Vísir - 04.07.1950, Blaðsíða 7

V I S i h
Þriðjudaginn 4. júli 1950
Ef þér á einhvem hátt komizt á snoðir um téðan sendi-
mann í Savoy, þá gerið mér orð með sendiboðanum, sem
færði yður þetta bréf. Ef hann skyldi sarnt gera tilraun
til þess að fara inn í Frakkland, þá látið tvo valda menn
veita lionum eftirför. Með liliðsjón af þessu höfum vér
staðselt riddaralið við Belleville, Villefranche og Tre-
voux við Saone-fljót, svo að livar sem sendimaðurinn
kynni að fara inn yfir landamæri Frakklands, getur ein-
hver manna yðar kvatt lijálparmenn til aðstoðar, meðan
aðrir halda eftirförinni áfram. Vafalaust verður téðum
sendimanni fylgt beint til hertogans. Þá getur svo farið,
að við handtökum þá báða samtímis, eða að minnsta
kosti kæmist upp mn dvalarstað lierlogans, sem allt er
á huldu um, eins og er. En eg ítreka það við yður, að
þér felið einungis úrvalsmanni framkvæmdir í máli þessu,
sem eg skoða afar þýðingarmikið. '
Herra de Vaulx, oss hefir verið tjáð, að hertoginn af
Bourbon muni að lokum leita hælis í einhverju virkja
sinna, Cbatelie eða Carlat, meðan hann bíður hjálpar
erlendis l'rá En þetta mun veitast honum erfitt, þegar
þess er gætt, hve sterkur liðsafli sækir nú að bonum. —
Svo kveð eg yður, og Guð geymi yður. Franz.“
Augu Blaises dvöldu andártak við bina djarfmannlegu
undirskrift á bréfinu og nafn ritarans á því, Babou.
„Eitt er víst,“ sagði haíhn að lokum. „Með hliðsjón af
þessu bréfi getur yðar tign ekki valið mig. Konungurinn
vill fá öruggan og stáðfastan rnann! Það er pndarlegt,
að hann skuli ekki hafa tekið mig undan með. nafni.“
MíU’kgreifinn ldnkaði kolli. „Og þó er það svo, að þú
og Pierre de la Barre erúð einu mennirnir, sem eg get
valið. Sjálfur er eg ol' gamall fyrir slíkan elfingarleik.
Le Tonnelier og spæjarar hans eru ágætir í Genf, en al-
gerlega óhæfir til slíkra erinda. Og hver ælti það þá að
vera? Meistari Laurerice, ritari. minn, Savio læknir, eða
einhverjir þjónanna? Konungurinn gleymir því, að eg
hefi með mér fylgdarhð. Nei, — þú crt eini maðurinn,
sem getur veitt Sir John Russell eftirför, ef á annað liorð
á að gera það. En mætjti eg bæta þessu við: Þó að eg ætli
heila herdeild, sem eg gæti valið úr, myndi eg samt kjósa
þig.“ ........ . ; ’
„En ef svo kynni að fara, að eg bi’ygðist/?“ spurði
Blaise. „Drottinn minn dýri, erigin vissa er fyiiir þvi, að
riokkur lifandi maður geti gripið Russell á fjundi með
hertoganum. Konungurinn myndi gera yður ábyrgan
fyrir því að hafa sent mig.“
„Veit eg vel. Ef þú bregzt, fellur vansæmdin einnig
á mig. Fjandmenn niínir við hirðina munu sjá um það.
Hins vegar, ef þér tekst vel, mun eg einnig. uppskera
sæmdina. Vogun vinnur, vogun tapar. Eg vil gjama
eiga þetta á hættu."
i
Blaise stóð ripp. „Þá verður það svo. Eg legg mig all-
an fram, — eldd sízt vegna þess, áð þetta snertir yðar
tign.“ ' •rjr . r;, ' , . ,
-- / • . 0!. . : •
„Nei,“ sagði markgreifinn, „végna þess, að það snertir
Frakkland. Það er hin eina liugsun, sem verður að liggja
þér á hjarta......Og livað viðvikur eltingarleiknum við
Russell og, vona eg, Chateau og Loquingham með hon-
um, þá munu þeir vera á varðbergi.“
Blaise var þaulkunnugur leiðinni milli Genfar og
Bourg-en-Bresse frá nýafstaðinni ferð sinni með Anne
Russell. Hann gerði ráð fyrir ’því, að riddaraliðshópur,
sem væri snar i snúningum, myndi komast til Bourg-en-
Bresse á tveim dögum. En um var að velja tvær leiðir
frá Genf til Écluse-skarðsins, önnur — nokkm styttri —
um Connonges, hin um Saint-Julien. Ef unnt væri að fá
vitneskju um, hvora leiðina Sir John og fylgdarlið hans
færi, ætlaði liann að fara liina leiðina, og í stað þess að
veita honmn eftirför, ætlaði hann að vera á undan Iion-
um til Mantua. Hins vegar gæti Pierre de la Barre, sem
Blaise þekkti ekld, verið á eftir í hæfilegri fjarlægð, og
látið hann vita, ef Russell næmi staðr, áður en hann kæmi
til Mantua, eða legði leið sina öðru vísi. Sömu aðferð
mátti beita frá Nantua til Bourg og þaðan til Saone-
fljóts. Umfram þetta var engin leið að ráðgera neitt,
vegna þess, að allt valt á því, hvaða leið Russell myndi
kjósa sér. En Blaise var þaulkunnugur á þessum slóðum
allt frá bernsku og var sannfærður um, að hann gæti elt
Russell, hvaða leið, sem hann kynni að velja. Hins vegar
álti Pierre að koma á vettvang með næstu riddaraliðs-
deild frá einhverri þeirra Iiorga, sem konungurhri hafði
nefnt í Iiréfi sínu.
Það voru þó ýmsir gallar á þessum ráðagerðum og gat
margt komið lil greina, sem gæti eyðilagt þær, en, þegar
öllu var á botninn hvolft, virtust þær það bezía, sem völ
væri á. Russell og félaga hans gat grunað, en þeir gátu
aldi-ei fcngið vissu um, að þcim væri veitt eftirför, meðan
þeir voru í Savoy. Þegar Blaise var kominn yfir Saone,
varð hann að gera áætlanir undirbúningslaust, láta kylíu
ráða kasti og síðan vona það bezla.
Það var komið fram undir miðnætli þegar syfjulegur
veitingaþjónn barði að dyrum og tilkynnti, að einn borg-
arbúa, Le Tonnelier, óskaði eftir að fá að tala við herra
de Vaulx um mjög þýðingarmikið niál. Var þjónninum
sagt að fvlgja gestinum lil stofu þegar i stað.
Þegar Le Tonnelier birtist mátli sjá að hann var mjög'
ánægður og sýndi Ikýrsíá sú, er liann flutti, að hann bafði
fulla ástæðu til þess að vera í góðu skapi. Þjónn Richar-
dets, sem var slungum i að hlera við skráargöt, hafði reynst
bjálpsamur. Sannleikurinn var, að liann þurfti ekki að
ldera við nein skráargöt. Hann komst að þvi, að Sir Jolm
Russell hafði ákveðið að leggja af stað til Bourg-en-
Bresse í dögun um suðurhlic'ið á Saint-Julienþjóðveginuin.
Ungfrú Russell ætlaði að fara með Iionúm til Bourg og
snúa þar aflur til Genfar. Sir John hafði rætt um þetta við
meistara Richardet, þegar sá síðarnefndi kom heim, og
bafði þá skýrt frá komu Blaises. Hvorugum kom til liugar,
að de Valux markgreifi gæti orðið nægilega fljótur til
þess að láta veita þeim eftirför og þaðan af síður að koma
boðum á undan þeim til Frakldands. Þjónninn, sem færði
þessar frétlir, og kiunri líka að fara með rakhníf auk þess
að vera njósnari, bafði verið fenginn lil þess að raka Sir
Jolin, til ]iess að gera liann torkennilegri. Hafði útlit lians
breytzt að mun við þetta. Þjónninn hafði einnig verið feng-
Japanska stjórnin hefir
beðið um aðstoð S. Þ. til þess-
að fá upplýst hvað orðið hef •
ir af 370 þús, japönskum
stríðsföng-um, er Rússar
tóku í heimsstyrjöldinni.
MacArtliur hernámsstjórí
í Japan hefir sent Samein-
uðu þjóðunum orðsendingn
þar sem þess er farið á leit,
að samtökin gangist fyrir
í'annsókn á hvarfi þessai'tc
nær 400 þús. Japana, en, ein-x
og kunnugt er, hefh' stjóm
Sovétríkjanna lýst yfir þvi,
að lieimsendingu japanskrai
sh'íðsfanga sé lokið. Óskar'
japanska stjórnin að fá yfir-
lýsingu um livort allur þessí
fjöldi fanga hafi látizt i
fangabúðum Rússa i Siberíix.
eða livort einhvei'jir séu enn -
þá efth' í þrælabúðum Sovct-
ríkjanna.
—♦— !
!
Flogvél
Tiumans varí
íyrir eldingu.
Washingfon (UP). —
Þegar flugTél Trumans?,
forseta — Independence —?
var síðast á leið til Parísar;
með Acheson utanríkis-í
ráðherra, varð hún fyrirt
nokkrum skemmdum. Or -
sökuðust þær af því, agt,
flugvélin varð að fljúg’vií-
gegnum þrumuveður ogr
varð fyrir eldingu. Gerð-'
ist þetta skammt frá Ný-
fundnalandi og var vélinni!
snúið við vegna skemmda..
Er hún nú í Kaliforníu tíl
viðgerðar. t
Höfum fengið
reyktan sihmg
VERZL. RLANDA
Bergstaðarstræti 15.
£ & &uncuqhAs
- TARZAN -
Gridley sagði: Á Jiessu stigi niálsins „Við höfum lengi talað saman“,
brestur fréttir og síðan hefir ekkert mælti Tarzan. „Á morgun kem ég að
frétzt frá þessu dularfulla iandi. máli við dr. Franklin.“
Þeir Gridley og Tarzan gengu lengi
um frumskógána, en, brált voru þéir
konmir á leiðarenda.
Framundan var rannsóknarstöS dr,-
Franklins i jaðri liins mikla frum-
skógar. • . |