Alþýðublaðið - 20.05.1920, Blaðsíða 2

2
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Afgreiðsla
blaðsins er í Alþýðuhúsinv við
ISngóKsstrseti og Hverfisgötn.
Sími 988.
Auglýsingum sé skilað þangað
eða í Gutenberg i siðasta lagi kl.
io, þann dag, sem þær eiga að
koma i blaðið.
þess, að koma á hjá sér svonefnd-
um „penny* pósti, en á strfðsár-
unum urðu þeir að haskka burð-
argjald með pósti, eins og aðrar
þjóðir. Nú ráðgerir póstmálastjóm
in enska, að Iækka burðargjald
undir einstök bréf «m hálft penny
Öllu gamni fylgir nokkui'
alrara.
Bræður tveir í Sandon í Utario
ætluðu að gera sér glaðan dag
fyrir nokkru. Keyptu þeir sér á
kútinn og drukku svo fast, að
Bachus gekk af þeim dauðum.
Brensluspíritus var drykkurinn.
TilrannanidursuðnYerksmiðja.
Nýlega hefir nefnd setið á rök-
stólum í Kristianiu, til þess að
ræða um það, hvort ekki væri
heppilegt að sett væri á stofn
verksmiðja, sem gerði tilraunir
með niðursuðuvörur. Nefnd þessi
var öll á einu máli um það, að
niðursuðuverksmiðjurnar settu þeg-
ar í stað á stofn í Stavanger slíka
tilraunaverksmiðju, sem annaðist
bæði efnafræðislegar tilraunir og
vélfræðilegar tilraunir. Eru Norð-
menn í engum vafa um það, að
þessi stofnun geti orðið niðursuðu-
iðnaðinum til hins mesta gagns og
er talið víst að Stavangerbær gefi
lóð undir verksmiðjuna, sem á að
reisa svo fljótt sem því verður við
komið. ;
Hinnismerki.
Norðmenn hafa í hyggju að láta
reisa minnismerki yfir þá menn
af þjóð þeirra, sem farist hafa af
völdum styrjaldarinnar á sprengi-
duflum eða af kafbátahernaði. Hef-
ir myndhöggvari Gustav Lærum
gert styttuna. Aðalmyndin er af
djarfiegum sjómanni, sem stendur
við brotinn stjórnvölinn, reiðubú-
inn til að varpa sér í bylgjurnar,
er fossa yfir sökkvandi fleyið. Bak
við sjómanninn er reistur mikill
varði cg f honum norski fáninn.
Á fótstall styttunnar á að höggva
nöfn þeirra sem farist hafa, og
einnig burtför þeirra og slysin í
„Relief". Minnismerkið á að vera
úr bronce, og er sjómaðurinn 3
metra hár, og er af því auðséð
að þetta er mikið bákn. Það er
talið að það muni kosta um 25 000
krónur. (Hkr.)
TukthúsYÍst fyrir að bræða upp
peninga.
Lögmaður einn í Lundúnum,
Lewis að nafni, og tveir gullsmið-
ir af Gyðingaættum, voru nýlega
dæmdir í sex mánaða hegningar-
hússvist fyrir að bræða gullpen-
inga. Myntin er eign ríkisins, en
gullið í peningunum er meira virði
en gjaldeyrir myntarinnar, og var
því peningabræðslan gerð í gróða.
skyni. Hvað um fslenzku gnllsmið
ina, sem venjulegast búa til trú-
lofunarhringina úr 10 króna gull-
peningumf (Hkr.)
„Ferð»prinsmní£.
Breaki ríkiserfinginn, Albert prins
af Wales, ferðast mikið. í vetur
ferðaðist hann til Kanada og var
þar tekið hvarvetna með mikluui
fögnuði Síðast f marz lagði hann
svo af stað í aðra för á herskip
inu „Renown". Fór hann gegnum
Panamaskurðinn yfir San Diego til
Filippseyja.
Ritdómur.
(Aðsent).
Bráðum kemur út ný Ijóðabók
eftir hann vin minn, og þar sem
hann hefir skrifað hrós um þetta
smáræði sem sést hefir á prenti
eftir mig, og ennfremur sökum
þess, að flestir, sem ég hefi skrif-
að um, kunna mér ástar þakkir
íyrir ritdómana mfna, þá verð eg að
skrifa eitthvað hlýlegt um hann
og hans verk, því »æ sér gjöf til
gjalda.t Um ytri fráganginn á
bókinni er það að segja: Að papp-
írinn hefði mátt vera betri, og
prófarkalesturinn er ekki upp á
það allra bezta, — enda þekki ég
ekki þennan Jón, sem las prófark-
irnar. — Frágangnum frá prentar-
anna hendi er náttúrlega all mjög
ábótavant, — ein bókmenta fjör-
ráðin enn, úr áttinni þeirri. —
Samt eru kostir bókarinnar, frá
höfundarins hendi, svo umfangs-
miklir og auðsæir, að ekkert rýrir,.
þetta sem hér er talið, gildi henn-
ar. Nei, þvert á rnóti, og hver
sannur íslendingur ætti að kaupa
hana og lesa hana, helst að kunna
hana, spjaldanna á milli og skilja.
hana, — skilja hana frá soranutn.
Þá kem ég að efni bókarinnar,
en áður en ég byrja á því ætla
cg að segja dálitla sögu. — Þaðf
gera nefniiega allir góðir ritdóm-
arar. — Sagan er um mig sjálfan
og höfundinn. Við vorum einu
sinni saman á svolitlu „kenderíi",.
sem svo er kallað; þetta var £
skammdeginu. Við vöknuðum til
lífsins, niðri í polli, djúpum polli,
undir grjótgarði, inn f Skugga-
hverfi. Það var í aftureldingu. Við
fórum, auðvitað, strax að tala uro
skáldskap. Ég man það, eins óg
það hefði skeð í gær, að ég sagðí
við hann: „Það er skaði hvað við
eigum fá ættjarðarkvæði, og flest
svo léleg, þessi sem til eru." „Já,“
sagði höfundurinn og varð hugsi.
— An þess ég vilji eigna mér
nokkra hlutdeild i listaverkum,
eða ég þori neitt að fullyrða um
það, þá hygg ég að þessi orð1
mín hafi orðið til þess, að hann
orkti hið ódrepandi ættjarðarkvseði1
sitt, „Landid mitt“, sem er fyrsta
kvæðið í bókinni. Um það kvæði
er það, í stuttu máli, að segja, sð
þar er ekki eitt orð of-sagt og
ekki svo mikið sem hálft orð van-
sagt, — reyndar má segja það
um aila bókina, — t. d. endar
kvæðið á þessu gullfagra erindi,
sem lýsir tilfinningum, eða kend-
um skáldsins, svo átakanlega:
Landið mitt fríða,
blessaða og blíða, —
korríró, diliidó;
fagurt upp til ’hlíða
og fram við grænan sjó.
Mig langar til að líða
um laufríkan skóg.
Þá get ég ekki stiít mig um að>
benda á kvæðið „Fjaðrir". Það er
á 5. opnu aftan frá, og þar í er
þetta:
Skófjaðrir, skriffjaðrír, skrautfjaðrir,
sófafjaðrir, úrfjaðrir, andfjaðrir,
oddfjaðrir, hangfjaðrir, standfjaðrir,
gangtjaðrir, bragðfjaðrir, bílfjaðrir,.
hóffjaðrir, hníffjaðrir, hrafnsfjaðrir,
stóltjaðrir, stálfjaðrir, strútsfjaðrir,
stélfjaðrir, blóðfjaðrir, flugfjaðrir,
dúnfjaðrir, driffjaðrir, og fjaðrafok;
fjaðurmagnað Ijóðasprok.