Vísir - 24.09.1951, Blaðsíða 7

Mánudaginn 24. september 1951
VISIR
•OQOQOQQQOC».ílQOQQQOQQQOQQOQOQOQOOQOOQOOQOQbQOQQQ<
Leslei Turner White:
MAGNÚS MARGRXDUGL
83
IQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQOQQQQQQQQOQQQQQOOQQQQQQQGt
fram í fyrir honum, „við vitum þó, að hér var um bark-
skip að ræða, og þótt þorpararnir hefðu gert sig ókenni-
lega, er víst að í flokki þeirra var Áusturlandamaður,
Tyrki eða Mári . ..
„í guðanna bænum, maður,“ þrumaði Frobislxer, „liald-
iði þér, að við höfum Hund-Tyi-kja á skipum okkar?“
„Það kemur í ljós, þótt síðar vei'ði,“ sagði Sir Peter
og hneigði sig fyrir Dráke. „Yður er vafalaust ljóst, Sir
Francis, að heimsókn okkar ber elcki að sldlja þannig, að
þér persónulega hafið lxaft nolckur afskipti af þessuni
svívirðilega glæp.“
„Eg þakka,“ sagði Drake þurrlega, „en það sem varðar
menn mina varðar mig.“
,,Við erum hingað komnir til þess að hið sanna megi
koma í ljós,“ sagði Iiardy skipherra.
Mikill þrumugnýr heyrðist skyndilega í aiistri og káetu-
gluggi slóst upp og gjóstaði ónotalega um káetuna. Skip-
herrarnir fóru að ókyi'rast.
„Án vafa mun hið sanna koma í ljós og imin ekliert
vei'ða ógert látið til þess að svo megi vei'ða,“ sagði Drake.
„Farið nú til skipa yðar lierrar mínir, og búið yður undir
skoðun klukkan tíú árdegis. Þangað til má enginn bátur
fara frá skipshlið ög vérðnr haft eftirlit með, að þessu
hanni verði hlýtt. Ykkur er þetta Ijóst, herrar niíriir?“
Drake leit sem snöggvast aftur í augu Magnúsar, en eigi
vissj hann livort það var tilviljun eða ekki. Eitt vár aug-
ljóst. Það var tigangs.ltausl að blekkja Drake. lliiiir skip-
herrarnir gengu til dyra og slóst Magnús í fylgd með þeim.
Ilann fann, að Beckles starði á hann, en forðaðist að líta
i augu hans, því að hann vissi, að ef hann gerði það, mundi
hann glata valdi á sér.
í bátnum hugleiddi Magnús þetta nánara og lcomst að
þeirri niðurstöðu, að vegna þess hve skuggsýnt var og
reykhaf mikið í káetunni, muiuli Beckles ekki hafa þekkt
hann með vissu, en á morgun mundi verða bjart af sólu
og sannleikurinn koma í ljós. Hvað mundi þá gerast?
Drake hafði boðað „skoðn“, en raunverulega mundi um
„leit“ að ræða. Þeir mundu finna Rósalindu og áfhenda
liana Beckles. Og Magnfis þurfti ekki að brjóta heilann um,
örlög sjálfs sín: Hann yæði hengdur.
Því lengur sem hann hugsaði um þetta því vissari varð
liann um, að ef Beckles liafði ekki þeklct hann, myndi;
hann bera sterkan grun i brjósti um, að liann væri söku-
dólgurinn Frobisher grunaði hann — það sýndi llin vin-
sarilega tilraun hans til þess áð ejða ásökuninni í garð
Márans. Og Drake? Magnús andvarpaði. Vafalaust grúri-
aði hann hann líka.
Undir eins og Magnús var kominn á þiljur hraðaði’
hann sé áftur á. Til allrar liamingju var Rósalinda farin
að liátta, því að Mágriús skorti hugrekki til þess að ganga
á fúnd hennar þegar. Bróðir Díegó var að spila á spil við
Tim og' Ben Absedík, ér Magnús kom inn til þeirra.
„Jæja, dréngur, þú ert þungbúinn í meira lagi — livci's
vegna eltu þessi herjáns herskip okkur hingað?“
„1 leit að mér,“ sagði Magnús.
Eftir andarstaks þögn hló Tim og mælti:
„Hann vantar ekki montið, strákinn. Hann hyggur sig
svo milcinn mann, að senda þurfi tvö herskip eftir sér.“
Magnús hneig niður á bekk.
„Eg er ekki mikillátur á þessari stund, Tim,“ sagði liann.
„Það er Sir Peter Becldes, sem nú hlakkar í. Hann er nú
úti á Bonaventure og kemur ásamt Ðrake á morgun til
þess að framkvæma skoðun á skipinu.“
Tim reyndi að rísa á fælur, en vegna veltingsins á skip-
inu, hneig hann aftur niður í stólrpn.
„Guð minn góður, sástu liann — augliti til auglitis.“
„Já, en eg er ekki viss um, að liann hafi þekkt mig.“
: „Þá veit liann ekki, að stúlkan er hér,“ sagði Tim.
„Hánn veit, það á morgun,“ sagði Magnús og kreppti
linefana og opnaði á víxl. „Það er að segja, ef hann hfir
til moéguns.“
Bróðir Díegó lagði séfandi hönd á liandlegg Magnúsar.
„Vertu rólegur, sonur minn,“ sagði hann. „Allt virðist
þetta ótrúlegt, Magnús. Eg er Timóteusi sammála. Eng-
land og Spánn sameinast ekki uin að senda lierskip i leið-
angur til þess að leita að stúlku. Það lilýturðu að sjá
sjáífur.“
„Þú sást þéssi herskip með eigin augum,“ sagði Magn-
ús gremjulega. „Og eg sá Beckles, —- cg get aldrei fyrir-
gefið mér, að eg skyldi ekki drepa hann meðan eg hafði
tækifæri til.“
„Já, sér er nú hvert tækifærið, í þröngri káetu, innan
mn fjölda vopnaðra manna,“ sagði Tim háðslega. „Ró-
uin að landi með stelpuna og felum hana þar til hætlan
er um garð gengin.“
Magnús hristi höfuðið.
„Það er tilgángslaust. Drake hefir sett menn á vörð til
þess að koma í veg fyrir slíkt. Auk ]>ess hafa snatar
Beckles sagt honum, áð Mári hafi verið í hópi landgöngu-
mannanna. Við megum því vita á liverju við eigum von,
en svo sarinarlega skal ég eklu flýja undan svikaranum
Sir Pedro! Ef eg aðeins liefði þessi bréf!“
„Og þau hefirðu ekki!“
„Satt, en sverð mitt hefi eg. Eg ræ að slcipi hundingj-
ans í kvöld ög inni af hönduni heit mitt.“
„Jæja, jæja“, sagði Tim hæðnislega, „en áður en þú
ferð, ættirðu að segja okkur, hvað við getum gert við
stelpuna. Nú, við gætum dregið um hana, vesalinginn, en
við vildum víst allir vera lausir við hana, en eitt er víst:
Hagirðu þér eins og bjálfi, sérðu hana aldrei aftur.“
„Gullsatt“, sagði lderkur, „hvert orð.“ ,
„Megi Allah láta bein fjandmanns þíns rotna, effendi“,
sagði Márinn og hallaði sér fram, en sannarlega væri það
héhnskulegt, að gera þetta. Þú mundir ekki koma fram
áfonni þínu, en týna lífinu. Væri ekki ráð að láta reka
i námunda við lierskip þetta og sökkva því með skotum úr
öllum fallbyssunum, — þai' sem skipið er spænskt —“
óskast á góðan reknetabát. — Uppl. hjá
Landssambandi íslenzkra útvegsmanna.
75 ára í dag:
Guðriín Bjarna-
75 ára er 1 dag Guðrún
Bjarnadóttir, Miklubi'aut 7.
Hún er fædd í Holti í
Álftaveri 24. sept. 1876. Var
þar með foreldúm sinum þar
til hún varð 7 ára. Þá fór
hún til vandalausra og upp
frá því liefir hún unnið fýrir
sér. Lengst af hefir hún
dvalið á heimili Gunnars Öl-
afssonar kaupmanns, fyrst í
Vík í Mýrdal, eðá 33 ár, en
síðan í Vestmannáéyjúm. Ár-
ið 1944 flutti hún til Reykja-
víkur til Margrétar dpttur
sinnar, og Gunnars Hannes-
sonar verzlunarmanns og
hefir dvalið lijá þeim síðan.
Um Guðrún mætti skrifa
langt mál, þó luin hafi ekki
borizt mikið á. En það er ekki
að hennar skapi. Hún er ein
af þessurn tryggu manneskj-
um, sem alltaf má treysta, og
miða allt sitt starf við það
að bregðast ekki trausti
þeirra, sem hún vinnur fyr-
ir, — en hugsar aldrei um
sinn eigin hag. Hún á fjölda
göðra vina, sem senda henni
hlýjar kveðjur í dag.
Éinn af þeim.
Vírta rafgeymai
128 amp., hlaðnir, fyrir-
liggjandi. Með Varta er
bezt áð starta.
VÉLA &
RAFTÆKJAVERZLUNIN
Tryggvag. 23. Sími
GUÐLAUGUR EINARSSOPi
Málfl atnlngBSkrifstof•
l nntrnvoíri U Sirnt 7711 o« M7|.
MAGNOS THORLACIUS
hæstaréttarlögmaðnr
i n á taflutningsskrifstof a
Aðalstræti 9. — Sími 1875
VÍSIR
Nýir kaupendur lá blaM ókeypis
tii mánaðamóta. Sími 1660.
Munið — Vísir er ódýrasta dagblaðið
C. & Rumugkh
TARZAN

Áhorfendur fylgdust með liinuni
grimmilegu átökum af undrún og
skeifingu.
Tarzan liafði nú náð tiéljartaki á
Koliri-búanum og hélt houm í1 úlfa-
kreppu.
Tarzan hýíslaði: „Mig lárigár elcki
til að drepá þig, en þú verður að
gef^t upp.“ ,
Kohri-búinn anzaði eklci, en Tr.rian
herti á takinu. I>á fautaði hinn: „Eg
gefast upp.“