Vísir - 04.04.1952, Qupperneq 7

Eöstudaginn 4. april 1&52
mt m ' ' ’-'.M »
«i «j .................... • •
•i n
II u
«4 «
««
IJ U
I! II
II M
ii n
«i m
II «i
DÓTTIR HÖFUÐMANNSINS
■! « t
■! *l
h m
■ ■
Bi ■
■ ■
Eftir Alexamier Pusjkin.
2
it«
II Ri
■ I •!
il Rl
• (■fffWffKB
|]R!KWff»a ■ ■»»■ ■■ ■■■■■-*■■■■■■■■-■■ ■!■■■■■■ ■■»«**»■ »■*■•*-»■:»»»*«■ ■■■■■«
í sig. Hann ákvað daginn sem eg skyldi fara og ætlaði þegar
í stað að skrifa væntanlegum yfirboðara mínum meðmælabréf.
— Gleymdu ekki, Andrés Pétursson, að heilsa B. fursta
frá mér og biðja hann að vera góðan við hann Pétur litla,
sagoi mamma.
— Hvaða bull er þetta? sagðí pabbi og hnyklaði brúnirnar. —
Hvers vegna ætti eg að skrifa B. fursta?
— Þú sagðist ætla að slcrifa væntanlegum yfirboðara
drengsins. Og B. fursti er yfirmaður Semenov-lífvarðarsveit-
arinnar.
— Jú, það segirðu satt. En hann Pétur okkar á ekki að fara
til Pétursborgar. Hvað ætli hann læri ef hann fer í lífvörðinn?
Ekki annað en sukk og svall.......Nei, hann á að fara í fót-
gönguliðið, hann á að kynnast erfiði hermannsins, finna lykt
af púðurreyk og verða duglegur hermaður. Hann fer ekki
í lífvörðinn.
Pabbi settist við borðið og fór að skrifa.
Eg var sjúkur af forvitni. Hvert átti eg að íara úr því að
eg færi ekki til Pétursborgar? Eg starði á fjaðrapenna pabba,
sem hreyfðist hægt um blaðið. Loks var hann búinn og svo
i.nnsiglaði hann bréfi ásamt vegabréfi mínu, tók af sér gler-
augun og sagði við mig:
— Hér er bréfið til Andrésar Karlssonar R., míns gamla
vinar og herfélaga. Þú átt að fara til Orenburg og vera undir
hans stjórn.
Nú brugðust allar mínar björtu vonir ög: glæstu draumar.
í stað glaums og kætí í Pétursborg átti eg að fara í útlegð á
b.:ara veraldar. Starfið sem eg hafði hlakkað til varð að sorg-
legri ógæfu. En mér þýddi ekki að deila við dómarann.
Svo stóð sleðinn við -dýrnar einn góðan veðurdag og koffort
með fatnaði míum, skrína með te-hitaranum og bögglar með
nesti voru borin út í hann.
Foreldrar mínir gáfu mér blessun sína.
Faðir minn lagði höndina á öxl mér og sagði: — Vertu sæll,
Pétur......Þú verður að starfa með trúmennsku, hlýða yfir-
boðurum þínum, en ekki sleikja þig upp við þá. Og mundu
máltækið: Gættu vel fata þinna en æru þinnar þó betur.“
Mamma bað mig grátandi um að fara varlega og bað Sa-
veljitsj að hafa gát á mér.
Eg settist á sleðann ásamt Saveljitsj og við ókum burt úr
föðurgarði. Eg grét eins og barn þegar við ókum út um hlið-
iö. Um kvöldið komurn við til Simbirsk, en þar áttum við að
staldra við einn dag og kaupa ýmislegt. Saveljitsj gamli átti
að annast það, og hann var lika með peningana mína.
Meðan Saveljitsj var úti í bæ að verzla gekk eg mállaus um
stofurnar í gistihúsinu. I billiardstofuni sá eg hávaxinn fyrir-
"njann, um hálffertugt með svart og mikið vangaskegg. Hann
var i innikápu og með pípu í munnlnum.
Þessi maður var að spila við leikvörðinn. í hvert sinn sem
leikvörðurinn vann fekk hann staup af brennivíni, en hvenær
sem hann tapaði varð hann að skríða á maganum undir billi-
ardborðið.
Eg stóð þarna og horfði á leikinn. Því lengur sem á leið því
oftar varð leikvörðurinn að skríða undir borðið. Loks varð
hann innlyksa þar og fór að hrjóta. Maðurinn með svarta
slíeggið leit á mig og stakk upp á að við reyndum eina um-
ferð sáman. Eg sagði honum að eg kynni ekki billiard. Hann
x f s i m
horfði forviða og fast að því vorkennandi á mig og kynnti
sig. Eg fekk að heyra að hann héti ívan Ivansson Zurin, að
hann væri reiðméistari í X-riddaraliðssveitinni og væri stadd-
ur þarna i Simbirsk til að taka á móti nýliðúm.
Zurin bauð mér að borða með sér hyersdagslegan miðdegis-
verð, á hermánnavísu. íg gekkst upp við þetta og þakkaði
boðið og svo settumst við inn í borðstofuna.
Zurin drakk íast og riáuðaðim iT>ér að drekka.líka, sagði að .
þeð væri nauðsynlegt í herþjónusturtni. Hann sagði mér ótal
skrítlur úr hermannalífinu svo að eg vældi af hlátri. I stuttu
máli: við urðurn vildarvinir.
Eftir borðhaldið bauðst hann til að kenna mér billiard.
— Það er öllum liðsforingjum ómissandi, sagði hann. —
Hugsaðu þér að þú sért i herferð og komir í einhvern smábæ.
Kvernig ætlarðu að drepa tímann þar? Ekki getur maður
alltaf verið að hýða Gyðinga, — maður verður leiður á því.
En billiard er til í hverju greiðasöluhúsi. Þess vegna verðurðu
að kunna billiard.
Eg-lét sannfærast og fór þegar að læra þessa göfugu íþrótt.
Zurin hrósaði mér óspart og var forviða yfir hve fljótur eg
væri að læra. Bráðum stakk hann upp á að við skyldum spila
um peninga.
— Þá fyrst geturðu spilað eins og maður, sagði hann.
— Hann bað um púns og sagði mér að smakka á. — Liðs-
foringi, sem ekki drekkur púns er enginn liðsforingi, sagði
hann.
Eg var sammála honum um það líka.
Við héldum áfram að spila. Því oftar sem eg saup á púns-
kollunni því djarfari varð eg. Eg spilaði svo að kúlurnar flugu
yfir bríkina, skammaði leikvöi'ðinn og tvöfaldaði viðurlögin.
Tíminn leið fljótt. Loks leit Zurin á klukkuna, sagði að við
yrðum að hætta og að eg skuldaði sér hundrað rúblur.
Það kom á mig; allir peningarnir mínir voru hjá Saveljitsj.
Eg afsakaði mig og sagðist ekki hafa peninga á mér, en Zurin
tók framí:
— Það skiptir engu máli .... eg get vel liðið þig um þetta.
Gg nú förum við til hennar Arínu litlu og borðum kvöldmat
hjá henni.
Svona svallaði eg allan daginn. Við átum kvöldverð hjá
Arínu, Zurin hellti alltaf glasið mitt barmafullt og sagði að
eg yrði að læra að dreltka. Það var komið fram yfir miðnætti
þegar hann ók mér aftur á gistihúsið. Saveljitsj mætti mér í
stiganum. Hann æpti af skelfingu þegar hann sá mig koma
sJagandi og dinglandi.
— Hvað Jiefir komið fyrir þig, ungi herra? Hvar hefirðu
örukkið þig fullan? veinaði hann og lrljóðaði. Drottinn minn
dýri! Þú hefir aldrei orðið fullur áður!
— Haltu kjafti, karlskarfur, umlaði i mér. Þú ert víst full-
ur! .... Farðu að sofa, garmurinn — en hjálpaðu mér fyrst í
bælið.
Morguninn effir vaknaði eg með mikinn lröfuðverk og mundi
ekki nema óljóst það sem gerzt hafði daginn áður. Saveljitsj
kom inn með tebolla.
— Þú ert of ungur til að byrja að svalla og drekka þig full-
an, sagði hann og hristi hofuðið. — Hvaðan hefirðu þetta?
Fvorki hann pabbi þinn né afi þinn voru fylliraftar, að eg nú
ekki tali um hana móður þína, sem aldrei hefir hleypt dropa
af brennivíni inn fyrir sínar varir. Það er víst þessi déskotans
„monsjör", sem hefir komið þér á spenann. Tilíarsonurinn sá!
Eltki skil eg í honum föður þínum að hleypa öðrum eins
drullusokk inn á heimilið!
Eg skammaðist mín.- Sneri mér til veggjar og sagðist ekki
viJja te. En það var enginn hægðarleikur að stinga upp í
Saveljitsj.
— Þarna sérðu að það kemur manni i koll að drelrka sig
svona fullan. Þú ert að drepast úr höfuðverk og hefir misst
matarlystina. Fullur maður er skíts virði......Eg skal koma
með saltar agúrkur .... Það bætir svolítið úr. í sömu svíf-
um kom veitingahússþjónninn inn og rétti mér bréf frá Zurin.
Eg opnaði það.
3
Svipur Brynjólfs frá
Winna-ISIúpí.
skemmtu sér vel við það-
Hlakkaði Þorvaldur jafnan til
þess, er Brynjólfs var von £•
bæinn.
Svo bar við kvöld eitt í maí-
mánuði 1914, að Þorvaldur
kom heim af góðtemplaraíundi
laust fyrir miðnætti. Hafði.
hann lent í einhverju orðaskaki
við einhver regluskystkin sín
á fundinum og var i hálfæstu
skapi er hann kom heim.- Þeg-
ar hann er háttaður getur hann
ekivi sofnað stráx vegna þess,
að liann er að hugsa um það,
sem fram fór á fundinum. En
meðan hann vakir þannig og
bíður svefns, heyrir haim, að
gengið er upp stigann, sem lá
upp á loftið úr eldhúsinu. Hann
furðar sig á þessu, þvi að eng-
inn átti heima á loftinu nema
hann og' ráðskonan, en Sigurð-
ur'einn niðri, og hlutu þau að
vera bæði komin til náða á
þessum tíma. En í sömu and-
ránni er hurðin að herbergi
hans opnuð, og inn kemur
Brynjólfur frá Minna-Núpi.
sem Þorvaldur vissi ekki betur
en að vaéri austur á Eyrarbakka.
Gengur Brynjólfur beint inn
að borðí, sem var undir glugg-
anum, lítur hvorki til hægri né
vinstri, styður höndum á borð-
ið, stendur þar litla stund og
horfir út um gluggann. AS því
búnu snýr hann við og gengur
út, og féll hurð að stöfum á
eftir honum, en fótatak hans
heyrðist niður stigann.
Þegar Þorvaldur sagði mér
frá þessum atburði, kvað hann
sig strax hafa grunað, að
Brvnjólfur væri mikið veikur
eða dáinn. Sá grunur reyndist
réttur, því að um morguninn
eftir fréttist látið hans. austan
af Eyrarbakka. Hann hafði dá-
ið um nóttina. (Frásögn A. X
Johnson bankagjaldkera.-------
Gríma).
Raftækjatryg-gin g Raiffto
Hafnarstræti 18, Rgykjavífc.
Simi 8032,2. — Yerk.siisi8j:axi
simi. 9022:.
£. /?. SurrcuqkAi

íbúarnir sögðu Tarzan og félaga Arabarnir kömu í flokfci, og myrtu
'sögu sína, en það vgr frásögn af rán- - tíiárgt ■ 'af 1 gamla fólkinu í þorpinu,
"úrn'og rhármdfápurri Araba nokkurra. ' en 'böfðú þá ungu á brótt með sér.
. (ffamli inaðurinn sagði frá því, að Þá sp.uröi Tarzan: „.Voru þetta,' Ai-
Árábarnir hefðu |kt'olið öllu 'fjíabefni " .ýabáf ?'“) Ga.mli 'niáð.urinn sVárfeðir „Já,
þorþsbúá og farið með unga íolkið aliir nema eirm hvitur risi.með Ijost
bfott hlekkjað. hár.“ 1 . ,.