Vísir - 23.09.1950, Blaðsíða 5

Laugardaginn 23. scptember 1950
5
V I S !

CHARLES B. CH1LD:
CHAFIK „hugsar upphátt“

Þa'ð var sterkjuliiti i Bag-
dád. Og er kvöldaði kom eng-
Menn leituðu í lcvikmynda-
inisin og í kaffiliúsin, þar
inn svali. Sama hitamolian.
sem gjallandi grammófón-
músik kvað við, og i dans-
salnum í Oasis Mótel var enn
dansáð, þótt áliðið væri orð-
ið —- og dansaðir voru ný-
tízku dansar hinna vestrænu
þjóða.
Cliarik J. Chafik leynilög-
reglustjóri, sem liafði verið
kvaddur til þess að lita á lílc
á annari hæð gistihússins,
sagði við aðstoðarmenn sína,
er hann kom inn í herbergið,
þar sem líkið var:
„Látið stöðva hljóðfæra-
sláttinn, þvi að hinum látnu
her að sýna virðingu. Og
Bagdadbúar verða þakklátir
hinum myrta, eða þeim, sem
myrti hann.“
Hann leit á líkið, — hinn
myrti Iiafði setið við skrif-
horð, verið skotinn í linakk-
ann. Fyrirlitningarsvipur
kom á andlit Chafiks.
„Hefirðu komizt að nokk-
uru, Abdullah?“
„Iierra, hinn myrti var
Grikki frá Smyrna, Spiros að
nafni. Við vorum honum ekki
með öllu ókunnir —“
„Við köllum hann því nafni
— þótt hann raunar notaði
mörg önnur. Kannske er vel,
að ]>essi maður er dauður.“
Abdullah las áfx-am úr
vasabók sinni:
„Spiros. Óvist um ættei’ni.
Erindreki alþjóða-útflutn-
ings- og innflu tningsverzlun-
ar. Fii'mað grunað um lxern-
aðarlegá leynistai’fsemi.“
„Maðurinn sat við skrif-
horðið, en á því er ritvél.
Morðinginn kom inn um
glugga, af svölum, sem eru
mcðfram allri húslóðinni.
Augljóst er, að Spii’os átti sér
ekki iíls von, hann var skot-
inn áður eu honum gafst
tækifæri'til þess að snúa sér
við.“
Chafik kinkáði kolli til Ab-
dullah.
„Heyrðu menn skotið?“
„Nei. Hljómsveitai’hávað-
inn kæfði skothvellinn. Her-
bcrgin voru tóm. Menn voru
1 danssalnum eða gai’ðin-
Um. Moi’ðinginn hafði ágætt
tækifæri til þess að fremja
ódæðisverkið, án þess eftir
Iionum yæri tekið.“
„Hvað vita ínenn um hvað
Spiros hafðist að seinast?“ j
„Ilann koin kl. 17, drakk
fjóra di-y-spapsa í bai’niun,
neytti þar xisest miðdegisverð-
ar, en meðan á því stóð var
liann kvaddur í síma. thir
þar næst.“
„Var það karl eða kona,
sem lu’ingdi til lxans?“
,Símastúlkan er heimsk,
segist ekki muna það. Spiros
kom aftur fimm slundum
síðar og liélt til lierbergis
síns.“
„Jæja, tökum til starfa,“
sagði Cliafik og hretti upp
skyrtuennunum.
Við atliugun kom í ljós, að
á hægri handlegg Spiosar
(voru , merki, cins og eftir
stafi.
I ,Eg gæti hugsað mér, að
maðurinn hafi verið sveittur,
og lagt liandlegginn á blað,
i sem var nývélritað ,en slaf-
irnir prentazt óljóst á liörund
hans.“
„En ])að er ekkert hlað sjá-
anlegt?“
„Morðinginn kann að liafa
hirt það. Réttið mér spegil.“
Chafik hélt speglinum i
handleggslengd frá liand-
leggnum. Greinilega mátti
lesa efirfarandi:
Rahdi. The loyalty of this
.... itical insecurity of the
Kurdi .... been inflamed by
sponsor .... before recom-
mended the brigadier.“
Þetta orðaslitur benti til,
að hréfið hefði fjallað um
byltingaráform og liernað-
armál — vafalaust um trún-
aðarskjal að ræða.
„Ilann getur hafa verið að
endurrita —“
„Tæplega — það er var-
færinn maður, sem hér er að
gefa skýrslu, en fráleitt orða-
lag Spirosar sjálfs. Við verð-
um að ræða við hernáðaryfii’-
völdin.“
Hershöfðiíiginn var gam-
all og gráhærðúr. Ilann hafði
mikið efrivararskegg, burst-
að upp á við, xxð tyrknesk-
um sið. Chafik þekkli sögu
liáris, en hershöfðinginn var
frægur maður. Þcgar liann
var liðsforingi í her soldáns-
ins hafði hann með leynd
stutt byltingarsinna. Hann
var einn hinna dáðu stofn-
enda konungdæmisins Iraks.
Chafik þá eigi sæti, en stóð
i nokkurri fjarlægð, svo sem
eins og í virðingarskyni við
hershöfðingjann.
„Afsakið, yðar giifgi, að eg
ónáða vður. En mér flaug í
hug, að hér gæti verið um
að ræða slitur úr hernaðar-
lega mikilvægu leyndar-
skjali.“
„Mikilvægt — meira en
það. Þetta er úr skýrslu, scm
eg samdi um hernaðarstöðu
vora og öfyggi, að heiðni rík-
isstjórans. Fæstir hcrforingj-
anna i ráði míriu vila, að þessi
skýrslan var samin.“
„Yðai’ göfgi, Spiros hlýtur
þá að hafa séð skýrslu þcssa
eða fengið afrit af hemii.“
„Ef það væri ekki stað
reynd mundi eg segja, að það
væri óhugsandi.“
Hershöfðinginn tók blað úr
vasa sínum, skrifaði nafn sitt
á það, og þrýsti á linapp.
Ilávaxinn liðsforingi, fríð-
ur sýnum, kom inn, og leit af
nokkurri forvitni á Chafik.
„Annist jietta, Taimani
majór,“ sagði hershöfðing-
inn.
Vart var Taimani kominn
út úr dyrunum, er Chafik
sagði eins og við sjálfan sig:
„Þessi Taimani Iiefir að-
gang —“
„Hvað segið þér?“
„Afsakið, eg hefi víst hugs-
að upphátt, eins og sagt er.
Það er slæmur ávani, sem
mig hendir stundum.“
„Skakkt ályktað. Taimani
liefir ekki aðgang að skýrsl-
unrii. Aðeins einuni manni er
leyft að opna skápinn, þar
sem hún er geymd. Og liann
er öruggari cn lásinn, sem
fyrir honum er. Honum
munuð þér nú kynnast.“
Inn kom þreytulegur skrif-
stofumaður, ldæddur borg-
aralegum fatnaði. Hann var
miðaldra. Hann har rauða
skjalamöppu, sem liann
lagði, að þvi er virtist, með
tregðu, á horðið. Ilann horfði
með varðhundssvip á Chafik.
„Þakka yður fyrir Habih,“
sagði hersliöfðinginn hros-
andi. „Gerið svo vel að hiða
fyrir utan.“
Taimani, sein hafði komið
inn með Habib, fór út með
lionum.
Þegar þeir voru farnir
sagði Chafik:
„Vitanlega ]>ekki eg Habib.
Opinber starfsmaður í meira
en 20 ár. Ekkjumaður. Á eitt
harn, stúlku, fjögurra ára.
Nýtur trausts og virðingar."
..Þá skilst yður hvers vegna
eg her traust til hans.“
„Herra, eg er lögreglumað-
ur, — treysti elcki einu sinni
sjálfum mér.“
„Eg ætla að lesa fyrir yður
þennan kafla:
12. herfylki undir stjórn
Rahdi herdeildarforingja.
Hollusta þessa fjallalier-
fylkis er vafasöm, vegna
s tj órnmálalegs öryggisleysis
meðal Kúrda, sem kvaddir
hafa verið í heririn. Sannanir
eru fyrir hendi, að þjóðernis-
sinnar meðal Kúrdá liafa
vakið byltingarliug i hrjösti
þeirra. Það er þess vegna lagt
til, að fjallalierfylkið — —“
Hersliöfðingirm liætti Iestr-
inum.
„Þetta er frumrilið,“ sagði
Chafik. „Hvar er afritið?“
„Eg ætlast til, að þér finn-
ið það.“
„Þér ætlist til. Þetta er
sldpun.“
Það var sem rödd Cliafiks
liefði misst fvrri styrk. Þeg-
ar liann byrjaði að tala komu
selningarnar slitrólt:
„Það er erfitt að muna
þetta. Enginn, sem eg þékki
.... Skjalið er hreint — eng-
ir blóðblettir á því, og þó var
skrifhorð Spirosar ....“
Allt i einu var eins og liann
mvndi eftir nærveru hers-
höfðingjans. Chafik varð
vandræðalegur á svip. Aftur^
hafði liann hugsað upphátt. .
„Afsakið, eg var viðutan,
farinn að blaðra . . . . “ j
Svo hneigði hann sig djúpt,
og gekk aftur á bak út.
Þegar liann ’fór úr lier-1
málaráðuneytinu var orðið á-,
liðið lcvölds. Ilann liafði yf-'
ii’heyrt alla í herforingjaráð-
inu og marga aðra. Og nú sat
liann í lögreglustjórabifreið-
inni og tottaði vindling.
„Bölvað að eiga við þessa
herforingja,“ sagði hann við
Abdullah. „Þeir líta niður á
okkur horgarana.“
Auðséð var á svip Ab-
dullah, að hann fyrirleit her-
foringja og liðsforingja.
„Ilrokinn er mestur hjá að-
stoðarmönnm hinna hæstu.
Sú er mín reynsla,“ hélt
Chafilc áfram. „Eg veit vel
hvað Taimarii hugsaði: Þú1
ert lögreglumaður, leyni-
snápur. — Það var eins og eg j
hséri á mér merki holdveiks
niánns, af því að eg veiði
menn, en drep þá ekki. En
gleymum Taimarii. Að liverju
komstu ?“
„Nokkru eftir að Spiros
fór úr gistihúsinu var hann i
leigubifreið nálægt Ctsep-
ion, en ólc henni sjálfur.
Nokkru seinna sást sama bif-
reiðin fyrir utan almennings-
garðana skammt frá N'atns-
veitubyggingunni.“
„Var nokkur með lion-
um?“
„Ekki svo cg viti.“
„Og eg ætlaði einmitt að
skreppa í almenningsgarð-
ana.“
„Vissuð þér, að Spiros var
þar?“ I
„Nci, mér flaug ]iað í hug
vegna þess, að mér er kunn-
ugt um venjur manns nokk-
urs. Látum visindantennina
hafa sinar aðferðir. Eg he'"
minar. Og hið smávægilega
cr oft vert atliugunar — jafn-
vel þótt ekki sé annað en
það, að maður fari í
skemmtigöngu i garði með
harni sínu.“
Þegar þeir nálguöust Tig-
risfljótið, sagði Chafilc Ab-
dullali að skilja bifreiðina
eftir þar sem lítið bæri á. Því
næst gekk hann inn i garð-
aila, þar til hann kom að
bekk, og settist þar undir
greinum döðlupálma. Hann
sat þar og liorfði út á fjótið.
Cliafik beið þarna ldukku-
stund. I>að leið að sólarlagi.
Kvöldroðinn varð æ sterkari.
Allt í einu sá liann barn
lilaupa á eftir knetti. Knött-
urinn nam staðar á stígnum
fyrir framan bekkinn Chafik
tók upp knöttinn og rétti
liann brosandi að lítilli telpu,
en hún virtist liafa beyg af
honum, þótt liann annars
væri fljótur að vinna hylli
barna.
„Eg þekki þig ckki,“ sagði
telpan.
„En eg þeldvi þig. Þú heitir
Nadlrilla — augu þín eru
fögur eins og fjallageitarinn-
ar. Þú ert dóttir Habibs.“
Hún brosti til mannsins,
sem nú kom hlaujiandi, móð-
ur, másandi. Ilann þreif í
öxl barnsins, eins og til þess
að draga liana að sér í vernd-
ar skyni. Þá bar liann kennsl
á logreglustjórann.
„Eg hefi eklíi séð yður hér
fyrr.“
„Eg kem hér of sjaldan.
Garðarnir eru fagrir. Og það
eru álfar í þeim.“
Það var eins og augu Nad-
hillu stækkuðu.
„Ilvað eru álfar?“
„Blómálfar, agnar smáir,
búa í blómum, lielzt draum-
sóleyjum.“
Barnið liló, vildi nú fara lil
hans, en Habib var sýnilega
ekki um það gefið.
„Hún er of ör við ókunn-
uga,“ sagði hann.
„Nei, nei, Baba. Þetta er
góður maður. Eklci vondur,
eins og liinn maðurinn.“
„Við verðum að fara
lieim,“ sagði IJabib liöstug-
lega og greip í handlegg dótt-
ur sinnar.
„Pabbi vondur, voða vond-
ur. Maður fór með triig, langt,
langt. Ljótur maður, en það
var fallegur hestur, slcrítinn
Iiestur, sem lagðist á linén.“
„Hún var lijá vinum,“
sagði Habib eins og til skýr-
ingar. „Komdu, —- hún er
kjáni, fær alls konar hug-
Framh. á 7. síðn.
AÐALFUNDIJR
Blaðaútgáfunnar Visis h.l verður lialdinn n.k.
laugardag 30. september kl. 3,30 síðdegis að Hótel
Borg.
Dagskrá skv. félagslögum.
Stjórnin.