Vísir - 02.11.1949, Qupperneq 7

Miðvikudaginn 2. nóvembei’ 1949
V I S I R
4 i 4^4 474 4T4 4T4 4>T4 4> 4T4 4; 4 474 4T4 4T4 4TA 4.4
IfwiKi ki frif fl^ m rt ri*i
♦J6*
• •
ORLAGADISIN
EftirC. B. KELLAND
Belsy leit á mig og liin unglegu augu hennar Ijómuðu
einkeunilega í ellilegu andlitinu. „Ákvörðunin hefir verið
tekin fyrir okkur,“ sagði hún, án ]>ess að láta sér hregða
l)ið mirinsta.
„Þetta mál kemur þér ekki við,“ sagði eg við risann.
„Við erum heiðarlegir menn,“ svaraði hánn, „og höfum
enga ást á ræningjum og ofbeldismönnum.“
Nú cr eg ekki neinn hershöfðingi og hefi cnga löngun
iil að vera ]>að, en cg hafði ekki rabbað við húsbónda minn
Giovanni vikum sanian, án þess að fá nokkra nasasjón af
herstjórn. Eg litaðist því um eftir beztu gctu i myrkrinu.
Varðeldur förumannanna var í miðjum húsagarðinum. A
tvo vegu voru háir steinveggir með einu hliði, en á hina tvo
veitingahúsið sjálft og peningshús gestgjal'ans. Fyrh- fram-
an þau voru tveir eða þrir stórir vagnar Eg virti þetta
allt fvrir mér og þótti horfur ógíæsilégar.
Eg snéri mér að þeim, sem stóðu umliverfis mig og
sagði lágri röddu: „Syngið, félagar, og verið kátir, svo að
við yirðumst ekki vita af neinni hættii. Eg býst ekki við,
að nein órás verði gerð á okkur, fyrr en eldurinn kulnar
og við verðum taldir sofnaðir."
I>á datt mér skyndilega ráð í iiug. ekki af þvi tugi, sem
húsbóndi minn hefði hugsað upp. „Þið skuluð,“ bætti eg
við, „láta svo sem þið séuð óðir af víni. Þið eruð loddarar
<>g leikarar og vitið, livernig ]>ið eigið að fara af því. Við
skulUin lialda kjötkveðjuhátíð, fara í skrúðgöngu, dansa
og leilca okkur hér í garðinum og af því að við ráðum ekkv
yfir neinum háum turnum með dýrlingamyndum, þá skut-
om við reyna að notast við vagnana ]>arna. HlöSum á ]>á
miklu af lieyi, en síðan eiga sumir ykkar að fara upp i þá,
eins og vænta má af drukknum mönnum, en hinir draga
þá um garðinn. Þegar færi gefsl veltið þið einum fyrir
íraman hliðið þarna, svo að enginn komist úl eða inn um
það, en látið líta svo út sem þetta liafi verið óhapp. Þegar
fvrsti vagninn er komitíh á sinn stað, akið þið hinum
þangað einnig, til að styrkja vígið. Að því búnu verðið þið
að fiima bönd, svo að þið getið bundið allt saman. Skiljið
þið, við hvað eg á?“
„Við skiljum,“ svaraði sölumaðurinn.
Meðan þeir létu öllum illum lálum, eins og eg liaföi boð-
ið, fórum við Kristofer í brynjur okkar. Hefði allt verið
með felldu, hefðu mennirnir i veitingahúsinu átt að reið-
ast liávaðanum, en þeir bærðu ekki á sér.
Betsy gekk til mín og tók sér stöðu rétt lijá mér, cn eg
þorði ekki að snerta liana. Hún talaði lágt og mér einum
var ætlað á að hlýða.
„Við getum ekki vitað, livernig þetta fer,“ mælti hún,
„né hvort við verðumi lifs eða liðin, þegar dagur ris á ný.
En eitt verður þú að vita, Pietro. Innan klæða geymi eg
litirin pinkil, sem í eru hættuleg leyniskjöl. Þau verða að
komast i liendur Pietros Gi'adenigos, FenCyingsins, sem er
í sendiför í Florens um þessar mundir. Lofaðu mér ]>ví
að koma skjölunum til lians, ef illa fer fyrir mér.“
„Um hvað f jalla skjöl þessi?“ spurði eg.
„Þáð kemur ,þér elclvi við.“
„Vist kertíúr ]>að mér við,“sijá^riðf ;ég; „þvi 'að ef ]>au
vmna liúsboittda minum tjón éða Hirtrik Englakonuiigí,
þá vil eg hér hvergi nærri koma.“
„Þau kiuma að koma sér vel fyrir Giovanni delle Bande
Nere,“ sagði hún, „og gera landi þínu ekkcrt tjón.“
„Mér nægir ekki að vita það eilt. Um hvað fjalla þau?“
„Eg segi þér það eklci.“
„Þá mun eg ekld snerta þau,“ sagði cg.
IIúu leit á niig og sá, að eg var búinn að taka ákvörðun,
sem eklci yrði þokað.
„Þelta eru bréf,“ sagði hún þá, „frá Medisi-páfanum til
I'rans Frakkakonungs og afrit af leynisamningi, sem þeir
hafa gert mér sér.“
„Hvernig liefir þú komizt yfir þessi skjöl?“
„Mér var falið að afla þeirra,“ mælti liún, „og af þeim
sökum var eg i herbúðunum, Þegar Frökkum fór að gónga
verr og allt var i uppnámi leitaði eg í eigum Frakkakon-
ungs, þann þau og hafði á brott með mér.“
„Þú sýndir dirfsku, cr svo stóð á,“ sagði cg.
„Það er starf mitt,“ svaraði hún, „eins og það er starf
]>itt að selja ullardúka.“
„Það eru meiri likur til ]>css að þú sleppir héðan en eg,“
mælti eg, „en ef |>etta fer á annan veg, þá skal eg gera það,
sem eg get.“
„Þú ert þrár í heiðarleik þínum,“ sagði hún ekki óvin-
gjarnlega.
„Og þú crt óvenjuleg kona og ótrú kveneðli þinu. Þú
varst sköpuð fyrir áslir og hamingju, Betsy, og til þess að
gleðja einhvcrn mann, en þú neitar þér um allar slikar
unaðssemdir — útilokar ástina lir hjarta þínu, til þess að
geta gefið ]>ig óskipta að stjórnmálarefjum og hefndum
— sem er ókvenlegt. Áttu engar venjulegar kvenlegar tit-
finningar? Eða glevmdist að gæða þig þeim við fæðingu?“
„Eg er meiri kona, en þú munt nokkuru sinni komast
á snoðir um, Pietro,“. sagði hún, „en margt annað kemur
til greina. Ileldur þú að eg gæti heillað og leikið ó menn
á borð við Bonnivet, ef eg væri köld og óeðlileg? Þú erl
kjáni, Pietro, klaufalegur kjáni, sem hefir ekki skilning
á ueinu.“
Eg leit á Iiana og sá mér til mikillar furðu, að augu
lienuar voru táivol og tvö tár leiluðu niður eftir vongum
hehnar.
„Enginn ínaður i heiminum hefir mcira vald en þú, til
að lóta mig liata þig,“ sagði liún.
„Það lekur mig sárt, þvi að eg vildi heldur gela lálið þig
elska mig.“
„Það getur aldrei orðið.“
„Guð hefir látið meira kraflaverk verða,“ nuelti eg.
„En aldrei fyrir mig eða mína,“ svaraði luin.
Eg leit til eldsins og mannsafnaðarins, sem lét öllum
illum lálum umhverfis hann. Fóir gátu efazt um, að þarna
væru allir vel við skál, en i miðjum slcaranum lá Niccolo
Gozzoli og reyndi að orna sér við bálið. Hann tautaði eitl-
livað fvrir munni sér i sifellu og tók ekki eftir ncinu af
því, sem gerðist umliverfis sig.
„Eg veit ekki,“ sagði eg, „livers vegna Jóhann-Pétur
lætur sér svo annt um þerina vitfirring, en segðu mér eitt:
Veit munkurinn einnig, hvað þvi veldur?“
„Hvernig ætti hann að hafa komizt að því ?“ sagði Betsy.
„Stgrf hans er í þvi fólgið, að komast að þvi, sem hulið
cr,“ svaraði eg og snéri mér að Jóhanni-Pétri, sem mundi
ckki koma að miklu liði, ef í bardaga slægi: „Þeir munu
leggja til atlögu, þegar við sofnum og altt verður kyrrt.
Eg býst við því, að ]>eir muni fyrst gera útiás úr veitinga-
liúsinu, en hinir ryðjast svo inn um liliðið, sem við höfum
lokað með heykerriun, til þess að koma okkur í opna
Mikið flugslys
í Washington.
1 gær létu 5 ömánns lifiö
í einu mesta flugslysi, er ált
hefir scr stað á flugvellinuni
i Washington.
Tvær flugvélar ætluðu að
lenda samtimis á flugvellin-
um og rákust á i um 100
metra hæð og liröpuðu báð-
ar niður i Potemacfljótið. —r
Örinur var Skymastervél
með 49 farþega og 'fjögurra
manna áliöfn, en liin var
orustuvél, eign Bolivíustjórn
ar, sem var i reynsluflugi.
Flugvélarnar komu báðar
um sama leyti að flugvellin-
um og var orustuflugvélinni
sagt að bíða þangað til Sky-
niastervélin liefði lerit, en
fluginaður orustuvélarinnar
muun hafa misskilið skipun
ílugturnsins. Talið er að o> -
ustuvélin hafi flogið á stél
Slcymastervélarinnar eða
annan væng hennar. Orustu-
vélinni stýrði flugmálastjóri
Bolivíu og var hann að reyna
vélina, en Boliviustjórn
liafði nýlega fest kaup á
lienni í Bandaríkjurium. —
Flugmálastjóri Bolivíu var
einasti maðurinn, sem slapp
lifandi úr flugslysi þessu og
liggur liann þimgt haldiim
i sjúkrahúsi.
Prestskosning
á Bolungarvík.
1 fyrradag fór fram prests-
kosning í Bolungarvík.
Umsækjendur voru tveir:
Sira Guðmundur Guðmunds-
son, fyrrum prestur að
Brjánslæk og sira Sigurður
M. Pétursson, settur prestur
að Breiðabólsstað á Skógar-
strönd.
Viðgerðir
á rafmagnstækjum og
Breytingar
og lagfáeringar á raflögn-
um.
VÉLA- OG
RAFTÆKJAVERZLUNIN
Tryggvag. 23. Sími 81279.
£. d. BuwwqkAi
TARZAIM -
m
Þegar Tarzan stóð upp, raiðuðu
báðir bófarnir byssuni sinuin á hann.
En áður en þeir fengju hleypt al',
beygði hann sig aftur úr augsýn.
Er Tarzan hafði leikið þetta nokkr-
ura sinnura, valdi hann sér stað beint
á milli þeirra.
Siðan stóð hann allt í einu upp.
Þeir voru forviða og miðuðu.