Vísir - 24.11.1949, Qupperneq 5

Fimmtudagiim 24. nóvember 1949
VISIR
5>
íslendingur erlendis:
Eg kann vel við Dani, en finn
að ég er af öðru bergi brotin.
Sitgfsks&lóéíis0 é Siíkih&t*@
hefir
Þegar eg hafði verið I Ár-
ósum í sumar hélt eg sem
leið liggur með lestinni til
Silkiborgar.
Héruðin kringum Silki-
borg' eru að allra dómi ein
hin fegurstu í Danmörku,
enda er ekki ofsögum sagt af
fcgui'ð þeirra. Skógi vaxnar
báeðir, vötn og votar mýrar
skiptast á, en inn á inilli eru
frjósamir akrar, sem voi’u
á s. I. sumri i meiri blóma
en akrar hafa gert í Dan-
mörku í manna minnum.
Yfirleitt lilýtur öllum íslend-
ingum að þykja józkt lands-
lag fallegra en sjálenzkt, hæð-
irnar eru sumsstaðar svo liá-
ar að þær líkjast frónskum
fjöllum í fjarska.
Upp úr hádeginu fór eg út
á Andsvej 7 í Silkiborg, en þar
býr frú Magnea Guðlaug Sig-
fúsdóttir frá Galtastöðum i
Hróarstungu. Hún er nú gift
Gunnari Larsen lækni og býr
hánn einnig á Ansvej 7.
Læknirinn og liúsfreyja
Iians voru aff enda við að af-
greiða eitthvað 50 sjúklinga
er eg kom og var þá setzt
að kaffidrykkju.
Gengið úti í
sumarblíðu.
Eins og oft vill verða þar
sem islenzk kona er gift
dönskum manni barst talið
að því hversvegna Magna
Iiefði nú gifst Dana en ekki
farið lieim eins og hún ætlaði
sér þegar hún sigldi í fyrsta
sinn. Þá var vafamálið hvort
hann hefði bcðið hennar eða
hún hans, hvorugt hjónanna
þekkti sýnilega þá slaðreynd,
að kvenfólkið biður alltaf
karlmannanna jafnvel þótt
sumar séu svo sniðugar að
koma því þannig fyrir, að
jafnvel mennirnir sjálfir
lialda, að þeir hafi beðið
kvennanna.
Til þessa hjónabands var í
fvrstu stofnað af misskiln-
ingi, sagði Gunnar Larsen í
gamni. Blessuð stúlkan skildi
tæpast dönsku þegar eg Iabb-
aði með lienni liti í danskri
sumarblíðu. Eg sagði i mein-
Jeysi: „Nú er fagurt veður“,
og eftir það var eiginlega allt
klappað og klárt.
Læknirinn fór í sjúkra-
vitjun og skildi mig eftir hjá
lnisfreyjunni.
Frú Magnea settist með
Ættuðu austan
prjónana sína og setti upp
sparisvipinn, því nú átti
blaðaYiðtalið, að hef jasL Fvrst
gal frúin þess, að frásagnar-
gáfa sin væri ekki á eins háu
stigi og Ara fróða, hún liefði
eiginlega aldrei lært að hugsa
upphátt. Eftir nokkrar vífi-
lengjur hóf hún frásögn sína
á þvi, að liún væri vaxin úr
grasi austur á Fljótsdalshér-
aði, foreldrar sinir Margrét
Björnsdóttir og Sigfús Magn-
ússon hefðu búið á Galta-
stöðum i Hróarstungu, er
hún hélt innför sina í þenna
heim þann 25. marz 1910.
Eg er orðin gömul kona,
bætti hún við með ihygli-
augnaráði, eins og hún liti
langalangalöngu horfna æsku
í hugsýnum.
— Mamma dó þegar eg var
10 ára. en eg var kyrr heirna
hjá pabba þangað til eg var
18 ára, þá fór eg um tíma til
fyrirheitna landsins, nefni-
lega Seyðisfjarðar. Eg var
svo lieppin að ílengjast ekki
í fyrirheitna Iandinu, eg fór
á skóla til úrvalslijónanna
Blöndal, sem þá ráku einka-
skóla i Mjóanesi. Hjá þeim
gekk eg i skóla í tvö ár og fór
með þeim að Ilallormsstað
begar þau tóku við skólanum
þar. Blöndalslijónin kenndu
mér margt gott en ekkert illt,
eg lield að þau hafi verið elsk-
uð og virt af hverjum einasta
nemanda.
T angaði t|l að
læra hjúkrun.
Allt frá bernsku lék mér
hugur á að læra hjúkrun en
há var erfitt að komast að
sem nenti heima, þvi margar
voru um liituna. Eftir nokkra
dvöl á Seyðisfirði og ísafirði
komst eg loksins að sem
nemi.
— Yoru námsskilyr-ðin góð
þá?
— Nei. Yinnutíminn var
æði langur í sjúkralmsinu á
| ísafirði, 12 klukkustundir á
dag. Er við þær hættist sá
timi, sem nota þurfti til lcst-
urs, urðu frístundirnar ekki
margar. í Landsspitalanum
í Reykjavik voru skilyrðin
betri. Eg minnist sérstaldega
Kristínar Tlioroddsen yfir-
hjúkrunarkonu frá þeim
tíma, hún cr inndæl mann-
| eskja, hugulsöm og góð við
alla, starfsfólk sem sjúklinga.
I — Á hvaða deild fannst
j yður mest gaman að vinna?
— Á handlæknadeildinni,
J þar sást alltaf mikill starfs-
árangur, dauðveikir menn
komu, en brátt liresstust þeir,
fóru heim og nýir komu i
slaðinn, þar var aldrei þessi
lestagangur, sem einkcnnir
lyfjadeildina.
Ekki án manns
og barna.
Nú er svo komið, að eg
gæti ekki hugsað mér ag
liverfa heim án mannsins
míns og barnanna. Yfirleitt
kann eg vel við Dani, þó cink-
um Jótana, samt finn eg að
eg er af öðru bcrgi brotin.
Mér finnst skapgerð Islend-
inga vera á fastara grunni en
Dana, a. m. k. íslendinga eins
og þeir voru fyrir stríð. Við
og við koma í mig heimþrár-
köst, eg sakna íslenzku nátt-
úrunnar, þótt eg búi í falleg-
asta héraði Danmerkur.
Gunnar Larsen kom nú
heim úr sjúkravitjunum og
buðu hjónin mér síðan i öku-
ferð um nágrenni Silkiborg-
ar og upp á Himnafjall,
sem Danir kalla Ilimmel-
bjærget, sem er 167 m. há.
Ekki verður þvi neitað að
fallegl er útsýnið af Himna-
fjalli. Þaðan blasa við
spegilslétt vötnin, sem fleyg-
ast á milli skóganna og lyng-
hólanna. A allt jietta skín
kvöldsólin, en á henni eiga
Silkeborgarbúar að vísu ekki
einkarétt.
Ólafur Gunnarsson,
frá Vík í Lóni.
Magnea lengst t. v., í miðju
systir hennar Anna og t. h.
móðursystir þeirra, Anna
Björnsdóttir.
Meira að gera í
kvennadeild.
— Ekki hefir nú öllum
batnað á handlækiiadeild ?
— Ekki þeim sem dóu, en
dauðinn er líka einskonar ár-
angur, ]x')tt hjúkrunarkonur
og læknar kjósi annan árang-
ur fremur.
-— Hvort fannst yður betra
að vinna á kvenna- eða karla-
deild?
J — Mér stóð alveg á sama
hvort eg lijúkraði kvenfólki
eða karlmönnum, en það var
alitaf meira að gera á
kvennadeildinni, það þarf að
stjana miklu meira við veikt
kvenfólk en karlmenn.
— Og svo álpuðust þér lil
Danmerkur?
-— Eg álpaðist ekki, eg fór
og hélt beint á geðveikrahælið
í Viborg. Eg var samferða
Guðrúnu Gisladóttur frá
Ilafnarfirði. Danskan okkar
var nú ekki á marga fiska
í þá daga, en sjúklingarnir
voi’u ekki þannig, að það
skipli litlu máli hvaða lunga
var töluð við þá, cn auðvitað
urðum við að babla einhverja
dönsku við starfsfólkið. Við
Guðrún bjuggum saman og
töluðum alltaf íslenzku, svo
j framfarirnar urðu ekki mikl-
ar fyrsta kaslið. Loks hug-
kvæmdist okkur að fara að
| lala dönsku saman og þá náð-
um við allgóðum tökum á
málinu.
í Viborg kynntist eg mann-
inum mjnum, hann var ]>á
kandidat á sjúkrahúsinu. Eg
hafði ásctt mér að fara heim
aflur, svo mér var um og ó
og vissi naumast í hvorri
Keflavíkinni skyldi róa. Mér
þótti vænt um manninn og
eg unni íslandi, mesta furða,
að eg skyldi ckki fá sálar-
klofning af þessu öllu saman.
iSvo kom striðið og allar leið-
ir til íslands lokuðust, þá var
í raun og veru alls ekki svo
amalcgt uð giflast góðum
tlönskum manni og eignast
xneð honuiu inndæl börn.
— Isfiskmarkað-
urinn.
Framh. af 1. síðu.
ur, sem þangað hefir horizt,
verið scldur á lágmarksverði,
sem sé 30 sh. kittið, i stað 63
sli., sem er hámarksverð. I
Grimsby seldist einungis
þorskur, ýsa og flatfiskur, en
aðrar tegundir voru óseljan-
legar. Voru mörg þúsund
lcitt af fiski óseld, er fiskupp-
boðinu lauk þar. Sömu sög-
una er að segja frá Hull. Þar
seldist einungis hið bezla úr
fiskinum og aðeins á lág-
marksverði. Þúsundir kitta
voru óseld, er markaði lauk.
Eru horfur nú allt annað en
glæsilegar.
Urðu að
losa hér.
Svo sem fyrr scgir, neydd-
ust fjórir togarar til þess að
losa afla sinn hér vegna
markaðshrunsins í Bretlandi.
Skipin ci’u Óli Garða, Hauka-
nes, Goðanes og Marz. Var
landað úr skipunum hér í
salt við mjög erfið skilyrði.
T. d. tók losun togarans
Marz fjóra daga og fimmti
dagurinn fór í að búa skipið
á veiðar af nýju. Marz var
með 323 smál. af fiski og
eftir aðslæðum hér, var ekki
liægt að búast við þvi, að
losun skipsins tæki skemmri
tima. Yerkið gekk vel, þrátt
fyrir örðugleika. En þetta
sýnir samt hve Islendingar
eru vanbúnir að taka á móti
eigin £hki til verkunar í salt.
usKU.ianieg
ráðstöfun.
Eins og sjá iná af ofan-
sögðu, ei’u erfiðleikar togara-
útgcrðar Islendinga miklir
i um þessar mundir. — Þegar
I togarinn Marz var tilbúinn
að fara á veiðar kl. 5 i fyrra-
] dag, eftir að liafa legið í höfn
í nær fimm sólarhringa,
stöðvaði Sjómannafélag
Reykjavikur skipið lil klukk-
an tvö i fyrrinótt á þeim
forsendum, að þilfar þess
I væri ekki ,,sjóklárt“ og að
ekki væri búið að „hífa“ víra
inn á spil. Er nú verið að
rannsaka, hvort félaginu hafi
verið heimilt að stöðva skip-
ið. Þetta athæfi er ekki í
samræmi við undanfarna
| sjósókn Islendinga og eins
j og sakir standa nú um gjald-
. eyrisskort og vöruvöntun,
sem löngu biðraðirnar sýna,
þá eru það ekki þjóðarhags-
; munir, að sjósókn sé lafin úr
I hófi fram og dregið vir bar-
áttukjarki þess fámenna sjó-
mannahóps, sem eftir er, því
nú kunna flestir betur við
sig annarstaðar en á sjónum.
Atvinnuhættir íslendinga eru
að færast i það horf, að helm-
ingur manna vinni á sjó og
landi, en hinir atvimiulausir
sjálfboðaliðar, senv þvælast
fyri.r á ýmsan lvátt.
| Marz er annar stærsti tog-
ari íslendinga. Við höfum
um aldaraðir þurft að nota
smál'leytur til útgerðar, en
verið svo lánsamir að eiga
dugmikla sjómannastétt, en
nú eru stærstu skipin stöðv-
uð af ckki veigameiri ástæðu.
My kð>xni&:
BLÖNDUNARHAWWV VW BAÐKER
Verð kr. 229*4)0.
SVEIFLUHANAIT VIÐ ELDHUSVASKA
Verð kr. 123.40.
GHR. GORMSLÖNGUR VIÐ BLÖNDUNAR-
HANA.
Verð kr. 42.85.
VATNSKRANAK >/2” cg %”
RENNILOKAR i/2”_2 '/2”
VENTILSTOFPHANAR
GÓLFVATNSLÁSAR MARGAR GERÐIR
Verðið hagsfætt!
Melgi ÍHaghúMM & Cc.
Il'iít;
Hafnaretrætí 19.
Sími 3184.