Vísir - 26.04.1950, Qupperneq 7

)
Miðv ikudaginn 26. apríl 1950
■VX. !;
:-t:; 'Á 'H.
Trnnaðármaduf
(Cftir Saníuet jSleilabarger.
af henni — og ert því eini maðurinn, sem getur skorið úr
þvi, hvort stúlkan við hifðina og Anne Russell em ein
og sama stúlkan.“
„Anne Russell?“ sagði Blaise. „Yar ekki eitthvað talað
í París um — — —“
Markgreifinn svaraði glaðlega: „Ætl’ eleki. Hin nýja
eftirlætisvinkona konungs, sem liefir verið að gera frú de
Chateaubriant alvég sturlaða. Anne Russell, ein af þern-
um drottningar. Herini var laumað inn í liirðina fyrir
þremm’ árum, þegar við elskuðum Englendinga hvað
mest. Til þess að fullnumá hana? Og liún er þar enn undir
verndarvæng frú d’Alencon......Svo að hún er heitbund-
in Jean de Norville!“ ;
Dé Surcy þagnaði en hugsanirnar þutu ’urri liöfuð
Blaises. Svo sagði hann: „Þér haldið, að húri sé
Markgreifinn leit upp. „Njósnari?“ sagði liann.
njósnarj?'4
,,Það
eru mai'gár hliðar á því orði og eg efast um að þaðf eigi
við jíngfru Russell. Þú þekkir liana ekki, en jeg kannast
lítið citt við liana. Hver þekkir annars nokkura konu?
og.htin er
En eg hefi reynt að liafa augastað með hénni
fósturdóttir Sir Jolin Russells, eins af gæðingdm Hinriks
konungs. Og það er raunar einliennilegt, að' hún skuli
vera við hirðina þrátt fyrir stríðið og vinsæl þar í þokka-
bót. En það er varla hægt að kalla hana njósi ara samt.“
Markgreifinn liandlék bikar siriri og liélt svo á ram: „Orð
liafa margvíslega merkingu. Til éfu hvit orð i >g svört og
önnúr inéð ýmsum litblæ þar á milli. N j ó s n ; l r i er Ijótt
orð. Það gefur ódrengskap til kynna. En virtu ungfrú
Russell fyi'ir þér Hún er ekki nema nítjári ára og það er
ekki hennar sök, að hún er fögur og gáfuð og að bróðir
hennar og Wolsey kardínálí haf a komið henni að lih-ðihni.
Gat hún neitað að fara? Hún þjónar kannske Englandi
og væri jafnvel fús til að þjóna höfðingja þpss. Er við
öðru að búast, en að hún skýri frá þvi, senl fram fer við
hirðina fyrir augum hennar? Það er okkúr að kenna, að
hún er við hirðina og samband liénnar við ile Noi-ville
sannar, að hún muni vera notuð i þágii liertc gans. Eng-'
lendingar eru slæniir, en Bourbon er enn hættulegri.“
„Sé hún lik eiginmanni sínum tilvonandi,“ mælti
Blaise, „býst eg ekki við að geta gefið henni nægilega
Ijótt nafn.“
De Surcy hristi liöfuðið. „Nei, hún er ekki af lians sauða-
húsi, þótt hún kunni að hafa einliverja klæki í frammi.
Á engu er mehi munur en snáki og fálka.“
„Hún ætlar að giftast lionum.“
„Það sýnir aðeins, að England vill greiða þjónustu de
Norvilles göð’u verði. Vesalings slúlkan! Eg efast um, að
hún hafi nokkru sinni séð hann. Konur giftast ekki —
þær eru gefnar. En konungur verður að fá að vita þetla.“
En þetta var liægara sagt en gert. Óvist var, hver áhrif
slík aðvörun hefði á konurig og fæi’u þau eftir vinfengi
hans og’ stúlkunnar. Það var ekki venja að taka því vel,
þégar aldraðir ráðiierrar fóru að skipta sér af ástarævin-
týrum konungs. Sennilega mmidi því óhyggilegt að nefna
Anne Russell í sambandi við athurðina dagirin áður. Mark-
greifinn mundi láta ritara sinn skrifa urií árásina, en sjálf-
ur ætlaði hann að skrifa konungi bréf með eigin hendi,
þar sem hann skýrði konungi frá því, að de Norville væri
lieitbundinnænsliri stúlku, sem væri ef til vill Anné Russ-
ell; Blaisé yrði svö áð'Stáðfesta, áð myiidin hefði verið áf
henrii, ef það reyiidisl rétt. Konungur níúri'di éirin sjá það
bréf og liann gæti þá gert það í ináliriú, séiii harin téldi
bezt henta.
Markgreifinn reis á fætur og mælti að endingu: „Viltu
géra skrifara mínum, meislara Laurence, orð, svo að hann
geti skrifað bréf mín. Það er réttast, að þú gangir til hvilu.
Segðu Pierre de la Barre, að hann verði aðallifvörður minn
liéðan til Luzern. Það mun sætta hann við brottför þína.
Þú verður að hafa liestaskipti í hverri póststöð, til þess að
komast sem fljótast á léiðarenda. Við höfum hesta þína og
útbúnað með okkur. Eg býst við því, að þú muiiir leggja
lykkju á leið þína framlijá Lalhére og farir veginn með-
fram Arsonne.“
Varð það að samkomulagi, að Blaise hitti markgreifami
í Sviss, þegar hann hefði lokið erindi sínu til Fontaine-
bleau og hefði þá svarbréf konungs meðferðis.
„Verið getur, að eg hafi þá lokið ériffdi minu í Luzern,“
mælti de Surcy, „og við gætum þá hitzt í Genf. Eg þarf
áð tala við lierlogann af Savoy. Eg verð á nálum, þangað
til ef fæ svar konungs. Við höldum svo saman til Lyon.
Þú ferð þá aftur til liersveitar þinnar og monsieur de
Bayards, sýnu liærri í tign en áður, ef för þin til lnrðar-
innar gengur að vonuin núnum.f
Blaise svaraði engu, markgreifánum til mikillar undr-
unar. Hann velti brauðmola milli fingranna og virtist
langa lil að segja eitthvað en verad vafa um, hvernig hann
ætti að liefja máls á erindi sínu.
„Þú virðist ekki sérstaklega ánægður,“ mælti de Surcy.
Blaise brá litum. „Munduð þér vilja leyfa mér að lialda
áfram í þjónustu yðar enn nokkra hríð?“
„Hvað? Viltu ekki snúa aftur til hersins?“
„Eg minnist þess, að þér minntust emu sinni — töluðuð
einu sinrii um nienntun manna á sviði stjórnmála. Gæti
eg notið hennar enn?“
„Nú dámai’ mér!“ mælti markgreifinn og gat ékki var-
izt brosi, þegar harin miriritist fyrri ráðagerða sinna varð-
andi Blaise. Piltúririn virtist ekki til þcss fallinn að verða
liæglátur og rólyndur stjórnmálamaður. „Hvað vakir 1‘yrir
þér ?“
Blaise leit undan. „Eg get varla lýst því með orðum,“
svaraði hann. „Monseigneur, liafið þér nokkru sinni verið
ungur?“
Markgreifirifi liló. ,;Ætl’ ekki!“
„En þér hafið breytzt .... Menn þeir, sem við liittum
í gærkveldi — faðir minn þar á meðal -— liafa samt ekki
breytzt. Þeh’ liafa ekkert lært.“
„Áfrarn," mælti markgreifinn. *
„Eg sá mig i antla, er eg væri orðinn eins og þeir á efri
árum og mér leizt ekki á þá mynd. Svo sá eg yður, sem
var vitrari og hyggnari en þeir allir samanlagt. Mig lang-
aði til að verða ýður likur. Fari eg í herinn aftur----“
Ilann j’pp li öxlurn og virtist ráðþrota.
De Surcy brosti ekki framar. Honum fannst það ganga
kraftaverki næst, að Blaise — angurgapinn og ofurliuginn
— skyldi hafa tekið þessum stakkaskiptum. Hann var
byrjaður að hugsa og de Surcy kom ekki til hugar að
letja hann þess. En Blaise virtist þó ekki efni i ráðherra í
lians augum. Iíann sagði með ggetni: „Er það skoðun
þín, að frægir hershöfðingjar og marskálkar sé ekki nægi-
)•
fH
j, Bretar hafa enn orðið ái
undan Bandaríkjamönnum i
hágnýtri nótkun jþrýstilofts-
hreyfla, en þeir hafa nu jjý-
íega smíðað fyrstá bilinri.;
sem knúinn er með slíkum
hreyfli.
Það er Rover-bilaverk-r
smiðjan í Bretlandi, sem
leyst hefh- þessa þraut. Sér-
fræðingar hafa lengi verið aö
gera teikningar af nýrri bila--
vél, sem knúin yrði þrýsti-
loflshreyfli, en ekki tekizt
það, þangað til örðugastí
hjallinn var yfirstiginn af
hreinni liendingu. Roververk"
smiðjurnar munu mjög bráð-
lega gera túraun með fyrsta
bilinn af þessari gerð, eri
smíði hans er lokið.
Afgreiðslustúlka
óskast.
HEITT og KALT.
Uppl. á staðnum.
Lepl @g ísaumsgam
margir litir.
•n KZL C
Eggert Claessen
Gústaf A. Sveinsson
hæstaréttarlögmenn
Oddfellowhúsið. Sími 1171
Allskonar lögfræðistörf.
FRJÁLSÍÞRÓTTA-
MENN: — Æfingar
alla dag‘a vikunnar á
íþróttavellinum.
Æfingartimar fyrir stúlkur
verSa fyrst um sinn.: Mið-
vikudaga kl. ó—7 og láugar-
daga kl. 5—6.
Nvir félagar
geta
.látið
skrá sig á æfingum.
Mætiö vel.
Frjálsíþróttad. Ármanns.,
c & Suwwfk&i — TARZAN —8 sáf
Þegar Jane kom fyrir horn á kletta- Gripin qfsalegri hræðslu, sneri stúlk- En hinum megin í kíettaborginni Þegar Jane kom aftur niSur á breiðui
syllunni, sá hún karlljóniS koma á an við. Henni virtist voðinn vís. sat Tarzan hnípinn og syrgði Jane, klettasylhma, kom ljónynjan út úr hell~
móti sér. sem hann hugði dauða. inimi.