Alþýðublaðið - 27.09.1928, Blaðsíða 3

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
3
Kaupum:
Gærur, saltaðar og ósaltaðar.
Garnlr. Verða að vera heiJ stykki,
\ vel hreinsaðar og saltaðar
með fínu salti.
Saumnr
allskonar.
Vald. Poulsen.
Klapparstig 29. Sími 24
Lesið Alpýðublððið!
Ábyggilegur
Og
siðprúður
drengur getur fengið vinnu við
að bera Alþýðublaðið til kaup-
1 enda i Vesturbænum.
I AluýðnpFenlsntiðlan.!
| Hverfisffotu 8, sími 1294, j
| tekur að sér alls konar tæklfærisprent- |
I un, svo sem erfiljáð, aðgðngumiða, brét, |
! relkninga, kvittanir o. s. frv., og af- !
í greiðir vinnuna fljétt og viðþéttu verðl. |
Þeir, sem enn ekki teafa ákveðíð aö festa kaup á þessu
ágæta kjciti, geri svo vel að tala við mig sem allra fyrst,
helzt í dag eða á morgun.
ðlaíur Benjamínsson,
Sími 166.
Eldhústæki.
Kaffiköönur 2,65. Pottar 1,85.
Katlar 4,55. Flautnkaílar 0,90.
Matskeiðar 0,30 Gafflar 0,30.
Boröhnífar 1,00 Brýni 1,00
HandtBskdr 4,00. Mitafloskur
1,45.
Sigwrður
Kjartansson,
Langavegs og KIapp«
arstfgshorni.
Hafið pér atbngað vetrarfrakkana og karlmannafotin i Fatabnðinni?
Erlend símskeytf.
Fallegt
úrval
íns, að virðiugu Þjóðabandalags-
ins væri hætta húin ef það dræg-
ist lengur, að kalla saman al-
þjóða-afvopnunarfundinin.
Bancour, futltrúi Frakklands,
kvartaði undan seinlæti því, sem
stjórnaði gérðum bandalagsins í
afvopnunarmálinu. Hins vegar á-
leit hann það hættulegt fyrir
Þjóðabandaiagið að kalla sarnan
al þjöða-af vopnunarfxmd, sem
kann ske endaði árangurslaust, en
tíl þess væri allar líkur.
Von um árangur af starfsemi
Þjóðabandalagsins í sambandi við
afv'opnun væri' lítíl fyrri en á-
greanmgur Bretaveldis og Banda-
ríkjanna um flotamálin væri jafn-
aður.
"'~r~
Sænska stjórnin biðst lausnar.
Frá Stokkhólmi er slmað: Ek-
manstjórnin beiddist lausnar í
dag, vegna úrslita þingkosning-
anna.
Mörg þusund menn fórust i óveðr-
inu á Florida.
Erá Palm Beach i F-lorida er
símað: Samkvæmt bráðabirgða-
skýrslutn Rauða Krossins fórust
tvö þúsund og þrjú hundruð
’ manns í ofviðrinu, sem fór yfir
Floridaskaga í fyrri viku.
Norsku peningamálin.
Frá Oslo «er símað: Sænski
bankastjórinn Rydberg tók dauf-
lega tillögunum um að endurlífga
norræna myntsambandið, þar eð
m y n t samband ið þýði uppgjöf
sjálfsákvörðimarréttar þjóðanna
váðvfkjandi peningamálum.
Verzlunarfundujinn samþyktí
tillögu þess efnis, að fundurinn
létí í íljós ósk um það, að stjórn-
ir Norðurlanda \áti undirbúa end-
urskoðun gamla myntsamningsins.
Jón gullmuður.
Heimram og Hugo Stinnes
Milljónamenn og Meltemich
á Jóhannesarbjargi.
Ferðabréf.
---- Frh.
Þú ert sennilega til með að
segja, að samhengið hér sé ekki
sem altlra ljósast. Og þó er hér
bezta sainhengi, því að eitt er
sameiginlegt með Heimram og
Hugo Stinnes, nefnilega áð báðir
hafa verið settir. Annar var sett-
ur á, það er Heimram, hann var
settur á háaltarið í Regensburg.
Hinn var settur inn, það var Hugo
Stínnes, það var í gæzluvhrð-
hald, grunaður lum fjársvik og
skjalafals.
Það hefði hér á árunum rétt
eftir ófriðiinn þótt saga til næsta
bæjar, ef Hugo Stinnes hefði ver-
ið settur inn. Maðurinn sem átti
35 miljónir guilimarka í ófriðar-
lok, sáði þeim í viðstoiftaakurinn,
sem þjóðirnar vóru búnár að bera
á í 4 ár ófriðarins, og skar upp
400 mil’íjónir. Maðurinn, sam
keypti og seldi alt, græddi á ölliu
Og lagði alt undlí sig. .Maðuritan,
sem um eitt skeið var ríkasti
maður á Þýzkalandi og réði öllu
þar. Það vissi enginn og skildi
enginn, hvernig hann auðgaðtet,
og hann var ekki settur inn, en
hann dó. Hann var að visu áður
orðinm „öreigi“, því að liann var
búinn að tapa öllu, sem banm
hafði grætt, og átti ekki „nema“
þær 35 niilljónir eftir, sem Iitmn
hafði byrjað með. Þær skiþtust
milli bama hans, og fékk hvert
liðugar 10 miiljónir. Meðan á ö-
friðnum stóð, var þýzka stjórnin
alt af að taka „lán“, auðvitað
innanlands, og þessi „lán“ voru
með þeiim ósköpum gerð, áð menn
urðu að veita þau, hvort sem
menn vildu eða ekki. Zwangsan-
Ieihe — þvingunar-lán — voru
lánin kölluð. Margt aldrað fólk,
sem var óvinnufært, og sem hafði
.sezt í helgan stein og lifði á litil-
fjörlegum vöxtum af innieign,
varð að láta alt og hafði svo ekk-
ert, er hrunið kom og ríkið hætti
áð greiða vexti af „lánunum“,
Fólk þetta vissi ekki sitt rjúkandi
ráð ,reyndi að selja skuldabréfin,
og tókst oftast að gera það, en
greiðslan fyrir þau var lítil og
framreidd í pappírsmörkum, svo
að hinir réttu eigendur fél-liu úr
hor eftir sem áður. Og hverjir
keyptu ? Það voru auðmenn, sem
ekkert munaði um það og gjarna
vildu hafa skipti á hárvissum
hverfulleik pappírsmarkanna og ó-
vissri von um, að þeim gæti tek-
ist að kreista eitthvað út úr stjórn-