Vísir - 25.10.1949, Síða 7

Þriðjtidaginn 25. október 1949
7
gerði þá útrás frá Paviu og áður en \ arði liafði ofsaliræðsla
gripið Iið Frakkakonungs, svo að orustan snérist upp i
ægilegt blóðbað. Konungur barðist af hetjumóði fjTÍr lífi
sinu, en.var umkringdur og engin leið að bjarga honum.
Fótgangandi, berhöfðaður og sár, alblóðugur og með
muninnn fullan af aur vigvallarins, var hinn hvatvisi,
ungi konugur tekinn til fanga.
Þetta var hrvlhlegt blóðbað. Blómi frönsku þjóðarinnar
lá í valnum — La Tremoille gamli, La Palice, San Sever-
ino. Enginn hætta var á þyí, að Ríkarður hertogi af Suf-
folk mundi oftar gera uppreist gegn Hinrik konungi okk-
ar okkar. Og Bonnivet, hinn hugprúði, glæsilegi en undir-
föruli maður, andaðist með höfuðið rið öxl ábótans af
Najera. Manntjónið hefir ef lil vill numið tiu þúsundum.
Herinn var ekki her framar.
Svartstakkarnir börðust af kappi og hugjn’ýði allan lið-
langan daginn, en fiini sú, sem stai'aði af návist og skip-
unum hershöfðingja okkar, og gert hafði okkur að ægi-
Icgasta her álfunnar, var h\ ergi sýnileg þenna dag. Mann-
tjón okkar var einnig mikið.
Við höFuðsmenmrnir skutum á fundi eftir orustuna —
þeir, sem uppi stóðu. Yar afráöið, að eg skyldi i'æra hers-
höfðingjanum tiðindin, þar sem eg var náinn vinur hans
og taka við skipunum hans um, hvað gera bæri.
Eg sté þegar á bak hesti minum, þótt eg væri þreytlur
og illa til reika eftir orustuna. Eg kvaddi Kristófer til
fylgdar við mig og siðan riðum við niður að Pó, j þeirri
von að finna þar einhverja fleytu, sem gæti fhitt ökkur
til Piasenza, þar sem foringi okkar lá í sáriun.
Og þá Ioksins mundi eg eftir Betsy, þvi að í bardögum
hafa menn um annað að húgsa en konur. Þá varð eg grip-
iun meiri ótta en nokkuru sinni hefir leitað á mig sjálfs
min vegna. Hús Betsyar hafði vcrið við jaðar vigvallar-
ins, Jiar sein allt úði nú og grúði af ræningjum og illmenn-
um, scm töldu fagra mey dýrmætara lierfang en gull eða
gersemar. Þótt eg hafi ekki mikið hugmyndaflug, gat eg
þó séð liana fyrir hugaraugum mínum, fagra og slolta,
brjótast um í örmum skeggjaðs þýzks málaliða eða sviss-
nesks sveitadurgs.
„Kristcfer!“ hrópaði eg.
„Já, Pietro,“ svaraði liann, „eg beið eftir þvi, að þú
minntist hennar. Hún var undirförul og einkennileg, en
þó viðkvæm og góð i aðra röndina. Eg vona, að Guð gefi,
að ekkert illt hafi hent hana.“
Við hirtum ekki um það, að rið kynnum að mæta
fjandmönnum á leið okkar, héldur riðúm beint yfir vig-
völhnn, yfir dauða og særða. Þeir. sem voru að ræna likin,
voru svo niðursokknir i það þokkastarf, að þeir sinntu
okkur ekki. Við voruni innan stundar komnir að Itúsíiiu
eða öllu heldur á þann stað, þar sem það hafði slaðið, þvi
að þar sáust ekkert nema sótugar tóftir eða múrsteina-
hrúgur. Eg leitaði i rústunum, kallaði á Betsy með nafni
og rótaði í grjóthrúgunum með berum liöndunum. En cg
fann hana ekki og heldur ekkert, sem eg kannaðist við
af eigum hennar. Eg settist niður í örvæntingu minni,

V I S I R
sgreip höndum um höfuðið og gaf inig á vald sájarangist
og orvæntingu. ^ ‘ " ‘
r, vf : . .. r
„Hér þýðir ckkj að tefja,“ mælti Kristófcr cftir skamma
ístund, „því að áður en varir getur lcomið hér einhver
þýzkur hundúr og ráðizt á okkur, til að ræiia síðan lík
okkar.“
Elg skreiddist á hak hesli minum og elti Kristófer, er
hann reið af stað. Eftir nokkura stund ávarpaði hann mig
aflur og rödd hans, sem var venjulcga glaðleg og jafn-
vel hæðnisleg, var mjög vingjarnleg.
„Eg leit svo á,“ sagði liann, „að fólk eins og Betsv bjarg-
ist alltaf, þótt illa horfi. Hún er skynsöm og slægvitur og
getur beitt göldrum, ef allt annað bregzt. Vertu hug-
hraustur, Pietro. Þýzkir málaliðar standa lienni ekki á
sporði. Hún gæti gert þá kauða að rýtandi svinum, ef
liana Iangaði til.“
I>etta var vitanlega vitleysa, en hughreystandi j)ó. Alveg
eins og meim trúa þvi statt og stöðugt, að ekkert illt geti
hent j)á — en Guð innrætir mönnuni þá trú, til ])ess að
Jjeir geti haldið fullum sönsuni — trúa þeir því, að ckkcrt
illt geli komið fyrir ástrini þeirra. Þótt eg væri þjáður
af ótta, lifði samt örlitil von i liarta mínu. Eg bað heitt
og innilega til Guðs, af því að cg gat ekki annað. Mér
Itið betur. lég Iétti af mér áhyggjum með þri að varpa
]>eim á Guð. Og til þess hefir Drottinn allslierjar vafalaust
ætlazt.
Þetla var þreytandi ferð ,á nærri uppgefnum reiðskjót-
um niður með Ficinioánni að Pófljóti. Við höfðum hvorki
bragðað vott ué þurrt frá því um morguninn, en af því að
við vorum i einkennisbúningi Svartstakka, ]x)rðum við
ekki að biðja uin mat eða liúsaskjól, þvi að Svartstakkar
voru hataðir um þessar slóðir sakir framkomu sinnar
gagnvart bændum og búaliði. Við leituðum loks inn i ein-
hverskonar peningshús, sprettum af okkur brynjunum og
iögðumst fyrir í fúlan hálin.
Mér varð hugsað til Betsyar og húsbónda míns, sem varð
fyrir miklu áfalli af ósigrinum.' Eg hugsaði til nióður
minnar, velti þvi fyrir mér, livort hún inundi við góða
heilsu, og eg hugsaði um föður minn og viðskiptin, sem
eg liafði átt að sinna fyrir hann. Eg var sannfærður um,
að hanii mundi vera óánægður með mig og gramur yfir
því, livað heimkoma mín dróstá langinn. Eg var svo sem
ckki ánægður með sjálfan mig, þvi aö mér fannsl allur
heimurinn illur og óþolandi. En hjarta mitt ncyddi mig
aflur og aftur til að liugsa um Betsy. Hvernig átti eg að
finna hana? Hvað mundi eg finna, þótt mér tækist að
liafa uppi á lienni? Eg fvlltist svartri örvæntingu. Sú
framtíð, sem hún tæki ekki þátt i, væri sannarlega dapur-
leg og í’ánýt.
Eg sofnaði loksins út frá hugleiðingum mínuin og þeg-
ar eg vaknaði, sat Kristofer úti í liorni og var að steikja
egg á brynjubrjósti sinu. Eg hefi aldrei kynzzt manni, sem
cr eins duglegur við að afla matfanga, því að hann fann
mcira að segja vistir, þar sem hrafnar sultu.
Yið riðiim lilið við hlið niður eftir Langbarðalandi.
Magrir, tölralega búnir menn formæltu okkur og drengir
grýttu okkur, ]>egar þeir sáu sér færi á, en um síðir kom-
umst við til Piacgnzu. Eg gekk á fund húsbónda míns og
þótt liann væri illa haldinn, var hann ekki i rónni, fyrr en
eg var búinn að lýsa orustúnni fyrir honum og þætti Syart-
stakkanna i henni.
„Hefði eg bara verið þania! Hefði eg hara verið þar!
Far stórskotalið jieirra til fjandans. Þarna er ný hernað-
araðferð komin til sögunnar,“ sagði húsbóndi minn. „Hún
réð úrslitum í orustunni og mun ráða úrslitum i fleiri or-
ustum. Pietro, menn á borð við okkur munu verða úr
sögunni. Já, og allir brynjaðir riddarar.“
Salviati kardináli, sá ágæti maður, sat á rúmstokknum
TARZAN
Fakirinn aí Ipi á
móti öllum.
Leitar hælis í
Afghanistan.
Karachi (UP). — Maður-
inn, sem var Bretum erfið-
astur Ijúr i þúfu, falcírinn af
Ipi, hefirflúið lil Afganistan.
Fakirinn álti heima í Waz-
iristan á norðvcstur-landa-
mæruin Indlands, liinu óró-
lega liorni landsins, og gerði
oft uppreisl gcgn Bretum, en
þeim tókst ekki að liafa
hendur í liári lians, þvi að
landsmenn fylgdu lionum
allir og voru mótsnúnir
Bretum. Nú liggur Wazirist-
an undir Pakistan, en falrir-
inn vill ekki beygja sig fyrir
stjórn þess lands og leitar
liðsinnis hjá Afgönum, sem
hafa nvi skotið yfir hann
skjólshúsi. En það er af Ag-
ghönum að segja, að þá lýs-
ir að fá landræmu á þessuin
slóðum eða hluta af Kashmir
héraði, sem mcstur styr hef-
ir staðið um undanfarna
mánuði. Hafa heyrzt um það
fregnir, að Afganir hafi í
hyggju að útnefna fakir-
inn konung af Pathanistan.
Smíðuðu flug-
vélina sjálfir.
Sijdney. — Tveir svissnesle
ir innflytjendur eru komnir
til Port Darwtn i léttustu
flugvél, scm sézt hefir hér
i landi.
Er vélin — bolur, stél og
vængir -— gerð úr krossviði
og vegur aðeins 840 pund.
— Smiðuðu flugmennirnir
hana sjálfir og voru þrjá
mánuði á leiðinni hingað frá
Sviss. (Sabinews).
Herrafrakkar
REGIO H.F.
Laugaveg 11.
T
1
Opið kl. 2—6 e'.h.
Sími 4865, ;
KAUPHðLLIM
-r miðstöð verðbi’éfarið-
Hntanna. — Sími 1710
m
Manzen drú riffilinn upp á eftir sér.
2371-
En nú var Tarzan koniinn i topp
trésins.
Jane sá nú, að Manzen nálgaðist
öðum.
I
Jane sveiflaði sér upp á grein seni
var ofar.