Vísir - 08.05.1950, Blaðsíða 7

Mánudaainn 8. tnaí 1950
37
Trúiiadarmaður
konun^s
(Lptir ^Samuei Slva lÍabarqer.
N
um, hugsi á svip. Hún var svo vön undirferli og brögðum
annarra, að hiin var ævinlega við öllu illu búin. Hún
hafði hersýnilega htið álit á Anne Russell, en sennilega
])ö ekki verra en á konum yfirleitt. Hún var eiginlega
elvki reið. Stúlkan var einungis vandamál, sem krafðist
úrlausnar. Svo smellti liún fingrum og leit á ný á Blaise:
„Monsieur, það sem eg ætla að segja yður, er einka-
mál, sem eg mundi ekki hreyfa við neinn nema yður.
Það varðar konung. Þér skiljið, liversii mikið traust eg
ber til yðar. Þér verðið að heita mér því að viðlögðúm
(h'engskap að segja engum frá því, sem eg trúi yður fyrir.“
Blaise gekkst upp við þetta og hét henni algerri þag-
mælsku.
„Jæja, monsieur,“ sagði hertogafrúin þá, „mér þykir
leitt að verða að játa að þótt konungur sé mestur allra
kristinna þjóðhöfðmgja, eru á honum snöggir hlettir eins
og mörgum konungbornum og blóðheitum mönnum.
Hann er bókstaflega blindur gagnvart konum. Þér trúið
mér kannske ekki, en konurnar efu lu'æsnisfúllar, illar^
lygnar og fláráðar. Aðeins kona getur séð við konu. Eli
konungur hefir eklvi lært þá hst. Honum sýnast allar
gæsir svanir og hver lagleg stelpa engill. Yið systir hans
verðum þvi að vernda hann eftir mætti.“ Ilún þagnaði og
hrópaði svo: „Dæmalausir kjánar geta karlmenn verið!“
Það var orðtak móður Blaises, að menn koilii upp um
galla sína i ummælum um aðra, en hann liugleiddi það
ekki frekar, lieldur mælti: „Því fer fjarri, yðar tign, að
eg ætli að bera í bætiflóka fyrh' kai'lmenn að þessu leyti,
en í þessu tilfelli væri það drotlinsvilc að fallast á skoðun
yðar um konur.“
Hún brosti. „Vel að orði komizt, monsieur: En eg sé,
að þér eruð einnig blindur. Bíðið einungis, þangað til þér
hafið verið bitinn. En við skulum snúa okkur að efninu.
Þessi enska tík hefir lagt álög á konung.“
Blaise skiidi þetta bókstaflega og' gei'ði krossinark fyrir
sér.
„Nei, eg á ekki við það, að hún fremji galdra. En hún
er slöttug og kæn og kann tökin á karlmöiinum, veit,
hvernig á að stjórna þeim. Hún gefur þeim aðeins örlítinn
bita i hvert sinn. Hún veit, að allt er um garð gengið, ef
þeir fá allar kiásirnar í einu. Hún lætúr konung því að-
eins fá að sjá fagra fótleggi, en fyrir bragðið er hann
að sturlast og yrkir meira að segja Ijóð til hennar. Hann
heldur að stelpan sé einliver gyðja. Ef þér getið sannfærl
hann um, að hún sé njósnari Englendinga og Bourbons,
þá mundi lionmn aðeins þykja hún emi girnilegri. Af
þcssu leiðir, að það mundi verða meira en árangurslaust
að fá honum bréf markgreifans varðandi liana. Hann
mundi ekki trúa þvi eða sinna málinu. En hér þýðir ekki
að halda að sér liöndum. Skiljið þér mig?“
„En, vðar náð, ef konungur fer til Ítalíu —-----“
„Hann er ófarinn enn og hann getur tafizt. En væntanleg
eiginlíona de Norvilles má ekki vera lengur við hirðina,
þar sem hún getur fylgzt með öllum ferðum konungs.
Atburðir næstu tveggja vikna eru mikilvægir. Við verð-
um að lonsa við hana strax og konungur má eldd koma
í veg fyrir það. Vitanlega, ef lrún dæi —- — —“
Hrollur fór um Blaise. Hann fór að óska þess, að her-
logafrúin hefði ekki sagt lionum allt af létta, að hann hefðí
ahtrei verið sendur á fund konungs.
Svo bætti hún við eftir nolikura þögn: „Nei, það mundi
ekki bera réttan árangur. Við munum ekki eiga i stríði
við England eiliflega. Nei, annað og betra ráð er fyrir
hendi. Hún hefir verið að nauða á konungi um að fá
leyfi til að fara frá hirðinni, en hann neitað. Hún ber
fyrir sig stríðinu og erfiðleikum i saxnbandi við það. Hún
segir bróður sinn ráða sér til að fara til Savoy til að ljúka
hirðmenntun sinni. Eins og nokkur þörf sé á því! Einhver
hefir útvegað henni vist hjá Beatrice hertogafrú. Eg hefi
talið, að þetta væri aðeins uppgerð Iijá henni, þangað til
i dag. Kannske það eigi nú að fara að gifta liana þessum
:|éitta§ir heldur
málverkasýn- |
ingn.
lí
I T VIJVJVÆ
Ungur og reglúsamur maður gctur fengið atvinnu
hjá okkur nú þegar við gúmmíviðgerðir.
In BIIll IBB í ll«l 9*ðÍllll ll.í.
Sjávarborg við Skúlagötu.
Verðlækkun á salati.
F’rá og nieð deginum í dag er smásöluverð á salali
kr. 0,90 pr. stk. 1. fl. *
Sölufélag garðyrkjumanna.
Hef til sölu
lítið timburhús
er laust til íbúðar nú þegar. Semja ber við
JÖN JÓNSSON, trésmið,
Skólavörðuholt 134, Rvík.
Dugleg afgreiðslustúlka
óskast strax.
-JJjötverzíun ^JJjalta oCijPsionas*
£ & StifipougkA
TAR7 AN
Þessa dagana er opin í
Lástamannaskálanum mál-
verkasýning, sem að ýmsu
leyti er frábrugðin þeim, söm
tíðkazt hafa hér undánfarið.
Listamaðurinn, sem þar er aö
verki, leitast nefnilega við a£>
sýna landslag og liluti eins og
og þeir era, eða sem líkast
því. Mun þetla þykja nokkuý
ljóður á ráði hans, séð fráj
„f agmannssj ónarmiði“, eða1
að minnsta kosti er það svo,
að oft og einatt virðast þær
sýningar fá mest lofið, sem
geta boðið upp á sem mest att
ýmislegum óskapnaði, og þó!
fyrst er það kallað list, aö
alinénningur botnar ekkert i
þvi, sem licng't liefir verið á
veggina.
En vegna þess, að eg Iieft
ekkert vit á list, dettur mér
ekki í hug að fara að „dærna’*
sýninguna, sem nú stendur
yfir í Listamannaskálanum,
heldur aðeins benda á, aö
þangað eiga þeir. erindi, sem
geta glaðzt yfir fögram litum,
landslagi, sem er eins og’ þaö
er, skeggjuðu, lirjúfu andliti
gamals formanns úr Þorláks-
liöfn, sem ekki era tómii*
þrihyrningar, keilur og depl-
ar, eða ágætlega gerðum kop-
íum af listaverkum eins og
t. d. Alba madonna Rafaels,
Krossfesting Bellows o. fl.
Mattliías Sigfússon mim
liafa notið sáralitillar til-
sagnar í málaralist. Einn
vetur var hann hjá Tryggva
Magnússyni og part úr vetri
hjá Finni Jónssyni og' Jóhánni
Briem. Ilann var einn af ell-
efu börnum, fátækt og strit
munu' hafa bægt honum frá!
þvi námi, sem hugur hans
stóð til, en kröpp kjör viö
sjómennsku hafa samt ekki
megnað að dreþá þann neista,
senl í honum fólst.
Th. S.
MAGNUS thorlacius
hæstaréttarlögmaður
málaflutningsskrifstofa
Aðalstræti 9. — Sími 1875
S93
Alla nóttina ráfaði iiinn minnislausi
Tarzan áfram. Svo heyrði hann i
fjarska eins konar trumbuslátt apanna.
Aiit í einu réðust á hann tveir risa-
vaxnir apar. Hér var um líf eða dauða
að tefla.
Tarzan beitti allri kænsku sinni og
snarræði og honum tókst að koma báð-
um öpumim undir.
Apármr voru í þann veginn að gefast
upp, er þeim barst hjálp, fleiri apar
koniu á vettvang. *