Vísir - 13.06.1952, Blaðsíða 7

Föstudaginn 13. júní 1952
V I S I R
t
KATRIIM
^vvuvvwwvvvwuvwuwvuvvuvwwwvvvvuwuvvvwvvw^
ef hann hefði aldrei stigið þar fæti sínum. í örvilnan sinni
fannst henni einhver veginn, að ekkert illt hefði komið fyrir,
ef hann hefði haldið kyrru fyrir í sínu eigin landi.
Enn var deilt harðlega og allt í einu glamraði í vopnum.
Skerandi neyðaróp konu heyrðist um allt húsið. Katrín og
Douce spruttu á fætur. Hann bað hana að víkja þétt að veggn-
um, en beið ekki til þess að sjá hvort hún færi að ráðum hans,
og þau þustu bæði fram, þar sem þeir Alard og Oxenbrigge
stóðu hvor andspænis öðrum með brugðin sverð. Við skímu
frá einu kerti voru þeir famir að berjast.
„Herrar mínir, fram í salinn, fram í salinn. C'e s t i m p o s-
sible de vous battre ici. Impossible!" — (Það er
ógerlegt að berjast hér — ógerlegt).
Þetta var í fyrsta skipti, sem Katrín hafði séð hann I hugar-
æsingu, og án þess hann vissi af hafði hann mælt á sínu eigin
máli, sem fenginn skildi þarna, nema Elisabeth Alard. Á næsta
andartaki var sem hann hefði tekið ákvörðun um hlutlausa
afstöðu, og hann stóð þarna með krosslagða arma á brjósti,
og virti fyrir sér þá, sem börðust. Alard hafði lagt frá sér
kertið á borðið, en kona hans þrifið það. Hún hélt því hátt á
loft með titrandi hönd, svo að skuggarnir voru á einlægu iði
um veggina og virtust taka þátt í hildarleiknum, og var sem
hálf tylft manna berðist en ekki bara tveir enskir herramenn.
„Lofið mér að komast til móður minnar,“ kallaði Katrín.
En Robert Douce hreyfði sig ekki úr sporum. Katrínu fannst
sem móðir hennar væri mitt í bardaganum, umvafin skuggum
eða veikri skímu, og blikandi sverðsoddar allt í kringum hana.
Hún barði á herðar Douce til þess að fá hann til þess að hleypa
sér fram hjá, en hann hreyfðist ekki úr sporum. Hann var eins
og járnið, sem hann vann úr jörðu. En nú fór hún að gefa
gaum keppendunum og sá, að faðir hennar hafði betur. Hann
hafði hrakið Oxenbrigge út í horn, og þar átti hann í vök að
verjast. Þótt hann væri yngri var hann móðari, og allt í einu
kviknaði sú ósk í huga hennar, að faðir hennar gengi af hon-
um dauðum.
Allt í einu heyrði hún þrusk og þys að baki sér og var þar
allt þjóna og þernulið komið fyrir forvitni sakir, til þess að
vera vitni að vansæmd heimilisins.
„Farið, farið,“ kveinaði Katrín.
í þessum svifum sveiflaðist til handleggur móður hennar
og kertið hentist í loft upp og slokknaði á því í fallinu, og
andartak var lcoldimmt — mikið glamur, vopnabrak, þungt
fall, andvarp. Og nú voru blys kveikt og er þeim vai’ lyft
var bjart hið efra um loft og veggi, en er blysin voru lækkðu
lagði bjarmann á gólfið og í hvert horn og að lokum á blett-
ánn, þar sem Alard lá.
29.
Robert Douce hlaut að hafa vikið til hliðar, því að Katrín
vissi það næst af sér, að hún kraup á kné við hlið föður síns.
Hún þreifaði undir skyrtu hans og hönd hennar' varð blóðug.
Hann hreyfðist ekki, enginn andardráttur hejrrðist.
Hún fekk ekki mælt, en leitt upp á Oxenbrigge, sem hallaði
sér að gluggakistunni og var að slíðra sverð sitt; en Elisabet
Alard lyfti hönd sinni, eins og hún enn héldi á kertinu.
„Móðir,“ sagði Katrín, „komdu og hjálpaðu mér.“
En hún virtist ekki geta hreyft sig úr spön rn. Hún stóð
þarna áfram með upplyftan armlegg og endurtók í sífellu:
„Hann er dauður, hann er dauður.“
„Já,“ sagði Katrín, og lagði hönd sína á hjarta föður síns,
„hann er dauður.“
Þá kom hreyfing á Oxenbrigge og hann ætlaði að ganga
til dyra.
Enginn virtist áræða að stöðva hann.
„Þetta var heiðarlegur leikur,“ sagði hann í dyrunum. „Hann
bauð mér að draga sverð úr slíðrum og verja hendur mínar.“
„Þú vógst hann í myrkri.“
„Hann sótti að mér og eg lagði til hans. Það dimmdi óvænt
og við gátum ekki hætt.“
Katrín gat ekkert frekara sagt. Hún vissi orsök þess, að
dimmdi.
„Eg ríð til húss föður míns,“ sagði Oxenbrigge. „Ef einhver
ættingja Alards leitar mín er mig þar að hitta.“
Og hann stikaði út.
„Oxenbrigge,“ veinaði Elisabet, „Oxenbrigge.“
En hann var farinn. Og ómurinn af fótataki varmennisins
þagnaði skyndilega. Hurð var skellt að stöfum.......
Elisabet Aiard hneig niður við mikið skrjáf í silkiklæðum
hennar. Katrín hreyfði sig ekki. Hún gat ekki fengið sig til
að snerta við henni.
En nú ruddist inn Magde Piers, þerna frúarinnar, lyfti henni
upp og mælti:
„Komið, lafði mín, þetta er reynslu og sorgardagur fyrir
yður, og þér eruð hvíldar þurfi. Komið og hvílizt.“
Hún leit þóttalega á alla viðstadda, er hún leiddi burt grát-
andi húsmóður sína.
„Þið ættuð að aumka hana, — þetta var ekki henni að kenna.
Örlög hennar voru skráð í stjörnurnar. Enginn má sköpum
renna.“

Dulrænai
frásagnir
Höllu-pyttur
Það hafði borið til nýlundu
um daginn, að sézt hafði til ríð-
andi manns, ofán dal þann, er
Bæjardalur nefnist, og stefndi
hann út í Hlíðarland, en því
þótti það nýlunda, að þar var
enginn mannavegur né manna
von á þessari leið. Daginn eftir
var gerð leit að Höllu og fannst
hún þá dauð í pytti einum, er
síðan heitir Höllu-pyttur. Lík
hennar var flutt heim og var
það lagt hirðuleysislega á bæj-
arhelluna í bili, og lá þar um
stund, þar til betur var gengið
frá því. Sennilega hefir verið
litið svo á, að Halla hafi fyrir-
farið sér, og var útförinni hag-
að eftir því.
Ekki er þess getið, að neitt
bæri til tíðinda í Hlíð fyrr en
næsta sumar, sama daginn, sem
Halla fannst dauð árið áður. Þá
gekk Guðrún húsfreyja út, en
er hún steig á helluna, sem líki
Höllu hafði verið fleygt á, datt
hún dauð niður.
Komst nú á kreik orðrómur
um, að Guðrún mundi hafa
fengið Hallgrím bróður sinn til
að senda draug til að drepa
Höllu og hefði það verið mað-
urinn, sem sást fara svo und-
arlega leið daginn sem Halla
drukknaði. Eftir þetta sást Halla
oft í fylgd með afkomendum
Guðrúnar, og er svo talið, að
hún fylgi þeim enn. Ekki er
þess getið, að l.Vm hafi gert
neinum þeirra mein, og má vera
að þeir njóti að því Ásmundar
unnusta hennar. (Samkvæmt
sögnum úr Lóni '27).
Veðiirhljóð.
Um 1900 var ,eg að segja
börnum til á Stafffelli LFellum.
Eitt kvöld um veturinn gerði
snjóhríðarbyl sem oftár, er
hélzt yfir nóttina, Um kvöldið
mjólkuðu þær kýrnar, Þorbjörg
Oddsdóttir og Anna Björg, er
þar var lengi. Hún stanzaði á
tröðinni, hlustar á veðurgný-
inn á þekjunni, og segir með
alvöru-áherzlu: „Nú er hann
að drepa einhvem úti, það
bregzt mér ekki“. ■— „Ólíklegt
því ýmist til þessarar hliðarinnar eða hinnar. Fyrir sólarhring er það, að nokkrir séu úti núna,
30.
Langur tími virtist líða þar til allir voru farnir. Katrín stóð
þarna og hlustaði eftir þungu fótataki þeirra, sem báru burt
lík föður hennar — um forsalinn og upp í svefnherbergi hans,
þar sem hann mundi hvíla, þar sem hann yrði fluttur til hinstu
hvíldar í Leasankirkjugarði. Hún vissi, að hún hefði átt að
fara upp, eins og móðir hennar hefði átt að gera, til þess að
sjá um, að líkið yrði þvegið og um það búið sem venja var til,
lesa bæn og signa það, en þetta mundi nú vera hlutverk gömlu
Joan — og það mundu ekki vakna sömu tilfinningar í brjósti
hennar, er hún leit á andlit hans.
„Pabbi, pabbi,“ kallaði hún allt í einu og það var auðn og
tóm í hjartanu, og hún vissi varla, að hún hefði rekið upp
angistarvein, fyrr en Robert Douce stóð við hlið henni og
mælti:
„Er nokkuð, sem eg get gert?“
Hún hafði gleymt nærveru hans. Nú vissi hún, að hann
hafði staðið þarna allan tírhann, lagt við hlustirnar, gefið henni
gætur.
Hún fylltist viðbjóði á honúm og mælti:
„Nei — ekkert frekara.“
Hann skildi ekki hvað hún var að fara.
„Væri ekki bezt, að eg færi eftir lækni?“
„Jú, sem fyrst, farið —,“ sagði hún til að losna við hann.
„Eg ríð þegar til Hastings.“
„Ríðið til helvítis ef þér viljið,“ sagði hún og þaut fram
hjá honum og upp í herbergi sitt.
Klukkan sló tíu. Hafði allt þetta gerzt á einni klukkustund?
31.
Katrín lá lengi andvaka — í fyrsta sinn ævinni. Hún hlustaði
eftir í hvert skipti sem klukka sló í húsinu — og hénni fannst
tíminn aldrei ætla að líða. Milli klukkan 3 og 4 heyrði hún
að gengið var um í húsinu. Það hlaut að vera læknirinn, sem
kominn var tií móður hennar. En Katrín vildi ekki fara á fæt-
ur — Magde Piers gat farið. — Hún hafði þreytuverki í öll-
um líkamanum, en henni fannst höfuð sitt eins og logandi blys.
Hún gat ekki látið höfuðið hvíla kyrrt á koddanum — bylti
Þegar dyrnar létu undan þunga
árásamanna bjuggust mennirnir, sem
fyrir innan voru til varnar og ætluðu
að selja líf sitt dýrt.
Þeir röðuou sér fyrir framan kön-
urnar og Tarzan stökk fram þrátt
fyrir að Hassán væri með hlaðna
byssu 5 hendinrd.
Nú heyrðist allt í einu mikill há-
vaði við girðingu þorpsins, en fíla-
hjörðin ruddist áfram og braut allt
er fyrir varð.
Nokkrir risavaxnir fílar vorú
komnir fast að Aröbunum áður en
þeir urðu þeirra varir og sló felmt-
ur á þá.