Vísir - 21.06.1950, Blaðsíða 7

V ISÍE
Miðvikudaginn 21. júni 1950
Nei, þar voru menn ekki eins siðlausir og Blaise hélt.
Þar voru garnlar og rótgrónar ménntastofnanir, en þess
væri að minnast, að menning Englendinga væri kórnin
frá Frakklandi og væri því aðeins föl eftirlíking. Það
mætti til dæmis sjá af tungu landsmanna, því að þeir
hæru mörg upprunalega frönsk orð þannig, að þau væru
óskiljanleg bverjum Frakka.
„Lövv, til dæmis,“ sagði Blaise, „þýðir ást.“
„Ha!“ mælti markgreifinn og brosti. „Þú kannt þó það.
Nei, eg held, að lövv sé saxneskt orð, því að Englendingar
eiga eiginlega enga þjóðtungu, hafa fengið orð að láni
eða stolið þeim úr öðrum tuíigum. Fyrir bragðið vilja
menntamenn þeirra heldur tala latínu eða frönsku sín á
milli — og það er ekki hægt að liggja þeim á hálsi fyrir
það.“
„Og æ lövv jú,“ sagði Blaise, „þýðir eg elska þig.“
„Ágætt!“ hrópaði markgreifinn. „Eg sé, að þú ert efni
i málamann og að þú eyðir heldur ekki tímanum til einskis
á ferðalögum.“ i
En de Surcy hafði meira. álit á Englandskonungi en
tungu þjóðar hans. Hann hafði nokkrum sinpum séð
Henry liinn unga Tudor og taldi hann hið mesta manns-
efni. En hann væri of þykkholda og yrði ljótur og þungur
á sér með aldrinum og þá mundi andinn bíða hnekki af
Þyí. . j
„En því miður,“ bætti markgreifinn við, „er jhaim áð
reyna að stæla konung okkar, en gétur vitanlega aðeins
likzt honum hið ytra — lætur sér vaxa skegg þeajar Franz
kpnungur gerir það og hagar klæðalmrði. sínumllíka eftir
honmn. En Englandskonungur getur aldrei orðið annað
en sýipur hjá sjón i samanburði við konung vorn.“
Yfirleitt voru Bretar, að skoðun de Surcys, harðgerð
og seig þjóð. Þeir voru reyndar meira en göðu hófi
gegndi gefnir fyrir rán á sjó og landi, en orsökih til þess
lá i því hve landrýmið var lítið, afskorið umheiminum
milli Skotlands og Ermarsunds, svo þeir fóru að dæmi
Svisslcndinga út fyrir landsteinana til þess að, afla sér
fjár með ránum. Sjálfsþótti þeirra stafaði eins af heimsku
og þar sem þeir voru ekki nægilega mannmargir til þess
að standa á eigin fótum og gátu í engu jafnast á við
Frakka, voru 'þeir si og æ að gera handalög, ýmist við
þessa eða hina þjóðina.
Hváð þá mn Spán? Hvað um Bóin og Feneyjar? Og
framar öllu, hvað verður úr valdastreitunni milli Franz
konungs og Ivarls keisara?
Samtalið hvarf alltaf aftur til hinnar vfirvofandi
styrjaldar og vandamálum Bourbonanna.
„Þú skilur,“ sagði markgreifinn eitthvert sinn, „mér
er cnn i minni óveðrið í Lalliére. Mig dreymir það oft.
Það er rétt eins og það sé fyrirboði éinhvprs. Auðvitað
hreih lijátrú.“ Hann hló.
Blaise hristi höfuðið. „Ef til vill, herra minn. Þetta
er mjög einkennilegt, mig hefir líka dreymt þenna atburð
þrisvar eða fjórum sinnum.“
Það tók á þolrifin að koma í veg fyrir að Pierre de la
Barre flækti sér i vandræði þessa dagana. Tilviljunin réð
því þó, að Pierre fékk allt í einu áhuga á því að lýsa
tilfinningum sínum í garð Benee i ljóðiun og var hann
upptekmn af því lun hríð. Hann sankaði að sér svo
mörgum fjöðurstöfum að nægt hefði á eina gæs og svo
miklum pappír, að kynda hefði mátt álitlegan eld við.
Þegar þessu var lokið gafst hann upp á öllu saman og
leigði sér ljóðskáld frá Genf til þess að hnoða saman
nokkrum vísum og sendi þær með hraðboða til Lalliere.
Hann lýsti samningum sínum við skáldið á þessa leið:
„Bölvuð hrænsin i þessum skáldum hefir sjaldan komið
jafn glöggt í ljós. Þegar maimamninginn vissi að hann
átti að fá flösku af víni og kálfasteik vai'ð hann svo skáld-
legur að hann túlkaði ást mina á Mademoiselle betur en
eg liefði getað það sjálfur. Eg þurfti bara að segja hon-
um háralit hennar og augna. Áður en eg fer úr borgmni
tryggi eg mér eitt tylft ástarljóða frá lionum til þess að
eiga þegar á þarf að halda.“
En þega'r skáldskaparástríðan var um garð gengin
snéri Pierre sér aftur að veðmálastarfsemmni til þess að
drepa timann. Blaise þurfti á allri lagni sinni að halda
til þess að koma í veg fyrir að hann lenti i vandræðum.
Pierre var eins og óstýrilátur foli, sem tvisté á stall-
inuni af Iireyfingarleysi.
„Þarna er Italía hinum megin,“ sagði hann einhverju
sinni, er þeir stóðu einu smni niður við vatnið. „Eg þori
að veðja við yður að de Bayard cr kominn yfir fjöllin
með lið sítt.“
Blaise kinkaði kolli. „Það er ekki ólíklegt.“
Þeir horfðu báður í sömu áttina. Báðir sáu í huganum
náttdvalarstað fyrir handan fjallaskörðin við eitthvert
þorpið við fjallsrætturnar, þar sem Langbardaland blasti
við. Þar var hinn ástsæli höfuðsmaður, kunnug andlit og
hestar og erill herbúðanna. Þar hafði maður á tilfinning-
unni að ævintýri biðu manns. Heimþráin greip þá báða.
„Hvenær heldur þú að við leggjum af stað til Lvon ?“
spurði Pieia,e.
„Það er undir ýmsu komið.“
„Hverju? Það er nú orðin vika siðan eg kom frá
Frakklandi og mér finnst það vera ár. Það var ekkert
á móti þessari sendiíor, þegar við þurftum ekki að vera
í hérnum, en nú. . .“ Piéfre gretti sig. „Herra, eg hefi
í hyggju að biðja markgreifann um leyfi til þess að mega
fara til herfylkis okkar.“
Blaise lagði höndina á ö.xl hans. Það Iiefði verið óhyggi-
legt að gera meira en gefa í skyn hvað væri á seyði, en
eitthvað varð hann að segja. Hann myndi þurfa á Pierre
að halda, ef hanri þýrfti að elta enska umboðsmanninn.
„Biddu dálítið. Það gæti verið að þú misstir af skemmti-
legu ævintýri, ef þú yl'irgefur okkur nú. Bardagarnir eru
ekki ennþá byrjaðir á ítalíu.“
„Ævintýri?“
„Já. Þú getur kallað það hjartarveiðar í landi Bour-
bonana.“
Hjaitaásinn
Júní-heftið er kornið.
Efni þess er:
Gler, kvæði eftir Gunnar
Dal.
Listaverk, smasaga eftir
Anton Chekov.
Draumaráðningaa-. 1
Mesta sjóslys heimsins,
eftir C. S. Forster.
Gvendur „geyið mitt“,
eftir Oscar Clausen.
Hvað varð af Steffie,
stutt framhaldssaga.
Nú er Snorraport ekki
meir, saga eftir Dag'
Austan.
Dauðadómur Claudíusar
og Synþýu.
Sagnir úr Eyjafirði, Þor- I
lákur í Seljahlið, e. K.
Sigfúsdóttur.
Frægir elskendur, mynda-
opna.
Gleðisagan. Elskhugi Lady
Chatteiiey.
Smáleturssagan, Gula um-
slagið.
V íspasamkeppnin.
Hann hló, smásaga eftir
Iiönnu.
Kvikmyndaþáttur, Linda
Darnell.
Framhaldssagan, Algleymi
o. fl.
rii söiu viknrplötur 5, 7 og 9 em. þykkar. Guðjón Sigurðsson, sími 2596.

Sími 80439 Haraldur Kristinsson, j Nýlenduvöruverzlun (áður [ Beynisbúð) Mánagötu 18. j

Eggert Claessen Gústaf A. Sveinsson hæstaréttarlögmenn Oddfellowhúsið. Sími 1171 Allskonar lögfræðistöif.
C & Swnuqtus mmm T A R Z A l\Í —■
Cópr 1(1".EdRnr RwcBu>rou(!hs,lnc.—Tm Ri « U S Tal OIT..
Distr. byUnited Feature Syndicate, Inc.
Þeir liéldu áfam allt livað af tók, og
Innes liafði gert sér boga og örvar.
Með honum felldu þeir dýr sér
matar, enda var Jnnes ágæt og öruí
skytta.

... * s.;;
„Verðirnir eru , að koina,“ sagðð
Gliak. „Þeir gefast aldei upp. nema;
fyrir ofureflinu.“ j
Ghak mælti: „Þetta eru fjöllin i S.ari
ættlandi minu, þar erura við óliultir.1