Vísir - 03.01.1951, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 3. janúar 1951
V I S 1 R
2
EDWIN LANHAM:
UíMí htáii
50
sú, að hann yr'ði að ná sambandi við Yalerie þegar í stað.
Hanh yrði að finna liana á undan Clíester. Nú sá hann, að
þau hefðu átt að ákveða fyrirfram livar þau skvldu liittast,
en þau liðfðu orðið að liafa svo liraðann á, að ekki var
von, að þau gætu hugsað út i allt.
Ilann vissi eklcert um liana, nema að hún hafði farið
til New Yorlc. Hann vissi ekki hvar hún liaíði búið þar i
gistihúsum, í livaða matstofur liún hafði lagt leið sína,
hvaða kunningja hún áfti — en þelta vissi Cliester allt
saman. Ilið eina, sem hann gat gert nú var að hringja til
frænda hennar á Long Island, sem hún eitt sinn hafði sagt
honum frá. Það var við Peconic Bay, sem liún liafði átt
heima. George ók nú til húss síns og hringdi á landssím-
ann og bað um að grennslast væri eftir þvi, hvort Towns-
erid nokkur liefði bátahöfn við Great Peconic Bajr.
Meðan George beið gekk hann eirðárlaus um gólf fram
og aftur. Eftir langa slund hringdi síminn og símamærin
sagði:
„Verið tilbúinn að tala við herra Townsend?“
„Ilerra Townsend?“ spurði George.
„Já.“
„Þér þekkið mig ekki,“ sagði George, „en eg er gamall
vinur Victoriu Townsend. Eg er að reyna að ná sambandi
við hana.“ ' !
„Mér þykir það Ieitt,“ var svarað, „en eg hefi ekki héyrt
frá Vicky alllengi. Eg veit ekki hvar hún er.“
„Hafið þér enga hugmynd um hvar hún er?“ spurði
George og var milcið niðri fyrir.
„Því miður ekki.“
„Heyrið mig,“ sagði George, „ef þér heyrið frá henni,
ef liún skrifar eða hringir, vilduð pér þá gera svo vel að
hringja til mín þega.r i stað — til George Victor í Cape
August.“
„Æ-ja, þér eruð sá, sem liringt hefir tvisvar — afsakið,
eg kannaðist ekki við rödd yðar.“
„Hringdi tvisvar, nei, eg hefi ,ekki hringt fyrr,“
„Jæja, einhver hringdi sem kallaði sig George Victor
-— og var að leita að henni.“
George reyndi að láta ekki á þvi bera hver áhrif þetta
liafði á hann.
„Bað Jiann fyrir nokkur skilaboð til liennar?“
„ Ekki nema að hún skvldi biðja fyrir orðsendingu um
hvar liún ætti heima, ef spurt væri um liana. Það er ein-
kennilegt, ef hún þekkir tvo menn með' sama nafni.“
„Herra Townsend, hlustið niú á mig. Gefið þessurn
manni engar upplýsingar um lxvar hún er. Það er hætta
á ferðum. Ef hún liringir biðjið hana um að setja sig í
samband við mig, en segið engum hvar hún er. Alls eng-
um, skiljið þér.“
„Hvað hefir komið fyrir. Eg skil yður ekki. í livaða
hættu er frænka mín?“
„Eg get elcki skýrt málið í sima, en eg bið yður þess
einth’egið að láta að orðufn mínum.“
„Eg skal segja Vicky, að tveir menn hafi hringt, og
hvað þið sögðuð — annað ekki?“
„Gott og vel,“ sagði George, „það verður, þá svo að
verg það er betra en ekki.“
En þegar liann lagði frá sér lieyrnartólið hugsaði hann
um, að þetta væri allt hölvað, nema að allar líkur voru til,
að Chester væri ekki búin að finná liann. Og — liann
liafði aflað sér sannana fyrir, að Chester var á lífi og var
að leita að henni. Og einhvern veginn varð hann að verða
fyrr til að finna liana.
Hann vissi eitt, sem Chester vissi elcki — að Valerie
notaði nú nafnið Carolyn Smith. En livar var Carolyn
Smitli? Hún liafði farið í lestinni til New York og livar
var betra að hverfa en þar í borg. Þetta var mannflesta
borgin í landinu og það mundi torveldara að finna hana
en nál í heystakki. Ef Mn dveldist fjarri þeim stöðum,
sem liún áður liafði tekið tryggð við, mundi Cliester aldrei
finna hana, nema af einskærri tilviljun. En svo var liitt,
hvort hún mundi eldd óhikað taka sér bækistöð þar sem
hún var kunnug, því að hún taldi sig ekki þurfa að ótt-
ast neitt, þar sem Chester væri dauður. Iiún vissi ekki
um liina nýju hættu, sem ógnaði lienni.
Hann fór aftur að ganga um gólf og nú slcvetti hann í
sig drykknum, sem hann hafði blandað. Hann bar glasið
fram í eldhsúið, flýtti sér að skrifborðinu og skrifaði í
flýti á eyðublað:
Carolyn Smitli, verðum að liittast, áríðandi, vinsamleg-
ast hringið til mín tafaralaust, George.
Hann liringdi þar næst á miðstöð og bað um samband
við Record-Star i New York. Þegar liann hafði fengið
samband við smáauglýsingadeild blaðsins bað hann um,
að þessi auglýsing væri birt tafarlaust í blaðinu, og dag-
lega i viku, nema hann gerði aðvart. George vildi koma
auglýsingunni í næsta blað, en það var ekki liægt, en eftir
noklcurt þóf féklc liann því til vegar komið, að auglýsingin
væri tekin í aukaútgáfu siðar um kvöldið, ef unnt væri.
„Jæja,“ liugsaði George. „Það er lcannske betra að
hafa aðhafzt þetta en ekki neitt.“
En það dró elckert úr hugaræsingu hans og liann bland-
aði sér aunan drykk. Sennilega yrði liann að bíða að
minnsta kosti sólarhring — og lionum fannst, að svo
löng bið mundi verða alveg óbærileg. En liann gat ekkert
gert nema beðið við símann eftir að lmn liringdi, eftir
að hafa séð auglýsinguha eða tala við frænda sinn í Great
Peconic Bay-. Ilonum fannst eitt hughreystandi við að
hafa ekki fundið hana ,— að Chester hefði gengið jafn
erfiðlega. Nema — Cliester vissi um einhvern stað, þar
sem.liún mundi koma fyrr eða síðar og sitja þar um
liana. Hann var nokkurn veginn öruggur um, að hún
myndi renna augum yfir persónulegar tilkynningar á
smáauglýsingasíðu Rccord Star. Hún mundi lesa öll
helztu blöðin og gefa vandlega gaum að slikum auglýs-
ingum.
Hann svaf illa þessa nótt. Vaknaði með andfælum ann-
að veifið og jafnan í svitakófi. Hann vissi, að fyrstu morg-
unblöðin komu til New York klukkan sex að morgni og
ef hann væri kominn á fætur þá og niður að stöð gæti
liann náð í blöðin þegar. Loks sofnaði hann þungum
svefni. Og er hann vaknaði var glaða sólskin — og hann
vaknaði við það, að dyrabjölhmni var liringt. Hann flýtti
sér til dyra og var það sendill, esm kominn var, og færði
honum „hraðbréf“, en er George reif það upp fann hann
ckkert í umslaginu nema einn miða að söngleikaskemmt-
ii)i í New York á þriðjudagskvöld. I lcvöld!
IJann var lengi*að átta sig á livað þetta gæti merkt, en
er hann liugsaði á þá leið, að hér væri uslag stimplað í
Margt er skrítið...
Frarnh. af 5. síðu.
leiðang’ur er um það bil að
leggja af stað til Azoreyja til
að leiita ummerkja eftir hið
horfna Atlantis.
Foringi leiðangursins er 55
ára gamall maður, Egerton
Sykes, landkönnuður og
stjórnmálamaður, sem gerði
á síðasta ári tilraun til að
finna örkina hans Nóa á
Ararat-tindi í Litlu-Asíu. Sú
tilraun fór út um þúfur, er
Rússar móhnæltu leiðangrin-
um á þeim rökum, að þar
væri um njósnaför einungis
að ræða.
Sykes býst hinsvegar ekki1
við því, að um neina slíka
erfiðleika verði að ræða á
Azor-eyjum. Ætlar hann að
kafa umhverfis eyjarnar og
taka myndir af botninum þar
og gerir sér þá vonir um, að
sér takist að finna þess nokk-
ur merki, að hafsbotninn
hafi áður verið þurrlendi
með blómlegri byggð og
fögrum b.orgum.
★
Slémbúík
Garðs-,r*u 2 — Slim ?29ö.
MAGNUS THORLACIUS
hæstaréttarlögmaður
málaflutningsskrifstofa
Aðalstræti 9. •— Sími 1875
GUÐLAUGUR EINARSSON
Málflutningsskrifstofa
Laugavegi 24. Simi 7711 og 6573.
RAFT/EKJASTÖÐIN h/p «
TJARNARGÖTU 39. SÍMI 8-15-18.
VIÐGERÐIR OG UPPSETNING Á ÖLLUM
TEGIJNDUM RAP.MAGNSHEIMILISTÆK JA
FLJÖTT QG VEL AP HENDI LEYST.
Leðurjakkar og
kuldaúlpur.

éti Jtllý M'W EJSMhsákásJii
„Þetta er mjög vcl skipulagt hjá þér,“
sagði Tarzan i viðurkenningarskyni
við Larson, sænska veiðimanninn. „Þú
skalt fara á undan með tjaldbúðasvein-
ana, eii eg mun síðan koma á eftir.“
„Eg skal reka lestina og sjá um að
enginn dragist aftur úr,“ sagði þá
Wolf.“ Tarzan virtist þessu samþykk-
ur eða að minnsta kosti varð ekki ann-
að séð,
„Er það rétt að láta \Yolf reka lest-
ina. Er það liyggilegt?“ spurði þá
D’Arnot. „Hann stakk upp á þvi sjálf-
ur,“ svaraði Tarzan. „Og ef við sýnuin
honum nægilegt traust, getur venð að
liaan korni upp um sig.“