Vísir - 24.06.1949, Blaðsíða 5

' Föstudagiun 24. júní 1949
V I S I R
1 íttoisku sprliivéti:
Þar sem karlar og konur eru í
heljarklóm spilafýsnarinnar.
Lifili karlirm í vaðmáisföiunum. — Mað-
innn, sem æfilar að sprengja bankann.
— Gleðikonan, sem hafði skipfi um afivinnu
Lugano 1. júní. |
Það er örlítið spilavíti hér
í Lugano, en engum bæjar-
manni kemur til hugar að
benda ferðamönnum á það.
Þeim finnst harla lílið til
)k ss konia, því að þar er
spilað fjárhættuspil, sem
heitir „boulc“ eða bolla og
lcyfist þar ekki að leggja
meira en tvo franka (3. kr.)
að veði og vinnihgurinn er
rýr, þótt lieppnin sé með.
Vilji I.ugano-búar komast
almennilega í víti, þá bregða
J)cir sér yl’ir vatnið, til
Campione á Italíu og þang-
að ráða þeir ferðaniönnum
til að fara. Þeir eru svo
beiðarlegir, að ))eir vilja
heldur láta aðkomumenn
sjá þetta stærra víti, en sitt
cigið, þótt Italir hirði þar
atlan gnóðann.
Það þarf enga vegabréfs-
áritun til að komast til
Campione, því að slíkt um-
stang mundi fæla væntanlega
gesti frá, Campione er líka
aðeins smáskiki, umluktur
Sviss á þrjá vegu og Lugano-
valni á hinn fjórða og tals-
verðnr spölur er þaðan íil
Italíu sjállrar. Frá Lugano
cr hægt að Uomast þangað á
bifreið á svo sem 2 0 mínút-
um eða með háti og tekur það
aeðins tíu mínútur. Flestir
kjósa að l'ara „sjólciðis“.
Hér eru ekki altir
auðfúsugestir.
Eins og eg sagði áðan, þarf
maður ekki áritun á vegabréf
sitl til að fá að bregða sér
inn fyrir „gullna liliðið“ í
Campione. En vegabréfið
verður maður að hafá með
sér og sýna við innganginn,
því að sumar þjóðir eru hér
bannfærðar, þegnar þeirra fá
ckki inngöngu jafnvel ekki
)>ótt ))eir sé fullar vasa fjár.
En Islendingar slei>pa í gegn-
um hreinsunareldinn og fyr-
ir liinm l'ranka gjald á mann
cr heimilt að ganga um alla
sali hússins allt frá þeim,
þar sem lágmark fjárhæðar
er 2 frankar og til þess, þar
sem veðja má mest 3500
frönkum
Við erum snemma á ferli
og hér cr fátt manna. Allir
eru við tvö borð í freihsta
Kaínum, eu þar niá veðja
lægst 2 frönkum á hvern
reit og mest 5 frönkum. Það
er „roulette“, sem spiluð er,
en leikreglur eru í aðalatrið-
um þannig, að hver þátttak-
andi leggur framlag sitt — í
sérstökum spilapeningum
á þær tölur eða reiti, sem
j)eir telja sigurvænlegasta,
en eftirlitsmaður bankans •—
hrepþnefndarmaðurinn, eins
og við sögðum, því að
hreppsncfndin rekur víti
þetta —- snýr lijóli miklu,
sem er með sömu tölum og
táknum og á spilaborðinu,
Jæytir síóan kúlu eflir rennu
umhverfis J)að og gegn snún-
ingum, og (ægar kúlan stöðv-
ast í hjólinu, vinnur sú tala
eða tákn, sem kúlan hefir
stöðvast við. Vinningur erl
þrílugfaldur eða . sextíu
frankar l'yrir þann, sem lagt,
hel'ir fram tvo franka — sé
heppnin með.
Eins og
íslenkzur karl.
En lánið leikur ekki við
alla og ekki okkur íslending-
anna. Við bællum samtals
20 frönkum og J)cir eru senn
farnir veg allrar veraldar, án
l)ess að bafa gefið minnsta
arð. Eru það vitanlega mikil
vonbrigði, því að ekki slóð á
okkur að sprcngja bankann,
cn við tókum J)css í stað að
virða fólkið fyrir okkur, scm
J)arna var að s])ila.
Þarna situr lágvaxmn karl,
i syellj>ykkum, bfúnum föl-
um, sem gadu verið frá Ála-
fossi eða Gefjun. Okkur
kcmur saman um, að bann
gæti vel verið íslendingur.
llann er með örlilið yfir-
skegg og er dálitið áhyggju-
samlegur á svipinn, enda er
liann alltaf að tapa. Hann
héldur samt áfrani að spila
og hverju sinni, sem hrepps-
nefndarmaðurinn bv'elur
menn lil að leggja á lölu eða
reit, Jækur hann nokkura
reili fyrir framan sig set-
iii' á nokkura miðja, marka-
linurnar milli annara (hann
fær sér „bálfan niiða", eins
og i happdrættinu okkar
heima) eða í liorn fjögurra
reita, eft J>á dreifir hann
áhætltunni eð vinnings-
mögulcikununi á fjóra reili.
Hel'ir hann selt
jörðina sína?
Karlinn virðist enginn
lieimsborgari og hann er
ekki „finn í tauinu“, eins og
sagt-er. Okkur deftur helzl í
hug, að þetta sé bóndi, sem
befir kannske selt jörðina
sína og ætlar nú að marg-
falda andvirði hennar í cinni
kveldstund. En jxið virðist
ekki ætla að ganga vel, J>vi
að alltaf tapar karhnn eða
fær enn minna aflur en liann
leggur fram. Áhyggjusvipur-
inn vex á andlitinu, en karl
hættlir ekki að spila samt.
Spilafýsnin hefir gripið hann,
svo að hann verður að halda
áfrani, reyna einu sinni enn
að vinna J>að, sem-liann er
Jægar húinn að tapa, en allt
kcmur fyrir ekld, spilapen-
ingakúfurinn fyrir framan
liann fer óðum minnkandi.
En karlinn ætlar sér að
læra á J>essu, því að liann
skrifar lijá sér liverja tölu,j
sem upp kemur og stundum
litur hann á hlaðið hjá sér,
eins’ og fil að aðgæta, hvort
hann sé húinn að finna „sv-
stemið“. En Jxitt liann velji
allt aðrar tölur en áður eftir
slika rannsókn, fer allt á cinn
veg, fapið vex og með þ'ví
áliyggjiLSVipurinn á. andliti
karlsins.
llppgjafa-
gleðikona. ,
Á'ið lilið karlsins silur
kona, roskin, fölnuð, hirðu-
leysislega og sóðalega klædd,
hárið gulleitt og rytjulegt.
Iliin gæti verið gömul gleði-
kona, sem orðið hei'ir að
breyla um alvinnu fyrir ald-
urs sakir og freista þess að
vinna sér fé méð öðrum
liætti en áður. Ilún er ekki
siður haldin spilafýsn en
karlnin við hlið hennar, en
sá er niunur á hcnni, að liún
vinnur alltaf smáfúlgu við
og við, lapar ekki miklu. Að
haki hennar stendur ung
kona, sem er greinilega
starfssystir hennar og rétlir
hcnni við og við pening fyrir
sig til að veðja irieð. Hí'm
fvígist með af ákafa, cn slall-
systur hennar scr ei hregða,
hvorki við tap né groða. Hún
er sennilega mörgu vön í lif-
inu og veit, að lánið er fall-
valt. ....
Fyrir eiula liins borðsins,
scm tekið hefir verið í notk-
un, situr myndarlegur mað-
ur, gæti verið merintamaður
el'tir útlitinu ö dæma. Hann
spilar ekki, en fylgist J>ó með
öllu af ekki minni áliuga en
J>eir, sem liætta fé sínu. Hann
skrifar hjá sér hverja tölu
eða tákn, sem uþj) kemur og
eg stv, þegar liann gluggar
sem snöggvast i skrifhlokk-
ina, sem Iiann er með, að J)ar
er liver siða J>akin töluni.
Hann ætlar sér áreiðanlega
að ganga úr skugga um, eftir
Iivaða reglum vinningar falli
á tölur og tákn, áður en liann
byjrar að spila. En J>á skal
bankinn líka springa, svo að
um munar!
Þúsundir
í veði.
andi svar við spurningu
siriní, liristir J)ó höfuðið yl'ir
spilafýsn konunnar, en fettir
ekki frekar fingur út i gerðir
hennar. Hún leggur enn
nokkur hundruð franka
hvcrju sinni, tottar sígarettu
og virðisl hin rólegasta yfir
þvi, Jxitt hún vinni ahjrci
neitt. Kannskc nujður hennar
sé svo efnaður, að liann muni
ckki lun þetta smáræði, sem
Iniii er að kasta í sjóinn þetla
kveld.
Hann gengur Iiinsvegar um
gólf í herberginu, J>ar sem
gesfum erú bornar veitingar,
ef J>eir skyldu Jiurfa liressing1
ar við. Hann er niðurlútui' og'
getur ekki slaðið kyrr andar-
Það líðui' á kveldið og þeg- {ak Hann virðist hugsa:
ai klukkan er orðin elletu, ei .Hvcrnig skyldi þetta enda?“
farið að spila á þeim borð-
uni, J>ar sem menn incga j)ansari
veðja hundruðum og þús-
undum franka. Við sjáum
hjón, sem konia inn i c.inn
salinn — Jwr scm liæst er
veðjað. Þau cru um sexlugt.
Manninum cr sýnilcga ])vert
um geð að koma J>ai na, en
konan vill og ]>að verður!
Hann afhendir lienni seðla-
fiilgu og liiin fær þeim skipt
í spilapeninga. Svo sczt hún
við það borðið, þar scin incsl
er í boði —- og húfi.
Scnn er svo komið, að spil-
að er við í’lest borð i lnisinu
en Jiau ei'u tiu. Það er átak-
anlegt að sjá svip sumra'
Jieirra, seni þarna koma, J>ví
að inuan um cru niargir vcs-
alingar, scm cru alveg á valdi
spilafýsninnar. Ur augum
sunirá skín i i'yrslú -- glcð
in yíir að vcra komi að spila-
horðinu, cn vcnjulcga hreyt-
isl hiin senn i vonhrigði og
stundum algei'a örvílnan, er
allt er tapað.
Við eitt horðið stendur
maðui' sem lcggur hveriu
sinni hundruð franka að veði.
Hann er taugaóstvrkur, ])ori
lil leigu.
Á neðri hæ'S spilavítisins
er allstór salur og J>ar geta
menn íengið að eta og
drckka, ef ]>ess er óskað. \’iö
föiiiin J>angað, ]>ví að nú á
að sýna })ar alLskonai-
skemmtiatríði, dans fim-
leika og annað, sem fólk fýs-
ir liclzt að sjá. Þegar ]>ví er
lokið, tekur hljómsveitin að
leika danslög og rnargir
grípa lækifærið lit að sveifla
sér um gólfið.
Allii' geta dansa'ð líha
stúlkurnar, sem koma einar,
J)ví að ]>arna cr Iiægl að fá
..gigolo" leigðan. Spilaviti'ð
hcfir séistakan mann i ]>jón-
ustu sinni, sem ckki gei'ir
annað en að da-nsa við |>ær
kunui', sem eru þarna einar
sins liðs eða i'leiri saman án
fylgdar karhnánna. Þctla cr
myndarlegur niaður, en hár
hans cr nokkuð farið að
grána og ]>að leynir sér ekki,
að hann liefir lilla skemmlun
af starfi sínu. Fvrir kurteisi
sakir heldur hann uppi sam-
... „ , . „ , . | ræðum við konur þær, sem
aidrei að tvlgiast meo þvi, ,
: . .. .. I hann byour i dansmn — eltir
að hafa fengið óskum ]>að frá.
J)cim með einliverjum þjón-
anna - en andlitið er svip-
hi'igðalaust. Maðurinn cr eins
hvar vinningurinn fellur.
Hann gengur hvcrju sinui frá l‘
borðinu, Jxígar hann er búinn '
að koma veðfé sinu fvrir,
gengui' um g<>lf, unz allt er
„ .„ , og vel, sem liefir enga til-
um garð gengið og athugar ... .. . , , , ,
, . : ' , ... ... tmnmgu tvnr ]>vi seni Inm
þa, hvort hann helir unmð v T, , ’ , .
er að gcra. En hann dánsar
. , ,, .vel og það er vitanlega fyrsta
aldrei, en heldur samt airam. , , v ' . ..
, „ , skilyrðið td Jiess að stari
eða tapað. Hann vinnui
Það er cins og liann sé i álög
um, Jiótt hann liafi raunverú-
lega ekki taugar til að laka
Jiált i leiknuin.
Konan tapar
þúsundum.
Mcr verður aftur reikað að
horðinu, Jjar sem konipi sit-
ur, er koinið liafði mcð
manni sinum og skipt seðla-
fúlgu fyrir spilapeninga, Jxilt
hann væri því niótfallinn.
Hún tapar jafnt og' Jiétt og_
allt í einu spyr hreppsnefnd-
armaðurinn, sem stjórnar
lciknum við Jjptta borð, hana
að einhverju og hún tekur þá
upp úr tösku siimi þrjá fer-
hyrnda spilapeninga, sem
hver er þúsund franka virði.
Ilreppsnef ndar maðurinh
virðisl hafa fengið fullnægj-
lians nái tilgangi sínum og
gesturinn verði ánægður.
Enda Ijónia Jxcr, sem liann
sveiflar i dansinn, rclt eins og
]>ær sé húnar að finna ævin-
lýraprinsinn eftir langa leii.
.... er hæst
stendur. -
Við röltum enn um salinn
og nú er spilaæðið á há-
marki. Setið er á hverjum
stól við livert hinna tiu borða
og þykkur mannliringur er
auk Jiess umhverfis þau. Enn
situr litli karlinn í svcll-
þykku vaðmálsfötunum í
sæti sinu, enn rajar hann
spilapeningunum á reitina.
enn tapar liann og' alltaf vex
áhyggjusvipurinn. En hann
lifir eiin í voninni. Hvað
Framh. a 6. síðu.