Vísir - 21.05.1949, Blaðsíða 7

Laugardaginn 21. maí 1949
V I S 1 R
■7’
|iil!!l!l»II6!!!l!SKII!IIIII!B!IBIIIIIimilIII!liiiiIIIilI!iI!!!!!fi:!lf;y|
j Rcáatnmd fóarákall
| MJEIiTOGÆ YNJÆN |
pmmt waa
8 441
ÍiiiiiiimiiiiiiimiiiiHiiiiiiiiiiiniiiíiiniiiiiiiiiiiiíiimiisiil
Pexcy liaf'ði skrifaS Tom enn eitt eldlicitt ástarbréf og
stungið þvi í barm sinn. lél l>að liggja við nakin þrjóst
sín, eins og luin með því gæti endurtendrað i Iiverju orði
glé)ð bjartans.
Hvers vegna sendi liún honum ekki þréfið? Það var
vega þess, að hún vildi ekki brjóta odd af oflæti sínu. með
því að senda honum það. H.ún var metnaðarrik og stolt,
og þessar vikur átti hún í barðri baráttu við sjálfa sig,
Larðari innri baráltu, en luin nokkurn tíma liafði háð.
Nei, ástin var ekki varða eða bjargfastur Idettur. hún
var ekki neitt óhagganlegt, liún var vopn, sem særði, odd-
livass linifur, eða kló, sem klóraði. vigtónn. scm reif til
blóðs. Vegna ástarinnar var tárum úUiellt á nótlunni,
bennar vegna var allt dapurlegt í hirtingu. jafnvel þótt
biminn væri skýjalaus, vegna ástarinnar var ekkert var-
ið í góðan mat og vín, vegna hcnnar var allt litlaust og
einskisvert.
Pcrcj- var orðin skuggi þess, sem bún áður var. Hryggð-
in skein úr stóru, fögru augunum liennar; bún liorfði á
fólk eins og viðutan, bros lék aidrei um varir bennar.
„Eg fæ ekki afborið þetta lengur,“ sagði hún við sjálfa
sig, er gamli leikarinn bneigði sig til að þakka lófatakið
að loknum upplestrinum. Á þessu augnabliki gat hún
Ixorfið, án þess aö nokkur veitti því atbygli.
Það var hvassviðri og rigning. Það lá við, að hún feykt-
ist um, er hún geldc að vagninum. Yoru það regndropar
eða tár, sem vættu kinnar liennar?
,,— Percv, Percy!“
Hertogaynjan leit út um vagngluggaim. Það var Beau
Jacky Denforth, sem kom á lilaupum, kallandi. Hann
lientist inn í vagninn og scttist við blið hennar. — ..Sbake-
speare, herra trúr, það er ,drepandi‘ að sitja undir þessu,“
sagði liann. „Og svo ætluðu þeir að fara að leika kvartett
eftir Bacb, en þá fór eg mína leið.“
Hann tók knipplinga-vasaklút upp úr vasa sínum og
þurrkaði sér í framan.
„Eigum við að skreppa til Lamptons, Percy, og sjá
hvað þar er á boðstólum?“
Hertogaynjan borfði athugulum augum á Beau. Hún
hafði jafnan getað vafið bonum um fingur sér. Kannske
gæti benni tekizt að liafa upp úr honum það, sem enginn
annar liafði viljað segja benni, hver var liin raunverulega
orsök bardagans í Farham?
Georgie Rathmore, Charlie Seldes, Tony Farquarson,
frændi liennar Sir Harry Cunningham, allir höfðu þeir
farið undan í flæmingi, er bún reyndi að spyrja þá spjör-
uniun úr. Um cilt voru þeir allir á einu máli: Að Ligonier
hefði reynt að koma óorði á bana.
Ef til vill myndi Beau scgja henni allan sannleikann.
„Jú, Beau,“ sagði hún og brosti, ,.það er kannske það
eina, sem mig langar í nú i kvöld, kjúklingasteik og sval-
andi vín.“ ****
Ekki var ákjósanlegri staður en Lamplons, ef menn
vildu nevta máltíðar i ró og næði. Maturinn var ágætur,
íramreiðsla í bezta lagi, og þarna fengust aðeins 'beztu
tegundir vina. Þarna gátu menn mátazt í smáherbergj-
um, og lágu að þeim göng, svo að liíla sem enga atbvgli
vakti, er mcnn kcunu eða fóru.
í gildaskálanum var bjart og blýtt. Og er ábrif hins
kælda kampavins fóru að koma til sögunnar lifnaði æ
mcira yfir Beau.
„Þetta er alveg eins og forðum ciaga, Percy,“ sagði liann.
„Það er víst um það, Beau.“
„Trúðu mér nú fyrir þvi, væna mín, livers vegna þú
rakst mig á dyr ? Var það þessi Ligonier, scm . ... “
„Eg þarf víst ekki að opinbera öll min leyndarmál,“
sagði bún glettnislega, og Iiélt áfram að hella i glas hans
í von um, að koma lionum á skrið, svo að bann segði
lienni það, cr hún vildi fá vitneskju um.
Þegar búið var að drekka úr annari flöskunni fór bann
að verða ræðnari, en eftir þriðju flöskuna fór bann að
rausa um ásl sína.
„Manstu, Percy, bvað alll var gott okkar i milli einu
sinni. Eg befi alltaf elskað þig eina, og þarna siturðu, köid,
tilfinningalaus. Kysstu mig, Percy.“
„Þú verður að taka á þolinmæðinni, cg er ekki búin með
kjúldinginn minn.“
En þetta var aðeisn fyrsta árásin.
,,Af hverju erlu alltaf með þessum blaðasnáp úr Fleet
Streeet?“
„Ætli banix sé ekki úr sögunni, — eftir að þú lumbrað-
ir á bonum,“ sagði Percy og bló.
Beau bneppti frá sér vestinu og barði á brjóst sitt.
„Já, þú getur reitt ])ig á, að lumn fékk fyrir ferðina?
„Ilvernig fórstu að því, Beau,“ spurði Percy og var
sem bún biði spennt eflir frásögn hans.
Beau sló með hendinni út i Ioftið eins og til þcss að
herja niður ósýnilegan mótstöðumann.
„Einn, tveir .... og bann lyppaðist niður. .... Eg skil
ekkerl i þvi Percy, að þú skvldir taka þetta slytti fram
yfir mig?“
„Við skuluni ekki tala um það .... kannskc kom Li-
gonier með.— bréylingu.“
„Hann er belv .... lvgalaupur,“ sagði Beau. sem nú
gat ekki baft taumald á tungu sinni lengur, enda orðinn
all-drukkinn.
„Talaði bann illa um einbvern?“ spurði Percy.
En bún græddi ekkert á spurninni. Hann svaraði slitr-
ótt, samhengislaust. Enginn gat — eða vildi — segja benni
sannleikann, nema Tom einn. Percy bringdi eftir vagni
sínum. —
Rétt áðiir en bún kom að Ilarford-höll tólc hún bréfið
úr barmi sínum, og þegar „Tiger-Jim“ opnaði dyrnar af-
Iienti liún lionum það og lagði rilct á við liann, að aflienda
lierra Ligonier það sjálfum.
„Farið á skrifstofu hans og afliendið bonum það. en ef
bann er þar ekki, farið þá i bústað bans í Lingholn’s in
Fields.“
Það var komið fram yfir miðnætti, cr Jeanettc kom-
allsyfjuleg og tilkjumti:
„Herra Ligonicr svaraði bréfinu engu, yðar náð.“
„Þá verð eg að bæla niður stoltið,“ bugsaði kún með
sér, „cf eg stend augliti lil auglitis við liann og kref bann
sagna, verður bann til neyddur að svara.“
Daginn eftir, þegar Tom snæddi morgunverð, kom
Uenry Pultock æðandi inn.
Morgunblöðin lágu um allt á borðinu, bjá Tom var
stafli af úrklippum.
„Góðan dag, Henry, það var gott að þér komuð. Eg
befi dálítið efni liérna.“
IVIinningarorð
Frh. af 5. síðu.
live Iangt bilið verður á milli
okkar. En eg veit að þú verð-
ur ein af minum vinum, sem
tekur á móti mér á strönd
eilífðarinnar, og sýnir mér
það, sem þú ert nú að kanna
og kynnast, — því að ég veit
að þú sáðir elcki nema góðu
og göfugu í sálir æskuvina
þinna.
Eg óska þess að hinar
björtu vornætur fylgi þér
inn á land eilífðarinnar og
fylli sál þína friði og kær-
leika.
Sigurjón Pétursson,
Álafossi.
Hægt að siota
prentpappír
aftur og
aftur.
Bandaríkjamenn hafa fund-
ið upp vél, sem getur hreins-
að alla prentsvertu og
óhreinindi af pappír, svo að
liægt er að nota hann aftur.
Segir svo um þetta í tíma-
riti blaðaútgefenda í Banda-
rikjunum, að margar
pappírsyerksmiðjur 1 land-
inu haí'i komið upp bjá sér
slíkum tækjum. — Kaupa
pappírsverksmiðjurnar gaml-
an pappír, sem ella mundi
verða lient, hreinsa hami og
breyta aftur í nothæfan
prentpappír. Þcgar þessi
„endurreist“ pappír hefir
verið notaður í blöð, hefir
hann reynzt sem nýr.
MAGNOS THORLACIUS
hæstaréttarlögmaður
málflutningsskrifstofa
Aðalstræti 9. — Sími 1875
Rafmðgns-vír
1,5—2,5—4 qu. m.m.
Lampasnúra,
ódýrt.
VÉLA- OG
RAFTÆKJAVERZLUNIN
Tryggvag. 23. Sími 81279.
C.-& Suwcuqkái — XARZAM —■
Nita, sem var hrædd um Phii, íó
ir ð liinn liikandi Bi-onson í áttina ti.
skeliíi:i;arbústaðar dr, Zces.
ón Tarzan beið i frumskóginum og
hl.u taði á skelfingaröskur apanna, er
dx'. Zee var a> gera tilraunir á.
AÓ lokum stóðst Turzan -ekki lengur
má.jó. Haiin it ckki hlustað á þctte
og fann bráit rúð.
Hann reis ujip og lct sem l.ann gengi.
efui og stefndi rakl.xðis til ómenn-
auxta og kvaiaranna.
Wi *