Vísir - 13.09.1949, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 13. septembcr 1949
V I S I R
7
l&viA%■ 'Í.&.4vlttyiAu,,*.iy0.á»I4.ér *ð.é»*AS..«*»ý*4- á*444y*
■ <•»,’• >
/i//
ÖRLAGADISIN
EftirC. B. KELLAND
hafa þarfnazt neinnar hjálpar og ástæðulaust að hafa
áhyggjur af þér.“
„Hafðir þú áhyggjur af mér?“ spurði eg, ákafur.
„Hvers vegna ætti eg að vera að gera mér rellu út af
þér?“ Hvers virði ertu mér? En hafðu það nú hugfast,
Englendingur, að eg mun vita, hvenær vínið hefir verið
eitrað. Það mundi vérða ægilegt hneyksli, ef lnisbóndi
þinn og Frakkarnir biðu bana hér. Farðu ekki út úr
stofunni oftar. Eg mun gefa þér merki um að vinið sé
eitrað með því að hella dropa niður á borðið. Eg þarf
þá ekki að koma upp um mig, en læt þig um það, sem
eftir verður að gera. Hleyptu inér nú framhjá þér, því
að mikil hætta vofir yfir húsbónda þínum, ef eg get
ekki haft gætur á flugumanninum.“
Eg vék til hliðar og lét hana fara, óviss þó um, hvort
eg færi hyggilega að ráði mínu, en neyddi samt sjálfan
mig til þess að leggja trúnað á orð hennar. Þó spurði
eg hana einnar spurningar enn, lágri röddu: ..Hver er
flugumaðurinn?“
„Þjónninn, sem lieldur á bikurunum,“ svaraði hún.
„Hann er maður Pieros Riaros.“
Eg gekk aftur til stofunnar, þar sem samningarnir
fóru fram. Nokkuru síðar var komið að liádegisverði og
var þá borin fyrir okkur stcikt gæs og annað iostæti,
en að loknum málsverðinum var okkur 'fært ávaxtavín
frá Trebbio. Þegar hella átti í bikara okkar, heílti Bctsy
nokkurum dropum á dúkinn fyrir framan mig og beið
eg þá ekki boðanna.
„Bíðið, herrar mínir,“ tók cg til máls. „Vin þelta cr
ódrekkandi.“
Húsbóndi minn reiddist. „Eg hafði vín þetta með
mér frá Trebbio,“ mælti liann.
„Satt mun það,“ svaraði eg, „en bætt hefir verið í
það. til þess að bæta liragð þess. Við skulum ganga úr
skugga um, hvort óhætt cr að drekka það, áður en við
leggjum oklcur það til munns. Þjónssláninn þarna virð-
ist þyrstur.“
Eg reis úr sæti mínu og gekk i áttina til mannsins með
bikar ininn i hendinni. „Vinur,“ sagði eg, „okkur fýsir
að leita álits þíns á víni þessu, áður en við bergjum á
því.“
Maðurinn fölnaði af ólta og stundi upp: „Nei, herra
minn, eg er ekki þess verðugur að dreklca í návist yðar.“
„Drekka skaltu, engu að síður,“ svaraði eg.
Hann hopaði á liæli og reyndi jafnframt að liella úr
bikarnum, sem eg liétt á í hendinni. En eg greip fyrir
brjóst honum. „Nei, nei!“ lirópaði liann þá, óttasleginn.
„Þyrmið mér, herra minn, þyrmift mér.“
Ilúsbóndi minn var nú orðinn alvarlegur í bragði.
„Þessu er þá þannig varið,“ sagði liann og dró rýting sinn
úr slíðrum. „Drekktu, illmenni, en við ætlum að virða
fyrir okkur ánægjusvipinn á þér á meðan. Opnaðu
niunninn á lionum, Pietro. Sjáðu svo um, að liann taki
stóra og góða sopa.“
Eg var ófús til að gera þetta, því að böðull er eg ekki,
eh ImsbóhdEminn: var staðráðiniu í þessih svouað ;eþký
var hægt áð óhlýðnást hohuni. Eg oþnaði þyí munninh
á manhinuni íiiéð valdi, hallaði höfði hans aftúr ög
hellti víninu upp í hann. Maðurinn gat ekki annað en
rennt því niður, en liann liafði varla gert það, er liann
rak upp öskur, tók að cngjast sundur og saman og var
dauður rétt á eftir.
Giovanni de Medisi virti manninn þögull lyrir sér, þar
sem liann lá dauður á gólfinu og sneri sér síðan að gest-
um sínum. „Þetta liefir ekki átt sér stað með mínum
ráðum,“ sagði hann rölega. „Gestgjafi, eg þarf að spyrja
þig nokkurra spurninga.“ Siðan sneri hann sér að mér
og klappaði mér á öxlina. „Pietro,“ mælti hann, „þú
liefir enn reynzt mér vel.“
XV. KAFLI.
Frans Frakkakonungur settist um Paviu og hafði hjá
sér þann liluta hirðar sinnar, sem hann taldi sig ekki
geta án verið. Jafnskjótt og húsbóndi minn hafði lokið
samningúm sínuin við fulltrúa Frakka, tók hann að
safna Svartstökkum sinum saman. Við liéldum á brott
frá veitingahúsinu Piceolo Cavallo, cn ekki fyrr en hús-
bóndi minn lia'fði rannsakað eflir beztu getu, hvernig á
eiturbyrluninni stæði. Hann yfirlieyrði veitingamanninn
og starfslið has, annað en Bctsy, því að hún var enn einu
sinni á bak og burt. Enginn hafði séð hana frá því augna-
bliki, er hún gekk út úr herberginu, þar sem við höfðum
setið að samningum og vínið verið borið okkur.
„Herra minn, þannig fer lhm ætíð að,“ sagði ég. „Eg
veit ekki, hvort um einhverja töfra er að ræða, en svo
mikið er vist, að henni skýtur upp rétt sem snöggvast á
hverjum stað og svo hverfur hún aftur. En þú átt henni
lif þitt að Iauna.“
Húshóndi minn var liiigsi á svip og leit á mig rann-
sakandi augum. „Þú segir, að hún sé fögur?“
„Já,“ svaraði eg.
„Annars er hún fleiri lcostum búin er fegurðinni einni,
sem vekja eftirtekt karlmanna,“ mælti hann. „En hvað
leyndarhula eykur á vndisþokka konu! Nú mæli eg svo
fyrir, Pietro, að þú leiðir liana fyrir mig, næst þegar þú
verður hennar var, hvernig sem liún er dulbúin. Eg liygg,
að við mundum geta átt saman afdrifaríkar samræður.“
Það er satt, að Giovanni de Medisi ann konu sinni
hugástum, en liinsvegar cr eg hræddur um, að liann sé
henni ekki fullkomlega trúr, enda er það ekki siður
manna að vera trúr eiginkonu sinni. Ilarin var kvenholl-
ur í meira lagi og jók það á ótta minn, því að hann var
bæði frægur maður og gjörfulegur, svo að eg fékk ekki
séð, að nokkur kona fengi staðizt liann. Eg vildi sízt af
öllu, að Giovanni de Medisi væri kcppinautur iriirin í
ástamálum.
Skilyrði þau, sem Frans Frakkakonungur bauð, voru
húsbónda nrinum aðgengilcg, svo að samningar náðust
og Svartstakkarnir hættu uin leið að berjast fyri'r keis-
arann og gengu i lið með konunginum. Þetta barst eins
og eldur í sinu um allan Ítalíuskaga og páfinn tilkynnti
opinberlega, að liann ætli cngan þátt i þessu. Tjáði liann
keisaranum, að hinn ungi ættingi sinn liefði þarna verið
ein að verki og sýnt þráa og ráðríki. Eg liafði átt von á
þéssum svikum, því að Hans Heilagleiki var enn í vafa
um, livor inundi bera sigur úr býtuin. Einn daginn af-
lienti hann varakonungi kcisarans fjárupphæð honum
lil lianda og þann næsta gerði hann leynisamning við
Frans konung. En samningur sá, sem liúsbóndi minn
hafði gert, tryggði honum það öryggi, sem hann og lcona
hans liöfðu þráð, svo að hann var liinn ánægðasti og
sama var um mig að segja. En hver gat reiknað með
l’ljótfærni liúsbónda mins og hinu óskynsamlega dreng-
lvndi hans?
Framh. af 2. siðu.
■ !!'■■■■'■ j:
að stjórnarskrám verði sett
át sérsiöku," þar til' kjörnu
stjórnlagaþingi, sem liaklið
veröi á Þingvölluin.
Aðalatriði hinnar nýju
stjórnarskrár séu þessi:
a. Löggjaiarvald og fram-
kvæmdarvald skulu að-
skilin. Forseti skal vera
þjóðkjörinn til fjögurra
ára i scnn. Iíann fer með
framkvæmdarvaldið og
myndar ríkisstjórn á eíg-
in ábyrgð. Alþingi getur
ekki samþykkt vantraust
á forseta eða ríkisstjórn
hans.
b. Alþingi skiptist i tvær
deildir. Neðri deild skipa
þingmenn kosnir í ein-
mcnningskj ördæmum
með sem jafnastri kjós-
endatölu. Efri deild skipa
þingmenn kosnir af
hverju fylkisþingi og
skulu þeir jafnmargir úr
hverju fylki og búsettir í
kjördæmum sínum.
c. Landinu skal skipt i fylki
er ráði sérmálum sínum.
Málefnum fylkis skal
stjórriað af fylkisþingi og
fylkisstjóra. Sérmál fylkj
anna skúlu meðal annars
vera þessi:
Sveitarstjórnar og
framfærslumál.
Fræðslumál.
Samgöngumál.
Heilbrigðismák
Hafnarmál.
Skipulags- og
byggingarmál.
Ivostnaður við fylkis-
stjórn og fylkisþing greið
ist úr fylkissjóði.
Tekjustofnar fylkissjóðs
skulu ákyeðnir með lög-
um og séu liinir lielstu
þeirra, fasteignaskattur
úr fylkinu og hluti af toll-
og skatt tekjum ríkisins.
II.
Fundur fulltrúa og áhuga-
manria, lialdinn á Þingvöll-
um 10.—11. sept. 1949, skor-
ar á sýslunefndir og bæjar-
stjórnir á Suður- og Vestur-
landi að stofna fjórðungs-
sambönd á svipuðum grúnd-
velli og slik sambönd hafa
verið stofnuð á Austur- og
Norðurlandi. Jafnframt hefji
öll fjórðungssamböndin sam
starf um lausn stjórnarskrár-
málsins.
Allan daginn gekk Tarzan fyrir bóf-
unum og var að hugsa um ráð til að
lcika á þá.
Þegar nóttin skall á, bauðst Tarzan
til þess að standa vörð meðan hinir
svæfu.
Manzen tatdi sig liafa yfirhöndina og
féltst fúslega á tilboð Tarzans.
Brátt voru bófarnir í fasta svefni, en
Tarzan livarf eins og skuggi inn í myrk-
viðinn.
£ Ætsmughj
TARZAM -