Vísir - 23.09.1950, Blaðsíða 7

opt mr.Ed*í»RIK BtfrNiiwn#.inc.--m.-K»«• u.«.rr.t
>istr. by United Feature Syndicave. Inc.V'^-S^
Laugardaginn 23. september 1950
—Laugardagssegan
Frainh. af 5. síðu.
myndir, og er gjarnt að verða
dálítið æst.“
Þegar Chafik settist hjá
Abdullah í bifreiðimii var
auðséð, að harin var gramur
— og að hanri kenndi sárs-
auka.
„Brugðust vonirnar um
gaiðinn?“
„Nei, Abdullali, garðurinn
er smáútgáfa af Eden — og
þar var fögur, lítil Eva. En
því miður var höggormur-
inn þar líka.“
„Væntanlega ekki eitrað-
ur“.
„Um það geturðu sjálfur
dæmt. Ilann situr við hlið
þér.“ '
hestinn i fjarveru lians. Haf-
ið þér hann með hestunum
Sagði eg ei'tthvað? Þetta ýðar? Ég veit, að þéjf eigið
nokkra hesta.“
„Já, en nú verðið þér að
afsaka mig.“
„Afsakið, þúsund sinnum,“
sagði Chafik. Hann nam stað-
er ljóti ávaninn. Þekkið þér
hest sem krýpur á kné og
leggui' höfuðið milli fram-
fótanna?“
„Það er helzt, að einhver i
riddaraliðinu gæti gefið
upplýsingar um það.“
Chafik yppli öxlum. _ ■
„Eg legg þetta vandamál
fyrir þá — eg, hinn lítilsverði
niaður í auguni herforingja
og slikra manna.“
Hann baðst leyfis að fá að
tala við aðstoðarmann hers-
höfðingjans. Honum var vís-
að inn í skrifstofu lians. Er
liann beið skoðaði
jnn í liminu. Ályktaði, aðj „Spiros rændi barninu og
skotið hefði misst marks, þar ( flutti til ættarseturs Tahnan-
jseœ, ekkert annað hljóð;is. Vissi Taimani um það?j
heyrðist. Fleyði sér niður í ^ Vafalaust — hann var 4'
angist. Bað Guð um að veita valdi Smyrnumannsins. Spir-
sér þrek. Barnsins vegna. — os nefndi þar næst lausnar-i
Hann reis á krié, — skamm-1 gjaldið við Habib: Afhending
byssukúla næstum straúkst skýrslunnar. ' Hann hefir
ar á þröskuldinum: „Vafa-jvið kinn hans. Hami hleypti sagt honum, ems og' slíkir
laust er hann ásamt hestumjaf byssu sinni, hverju skot- menn jafnan gei'a, að hann;
yðar á ættafsetririu, sem þér inu á fætur öðru óg gekk mundi ekki sjá barnið fram-i
erfðuð fyrir nokkru.“ öruggum skrefum í áttina til'ar, ef hann sneri sér til okk-i
„Já“, sagði mjórinn og mannsins, sem huldist í ar. Hvað gat hann gert?“
gat vart dulið reiði sína. I oleanderrunnunum. Þegar 1 Chafik var hrærður, máttj
„Ættarsetrið er nálægt hantí var komimi hálfa leið vart mæla. Hélt svo áframa
Ctsepion“, hugsaði Chafik, þangað, sá Chafik manninn „Hann gekk að skilmálun-i
er hann gekk út.
falla fram, en það var eng- um. Það gegnir furðu, að
in miskunn í huga Chafiks hann skyldi ekki hafa tal afi
liajin hleypti af semasta 'okkur, er hann var búið að
Daginn eftir leit hánn yfir
skýrslu, sem hami liafði skrif-
að eigin liendi. Ritliönd hans
var fögur. Hann var álútur,
eins og hann bæri þunga
byrði.
„Ef eg undirrita hana mun
Guð dænia mig i 6Sru Ufi, og iosmynd,,.
ef eg geri lmð ekld dæma han" h"g!aV?K
irboðarar minir i bessu lifi En 1 ÞesÍm svlfum WIu dyl
Er hann ok brott reyndi , ,
, ,v , . . skoti smu 1 hoíuð honum. ía barmð.
. „ hann að gera ser grem fynr - , ,
hann ' * Og nu hreyfðist fjandmaður
... . , þvi, sem gerst haíði. Hann , &
myndir a veggjum, mymarg- ,, ,, . .. . hans ekki. vizkubiti
. Þrjár vöktu fljótlega aí- . ... ,. I Skjálfandi hendi fálmaði ötta“.
ein i „ ,, - Chaíik eftir vindlmgi. Aldrei „Þessi maður var tryggur
1 ^ W U1 10 J, ^ imJ1,J' liafði honum fundizt Kurda- þjónn yðar. Þegar hann var;
Allt í einu greip hann otti 1 J °
tóbak anga svo uriaðslega. búinn að fá barnið, fór hamt
Hann leit í andlit mannsins, í gistihúsið, skaut Spiros til!
mig harðlega“.
„Það er aldrei hægt að
réttlæta morð.“
„Réttmæt áminning. Eg er
lögreglumaður. Litum á þetta
sem lögreglumenn. Nokkrar
atliuganir og yfirheyrslur
ériri. Við handsömum morð-
ingjann. Við komumst að því
hvernig Spiros komst yfir
skjahð og livað varð af afriti
hans. Er það fullnægjandi?“
„Þá höfum við gert skyldu
okkar.“
„Nei, Abdullali. Eftir væri
að komast að hvernig Spiros
vissi að þessi skýrsla hafði
verið gerð. Ekki hefir morð-
inginn sagt honum það —
einhversstaðar í leyni er hinn
raunverulegi föðurlandssvik-
ari. Ef eg undirrita skýrslu
mína, mundi hneykslið verða
kæft — liulið reykskýi — og
svikarinn felast í því. — Eg
mun þvi ekki skrifa undir
hana — þegar í stað.“
Hann gekk út að glugga
og horfði út á Tigrisfljótið.
„Eg má ekki gleynia hest-
inum,“ sagði hann viðutan.
„Herra?“
Hann hefir þjáðst af sam-
veríð sleginn!
_ ... | v cix öiauuui i cixíajli. -, ,, . fí
ar. Prjar voktL
hygli lians. Einkum
þeirra. Taiman var á henni,
hjá liesti, sem kraup á kné
, ,v. , .... v.v nnkxll. Hann nafomaði. Hann
og teygði fram hofuðið svo .
að það nam við jörðu. Hest-j ia 1 'e'1 a U^Sa sem hann hafði skotið til bana, og hirti skjalið, sem lá1
urinn var ]>á ekki ímyndun' aimani’ eS*n” 0í? a< banaogmælti: 'á skrifborðinu. Það var lagtl
barnsins. „Ef Nadillah sæi, 11 u' ann . U? n I Þú ert ekki eins fríður'óblettað í skápinn. Afriti
um, að hun væn í mikilli , , „ . , , 0 . ,
sýnum dauður og þu varst Spiros hefir hann eyðnagL
Allt þetta varð mér ljóst, er(
eg talaði við barið í garði
Eg get varla trúað þessu“, inum, og hún gaf mér bend-*
Fáið mér skammbyssusagði hershöfðinginn við ingu um hver hinn rauð-
yðar“, sagði hariti. Lögreglu- j Chafik — lögreglustjórann1 verulegi svikari var“.
maðurinn hlýddi tafariaust. litla, er hann sat næsta ó-| „Én hví skyldi Taimanxi
Enn
að stöfum að baki lians. Clia-
fik sneri við.
Hann horfði í augu Tai-
mans og þóttist í svip verða
var ótta, svo loeruleysis og
hróka.
hættu. Ilann ok að gangstett-l,.„ ...................
, , , ,v, lifandi, Tannani maior.
arbrun, þar sem vopnaður J
lögreglumaður stóð.
Chafik lagði skammbyssuna
í sætið við hlið sér og ók af
„Hér er eg'. Hvað viljið stað og fór A1 Raschid-göt-
þér?“
„Eg óska að hafa tal af
hérsböfðingjanuiri ?“
„Ilann er farinn.“
„Það er leitfi Hann er
kurteis maður og viðfeldinn.“
Taimani skifti litmn.
„Eg var að dást að hestum
yðar“, sagði Chafik skyndi-
lega. „Þessi þarna er aðdáan-
lega fagur.“
„Eg á hann ekki.“
„Það var leitt. Þér hafið
auðsjáanléga mætur á hon-
um. Hver á liann?“
„Englendingur, sem er
farinn frá Bagdad,“ sagði
Taiman stuttlega. „Hvað
vilduð þér hershöfðingjan-
um ?“
„Eg þurfti að ræða við
hann trúnaðarmál. Kem aft-
ur á morgun. Þér hljótið að
öfunda Englendinginn. En
þér getið notið þess, að hafa
kyrr á stól gegnUhonum, — æða af stað til þess að drepai
„Taiman svikari, og Hanna hana?“
Vegna ávana niíns — ‘
Hvað segið þér?“
Vegna ávana mins, aífi
Habib —“
una. Hann fór eins hratt ogl „Slíkir menn hafa þannig
unnt var, en umferð um göt-jlagaða samvinnu með sér, eg
una var mikil, og um á við þá, sem Spiros starfaði liugsa upphátt. Eg hefi ekki
Saadun-torg, þar til hann var fyrir. Þeir nota sér veiklyndi getað upprætt þennan ávana.
kominn í námunda við garð-jmanna. Þessi Taimáni var^Eg vár að réyna að komasíi
ana, þar sem Hanna Habib eyðsluseggur. Og eyðslusegg- að hvar hesturinn væri, komi
var vanur að ganga sér til ir lenda í kröggum. Þess þeirra erinda í skrifstofui
hressingar með telpuna sína,|vegna sendu þeir Spiros á ^ Taimanis, kom þar auga á!
Hann greip skammbyssuna ] fund hans. Með freistandi mynd, sem hann var á og
og hljóp sem fætur toguðu, tilboð. öruggt. Hann þurfti hesturinn, og eg sagði upp-
nam loks staðar í forsælu sjálfur ekki nærri að koma. 'hátt það, sem eg hugsaði, án
trés. Hann heyrði hvellan
barnslilátur og tók aftur til
Aðeins að segja til, hvort þess að vita, að Taimani vart
skjalið væri til og nefna j kominn irin. Hann hefir orð-
að hlaupa. Hann kom að þann, sem áttj að gæta þess. ið frávita — ef það sannaðisti
Honum var ríkulega launað. að hún hefði verið falin ái
En Spiros vissi, að hann gat j ætíarsetri hans, var þátttakal
ekki freistað Habibs. Svo að lians í málinu opinber. Hann.
hann stal eina fjársjðði ætlaði sér að tortíma þessui
hans —“ Jvitni. Eg fékk hugboð unt
„Barninu. Hvaða fjársjóð- þetta — Guð aðvaraði iriig
ur gæti verið dýrmætarif
beygjunni og sá Nadhillu
koma hlaupandi í áttina
til hans, en Habib gekk nið-
urlútur og vissi ekki um
neina aðvífandi hættu. —
Hægra megin í runnaþykkni
sá Chafik hreyfingu, svo
liönd, sem var kreppt um
um hættuna, sem barnið var
Hershöfðinginn andvarp- i.
skammbyssu, sem glitraði á í aði og minntist löngu liðinna
kvöldskininu. — Cliafikjtima. „Áfram“, sagði hann
hleypti af. Hann heyrði hvin-1 svo hörkulega.
Chafik stóð upp. Það vari
Framh. á 8. síðu.
C. & SuncuqkÁs
TARZAIM
Gridley fann, að hann var dreginn
gegniun Ieð.ju, og vissi annars ekkert,
hvar hann var.
Allt í einu fann hann, að höndin var
tekin frá munni hans, og hann greip
andann á lofti, enda lá honum við
köfnum.
Smám saman vöndust augu Gridleys
við rökkrið, og nú sá liann þrjá menn
sitja skamrnt frá.
„Thoar“, mælti hann, „ert það þú?‘*
Tlioar létti: „Eg hélt, að úli væri umi
okkur, er við vorum dregnir ofan i
fljótið,“ ,T