Vísir - 24.08.1950, Side 7

Fimmtudagirin 24. ágúst 1950
V I S 1 H
13!
„Þá mun eg kalla á hertogann af Bourbon til að neita
þvi, að eg hafi hitt liann eða yfirleitt haft noklcurt-sam-
hand við hann í Moulins.“
„Það er yður óhætt að gera,“ svaraði konungur þykkju-
þungur. „Hann kemur varla til að vitna fyrir vður.“
„Stendur heima. En það sannar einmitt að orð mitt
stendur aðeins gegn orði yfirlýsts svikara.“
„Yfirlýsts? Yið hvað eigið þér?“
„Hafi hann svikið liertogann, liefir hann þá elcki einnig
logið að lionum? En eg ætla að snúa mér að þeirri stað-
liæfingu, að eg hafi gefið uppreistarmönnum mikilvægar
upplýsingar i Lalliére. Gegn þvi kalla eg tvo menn til
vitnis. í fyrsta lagi — Frakkakonung. Eg' liefi skýrt yðar
hátign nákvæmlega frá því, sem eg sagði við það tæki-
færi og livers vegna eg sagði það. Næst kalla eg Constance
de Lalliére til vitnis, en hún er hér í borginni. Ilún lieyrði
allt, sem talað var undir borðum. Hún veit. að uppreistar-
mönnum var liarla htil huggun í því, sem eg sagði — svo
lítil meira að segja, að eg liafði næstum týnt lífinu vegna
þess næsta dag.“
Þetta liafði talsverð álirif á konung. flann leit niður á
blað, sem hann fitlaði við. „Það getur eitthvað verið til
i þessu. En eg tek eftir því, að þér verjið ekki liinn ill-
ræmda þorpara, Blaise de Lalliére, sem þér senduð i mikil-
vægan leiðangur þrátt fyrir aðvaranir mínar.“
En de Surcy liopaði ekki liænufet. „Hvers vegna ætti
eg að verja liann? Gerið þér yður ekki grein fyrir því,
lierra, að ef de Norville lýgur á mig, þá lýgur hann einnig
á de Lalliére? Tært vatn og gruggugt kemur ekki úr sörnu
uppsprettunni. Hvað viðkemur því, að eg notaði hann til
sendifarar, þá verð eg að svara því með þvi að spvrja yðar
hátign livað þér liefðuð sagt, ef eg hefði alls engan sent
til þess að veita Sir Jolin Russell eftirför. Eg hefði engan
annan til að senda. Eg hefi aldrei reynt Blaise de Lalliére
að öðru en tryggð og drengskap. Eg tek á mig alla sök
af að hafa sent hann og mistökum hans og eg tek hana
enn frekar á mi'g af þeim sökum, að eg neyddi hann til
þessaray farar.“
„Nú, uú,“ sagði konungur og fannst j>etta mikilvæg
játning. „Þetta staðfestir orð de Norvilles.“
„Það sannar ekkert um de Norville.“ Markgreifinn band-
aði frá sér, eins og liann væri að losna við köngurlóar-
vef. „Vörn nrin er raunverulega gagn-ákæra. Eg ásaka
þennan mann um sviksemi við herlogann af Bourbon og
fyrir að valda sundurlyndi meðal dyggra fylgjenda vðar
hátignar. Ennfremur um illgirnslegar lygar og samband
við ungfrú Russcll, sem er svarinn erindreki Englands.“
Hið síðarnefnda lcann að hafa verið góð tilgáta, eh nú
var það óheppileg bardagaaðferð. Konungurinn varð dölck-
ur i framan af reiði. Ilann hafði skemmt sér ágætlega i
gær í Saint-Pierre klaustri.
„Leiðiun hann fyrir rétt,“ sagði de Surcy. „Látum liann
játa þessa glæpi, eða öðrum kosti þola pyndingar. Eg
er liandviss um, að hann muni játa á sírium tíma. Ei' það
eldd undarlegt réttlæti, að Blaise de Lalliére skuli liljóta
þessi örlög, sem barizt hefir og blætt fyrir yðar hátign,
að hann skuli vera dæmdur til lifláts samkvæmt fram-
burði svikara, sem hefir fram að þessu þjónað óvinum
Fralcklands? Er það réttlæti að liann skuli verða að þola
fangelsisvist og dauða, vegna þess, að kona hefir leikið
á liann, en hún skuli frjáls ferða sinna?“
Eldur brann úr augum konungs, en hann þagði.
De Surcy hefði ekki átt að gera næsta glappaskotið.
„Mér þætti vænt Um að vita, hvað ekkjudrottningin
segir við þessu, því að eg held að liún hafi álitið skynsam-
legt að senda ungfrú Russell frá Frakklandi.“
Þetta voru herfileg mistök. Ef markgreifinn hefði ekki
látið reigiria hleypa sér í gönur, hefði liann ekki gert þelta.
Það var ákaflega liæpið að minna konunginn á áhrifavald
móður hans.
Konungur reis nú úr sæli sinu, skjálfandi af reiði. Ást-
ríðan virtist liafa losað liann við mirinimáttarkennd æsk-
unnar. Ilann gnæfði yfir de Surcy,' er var miklu eldri.
„Nú cr nóg komið. Þér hafið tekið yður fyrir hendur að
segja mér fyrir verkum, herra minn, eri eg vil ekki láta
segja mér fyrir verkum. Sennilega væri réttast, að þér
kælduð liöfuð yðar í Pierre-Scise-kastala, ásamt meðsam-
særismanni yðar.“
De Surcy horfðist í augu við konunginn, og svo virtist
sem rósemi grárra augna hans bældi niður bræðina í
konunginum.
„Eg er á valdi yðar hátignar. En vegna konungdóms-
ins, sem eg liefi svo lengi þjónað, bið eg yður, herra, að
ihuga þau áhrif, sem liandtaka mín myndi liafa í Frakk-
landi, einmitt á þeinx tíma, sem eining og hollnsla er
svo nauðsynleg.“
„Ógnið þér mér?“
,,.Tá, ef staðreyndir eru ógnanir og að benda á þær stað-
reyndir eru hótanir, þá segi eg yðar liátign, að liarðstjórn
getur ekki lengi komið í slað réttlætis. Eg' krefst sann-
gjarnra réttarlialda yfir Blaise de Lalliére, fyrir dórixur-
um, sem Parísarþing tilnefnir með aðgangi að lögfræð-
ingi og réttmætum yfirheyrslum vitna.“
„Að krefjast er ógeðfelll orð ----“
„Eg hefi rétt til þess að nota það, að mér finnst, ekki
sem franskur aðalsmaður, lieldur fremur vegna 40 ára
þjónustu.“
Þetla var barátta augliti lil auglitis, en konungur bar
ekki hærri hlut í þeirri viðureign. IJann var ekki vanur
því, að mæta harðri mótspyrnu, heldur frekar slcjalli, og
þetta var svo óvanalegt, að reiði hans lijaðnaði niður í
mi'ðju kafi.
„Fjárinn liafi það,“ mælti hann allt í einu. „En reynið
ekki að fara frá Lvons. Eg skal hlifa yður í bili í virðingar-
skyni við þau ár, sefti þér voruð ekki svikari, né heldur
verndari svikara. Scgið ekki orð til viðbótar. Reitið mig
elcki til reiði, lierra markgreifi. Hvað Blaise de Lalliére
viðvíkur, þá liafa réttarliöld gengið í máli hans og hann
mun sæta refsingu sinni. Ilvað yður snerlir, þá munið
þér einnig fá yðar réttarhöld og eg býst við, að játningar
de Lalliéres muni bæta einhverju við þau.“
M.§. Gullfoíss
fer frá Reykjavílc laugar-
daginn 26. ágúst kl. 12 á
hádegi til Leith og Kaup-
mannahafnar. Tollskoðun
farangurs og vegabréfaeftir-
lit byrjar í tollskýlinu vest-
ast á hafnarbakkanum kl.
10,30 f.h. og skulu allir far-
þegar vera komnir í toll-
skýlið eigi síðar en kl. 11 f.h,
E.s. „Brúarfoss"
fer frá Reykjavík mánudag-
inn 28. þ.m. til vestur- og
norðurlandsins.
Viðkomustaðir:
Patreksfjörður,
Isafjörður, [
Sig'lufjörður, 1
Akureyri, i
Húsavík.
H.f. Eimskipafélag Islands.
fí/ug/tfac/
/ríanc/sz
UtKJfRijÖUlá' tSÍrraR 6600 ,i óböft
67Z
C. & Suncughit
•T
'\
V
t
i
I
;í
\
l
- TARZAIM -
Hann skimaði í allar átlir eftir niögii
leika á untlankoinu og sá þá steinniblju
út úr klettaveggnum. Hann snaraði
nibbuna tne'ð reipi sínu ög" ætlaði að
handfeta sig upp.
Reipið virtist vera alveg örugglega
fcst og Tarzan hélt sig vera sloppinn
úr greipum bjarnarins, sem þrátt fyr-
ir sárin elti hann.
. Tarzan kleif með fimi apans upp reip-
ið og mátti ekki tæpara standa því
björninn var kominn alveg að honum.
Þá kom óláriið fyrir. Reipið slitnaði
og féll Tarzan niður og beint ofan á
bakið á villidýrinu, sem stóð nú beint
fyrir neðan apamanninn.