Vísir - 11.03.1949, Blaðsíða 4

4
V I S I R
Föstudaginn 11. marz 1949
Endurminningar Churchills.
Framh. af 3. síðu.
Yið fengum súpu, eggjaköku, eða eitthvað þessháttar,
kaffi og létt vín. Jafnvel þarna, í liinuni hræðilegu þreng-
ingum okkar undir hinni þýzku svipu, ríkti vinsemd með-
ai okkar. En brátt kom fyrir ólxegilegt atvik.
Lesandinn minnist þess ef til vill, að eg hafði lagt á það
rika áherzlu að gera hciftarlegar árásir á Italíu unx leið
og hún færi í striðið, og að ráðstafanir höfðu verið gerð-
ar, í fullu samráði við Frakka til að flytja sveit stón-a,
brezkx-a sprengjuflugvéla til franskra flugvalla skammt
frá .Marseille til þess að ráðast á Mikxno og Torino. Allt
j\ar nú tilbúið til árásamxa.
Við vorunx ekki fyrr setztir niður en Barralt, undinnar-
skálkur, er stjórnaði flugher Breta i Frakklandi hríngdi
iil Ismays, og sagði að yfirvöldin á staðnum (við Mar-
seille) bönnuðu flugvélunum að hefja sig til flugs og bæru
íram þær ástæður, að ái-ásir á Ítalíu myndu einungis liafa
i för með sér hefndarráðstafanir gegn Suður-Frakklandi,
er Bretar gætu livorki staðizt né komið í veg fyrir. Rey-
naud, Wevgand, Eden, Dill og eg stóðum upp frá borðum
og eftir nokkrar viði’æður féllsl Reynaud á, að skipanir
skyldu gefnar viðkomandi frönskum yfirvöldum, að ekki
mætti stöðva flugvélarnar. En síðar um nóttina skýji-ði
Barratt marskálkur frá því, að íbúai’nir i grennd viðveli-
ina lxefði ekið að þebn allskonar kerrum og bifreiðunx,
svo að flugvélunum var gerl óldeift að hefja sig til flugs.
Síðar sátum við og drukkum kaffi nxeð konjaki. I>á
sagði Reynaud mér, að Pétain marskálkur hefði tjáð sér,
að. nauðsyn lxæri til fyrir Frakka að leita ef-tir vopnahléi
og að hann hefði i'itað plagg um jxetta, er hann vildi, að
Reynaud læsi. „Hann liefir enn ekki fengið mér það,“
sagði Reynaud. „Hann blvgðast sín ennþá fyrir að gera
það“. Hann hefði einnig átt að blygðast sín fyrir að hafa
samþykkt með þögninni kröfu Weygands um 23 síðustu
flugsveitir okkar, er hann þottist þegar fullviss unx, að
allt væri tapað og að Frakkfand ætti að gefast upp. Svo
gengum við allir til náða og okkur var órótt innanbrjósts
í þessari ruglingslegu höll, eða í lest nokkra kílómetra í
burtu. Þjóðvérjar liéldu inn í París hinn 14. júní.
Síðustu kveðjur.
Ái’la morguns hófust viðræðufundir okkar að nýju.
Bax’att njarskálkur. var viðstaddur. Reynaiul endurtók
beiðni sína um fimm flugsveitir í viðbót og Weygand
sagðist Ixafa brýna þörf dagsprengjuflugvéla til þess að
bæta úr þvi, hversu liðfár liann væri, Eg fullvissaði þá um,
að spurningin unx aulcna flugvólaaðstoð Frökkum til
lianda yrði rædd vandlega og viixsanxlega af stjórninni,
jafnskjótt og eg kæmi til London, en eg lagði enn áherzlu á,
. að það«væru hrapalleg mistök að svipta Bretland þessum
þýðingarmiklu Jieinxavörnum.
í lok þcssa stutta fundar lagði eg fram eflirfarandi sér-
staklegu spurningar:
1) Myndi ekki París og útborgir liennar reynast liindr-
un, er dreifði og tefði fjandmennina, eins og 1914 eða eins
og Madrid?
2) Gæti þetta ekki orðið til þess að unnt væri að liefjá'
gagnárás af Breta og Frakka hálfu yí'ir neðri hlutá Signu?
3) Ef svo færi, að hið samræmda og skipulega stríð
hætti, myndi það þá ekki líka tákna dreifingu fjáhd-
mannahex’janna? Væri ekki hægt að beita smáhópum til
árása á samgönguleiðir fjandnxannanna? Eru fjandmenn-
irnir nægilega öflugir til þess að halda niðri öllum þeim
löndum, er þeir hafa þegar tekið, svo og miklum hluta
Frakklands, ef þeir þurfa samtímis að eiga í liöggi við
franska Iierinn og Bretland?
4) Er ekki hægt, með þessúm hætti, að draga barátt-
una á langinn, unz Bandaríkin koma til skjalanna?
Wevgand kvaðst vera sammála hugmyndinni um gagn-
sókn við Neðri-Signu, en liann kvaðst vera oí' liðfár til
jiess að framkvæma hana. Hann taldi, að að sínu viti hefðu
Þjóðvexjar gnægð liðs til þess að halda niði’i öllurix þeim
löndum, er þegar liefðu veríð sigruð, svo og mikJum liluta
L'rakklands. Reynaud hætli því við, að síðan styrjöldin
líófsl hefðu Þjóðverjum bælzt 55 herfylki og, að þcir
hefði smíðað 4— 5 þúsund þunga skriðdreka á sama tíma.
Þetta voru að sjálfsögðu óskaplegar ýkjur hvað skríð-
drekana snerti.
Að lokum lét eg i ljós þá von, á allra fonnlegastan liátt,
að ef aðstæður breyttust eitthvað, myndi franska stjóm-
in tilkynna brezku stjórninni það, til þess að hún gæti jxá
farið yfir sundið og hitt þá á hvaða tiltækilegum stað er
yæri, áður cn Frakkar tækju lokaákvörðun, er myndi
SkrifiB
kveniLasíðunni
um áhugamál
yðax.
atar
Kartöflusalat með bacon, —
í skeljum.
4 sneiðar bacon.
ý-2 pund kartöflur (skrældar
áður en þær eru soðnar).
3 tesk. saltað persille, i nxatsk.
edik, eða vel þaö.
Salt og pipar.
a .matsk,- snxjörl.
*• matsk. hveiti.
i væn tesk. af þurru sinnepi.
i bolli mjólk, i bolli kartöflu-
soS, ögn af salti og pipar. '
Kartöflurnar eru soSnar
mátulega, og skornar í teninga.
Bacon er steikt á pönnu. Þeg-
ar það er Ixúið.er edikinu hellt
saman viö bacon-feitina á pönn-
unni og því er hellt yfir kartöfl-
urnar, senx háldið
heitum. Bacon sneiöarnar hafa
verið bútaðar sniátt og er þeim
lxellt yf'ir kartöflurnar og öllu
blandað saman gætilega, með
pönnuköku-spaða. Látið standa-
þar til það er orðið kalt. Þá er
þvi komið fyrir í skeljum. sem
til þess eru gerðar, og nægir
þetta í 4 eða 5 skeljar.
Sinneps-sósan: Sinjörlikið er
brætt, hveitið og sinnnepiö
brætt i og látiö kraiuna stutta
stund. Mjólkin er látin út i og
látið sjóða ; þar næst cr kart-
öfluvátnið íátiö í, dálítið salt og’
pipar og ögn af sykri. Hrært i
Iþar til sýöur og látið sjóða i
þrjár minútur. Potturinn er
tekinn af eldinum og edikinu
blandað i srnátl og smátt. Sósan
þarf að vera alveg köld þegar
henni er hellt yfir bacon og
kartciflur, og bezt er að siá hana
svo að hún sé alveg nxjúk og
kekkjalaus. Að lokunx er dreift
yfir söxuðu persille.
Fram börið alveg kalt.
Tveir gimsteiffiar
og áfrúnaður á
e h m.
hönd eða vinstri hliðí
I ölluni löndunx hefir
demantinn verið tákn sak-
leysis, tryggðar og trúar,
einnig styi’kleikans. Og á
Austiirlönduni er það siðnr
enn, að démöntunx er hellt
úr livitu klæði vfir img-
barnið, þegar j>ví er nafn
gefið. Á það að vei’a til
verndar dyggð barnsins. —
Ennfremur hefir vexáð mik-
ill átrúna'ður á lækninga-
Dýi-mætastir af • öllum
steinuni cru demantar og er
álitið að þeir hafi örfandi
andlegan mátt, skei’pi vits-
muniiiii og auki metnað
nxanna. Mai’gar og furðuleg-
ar eru sögunxar xuxx ævintýri
og skáldlega atburði í sam-
bandi \ ið þá.
Ýmsar 6111 lika kenning-
arnar um Jxað hvernig þéir
sé sanxsettir og voru menn
að láta i ljós skoðanir sínar
á því þegar í fornöld. Eimijmætti demantsins, hann á
af frægum mönnum frá því | að hafa bætandi áhrif á
tímabili — Plinius — heldur | meltingartruflanir og einn-
því franx að þeir sé sprottn-:ig á hverskonar truflanir
ir upp af gullinu, hinum! hugans, og liefir þessu ver-
dýra máhni. Hann segir ið trúað öldum saman.
.ennfi’emur, að þeir sé lifandi, . Mælt er, að í kaþólskum
géti aukið kyn sitt, geii orð- kirkjum sé gimsteinum af
ið sjúkir, hrörnað af elli og mismxuxandi litum, komið
hefir veriö lokimx dáið. — Þetta, að jxeir fyrir víðsvegar á veggjum
geti aukið kyn sitt, er dálitið og helzt í hoi’num kirknanna.
i ætt við gullið, sem óx, Eiga geislarnir frá steinun-
jxcgar oi’murinn lá á þvi. j um að hafa viss áhrif og
önnur kenning og nýrri cr, verka í sanu’æmi við hin fín-
sú, að demantar myndist úr gerðari öfl, senx þarna eru
kolefni fvrir áhrif hita, og að verki.
eimiig er því haldið fram, að Á dögunx Elisahetar Breta-
þeir mj'ndist \ið upplausn drottningai; voru nxjög eftir-
jurtaleifa og lxitalaust. sóttir hringar með demönt-
Forn fræði halda því fram, um- sem voru oddmyndaðir.
að til jxess að demanturinn ^ oru l)eu' íægðir svo að þeir
háí'i
i’étt áhrif, eigi hann að
verá vinax’gjöf, gefin af fús-
xmi vilja. Ekki má girnast
og ekki kaupa. Þá er
að liann hafi
höfðu pýramidalöguix og
voru notaðir nxikið til að
slu’ifa með á. gler. Mun Sir
Walter Raleigh lxáfa notað
mikið slíkan demantshrxng er hann
sé móteitur gegn öllu
göklrum og töfrunx;
skrifaði: „Upphefð kýs ég
óttast fall.“ Er mælt að
en
lxann
álitið,
gildi,
eitri,
jxann sefi reiði, lækni æði, úrottningin hafi bætt þessu
Pú
Því
hafa oft verið notaðir fyx’ir
ti’úloí'unai’hi’inga, og eru jxeir
styi-ki hj úskaparástina-.
ei’, að demantshringar
ekki éftir vcg-
vður skorlir
við: „Sækist
tylluin eí'
kjark“.
Samskonai’ demaníur hefir
stundum kallaðir sátta-stcin- j l>a^ vei'ið, sem Kristin Svía-
ar. E11 til jxess, að máttur i di'ottning notaði, er hún
steinsins njóti sin sem hezt
á að hera hann á vinstri
i’áða gerðum þeirra i öðruni jíæt.ti styrjaldarimiar.
Síðan kvöddum við Pétain, Wéygand og herforingjaráð
liahs og Jxetta var i hinzta sinn, er við sáum þá. LölA tók
eg Darlan áfsíðis og talaði við ljann’ einslega: „Darlan,
þér nxegið aldrei lála þá fá franska flotann“. Hann lofaði
því hátíðlega, að það íxiyndi lxann aldrei gérá.
Um morguninn var skýjað íöft og þvi gátu Hurricane-
\élarnar ekki fylgt okkur. Yið áttunx um það að velja,
að híða þar til rofaði tii, eða tefla á tvær hættur i Flara-
ingo-vélinni. Við vorum fullvissaðir um, að skýjaþykkni
mýndi vera alla leiðina. Það var knýjandi nauðsyn a'ð
komast lieim, Jiess vegna lögðrim við upp éinir. en báð-
uni fylgdarflugvélar að koma til móts við okkur yfir
Ernxarsundi, ei' unnt væri. Er við nálguðumst ströndina
hirti til og brátt var lieiður himinn. 800!) fetxim neðar á
liægri hönd sást Le llavre, i báli. Reykinn bar mxdan i
austurátt. Ekkert sást til fylgdaiTIugvélanna. Brátt sá eg
að flugstjórinn átti í einhverjunx viðræðum við flug-
mennina og strax á eftir þutum við niður á við, þar til við
vorunx í um 100 féía hæð yfir sjó, en í þeirri hæð eru flrig-
vélar oft ósýnilegar. lívað hafði kornið fyrir? Mér var
síðar sagt, að þeir liefðu séð tvær þýzkar flugvélar fyrir
neðan. okkur, er voru að slcjóta á fiskibáta. Heppnir vor-
um \ið, að flugmennirnir skyldu ekki líta upp i loftið.
FylgdarflUgVélarnar komu til móts við okkur, er við
nálguðumst Englandsströnd og hinn tryggi Flamingo
lenti heilu og höldnu á Hendon-flugvelli.
í’isti á rúðuna hin kunnu oi’ð:
„Eitt eg veit, en annað skal
....“ o. s. frv.
Það var líka alltaf talið
mikils unx vert, að demant-
arnir væru bjartir mjög, cn
ekki daufir eða gljáalausir.
Gömul götuvísa slcozk, seg-
ir um það:
Fölva dregur á fagran stein.
Hæ! hól og dillidó.
Ast eg legg við annan svein.
Þá blómgast hjörk og víðir.
Ef denxantur glataðist, var
það tajið mikiö slys og ó-
happamerki, og sérstaklega,
cf hann hafði verið gei'ínn,
sem tryggðapantiu’. Sá sem
rauf íryggðir áíti líka von
á því að glata steininúm;
Líklcga er ,,Koh-i-nooi’“
eða „Ljósfjallið“ fra'gasti
deniaxxt í heixixi og hefir hann
verið til fi’á þyí hálfri ökl
í'. K. Eftir að hanii komst
í eigu Breta um 1850, hefir
ný og
hann verið fágaðvn- á
l?ramh. á 10. síðu.
'»i
M!1 íi MlÍ'iJillffl to 4^111
t