Vísir - 07.03.1950, Blaðsíða 7

7
Þriðjudaginn 7. marz 1950.
V I S I R
4 incjiiin VAB MYMTUII £fií* CkarL il ClilL.

„Þér eruð allmgal] vel,“ sag'ðj konan. ,,Þér hafijð augu
cins og kalnelljónið —, gelið lilið í allar áttir.“
Hún gekk nokkur skref í áttina til kvennabúrsins, sneri
þar ntest hægt við.
„Ástúðin í garð Furju dvínaði, þegar gnmsemdir vökn-
uðu í brjósti minu. Grunsemdirnar voru sem ormar sem
n öguðu h j a r taræ I urna r.
„Grunsemdir— í hverju voru ]>ær fólgnar?'4
„Skömmu eftir að maðurinn miun tók sér liana fyrir
konu fór hún að líta annan rnami Iiýru auga." ,
„líver er ])essi maður?“
„Mitkal, frændi okkar. Hann er ungur - eins og liún.“
Mariya neri saman höndunum örvæntingarlega.
„Megi eg fyrirgefningu liljóta fyrir það, sem eg nú jála,
þvi að konur, sem eiga sama mann, eiga að sýna livor ann-
ari hollustu. í hjarta mínu fan'nst mér, að Furja hagaði
scr heimskulega. eins og' algengt er um ungar konur, en
ekld, að hún hefði brotið neitt af sér. En eg taldi liættu á
ferðum og flýtli. mér að koma Mitkhal á brott. Svo kom í
I jós þetta, sein fögnuð vakti -— að hún bæri líf undir
brjósti.“ ,
„Yður var það gleðiefni?“ spurði Ghafik.
„Eg mundi elska barn mannsins míns sem mitt eigið
harn,“ sagði hún af miklum ákafa. „Já, eg var hamingju-
söm, eins og eg sjálf bæri líf undir brjóti, þar lii dag nokk-
urn, er eg sat alein í kvennatjaldinii, og til min barst óm-
urinn af tali karlmannanna, sem sálu í „makaad“, en
maðurinn minn var farinn til Bagdad, svo að þeir löldu
sig geta masað að vild.“
„Hvað heyrðuð þér, sem vakli grunsemd yðar?“
1 „Þeir ræddu um, að maðurinn niinn ætti von á erfjngja.
Og Jabir sagði: „Skvldi drcngurinn verða líkur bróður
mínum?“ — Og svo ldó liann. Hló.“
Gestatjaldið var rúmgott. Þar voru tjaldveggir aílir
luildir silkitjöldum og dýrindis ábreiður á gólfi. En rúm-
ið, sem var úr Iátúni, skar sig úr. Yfir það var breidd
purpr&lit ábreiða. Lugt með ínarglitu gleri varpaði ann-
arlegu ljósi á smávaxinn mann í svefnfötum, sem sat með
krosslagða fætur eins og klæðskeri á miðju rúminu, og
starði á leirskál og glerhvlki, sem á var skrúfað lok.
Maður þessi sagði við lögreglumanninn, sem var mikiil
vexti, og stóg nálægt tjalddyrunum:
„Hvað viljið þér mér?“
„Abdullab, ]>ér vitið livað þetta er?“
„Skál með sliineena i, og leirkrukka með gagnsæjum
krystöllum, sem likjast sykurmolum,“
„Það er beizkur sykur,“ sagði Chafik leynihigreglumað-
ur. „Eg fann þessa krukku i meðalakistu sheilcsins. Þessir
krystallar eru stryknin, Kistan var ólæst. Jábir liefir sagt,
Abdullah, að liver sá, sem þvrfti á eitri að halda tit dýra-
(iráps, gæti óhindrað farið i kistima.í1
„Eins og morðkvendið-?“
Leynilögregluforinginn lyf ti brúnum.
„Hvaða konu eigið þér við;?“
„Herra, eg veit, að lconur niargar koma hér við sögu,
en eg hefi komizt. að niðurstöðu, sem grundvallast á stað-
reyndum. Má eg tala eins.og mér býr í brjósti?“
„Vitanlegá, það er mér ánægjuefni, Abdullaii, að þér
talið eins og yður býr i brjósti.“
„Herra minn, fram hjá þeirri staðreynd verður ekki
gengið, að yngri eiginkona sheiksins, sem mvrtur var.
her líf undir brjósti — - en lafði Marsia varð aldrei slíkrár
hamingju aðnjótandi. Fram hjá þeirri staðrevnd verður
heldur ekki gengið, að hlaupið — sliineena ,— var tihreitt
af sjálfri laíði Mariya. Loks liefir þernan Ibla borið það,
að lilaupið var ekki eitrað, er það ,var borið inn í lcvenna-
Ijaldið, þess vegna —“
Chafilc greip fram í fyrir honum:
„Bíðið! Við skulum setja eitur i þessa skál og ný stað-
reynd mun koma til sögunnar.“
Hann skrúfaði lokið af krukkunni og hristi niður úr
lienni á pappírsblað noldcura stryknin-mola, þvi næst lét
bann þá renna af pappírnum niður í slcálina. Það gljáði
á strykninmolana, er þeir flutu á yfirborðinu.
Lögreglumaðui’inn kveilcti sér i sigareitu og leit á arm-
bandsúrið sitt.
„Áfraui moð frásögn yðar,“ sagði hann.
„Herra, eg lit svo á, að þessi glæpur hafi vcíið' framinn
í afbrýðikasti, — stjórmnálaústæður hafi ekki legið til
grundvallar. Eg er einnig þeirrar slcoðunar, að eitrinu
Jiafi verið lcomið í slcálina inni i kvennatjaldinu."
„Eg er yður sammála—- um livorttveggja.“
„Lafði Mai’iya er liyggin kona. Það er vart hugsanlegt
að hún hefði sctt eitur i hlaupið, eftir að hún færði það
Furju, án þess að ganga svo frá, að cnginn grunur gæti
fallið á liana. Ef Furja hefði dáið, mundi sekt Maryia liafa
sannazt, og eiginmaður hennar mundi hafa drepið hana,
á samræmi við miskuiinarlaus lög eyðimerlcurinnar.“
„■Ahdultaii. eg lilusta af mikiUi athygli. Hver myrti þá
tbn-al-Karibi. sheik ?“
„Ilver önnur,“ svaraði liún, „en kona sú sem var hrædd
við aö láta mann sinn sjá barn það, sem brátt mundi i
lieiininn horið? Og ]>aunig fór hún að, að það gat lifið út
sem slysui — og lconi hún þvi eklci þannig fyrir, með þvi
að drepa lianu á þennan hátt, að gninur lilaut að falla á
konuna, seiii hafði vilneslcju um, að liún hefði vei'ið ótrú
manni sínum? Það var
„Eg. get elcki komið auga á þa'ð " sagði C.hafilc og
horfði á skálina.
„Ifvað?“
„Eg á við eitrið, slrykniaið stryknininolana, sem
áðan flutu á yíirborði hlaupsins. Krystallarnir eru næsl-
mn óupplevsanlegir, en þcir bafa liorfið, Vegna þunga
sins hafa þeir sigið ti'l boins á örslcammri slundu. IGtiii-
mqlarnÍL' liggja nú í levni, cf svo mætli segja, huldir
lcvoðulcenndu hlaupi. Ef eg setti slcálina að vörum mér
og drykki til hotns mundu ]>essir litlu kristallar renna
niður Iiáls minú, án þess að eg vrði þess var, eitthvað líkl
og þegar maður rennir niður osti’um. Sjálfur Borgia
mundi hafa verið hreykinn af slílcri aðferð. En, Abdullab.
þér hafið vafið marga þræði samaii í sterlcan sannana-
þátt, að þvi er virðist, og cg dáist að glöggskvggni yðar,
—en það vantar einn þráðinn ennþá.“
„IIerra?“
„Þcr gleymduð snálcnum, Abdullah.“
„Snáknum?“
„Snáknum, sem livæsti. Á morgun svipumsl: við um
eftir honum.“ ....
Himininn var blár eins og stálið í Damaskus-i'ýtingi.
©
—; Tveir menift
ólíkir.
Framh. af 4. síðu.
istum, og efu á móti fram-
bærilegum bjargráðum til
Íækkunar verðbólg'unni, má
draga í dilkimt með komm-
únistum. Þeir eru þar með
aðstoðarmenn og lijálpar-
liellur landráðamamianna.
Alveg jafnt, livar sem þeir
eiga sæti: á alþingi, í ríkis-
stjórn, í stéttarfélögum eða á
öðrum sviðum. Svona mun
þjóðin, á sinum tíma, dæma
l>á.
Uppsögn samninga.
Dagsbrún o. fl. félög verka-
manna, hafa nú sagt upp
vinnusamningum. Sé það gert
til þess að vera viðbiún, ef til
þess kennir, að lækka laun
eða gera lifvænlegi’i framtíð-
arskilyrði, þá er það lofs vert.
Ert sé það gcrt fyrir nýjar
lcröfur, nýja þvingun við
framleiðsluna, þá stofna þeir
til þess, sem það gera, að eyði-
leggja atvinnu sína og fjár-
bag ríkisins, og þar með
frelsi þjóðar sinnar.
Allii' þeir, sem greiða at-
kvæði með slíkum kröfum,
eða sitja lieinla við þá at-
kvæðagreiðslu, ei'u með því
atferli »ð lirópa hefndina vf-
ir sjálfa sig.
Enn sem fyrr,
er það sannfærjng mih, að
ekkert ráð sé einblitt til að
læklca verðbólg'una og ná
aftur jafnva'gi, annað en þa'ö,
að lækka laun og innlent af-
urðaverð lilutfallslega, smám
saman. Jafnframt þvi að
lækka útgjöld rikís og bæja,
og að allir spari það sem
sparað vei'ð'ur. ungir og aldr-
aðir. hátjt og lágt settir. Án
]>ess verða ílcstar, ef elcki all-
ar, ráðstafanii’ kák eitt og
haldlaus bót á slitið fat. Ef
ekki verr en ógerl.
Grein þessi var hoðin Alþ.-
bb, en það afþakkaði.
18/2.
V. G.
PASSAMYNDIRNAR
sem tekuai' cru í dag, eru til-
búnar á morgiin.
Erna og Eiríkur
Ingólfsapóteki.
£ R. BunmtyhAs
Crimp sjómaöur stökk þegar upp á
stjórupalliun.
Hann gekk varlega inn í stýrishós-
i'ð og — —
réðisl þegar a skipstjorann, sem ekk-
ert grunaði.
Skipstjórinn bar'ðist uin, en fékk ekki
að gert. j