Vísir - 02.02.1951, Síða 7

Föstudaginn 2. febrúar 1951
V 1 S I R
7
£ , _r, vu ''■'".r- -,r.- r- 2EI33-H
GARNETT WESTON:
Arfleifd Óttans 21
Ilavemeyers á Sumatra-ey eSa Maja-læknisins á Borneo?“
Jlycroft liló.
„Maður lærir af reynslunni, stúlka mín. Eg geri ekkert
glappaskot núna. Og eg mun liengja hálskeðju úr dýrindis
smarögðum um liáls þér livað liður — skál!“
Duff Catleigli lá á fleti í lierbergi, sem fullt var af alls-
lconar skrani. — Við lítið skrifborð í herbergi þessu sat
gamall, gráhærður, sköllóllur Kínverji við skriftir, og leit
liann upp við og við og gaf gætur að Catleigb, sem enn
svaf þungum svefni. Lolcs stóð Kínvcrjinn, Wu að nafni,
upp, gekk að fletinu, og er bann veitti útliti Duffs nánari
atbygli, varð bann hræddur. Maðurinn dró andann ótt og
lílt, eins og hann væri sárþjáður, og umlaði i svefni, án
þess nokkur orðaskil beyrðust. Wu skildi ckkert i þessu,
því að álirif efnis þess, sem bann bafði lagt fyrir að bland-
að væri í kaffið, sem maðurinn drakk, gátu aðeins orðið
þau, að bann sofnaði og svæfi þungum svefni nokkrar
ldukkustundir. Wu þreifaði á slagæðinni, lyfti svo öðru
augnalokinu — og varð enn skelfdari. Hann braðaði sér
að skáp, til þess að ná þar í gagnverkandi lyf, en fann það
ekki, og hraðaði sér á braut til þcss að niá í það.
Yarla var hann borfinn fyrr en einbver gægðist inn um
óhreina rúðuna. Hann gat séð Catleigh, þar sem liann lá
breyfingarlaus á fletinu. Maðurinn tók nú til að losa um
rennigluggann, til þess að geta dregið upp neðri rúðuna
og komist inn. Þetta tókst um siðir. Hann læddist inn i
hcrbergið — gekk bægt til dyra, opnaði þær, og leit út i
skuggaleg göngin. Því næst læddist bann að fletinu.
„Catleigli,“ kallaði bann lágt, „vaknið."
Hann tók pela ijpp úr vasa sinum og bellti nokkrum
dropum af brennivíni upp í Catlcigh, sem fór þegar að
bósta, cn ekki opnuðust augu bans. Maðurinn beið þess
ekki, að bóstanum linnti, lieldur grcip liann í axlir Cat-
leiglis og hristi liann til, og því næst ralc bann honum sitt
undir bvorn.
„Vaknið, Calleigh. Stappið i yður stálinu, maður. Við
verðum að komast burt tafarlaust.“
Callcigb ralc upp lágt, sársaukakcnnt vein. Har .i sá
mann með enska lnifu á böfði beygja sig niður að honum.
Ay llitssvipur lians kom bonum bálfkunnuglega fyrir sjón-
ir, en hann bar hönd fvrir andlit sér, cr maðurinn bjóst lil
að reka lionuni löðrung af nýju.
Hann bélt pelanum að vörum bans.
„Það er i áttina, Catleigli,“ sagði liann. „Drevpið á þessu.“
Catleigb saup á. Brennivínið var sterkt og liann sveið
í kverkarnar og lá við köfnun, reyndi þó að sctjast upp, cn
riðaði. Maðurinn studdi bann og mælli:
„Drekkið enn einn sopa, Catleigb, og þá koniist þér yfir
það versta.“
Catleigh tók við pelanum og fékk sér vænan sopa. Svo
slarði liann á lögreglumanninn.
„Nú þekki eg yður aftur. Þér eruð þessi berjans lög-
reglumaður.“
Lögreglumaðurinn glotti.
„Brown heiti eg, Bob Brown. Líður yður skár ?“
„Bölvanlega.“
„Meira brennivín?“
Catleigb saup enn á og rétti svo Brown pelann.
„Þegar þér eruð ekki í einkennisbúningi tabð þér cins
og þér berið mannlegar tilfinningar í brjósti.“
„Það er hjálmskratlinn, sem liefir þessi áhrif,“ sagði
lögreglumaðurinn glotlandi. „Sumir segja, að við verðum
að ganga með þá vegna ferðamannanna. — Þeir beri meiri
virðingu fyrir okkur.“
„Já, menn gera sannarlega það sem þeir geta i þessum
bæ — og' sumt furðulegt, til þess að bjóða ferðamenn vel-
komna. — I hvaða djöfuls vistarveru er eg annars?“
„Yður var bvrlaður svefndrykkur,“ sagði Brown og
stakk pelanum í vasa sinn. „Eg veitti yður eftírför í allt
kvöld. Gat ekki gert mér grein fyrir bvern þremitínn þér
væruð að fara — eða í bvaða tilgangi. Þér megið vera þvi
feginn, að eg er forvitinn að eðlisfari. Getið þér staðið?“
Catleigh reyndi að rísa á fætur. Allt liringsnerist fyrir
augunum iá bonum. Hann liallaði sér að lögreglumannin-
um, þar til bann jafnaði sig.
„Nú líður mér betur.“
„Reynum þá að komast undan sem skjótast. Getið þér
klifrað niður rennu.“
„Það má bamingjan vita, — befi aldrei reynt það. Ktífr-
uðu þér upp þannig?“
„Já. Þessi kompa er á annari bæð. Af slað nú.“
„Biðið andartak. Eg veit.ti manni noklcrum cftirför inn
i matstofu.“
„Þér hljótið að bafa haft einhverja ástæðu til að fara
þar inn, aðra en þá, að fá yður eittbvað i gogginn?“
„Ilann var með stolnar feröatöskur. Þær munu bafa ver-
ið teknar í gistibúsinu, seni eg bý í. Eigandi þeirra er
stúlka, sem var farþegi á skipinu frá Seattle.“
„Þeir hafa þá leikið sama leikinn aftur.“
„Yið livað eigið þér?“
„Það sldptir engu nú. Eruð þér viss í yðar sök", að því
er varðar þessar töskur?“
„Vissulega. Eg veitti þeim atliygli, er þær voru bornar
út úr káetu slúlkunnar. Eftir miðdegisverð í gær leigði
bún bifreið og ók á brott. Klukkustundu eftir miðnætti
var liún ekki komin aftur.“
„Mundúð þér geta þekkt aftur manninn, sem bar tösk-
urnar?“
„Eg ætti að geta það. Það var liann, sem varpaði lmíf
að mér.“
„Eruð þér viss um það?“
„Jiá. Og bann veitti bifreið stúlkunnar eftirför, fyrst í
stað að minnsta kosti.“
Brown var ábyggjufullur á svipinn.
„Þér böfðuð beppnina með yður, félagi Callcigh, þegar
cg féklc áliuga fyrir yður. Vitið þér hvc margir ferðamenn
bafa liorfið bér seinustu finnn mánuði? Fimm! Enginn
veit uni afdrif þeirra. Þér befðuð bæglega getað orðið sá
, sjötli.“
„Hvað ætlið þér að gera í málinu?“
„Fyrst og fremst þarf eg'að koma yður liéðan. Treystið
þér vður nú til þess að klifra niður rennuna?“
„En stúllcan —■ liún gæti verið liér, i þessari bvggingu ?“
„Eg veit það. Við framlcvæmum búsrannsókn liér —
síðar.“
„Eg vil leita að stúlkunni,“ sagði Calleigb þrálega.
Lítið hiís
óskast til kaups. Tilboð
leggist inn á afgr. blaðsins
fyrir 5. febrúar, merkt:
„Lítið hús“.
il^
M.s. Dionning
llexandiine
fer áleiðis til Færeyja og
Kaupmannahafnar þ. 10 þ. m.
Farscðlar óskast sóttir í
dag og á morgun.
Tilkynningar um flutning
óskast hið fyrsta.
Skipaafgreiðsla Jes Zimsen
Erlendur Pétursson.
Rakaþéttir
lampar
margar gerðir. 2 stærðir, 75
watta og 200 watta.
VÉLA- OG
RAl" r /EKJAVERZLUNIN
Tryggvag. 23. Sími 81279.
Kauptim gull
• Mimiiiigar- 5
| spjöld |
tí •
® Krabbameinsfélags •
• Reykjavíkur :
|fáát í verzl. Remedia,:
:.\usturstræti og skrifstofu*
SElli- og hjúkrunarheim-2
•ilisins Grundar. •
*
£ & SumuyhAi
IARZAIM
t'A*
„Ank nala, yo Tantor,“ osKrapi
T'arzan, en fíllinn skildi skipnnina og
livarf á brott.
Helcn spurði: „Getur það verið, að
dýrin skilji mál Tarzans?“ Þetta var
Ótriilegt.
„Það veit eg ekki,“ svaráði d’Arnot,
„en þau skilja liann að minnsta kosl:.“
Tarzan sneri sér nú að AVarriek og
mælti: „Má eg sjá lapdabréfið aftur'?“