Vísir - 08.08.1949, Qupperneq 7

Mánudaginn 8. ágúst 1949
V I S I R
T
13
ÖRLAGAD1S.IIM
Eflir C. B. KELLAND
fá niig til þess að verða sendiboði sinn án vitundar minn-
ar. Það lilulu að hafa verið menn Wolseys, sem rcyndu
að handsama liana og hréfinu því verið stolið frá honum.
Reiðin sauð i mér fyrir að hún skyldi misnota mig á svo
svívirðileg^n líátt og koma mér í þenna vanda. En þótt
uiér væri lílið um hana gefið, gat eg ekki fengið af mér
að svikja hana, því að Jiún var ung og fögur og það fór
alllaf einhver titringur um íiiig, er mér varð hugsað til
hennar. Auk þess var að vakna í brjósti mér hatur til
þessa maiíns, sem lék sér að mér eins og köttur að mús og
eg tók þá ákvörðun, að eg skyldi gera honum allt til ó-
þurftar, sem mér væri unnt.
„Þér hafið nú fengið nokkurn frest lil umhugsunar og
vegið hinar illu afleiðingar þess að vera þrár og óviðráð-
anlegur og hagnaðinn af að vera opinskár og hrdnskilinn,“
malaði í kardínálanum. „Svona nú. Mig langar til að vera
vinur yðar.“
„Eg endurtek það, sem eg hefi þegar sagt, yðar ágæli,“
mælti eg kurteislega, „að eg er ekkert annað en ullar-
kaupmaður og hefi enga nasasjón af stjórnmálum.“
Nú tók sveinninn Ippolilo til máls i fyrsta sinn. „Það
fæst ekkert úl úr honum með fortölum, 4 sagði hann ó-
lundarlega. „Það iriun losa um tungubönd hans, ef hann
verðúr settur á hjólið.“ Hann sleikti út um, er hann sagði
þetta, eins og honum mundi verða það til mikillar ánægju,
ef eg yrði pyndaður.
Kardínálinn lét sem hann heyrði ekki orð hans. Hann
lygndi aftur augunum, sem skutu gneistum af vonzku um
leið, og hálsæðar hans tútnuðu. „Afhentuð þér Giovanni
de Medisi bréfið í gærkveldi?“ spurði hann reiður.
„Eg aflienti honum ekkert,“ svaraði eg.
„Þér fóruð á fund lians þegar eftir komuna til borgar-
innar.“
„Eg fór ekki til fundar við hann,“ mælti eg. „Við liitt-
umst af tilviljun. Yðar ágæti liefir mörg augu og eyru i
þjónustu sinni hér í horginni og þau liljóta að hafa skyrt
yður frá, með hvaða liætti fundum okkar bar saman.“
Kardínálinn dró slóran demantshing af fingri sér og
lét ljósið speglast í Iionum. „Fyrir þenna stein,“ sagði
hann, „er liægt að kaupa skipsfarm af ullarvarningi yðar.
Hann er yðar eign,“ bætíi hann við smeðjulega, „ásamt
eins mörgum álika. sem munu gera yður ríkari en yður
dreymif um, ef þér viljið aðeins segja sannleikann —
sem er skylda hvers kristins manns.“
„Eg hefi sagt sannleikann, án þess að haka yður nokkur
útgjöld,“ svaraði eg.
„Það er mikils virði hverjum manni að hafa í þjónustu
sinni hugrakka menn og trýgga,“ sagði hann. ..Þeir ldjóta
sin laun. Hvað hefir yður þegar verið greitt? Eg muu
greiða þá upphæð tvöfalda.“
„Mér leiðist þetta þras,“ sagði Ippolito og var í versta
skapi.
Pásseriril snéri sér að honum, þolinmóðlega. „Þeir
verða að læra að liaga orðum sínum á réttan hátt, sem
eiga að hafa mannaforráð,“ mælti hanri. „Orð eru hvass-
ari cn örvar, stcrkari en virkisveggir. Það er meiri liagur
að vinna samriinga en orustu.“
„Hér cr hvorki um samninga né orustu að ræða,“ svar-
áSi Ippolilo, „hcldur cr andstæðingurinn fifl, sem býr
yfir upplýsingum, sem okkur er þörf á að fá. Vilji maður
ná í kjöt hnetunnar, verður maður að hrjót skurnið.“
Hann snéri sér aðanér og leit á mig hrokafullum, grimmi-
legum augum, sém fýsti að sjá pyndingar. „Hefir þú
nokkuru sinni heýrt angistarvein manns, sem settur hefir
verið í hjólið?“
„Nei, lávarður minn,“ svaraði eg.
„Það'eru fögur hljóð,“ mælti Ippoliío og sleikti aftur
út um.
„Æskan er óþolinmóð,“ sagði Passerini, eins og lionum
stæði rétt á sama um orð piltsins, „en stundum verður
hún að fá að ráða. Eg spvr yður nú í hinzta sinn, hvort
þér viljið ganga í þjónuslu mína og hljóta rikuleg Iaun
eða vera þrjózkur áfrárii og láta rifa limi yðar úr liði?
Eða við þræðum meðalveginn og þér nefnið aðeins mann
jiann í Englandi, sem fékk yður hréfið til afhendingar.“
Siðan sagði hann, eins og hann væri frekar að tala við
sjálfan sig en okkur Ippolilo: „Það er einhver, er virinur
neðanjarðar sem moldvarpa, æsir menn og stelur áætlun-
um, sem mikil rækt liefir verið lögð við. Einhver, sem
kemst yfir leyndarmál. Hjálpið mér við að finna hann og
eg skal gera yður að höfðingja.“
„Eg þekki engan slikan mann,“ sagði eg.
„Eg er hræddur um,“ niælti hann þá, hægri röddu, „að
Ippolito verði að fá að ráða, úr því sem komið er.“
„Hvorki hjólið né þumalskrúfan,“ sagði eg, „geta fengið
mig til að ljósta þvi upp, sem eg veit ekki um.“
Pesserini lireyfði liendur sínar, eins og hann þvægi þær
af þessu, en Ippolito glotti eins og ungur úlfur.
„Til Bargello?“ spurði hann.
„Nei, lávarður minn, við verðum að fara að lögum. Þér,
eins og forfeður yðar, verðið að Idýða reglum og siðum
og þér eigið ekki að stjórna með valdi, heldur ástúð. Það
Aerður að leiða liann fyrir Áttmenningana, dómarana,
sem alþýða manna Iiefir kosið til að fara mcð dómsvald
sitt.“
„Sá dagur mun upp renna,“ svaraði Ippolito, iylulega,
„þegar cg varpa allri slíkri uppgerð fyrir borð.“
Passerini andvarpaði og htingdi gullinni hjöllu. Menn-
irnir, sem konrið höfðu með nrig, sóttu mig þá aftur og
Ifciddu mig’út. Kardinálinn sagði við foringja þein'a: „Til
Attinenninganna með harin. Eg mun segja þeim, kvernig
þeim beri að hegða sér gagnvart honum.“ Siðan beindi
hann orðum sínum til mín: „Þér megið sjálfum yður um
kénna og engum öðrum.“ líann lézt vera mjög sorg-
mæddur.
SKIPAÚTGCRÐ
RIKISINS
„HEKLA"
Farmiðar i næstu Glas-
gowferð skipsins frá Reykja-
vík 16. ágúst verða seldir i
skrifstofu vorri næstkom-
andi þriðjudag kl. 1—4 eftir
hádegi. Farmiðar í skemmti-
ferðir i Skotlandi verða seld-
ir á sama tíma hjá Ferða-
skrifstofu rikisins. Nauðsyn-
legt er, að farþegar lcggi
fram vegahréf sín.
Ferðir Ifima-
iléabáts
Framvegis fyrst um sinn
fer báturinn tvær ferðir á
viku. Fyrri ferðin er frá Ing-
ólfsfirði á mánudagsmorgun
inn til Hólmavíkur þann dag
með viðkomu á venjulegum
höfnum. Á Jiriðjudagsmorg-
un heldur háturínn áfram
icrðinni inn til Hvamms-
tanga, en snýr þar við og
siglir samdægur s til baka,
sömu leið og er venjulega
kominn á leiðarenda upp úr
hádegi á miðvikudag. — Síð-
ari feróin í vikunni er frá
Ingólfsfirði á föstudagsmorg-
un inn til Hólmavíkur og til
haka aftur samdægurs með
viðkomu á venjuegum höfn-
um í háðum leiðum. — I
Jicssari ferð er báturinn
venjulega konrinm á leiðar-
enda um hádegi á laugardag.
VIII. KAFLí.
Eg var leiddur út úr herberginu og niðúr stiga, gegniun
liúsagarð og þaðan út á götuna. Sólin var að hmga til
viðar og mér datt í hug, hvort eg sæi hana nú i síðasla
sinn. Var eg vonlílill um að lifa til næsta dags og óttaðist
kvaladauðann, sem mín hlaut að hi^a. Mér þóttti ósenni-
legt, að |>aö liefði nægt mér til hjargar, Jiótt eg hefði sagt
kardínálanúm'það litla, sem eg vissi. Saga mín Iiefði vcrið
harla ótrlúeg: að spákerling, sem var engin önnur en
stúlkan Betsy hefði fengið riiér verndargrip, sem átti að
vernda mig á ferðurii minum og eg siðan féngið henni
gripinn aftur síðar, en J>á Iiefði Iriiri verið dulhúin sem
iðnnemi.
Eg var Bctsy gramur írieð sjálfum mér og var sania
hver hún væri og livers vegna hún notaöi ririg sém peð
silt. Eg fordæmdi hana fvrir að koiriá riiér i þenria vanda
_________________
mTW FYIGIH
hringunmn frá
SIGUBÞða
Ilafnarstræti 4.
Mnriir gerðir fyrirli(titjamdi.
c.e.e^n,u, _ TARZAN - 43
Tarzan sá illa til á árbotninum, og Að lokum sá Tarzan glitta á málm- Tarzan var ekki lcngi að klófesta Um leið hafði krókódilnum tekizl að
lcit hans að hnifnum virtist ætla að hlut, þar var hnifurinn kominn. linifinn og sentist upp á við. losa sig við trjárótina,
verða árangurslaus.
#