Vísir - 08.10.1948, Side 7

íöstiulaginn 8. október 1918
V I S I R

»OOOOOOOOQOOOOCXX>OOOOOCíOCX>OOOOCXXXXXXXXXXXXXXXX
þeir verið fúsir til að gei-a enn eina árás. Andrea brosti í
kampinn, er hann sá, hve beygðir sendimenn hertogans
voru og liugðist skemmta sér heldur betur við að neyða
þá til að semja Fjallaborg í vil.
En því miðor kum i ljós, að sendimennirnir Frankassa
og Naldó höfðu enga heimild til að ganga l'rá samningum,
því að þeir voru aðeins boðberar þeirra skilmála, sem
Sesar Horgia — ekki hertoginn af Gravinu hauð borg-
arbúum gegn tafarlausri uppgjöf. Andrea varð þegar
ljóst, að liann mundi í'á litlu um þokað, úr því að svona
var í pottinn liúið. Skilmálar þeir, sem Frakassa las upp,
virtust þó furðanlega vægir.
„Sesar hertogi,“ mælti Frakassa, „óskar ekki eftir að
eyða þeim löndum, sem hann er að færa undir stjórn
kirkjunnar á nýjan leik. Ilann hefir einmitt sýnt þeim
borgum mikið umhurðarlyndi, sem hafa gengið honum
á liönd. Hann liefir nú falið mér að tjá yður nokkrar til-
lögur, sem hann telur að þér sjáið, að sé yður i liag.“
„Gelið þér upplýst mig um það, herra minn,“ mælli
Kamilla, „hvers vegna hann bar ekki þessar tillögur frani
fyrr? I>á hefðu mörg hundruð manna fengið að halda lífi
og komið hefði verið í veg fyrir milcla eyðileggingu."
Andrea kinkaði kolli og gerði sendiinönnum fyllilega
ljóst, að það væri Borgía en ekki borgarbúar, sem við-
ræðna óskaði og að hann gerði þctta einungis vegna vask-
legrar varnar setuliðsins, þvi að ella hefði hann ekki boðið
neina skilmála.
Frakassa setti dreyrrauðan, en Xaldo höfuðsmaður,
vörpulegur ungur maður, svaraði: „Það er bezt að segja
sannleikann. Hreysti yðar, Madonna, er fræg um alla Itai-
iu og liertoginn býður skilmálana sem viðurkenningu fvrir
aðdáun sinni.“
„Hverjir eru skilmálarnir?“ spurði Andrea nú.
„I fyrsta lagi,“ sagði Frakassa, er hann hafði litið á
blað, sem hann héll á i annari liendi, „að gegn uppgjöf
lofar hertoginn, að borgin slculi ekki verða rænd og borg-
arbúar ekki bcittir neinu ofbeldi.“
„Það er gott og blessað!“ greip Andrea fram í, „en
hvaða tryggingu setur hann fyrir því, að hægt sé að liafa
hemil á hernum, ]>egar borgarhliðin hafa verið opnuð?“
„Drengskaparheit sitt!“ hreytti Frakassa út úr sér. Sið-
an tautaði hann, er Andrea leit á hann liæðnislega: „Eg
geri ráð fyrir því, að hann muni fallast á, að herinn verði
tim kyrrt í Fabríaiu'). Vrið höfum þegar tekið fram, að
hann óskar ekki eftir eyðileggingu borgarinnar.“
„Jæja.....Ilvað svo?“
„í öðru lagi heimilar hertoginn Madonnu Kamillu Ba-
glíóne og föruneyti hennar að fara hvert á land sem lnin
óskar eða -sitja hér áfram með nafnbótinni P r e f e-
t e s s a, en-því fylgir það skilyrði, að höfuðsmaður, sem
herloginn útnefni, verði lienni tii aðstoðar og ráðunevtis
is við sljórnina.“
Andrea gat ekki annað en dáð slægð liertogans. Ilann
bauð Kamillu að velja milli frelsis og skyldu og bjóst við
því, að hún mundi lieldur kjósa að verða um kvrrt, þótt
hún yrði valdalaus. Þá mundu borgarbúar frekar sætta
sig við breytinguna. Þótt hún kvsi að fara, mundi hertog-
inn ekki tapa niiklu við það, en livað sem Kamilla gerði,
mundi svo lita út sem Scsar Borgia hefði gert lienni drengi-
legt boð.
Andrea spurði: „Hefir höfuðsmaðuirnn verið valinn?“
„Ekki svo að mér sé kunnugt......1 þriðja lagi: Allt,
sem að fráman getur er ógilt, nema Andrea Zoppó, sem
nefnir sig Andrea Orsíní og er um þessar mundir foringi
setuliðsins, sé afhentur foringjum Borgía hertoga lifandi
eða gangi þeim sjálfur á hönd.“
Andrea þóttist heyra Sesar Borgia segja: „Skák og
mát!“ Honum fannst liann vera að tapa fyrir slyngari
skákmanni. Málið var augljóst -— annað hvort átti að
fórna lifi hans eða þúsunda borgarbúa, þar á meðal Kam-
illu. Yon um undankomu var engin.
Þegar Frakassa hafði lokið máli sínu, varð andartaks-
þögn, en siðan spratt Ivamilla á fætur og luópaði: „Það
skal aldrei verða!“ Ilún kreppti lmefana: „Þið sauðkind-
ur, sem Andrea Orsini hefir sigrað livað eftir annað og
hvarvetna, þið, sem eruð ekki eins mikils virði og meðal-
lcaflinn á sverði lians, krefjist þess, að hann verði fram-
seldur ykkur! Santa Maria! „Nefnir sig Andrea Or-
sini! Þið gerisl furðu djarfir að hafa þessa lýgi eftir við
mig!“
Frakassa varð órótt og minnti hana á, að grið liefðu
verið sett, meðan þeir félagar væri i þessum erindagerð-
um herlogans.
„Þau eru hér með upphafin!'1 sagði Kamilla í bræði.
„Xei, Madonna,“ greip Andrea fram í, „mcnn þessir
verða að Ijúka crindi sínu.“
Kamilla beit á vörina. „Jæja, þeir hafa kynnt mér skil-
mála herlogans og er þá bezl að svara þeim......Segið
hertoganum, að eg muni heldur lcveikja í kaslalanum og
farast í eldinum en g'anga að skilmálum hans.“
Frakassa hneigði sig: „Yið liöfðum búizt við þvi, að
þér höfnuðuð þeim og er það i samræmi við hugprýði
yðar. En af þeim sökum munu margir týna lifinu og
borgin verða jöfnuð við jörðu. Þér verðið að gera yður
ljóst, að hertoginn vill ekki neina samninga um mann
þenna.“ Ilann Ieit á Andrea, um leið og hann sagði siðustu
orðin.
„Þér liafið heyrl svar mitt,“ mælti Kamilla.
„Já, og við kveðjum y'ður þvi auðmjúklega,“ svaraði
höfuðsmaðurinn. „Mér hefír verið heimilað að tilkvnna
yður, að skilmálarnir standi lil annarrar sólaruppkomu
liéðan í frá. Þá faila þeir úr gildi og munu bardagar þá
hefjast á ný.“
Furðu liljólt vaið i salnum, þegar sendimenn hertog-
ans voi'u farnir. Síðan sagði Kamilla: „Þá það - við mun-
um berjast eins og áður.“
Andrea lirisli höfuðið. „Það er vonlaust, cn aðstaða okk-
ar er ekki verri cn áður en sendimennirnir komu. Yið höf-
um meira að segja þrjátiu og sex stunda umhugsunar-
frest og á þeim tíma —-----“
„Hvað?“
„Eg verð að ná fundi herlogans af Gravinu." Það var
vandaverk, scm Andrea hafði i hyggju, en liann lézt hjart-
sýnn og vongöður. „Eg þekkti liann all-vel áður fyrr og
þegar salnningar eru hafnir á annað borð, en venjulega
liægt að halda þeim áfram. Þeir segja, að vi'ð verðum
annað hvort að samþykkja eða hafna skilmálunum, cn
liinsvegar cr ljóst, að bæði Borgia og Gravína vilja fyrir
alla muni binda endi á bardagana. Það sanna skilmálarnir.
Fjandmennirnir halda, að við getum enn bai izt i mánuð.
Það er harla ótrúlegt, að handataka min sé svo mikils-
virði í þeirra augum.“
„Ilvernig stendur á þvi, að Borgia hatar þig svo sjúk-
lega?“ spurði Kamilla.
Það var komið fram á varir hans að segja henni, livern-
—Smælki—
Sparnaðarráðstöfun. Philip
Epstein barði dávald nokkurn
og borgaði sektina með gdöðu
geöi. Hann ásakaði dávaldinn
um að hafa komið inn allskon-
ar hugarórum hjá konu sinni,
loftköstulum um ferðalög og
því um líkt.
Eitt af stærstu fvrirtækjum,
sem sögur fara af er endurreisn
Williamsborgar í Virginíu í
Bandaríkjunum. á'erkið var
hafið árið 1927, en þvi á að vera.
lokiö árið 1957, og mun kostn-
aðurinn verða 35.000.000 dalir.
Til þess að koma verkinu í
framkvæmd þurfti að jaína við
jörðu 600 byggingar, sem reist-
ar höfðu veriö cftir árið 1S00.
Og byggja þurfti að nýju nær
400 landnemahús, verzlunarhús,
skóla, kirkjur og krár. Þó að
endurbyggingu borgarinnar sé
ekki lokið kotna þangaö nú ár-
lega 500.000 ferðamenn. íbúar
eru 4000 og lifa þeir og staría
við sama umhverfi og þarna
var á 18. öld.
HrcAAyáta ht*. 660
Lárétt: 1 Töhigur, () lireyf-
ing, 7 íþróttafélag, 8 lirímið,
10 frumefni, 11 tíu, 12 talað,
14 ósamstæðir, ló gæfa, 17
gljúfrin.
Lóðrétt: 1 Veiðistaður, 2
þjóta, bh., 3 lienda, 4 frosið,
5 öfugur, 8 blýkúlu, 9 svað,
10 söngfélag, 12 gyltu, 13
fals, 16 frumefni.
Lausn á krossgátu nr. 659:
Lárétt: 1 Bjómabú, 6 Ó.Á.,
7 at, 8 skalf, 10 Fe, 11 róa,
12 gáta, 14 Mr., 15 arf, 17.
hnita.
Lóðrétt: 1 Róm, 2 já, 3
mak, 4 atar, 5 útfara, 8 setan,
9 lóm, 10 fá, 12 G.G. 13 Ari,
16 F.T.
ZS4
€. R. SurnuykAi
)
Discr. by Umied Feature aynaic»t.c. *«c.
-2159-
f bifreiðinni voru Chedvvick, lcið-
sögunnvður og tveir litilsigldir fólagar
bans. Hinker eg Sprou.1.
Tikar lveyrði óljóst til bifreiðariiin-
ar og hann lagði við hlustirnar. Voru
óvinir á fcrð?
Hinker stóð strax tipp og ætiaði að
slcjóta Tikar, en Chcdwiek Ijicgði byss-
unni frá. t
En Tarzan og Jaue voru á næstu
grösum og licyrðu skothvellinn og
flýttu scr á vettvang.