Vísir - 23.02.1952, Blaðsíða 7

Laugardaginn 23. febrúar 1952
V 1 SiIR
^ i,7* ía>z* tr+ 6>:+ í*:* tz*$$* é>T4;tZé *&* #-;* *t* vz* é»t* t*« e ;■* &;■£ &>& &;4=
wmf
Heiður og
„Farið þá — og hafið hraðan á.“
, „Vissulega, já, lávaröur minn.“
Og í þetta skipti hafði Perkins hraðan á — svo hraðan, að
hann vár kominn aftur að vörmu spori, og nú móður ög más-
andi eins og hinn þjónninn. .
„Jarlsfrúin, lávarður minn, hún er farin að hátta, og —
hm — hún biður mig að tilkynna yður, lávarður minn,1. að,—
að hún óski eftir —“
„Óski eftir hverju?“
„Að — að verða ekki fyrir neinu ónæði, lávarður minn.“
„Ha? Hváð —,“ sagði jarlinn svo hranalega, að vesalings
Perkins kipptist við og hrökklaðist aftur á bak tii dyra, og er
þangað kom áræddi hann að stynja upp.
,,Er það, hm, nokkuð fleira, lávarður minn?“
„Néi, fari í helvíti, nei, — þetta er nægilegt.“ -
„Þá, lávarðyr minn, vona eg að mér leyfist — að fara?“
„Já, fjandans til, ef þér viljið.“
„E-eg þakka yður, lávarður minn,“ og Perkins þurkaði
sveittan skallann, er út var komið, og flýtti sér þangað, þar
sem hann gat fengið sér einn snafs svo lítið bar á, til þess að
hressa upp taugarnar, en því næst fór hann á fund frú Leets,
og sagði henni — sér til hugarhægðar — allt, sem gerzt hafði.
Og Anna frænka lagði við hlustirnar, skaut inn spurningu við
og við, bað hann að kveða niður allt hjal starfsfólksins, og
stóð svo upp og skrjáfaði þá heldur en ekki í pilsunum. Og
svo gekk hún út, hnakkakert og virðuleg, og lagði leið sína
að útskornum dyrum með gullskreyttum umbúnaði, og barði
hægt að dyrum.
er þar?“ var spurt lágum rómi._. . i . „, .n r
?ara Anna frænka.“
Loka var dregin frá að innanverðu og á næsta andartaki
hvíldi Andrómeda hálfsnöktandi við hinn gilda barm Önnu
frænku, sem tók utan um hana og mælti til hennar huggunar-
orðum.
„Ó, eg elskaði hann svo heitt, Anna frænka,— allt of heitt
— og nú hefir hann murkað lífið úr ást minni — og eg vil
bara deyja.“
Og í hinum gömlu augum Önnu frænku kom fram mikil
mildi skilningsríkrar sálar og hún lagði æðabera, granna hönd
á enni þinnar ungu konu og sagði:
„Segðu mér nú alla söguna, væna mín.“
„Já, já, eg ætla að gera það, Anría frænka. Og eg hefi þráð
svo að mega gera það. Slepptu mér ekki — og hlusaðu á mig —“
-----Jarlinn sat einn að kvöldverði, át lítið en drakk því
meira aldrei þessu vant — stóð upp svo snögglega, að þjónn-
inn missti disk úr hendi sér á gólfið, og gekk til stofu sinnar,
þar sem hann gekk fram og aftur um gólf — hverja stundina
át annari.
Klukkan sló — ellefu högg — og allir höfðu tekið á sig náð-
ir. Jarlinn gekk með kertastjaka í hendi að hinum útskornu
dvrum með gullskreytta umbúnaðinum, reyndi að opna, en
dyrnar voru læstar. Hann ygldi sig, kreppti hnefann eins og
hann ætlaði að berja á hurðina og formæla, en hann — hinn
elnvaldi jarl — stóð þarna stutta stund, orðlaus af undrun,
og gekk á braut, hægt, þunglamalega, um iöng göng, niður í
forsalinn, þar sem bjarma frá ljósi bar sem snöggvast á gamla
hjálma, brynjur og vopn, — og allt virtist fá á sig ógnandi
blæ — allt vera honum til storkunar, en er inn í lesstofuna
kom tók hann fjaðrapenna og hripaði í flýti:
Til Andrómedu, jarlsfrúar í Wrybourne.
Lafði góð, nú sem fyrrum, skulu orð yðar vera mér
lög. En þau lög kveða svo á, að þér skuluð í allri' auð-
mýkt biðja mig fyrirgefningar, og mun eg eigi fyrr stíga
fæti yfir þröskuld yðar.
Wrybourne.
Til konu minnar, Andrómedu: . ; ,
Verði það þá svo, stúlka mín, en um hvérri þremilinn
þetta allt snýst hefi eg enga hugmynd um. En þú ert
eins og skip, sem rekur stjórnlaust undan stormi og
straumum, en boðar á hléborða og hvergi lægi. Haltu
samt áfram1 þar til þig ber að landi, og þá geturðu hóað
í mig, og eg skal koma þér á flot aftur.
og. sárreiði sjómaður og ieiginmans-
1 . . ...... ■ Sám.
";Nú fér ég'aS-hátta, sefn allra lengst frá þér. .
IanftAlWWUWiWJWWWUW
'VWWUVWUVWWWUWWUI
Og hver stundin leið af annari og enn þyrptust skuggarnir
að Wi ybourne Fevéril úr ölluiri áttum.
XXIII. KAFLI.
Sir Róbert Cbalmers verður „Hrói góðvinur“ Jane. ;
Sir Róbert Ghalmers var leiður í skapi. Hann hafði verið
að æfa sig í skriít, en ekkert gat komið horíum í verra skap.
Hann skipaði svo fyrir, að söðla skyldi hest sinn.
,,Nú?“ sagði Elísabet, sem birtist allt í einu óvænt, er hann
var nýstígirín á bak. „Og hvert ætlarð.u nú, Rabbie minn?“
„Eg ga^>j upp og henti fjaðrapennanum — eg ætla að ríða
út mér til skemmtunar.“ ■
„Og hvert skal halda, má eg spyrja?“
„Eitthvað,“. sagði hann, um leið og hann huldi handleggsstúf-
inn sem bezt hann gat.,
„Farðu varlega. Hættustáðirnir eru margir.“
„Eg geri það. Þótt lífið sé ekki mikils virði er víst bezt að
treina sér það eins lengi ag unnt er. En líklega mundi enginn
sakna mín þótt eg yrði fyrir kúlu úr byssu morðingja.“
„Alveg rétt, Rábbie, og því er nú veny en þú ættir vini,
ef þú værir ekki jafn hrokafullur og afundinn og þú ert.“
„Eg hirði ekki um vináttu annara — og eina konan, sem eg
hefi elskað, strauk með manninum, sem eg hefði átt að skjóta
til bana í stað þess að láta mér nægja að særa hann."
„En þannig fara menn ekki að því að vinna ástir kvenna,
Robin — ekki góðra kvenna og dyggra. Ó, Robert, þú hefðir
getað orðið maður, sem allir litu upp til og dáðu, en þú hefir alla
tíð verið eins og illa vaninn og óviðráðanlegur krakki, og —“
„Og þú ert hin versta norn, Elísabet, svo beiskyrt, að eg
furða mig oft á því, að eg skuli þola þig nálægt mér.“
„En það gerirðu af því, að þú mátt til, maður minn, og af
því að þrátt fyrir allt elskarðu mig sem sonur móður. Og neit-
aSú.þyí, ef þú borir.“ . • - ( .
Sir' Róbeft 'ygldi sig, kippti í taumana með heilu hendinni,
en horfði um leið í augu hinnar hyggnu, góðu og lífsreyndu
konu, og allt í einu brosti hann, kinkaði kolli og reið á burt.“
„Og — guð .gæti þín ávallt, amen,“ hvíslaði Elísabet and-
varpandi.
Kannske var það vegna handleggsstúfsins, að Sir Róbert reið
eftir gömlum troðningum, því að þar var sjaldan nokkur á
ferð, en á þjóðveginum gat maður alltaf átt á hættu að mæta
einhverjum. Allt i einu hljómaði fögur barnsrödd, eins og
lítil telpa væri að. syngja, en hún hætti snögglega, er hundur
fór að gelta og kallaði til hans:
„Þagnaðu, Esaú, leggstu niður og liggðu kyrr, þú mátt ekki
gieyma því, að þú ert aðalshundur!“
Seppi virtist hafa látið sér segjast, því að hann ýlfraði að
BRIDGEÞATTUR.
Það er nauðsynlegt fyrir
sagnhafa að fara yfir í hugan-
um áður en spil er hafið
hvefnig sagnir hafa gengið og
draga af þeim ályktanir sínar
um styrkleika andstæðinganna.
í flestum spilum gefa allar
hendur einhverjar upplýsing-
ar, og eftir þeim má nokkuð
haga spilinu.
K-D-7-6-5
V Á-7-4-2
* G-6
* K-7
A A
V K-D-8-6
♦ 8-7-4-2
* D-8-5-3
,,Þá nótt kom röðin
að mér
Framh.
slík mótbára væri haldlaus. Og
ekki gat eg farið að segja hon-
um frá draum Dewings. —*
„Haldið þér, að hún geti orðio
tilbúip í tæka tið?“ sagði eg
hálfhikandi. „Já, vitanlega.
Hún fær þá far?“
■ „Já, að sjálfsögðu“. „Fyrir-
tak — afsakið mig andartak, ——
hérna, Charles — náið sam-
bandi við Doritu Breakspear og
segið henni hvað er í bígerð.
Og þér sækið hana í fyrramáliéí
i tæka tíð í bifreið minni. Von-
andi er henni batnað kvefið.“
„Jæja, Sister Ann“, hugsaði
eg. Þá er skipað í hvert rúm —
og virðist svo, sem hér muni
ætla að sannast, að ekki verður
„feigum forðað“. — En sami
skal vona, að allt fari vel.
„Whisky?“ sagði Ogden.
„Þökk. Og svo er víst bezt að
halda í háttinn. Við þurfum aS
komast snemma af stað“.
■ . Mér„ fgnrist■ bkkqrt_.yera upp-
íífgandi’ þégár við lögðum aí
stað frá Shanghai í birtingú
daginn eftir. Það lifnaði jafn-
vel ekkert yfir mér, er ungfrú
Dorita Breakspear kom, ung
vtúlka um tvítugt. „Hafið þér
flogið fyrr?“ spurði eg. —
„Aldrei, — en eg vona eg hafi
það af“. — Eg reyndi að brosa,
en það var kuldahrollur í mér.
Við vorum samtals 11 í flug-
vélinni, þar af 6 farþegar. —•
Flugstjórinn hét Campbell. Eg
l æddi við hann um veðurspárn-
r.r, þær voru ekki upp á þaS
bezta, en heldur ekki slæmar,
og mér þótti vænt um, að hanri.
otlaði að fljúga yfir Nagasaki
i>g Hiroshima á leiðinni. Mig
langaði að horfa á þessar borg-
ir úr lofti. — Campbell gerði
ráð fyrir 6 klst. flugi til Tokio.
— Sister Ann sveif í boga yfií'
Whangpoána og herskipin, seríi
!águ fyrir akkeri þar, þeirra
meðal Crecy — og nú var hald-
Vð til Tokyo. Sex stunda flug —*
ef allt færi vel. Hvernig mundi
Ðewing hafa sofnast? flaug mér
! hug. Eg var dauðþreyttur.
Hefði helzt viljað sofna. En
brátt kom morgunverðartími.
♦ A-D-10-9
* Á-G-6-2
Eg uridirrit
óska að gerast áskrifandi Vísis frá
....... að telja.
(Sendið miða þenna til afgreiðslu blaðéins — eða
hringið í síma 1660).
Norður opnar segir 1 Sp. með
21 punkt og fimm lit í Sp. A
„doblar“, - upplýsingar-„dobl-
un“. Höndin er í veikasta lagi,
en andstæðingárnir eru á hættu
en andstæðingarriir í hættu og
gæti hann hrætt þá frá ,,game“
er mikið unnið. Suður hefir 20
' punktá -óg hefði líka getað opn-
að sc^gri. Hann „redoblar“ til að
sýná . styrkleikann. V. gæti
auðvitað sagt pass, og með rétti,
en. vegna þess að hann vill fá
N^-S til þess' að halda áfram
með Sp, segir hánn t. d. 2 lauf,
sem ætti áð véra hættulaus
sögn. N. notar tækifærið og
segir pass til þess að sýna með'-
spilara sínum, að hann >’ ikti á
lágmarksstyrkleika í hættu. Nú
segir A pass, en þá segir 3. 2
grönd. Hanp telur sig ru sjá,
að líkur eru mestar á „úttekt1* í
grandi, en þar sem A „doblaði“
er líklegt að hann hafi styrk-
leika í Hj„ og þess vegna er
ekki skynsamlegt áð segja 3
grönd þegar í stað, án ’þess að
vita um styrk N. í hjárta. N.
hefir Ás f jórða í hjarta bg segir
því 3 grönd.
V. kom út með Sp. 10 og
spilið var auðunnið með því að
hleypa 10 yfir.
Bómullargarn
hvítt ög mislitt, mjög fallegir
litir.
GEVSIR H.F.
Veiðarfæradeildin.
6 góðar tegundir, verð frá
kr. 98,00 til kr. 249,50? •
• • - „■ . -í' ’.i
Véla- og raftækjaverzluniri
BanJcastrœti 10. Sími 6456.
Tryggvagötu 23. Sími 81279.