Vísir - 22.01.1949, Blaðsíða 7

Lauganiaginn 22. janúar 1949
V í S 1 R
| Læknir
1 eða
1 eiginkona
Vido na
33 I
isHiHifHifiiHfKiHHimmifiHttittiinitRHimmiKmmiHmffi
og ók i átlina til Great NortJi brautarinnar. Þetta var í
annað siun, ;Sem'Andrcw Stugj-t McGann nam konu sína
á brolt. - :-;V
7. KAPÍTULI,
Rósaiinda bíður ósigur.
Rósalindu vcittist crfitt að opna augun, vegna liöfuð-
Jiyngsla, og hún stundi þungan, er Iiún nú var að vakna
og hverfa úr þeim þokuheimi, sem henni fannst hún hafa
reikað i óra lengi. Smátt og smátt fór hún að veita athygli
Jiví, sem i kringum liana var, og allt kom henni aimarlega
fyrir sjónir. Hún vissi ekki livar hún var, gat ekki áttað
sig á neinu. Hún settist upp skyndilega.
Hún lá i rúmi, fallcgu, mjúku rúmi, og hún hafði verið
aíklædd, þvi að hún vai- i grænum náttkjól sem hún sjálf
átti. En hún kannaðist ekkert við rúmið, eða neitt i her-
berginu, og hún hafði ekki liugmynd um i hvaða húsi
hún var, eða hvernig hún var þarna komin. Hún varpaði
sængiimi af sér og stökk lit að glugganum, án þcss að
skeyta um Jxið, að hún hafði svo sáran höfuðverk, að það
var sem glóandi teinar hcfðu verið re-knir i höfuð lienni.
Hún sá fagran blómagarð, er hún leit út um gluggann,
en var engu nær. Hún opnaði gluggann, sem var þungur
og af fyrri tima gerð, og heimi létti nokkuð, er hún and-
aði að scr fersku, ihnandi loftinu. Ekki kom hún auga á
neitt annað hús.
Hún hnyklaði brúnir, varð æ meira undrandi með
bverju andartakinu sem leið. Hún gekk til dyra, og það
lagðist i Jiana, áður en hún tók i snerilinn, að dyrnar
myndu vera læstar. Reyndist J>að og svo. Hún riðaði, lá
Við yfirliði, og í'eikaði aftúr að i'úminu, scttist niður og
hugsaði ráð sitt.
Iienni hafði verið gefið dcyfilyf. Um það var hún hár.
viss, Jxví að höfuðverkurinn og óbragðið í munninum
voru henni nægar sannanir fvrir þvi. Hún hafði verið
numin á brott, flutt i citthvert hús langt uppi í sveit, ein-
hvei'sstaðar norður i landi að likindum, og var Jxar nú
fangi. Þelta virtist fjai-stæða, en ekkert gat haggað við
staðreyndunum. Sá, sem framið hafði Jxennan auðviiði-
lega vei'knað, hafði farið á brolt með föt hennar, og nú
sat hún Jxama, aðenis iklædd gi-æna cliiffon-náttkjólnum
sínum, máttfarnari og hi'eldari en svro, að hún gæti að-
hafzt neitt. ! l4t
En svo dalt það i hana með eldingarhraða livernig i
óllu mundi liggja. Hún fór að Iiugsa um Andrew og hið
friðsæla kvöld hjá Berl frænda. Hún minntist ]k>ss, er þau
óku af stað þaðan. í rauninni var óhugsandi, að Andrew
hefðivgelað gert þclfa, en engin önnur ráðning á gátunni
gat komið til mála. Hann hafði vafalaust munað hversu
hann hafði liaft sitt fram með ósvífninni, á brúðkaupsdegi
þeirra, og liafði nú bcitt svijxaði'i, en í'óttækari aðferð.
Hún var brottnumin og gerð að fanga af ciginmanni sin-
um, — hann ætlaði sér að kúga liana til fullrar undirgefni, ;
...... - ■ ■ - - -
svo gð húu fayi með honUm iiorður .í Ardenbrae. Hvílik
smán og s\ivirðing!
Hún beit á varir sér og roði hljóp i liinar hleiku kinnar
hennar. Haim skyldi biátt fá að komast að raun um, að
liaim hafði hlaupið á sig. Það voru rúmlega tvö ái' liðin
frá bniðkaupsdegi þeirra og hún var ekki nú ástfangin,
draumhneigð ung stúlka, sem beygði sig fyrir skapiniklum
karlmaimi. Hún var dr. Rósalinda Mount-Ashe, læknir í
I farlev Street og St. Monicu sjúkrahúsi, og hvorttveggja
nöfnin voru vel kunn meðal lækna landsins. MeGann
mundi fljótt komast að raiin um, hversu hrapallega hon-
um liafði skjátlast. Hún sagði við sjálfan sig, að cklci yrði
við hana að sakast, Jiótt hann ætti eftir að formæla þeim
degi, er Iiann var í þennan lieim borinn.
Hún kreppti hncfana og Jiað var engu líkara cn að liugs-
anir hennar hefðu kriúið haiin á fund hennar, því að hún
lieyrði fótatak lians i ganginum. Lyklinum vai' stungið i
skrána og á næsta andartaki stóð liann við rúm Iiennar og
liorfði á hana með brosi, sem var blanthð bliðu og háði.
„Jæja, vina niín,“ sagði haim. „Hvernig' líður hinni
rændu eiginkonu? Já, sem tvivégis var brott numin. Eg
fer að fá æfinguna. Það er engu hkara en að eg hafi lært
talsvert af hinum arabisku liöfðingjum, sem ekki vila fyr-
ir sér að ráðast í slikt, cf Jieir fá ást á fagurri konu, sem
þeii' ekki geta náð valdi á með öðru móti?“
„Ilvert hefirðu farið með mig?“ spurði hún cldrauð í
kinnum, er hún af öllum mætti réyndi að láta ekki reiðina
ldaupa með sig í gönur. „Ilvar erum við? Við erum J>ó
væntanlega ekki komin til Ardenbrae?“
„Nei, nei, jafnvel eg hefði ekki getað látið J>ig vera með-
vihmdarlausa svo lengi. Það hefði vakið grunsemdir, ef
eg'iiefði ekið um sveilir lándsins í þrjá daga samfleytt mcð
konu, sem ekkert lifsmark var sjáanlegt með. Nei, við
crum ekki komin norður i Ardenbrae, aðeins spölkorn
íiorður fyrir landamærin. Eg ók olla nóttina og kom liing-
að klukkan átla í morgun, og leit eg svo á, að J>ú liefðir
gott af að sofa í allan dag, og jafna þig, áður en við færum
að spjalla saman. Þetla er eins konar hressingarliæli, sem
cr eign eins stéttabræðra minna og lelaga, og konu hans,
og cg er sannfærður um, þar sem J>ú ert einnig læknir, að
J>að vekur enga furðu hér, Jiótt komið sé með konu, sem
svæfð hefir verið, og hún Jiar næst liöfð innan læstra
dyra.“
„Þú — þú átt við J>áð, að hér sé einkaliæli fyrir geðbilað
fólk,“ sagði Rósalinda iskaldri röddu. „Hefirðu sagt þeim,
að eg sé —: sjúklingur? Ilvað hyggstu fyrir? Frálcitt læt-
urðu þér detta i hug, að hafa mig hér í haldi, þar til l>ú
hefir fengið mig til þess að haga mér eins og J)ú vilt? Eg
l>arf ekki annað að gera en að segja Jjeim. hver eg er og eg
fæ að fara minna ferða tafarlaust.“
„Þeir, sem hér éáða liúsum vita hver J>ú ert —- nefnilega
konan min,“ sagði liann og settist á rúmstokkinn við hlið-
ina á henni.
„Eg sagði þér fra J>essu hæli af einni ástæðu aðeins —
lil J>ess að J>ú gerðir Jiér Ijóst, að J>að cr þýðingarlaust að
skríkja ög veina, auk Jæss sem af þvi leiddi að þú fengir
enn ven i höfuðverk en áður. En ef eg nú sæki föt þin,
viltu J>á vera góð stúlka, koma niður með mér, og vera
kynnt vinuni minum? Dick mun vafalaust brugga J>ér
drykk, sein losar J>ig við höfuðverkinn."
„Undir eins og eg kemst að síma skal cg sjá ttm, að
Bert frændi geri viðeigandi ráðstafanir varðandi J>ig, Dicky
c-g liæli hans“, svaraði hún hatursfullum rómi, „og mun
hvorugur vkkar standa jafnréttur eftir, Og livað þig
snertir sérstaklega vil eg segja, að það mun ekki vekja
:ieina furðii mína, ef Jietta seinasta atferli þitt liefir ekki
- i:
—Smælki—
„Eg hefi enga stúlku þekkt,
seni ekki var tuskuleg á brúö-
kaupsdaginn. Þaö er biöin, sem
gerir það að verkum! Eg hefi
alltaf haldið því fram, aö líf-
láta ætti glæpamenn jafnskjótt
og dómur heíir gengiö yfir
þeim. Og stúlkur ættu aö gift-
ast strax daginn eftir aö þær
trúlofast.“
W. M. Letts.
„Það datt maður ofan af svöl-
um í leikhúsinu um daginn og
allir hlógu nema eg.“
„Hvers vegna hlóst þú ekki?“
„Það var eg, sem datt.“
Kennari ’ í gagnfræöaskóla
„Getiö þér útskýrt fyrir mér
þessa setningu: „Eg elska, þú
elskar, hann elskar.“
Nemandinn: „Þaö gæti nú
tekiö nokkuö langan tíma, —
það virðist helzt vera átt við
ástir i meinum, eöa þaö fólk,
sem kallað var hjónadjöflar, en
alltaf fylgdi slíku löng saga og
leiöi eg minn hest frá því að
útskýra J>essháttar.“
tíf'cMgáta nr. 674
Lárétt: T Græða, 6 greinir,
7 veizla, 8 liaiia, 10 rykagnir,
11 dans, 12 fórnfæring, 14
skáld, 15 form, 17 umgerð.
Lóðrétt: 1 Greinir, 2 verzl-
unarmál, 3 liðinn, 4 óhreink-
ar, 5 skýli, 8 málmhúða, 9
nóg, 10 verkfæri, 12 býli, 13
auð, 16 fangamark.
Lausn á krossgátu nr. 673:
Lárétt: 1 Haglega, 6 át, 7
ór, 8 small, 10 au, 11 nóg, 12
bert, 14 mó, 15 gas, 17 gapir.
Lóðrétt: 1 Hál, 2 at, 3 lóm,
4 jEran, 5 allgóð, 8 saurga, 9
lóin, 10 A.E., 12 bý, 13 tajh
16 Si
casumu^, — TARZAN— 300
opnaöist 03 Mimba sté inn fyrir. 03 köna hans og sváfu'vært og uggðu lil þcss að rota liinn. sofardi wann. anuni, cii konan hreyfði sig órólega i
elcki að sér. svcfninuin.