Vísir - 09.11.1948, Qupperneq 7

Í'riðjudaginn 9. nóvemlier 1948
y I S l R
I
RMQQQQOOOQOQQQQQOQOQOQQQQQQOQQQQOOQOQOQOOQOOQOC
IBAMUEL BHELLABARGER j
9D |
OOOOQOOOOQQQQCQOQQOQOQQQCOQOQQ
óskaði þess eins i slaðinn, að þér þvrftuð ekki að heita
Itonum. Eg get ekki þegið annað."
„Við livað eigið þér, Messere?“
„Eg á við, að eg mun nú ganga í þjónustu lnisbónda,
sem er svo afbrýðisamur, að liann niundi reiðasl mér
sárlega, ef eg þægi þessa gjöf af yður...En eflir á að
lij-ggja —- kannske eg megi ráðstafa skartgripunum að
geðþótta mínum?“
„Þér megið gera við þá, livað sem vður þóknast.“
„Þá vil eg biðja yður að aflienda þá Oldu prinscssu scm
nokkurn vott ástar minnar.......Viljið þér ekki,“ sagði
hann síðan við Öldu, „taka við þeim af hennar tign í minu
nafni?“
Alda var svo smávaxin, að fæstir viðsladdra gátu koxnið
auga á liana, er hún gekk fram. Ilún lmeigði sig fvrir Kam-
illu og sagði síðan við Belli hárri röddu, svo að iievra
xnátti um salinn allan.
„M i a caro amico (kæri vinur minn), við hvað
eigið þér með því, að þér gangið í þjóustu annars
húsbónda? Fellur yður ekki vistin hjá Orsíní?'*
„Jú, vissulega, en mér gefst þar nokkurt færi á frama
og þegar öllu er á botninn livolft, er hver sjálfum sér
næslur.“
„En, Messere," greip Kamilla fram ,í „við nnmum veita
yður allan hijgsanlegan frama.“
„Það mundi ekki nægja mér, því að hinn nýi luisbóndi
minn er hvorki meira né minna en konungur. Hann lief-
ir löngum boðið mér ríkuleg laun, en það er hættulegt
að vera í þjónustu hans og það, sem og ást mín á Orsini,
hefir ráðið þvi, að eg hefi æ skolið þvi á fi-est að þekkjasf
boð hans. Sendiherra hans hefir hinsvegar itrekað það
nýlega og get eg því ekki dregið hann lengur á svarinu.“
„Hver er sá sendiherra?“ spurði Andrea.
Það var einkennilegt en satt, að Bellí virtist svipfagur
þessi augnablik.
„Systir Lúsía frá Narni,“ svaraði hann.
Alla setti liljóða við þessi orð. Bayard, sem hafði verið
að tauta fyi’ir munni sér, að það mundi ekki koma sér
á óvai’t, þótt Bellí gengi í þjónustu Hundtyrkjans, signdi
sig og liét að iðrast bugleiðinga sinna. Alda litla gekk til
Bellís og lagði vanga sinn að hné hans.
Andrea glápti á Bellí: „Er þér alvara, Maríó?“
„Já, Næst þegar fundum okkar ber saman, nmn eg
vei-a orðinn munkur.“
„Þú-------munkurj“
„Já, eg verð munkur, en eg mun þó frekar telja mig
vígamann i þjónustu Drottins.“ Hann laut niður og tók
Öldu á handlegg sér. „Að skilnaði vil eg svo færa yður,
priusessa, þessa gjöf, sem_ Madonna Kamilla hafði ætlað
mér.‘“
Alda handlek kistilinn um stund, var hugsi á svip og
efhenti hann síðan Kamillu.
„Auður minn er nægur,“ sagði hún, „þólt eg þiggi ekki
þessi djásn. Eruni við ekki (ill auðug á þessari slundu,
signori? Við skulum fara út á stræti borgaVinnar, sliga
þar dans og horfa á stjörnurnar!“
Sextugasti og sjöundi kafli.
Septeinberkveld eitt tiu mánuðum siðar var báti Messer
Aldóbraudinós dí Gúidónes, sendihei-ra Ferröru í Feneyj-
imi, róið hægt eftir Markúsarskurðinum i áttina til Stóx*-
skurðarins. Þetja var á þeim.tima dags, sem menn leit-
uðu út í svalann og fóru sér að engu óðslega. Fjöldi báta
var á ferð, svo að sendiherrann gat bent gesti sínum
ungurn Flórensing, sem nýkominn var til borgai'innar
með meðmælabréf frá Ercóle hertoga — á ýmsa tigna
boi-garbúa, sem nutu veðurblíðunnar. Aldóbrandinó var
sáttur við Guð og nxenn og hann var einkar stimanijúkur
við gest sinn, því að hann var fulltrúi stórs banka og
karlinn bar ótakmarkaða virðingu fyrir fjármunum og
auðæfum.
Þegar báturinn seig inn á Stórskurðinn benti hann
unga manninum á Kontarinihöllina til annarrar liandar
og Gíustinianhöllina til hinnar og síðan á hverja höllina
af annari. Litlu síðar gaf hann ræðaranum skipun um
*að stöðva bátinn fvi'ir framan glæsilega böll.
„Ungi maður,“ mælti sendiherrann, „þér ættuð að virða
þessa byggingu vel fvrir yður, ekki sérstaklega vegna feg-
urðar hennar, heldur af þvi, að sá sem þar býr er fvrir-
mvnd annarra manna, er setja markið liátl. Gelið þér
látið yður detta í hug, við hvern eg á?“
Aðkomumaðurinn virti fyrir sér skjaldarmerkin vfir
dyrunum. „Eg kaiinast þarna við skjaldarmerki Baglióne-
æltarinnar, en ekki hitt,“ Siðan bætti bann við og var
mikið niðri fyrir: „Getur það verið, að þér eigið við hinn
víðfrsega Andrea Orsiní, hetjuna frá Mýrum, sem nú cr
yfirhcrshöfðingi Fenevja að lxann biii í þessari höll?“
„Bétt til getið,“ svai’aði Aldóbi’andinó og kinkaði kolli.
„Honum var nýlega gefin þessi höll eftir að Sesar Boi'gia
liafði verið að velli lagður. Hann er nú vfirhersöfðingi
lýðveh sins."
„Eg hefi heyi t mikið af honum látið,“ mælti ungi mað-
urnin. „Hann var hinn eini á Mýrum, sem barðisl gegn
Borgía, unz yfir lauk.“
„Já, ófreskjan sú lél Fjallaborg afskiþtalausa, þegar
Orsíni var búinn að ná borginni aftur. Borgía hafði fengið
nóg af hreysti Orsínís áður og langaði elcki til að hljóta
slíka útreið öðru sinni. Hann vonaðist til þess, að timinn
mundi sigra Orsíni, en það fór á annan veg.“
Aldóbrandinó og gestur hans hugleiddu atburði Ssíðustu
vikna: Andlát páfa, veikindi Sesaj-s Boi'gía, sem höfðu
gei’l fjandmönnum lians klcift að hrifsa völdin i sinar
Iiendur og upplausn veldis hans. En þeir hugsuðu ekki
lengi um þá, sem fallnir voru.
„Haldið þéi’, Iierra minn,“ sagði aðkomuinaðurinn, „að
mér mundi ef lil vill gefast tækifæri til að heimsækja
þenna mikla hermamT? Mig langar til að geta sagt heima,
a.ð eg hafi átt tal við hann. Eða þótt cg fengi aðeins tæki-
íææri til að koma auga á hann —• “
Aldóbrandínó leil með velþóknun á gest sinn og strauk
skeggið. „Mér er það ánægjuefni,“ mælti bann, „að kynn-
ast manni af vðar kynslóð, sem kann að grípa tækifærið
og ferðást sér lii gagns. Menn komast allt, ef þeir hafa
hin réltu sambönd. Eg skal með glöðu geði koma því
svo fyrir ,að fundum vkkar beri saman, þvi að Orsini er
vinur minn.“ Sendiherrann brosti með sjálfum sér. „Þér
hafið kannske gaman af að vita það, að eg var hinn fyrsti
velgei’ðarmaður lians og hjálpaði lionum fyrslu skrefin
á framabrautinni.“
„Einmitl það? Levfist mér að forvilnasl um nánari at-
vik ?“
„Já, en eg segi yður frá þvj i fullum trúnaði.........
Orsíni var þá í þjönuslu Valentinós herloga og tók að
Fróðlegt ársrit
Skógræktar-
félagsins.
Arsri t Skógra’ktarfélcigs
íslancls J0'i8 er nkomið út.
Ritið, sem cr 124 bls. að
stærð, er ágætlega úr garði
gert og flytur margar fróð-
legar og atbygjisverðar
greinar um skógræktarmál.
Þessir menn eiga greinar í
ritinu: Hákon Bjarnason,
Halldór Hermannsson, Gutt-
ormur Pálsson, Helgi Jónas-
son o. fl. Mai’gar myndir
prýða ritið, sem auk þess
flytur reikninga og ársyfii’lit
skógræktarfélaganna.
Stjói’n Skógræktarfélags
íslands skipa nú: Valtýr
Stefánsson, formaður, H. J.
Hólmjárn íitaii, Einar G. E.
Sæmundsen gjaldkeri, Her-
mann Jónasson meðstjórn-
andi og Haiikur Jörundssou
meðstjórnandi.
OrgeS tekið í
notkun í Eyrar-
bakkakirkju.
Síðastliðinn saniuidag var
tekið i notkun ngtt pípuorgel
í Egrarbakkakirkju.
Hefi r Eyrbekk ingafélagið
í Reykjavík gefið orgelið,
sem er mjög vandað, frá
Walkci’-oigelsmiðj unum í
Bretlandi, af sömu gei’ð og
orgelið, sem nýlega var ték-
ið i notkun i Bessaslaða-
kirkj u.
Dr. Sigurgeir Siguvðsson
biskup afhenti gjöfina mcð
ræðu i kirkjuimi, cn síra Ai -
elíus Nielsson sóknarpreslur
þjónaði fyrir altari. Sira
Árni Sigurðsson frikirkju-
prestur prédikaði. Dr, Páll
Isólfsson lék á hi'ð nýja org-
cl, en kirkjukór Eyrarbakka
kirkju söng, m. a. kvæði eft-
ir Maríus Olafsson, formann
Eyi’bekkingafélagsins. Að
lokinni messu þakkaði frú
Pálína Pálsdóttir gjöfina.
Síðan bauð hreppsnefnd og
sóknaniefnd til kaffi-
drykkju, og að lolcum var
sýning á leikrilinu „Lén-
harði fógeta“. Var vel til há-
tíðahaldanna vandað og
hlutaðcigandi aðiluin til Iiins
mesta sónia.
reeuncufh, _ TARZAN — m
Tarzau tókst nu að lusa sig að fultii Iiún jxélt sem sé, a’ð'' Tar/.an væri þar líún leit þá óvæntá sjón: Fjiilleika- í einu búrinu vur l.jón, og yar ekið
út’ böinlinHim. eu .iane, gekk i áttina 'í tialdi. í dögnn naiu tuiu staðar við ítokkur var kóminn með vugna sína með það yfir djúpun lak. og nú vofðt
íil lioi’garlrnar. skógárjað: rinn. • - i-’ t>g ánnan iitbúnað. lisettai yfSr.