögnum, cr bandarískir
efni fvrir stríð, cn það hafðijqg brezkir vísindamenn liafa
aldrei verið notað að neinu tiI meðferðar og fundizt hafa
verulegu leyti, fyrr en a
stríðsárunúm í Þýzkalandi,
og vai* það neyð Þjóðverja,
i Þýzkalandi siðari styrjöld-
inni lauk. Aftur á móti þykir
sýnt, að Þjóðverjar hafi verið
sem kenndi þéím það. Baritla- kom nir talsvcrt lengra á veg,
rikjamérin náðu í „föríriul-ien aðrar þjóðir á sumunx
una“ fyrir þcssu efni eftir sviðuni læknavísindanna.