Vísir - 12.07.1952, Qupperneq 5

Laugardaginn 12. júlí 1952.
V I S I E
5
(Laoifaptdagssaga ■VOIjíU
William Francis:
Brotna brúðan

Hin unga, fagra kona
hans hafði verið myrt.
— Ekkert vitni gat
sannað saklevsi hans,
— nema brotna brúð-
an. Mundi hún „tala“
máli hans um það er
lauk? -----------------
Til þess að þið skiljið að
fullnustu hvað gerðist verðið
þið að vita sem á undan var
gengið. í útvarpi og blöð-
um var allt rangfært. Eg hélt
þvi t. d. aldrei í'ram, að ldn-
verska brúðan byggi yfir
tíuhnagni. Blaðamenn sögðu,
öð eg hefði talið Chris trú um
þetta. Það gerði eg aldrei, né
heldur Charles og Ednu.
Þetta vildi eg taka fram fyrir
Vétti, en mér var ráðlagt að
gera það eklci. Hér er önnur
staðreynd: Clinton Baily var
ftstfanginn í Chris. Hún var
mér ótrú — og Clinton var
tnaðurinn. Eg vissi þetta —
en hvað er til sönnunar slíku,
nenia framkoma manna? —
'Áður en lengra er farið vil
eg talca fram: Eg stal ekki | ““gE"
brúðunni. Ted Hibbard, sem
fékk hana hjá kínverskum
bónda í seinustu stvrjöld,
gaf mér hana. Hann gaf mér
hana vegna áhuga míns fyrir
kínverskum listmunum. Ted
beið bana daginn eftir að
sem eg starfa hjá, átti þá í
samningum við herstjórnina,
og eg vissi af fyrri reynslu, að
eg rnundi ekki sleppa fyrr en
um miðnætti. Þetta var eg að
segja Chris, þegár brúðan
kom í póstinum. Hún hafði á
orði vegna hershöfðingjans,
að hringja til Clintons og
hætta við boðið.
„Hvað er í pakkanum?“
sagði hún.
„Kinversk brúða,“ sagði
hann gaf mér brúðuna og
getur því ekki staðfest þetta.
Bréf hans um gjöfina hafði
eg rifið. Brúðan var 6 þml.
á hæð, klædd sem aðalsmær
á 15. öld og kjóllinn gull-
bryddur. Þetta var ekki ó-
metanlegur listmunur, — að
eins skrautbrúða að minni
hyggju. Enginn listmuna-
kaupandi mundi hafa keypt
hana fyrir meira en 100 doll-
ara.
Það var tilviljun, að brúð-
an kom sama daginn, og
Chris hafði áformað að
Þar sem eg safnaði austur-
Ienzkum niuiium vakti þetta
enga uiidrun. Hún strauk
brúðuna. Ósjálfrátt. Það
gerðu allir, sem sáu hana.
„Eg held eg hringi ekki, —
mér finnst, þar sem allt er
undirbúið —“
„Ilringdu og hættu við
það,“ sagði eg og hún liringdi,
fvrst lieim til hans, svo í
skrifstofuna, án árangurs.
„Hann verður ekki við í
dag, — eg hringi heim til
hans seinna,“ sagði hún, og
um leið og hún gelck frá skrif-
straukst liún við
brúðuna, sem datt á gólfið.
Þegar hún beygði sig til að
talca hana upp rann eins og
ljós upp fyrir mér:
Þótt við þekktum Clinton
Baily mjög lítið mundi hún
bæði símanúmer hans heima
og á skrifstofunni. Og’ liún
talaði um þáð eins og sjálf-
sagðan hlut að „hringja heim
til hans“. Eg er ekki afbrýði-
samur. í tíu ára hjúskapar
lífi hefir cngin grundsemd
vaknað í hennar garð. — Eg
reyndi á allan hátt að sann-
færa mig um, að það væri til-
viljun, að hún mundi síma-
númerin, þau væru lik, auð-
velt að muna þau o. s. frv.,
en svo var ekki.
Eg kom seint heim. Chris
var vanalega sofnuð, er eg
kom. Nú var hún glaðvak-
blelckja mig, en það vissi eg andi.
ekki fyrr en siðar. Fyrr í vilc-
Unni hafði Chris ákveðið að
hafa kvöldlioð og bjóða Char-
les bróður mínum, Ednu
konu hans, og Clinton Bailv.
Eg þekkti Clinton í rauninni
ekkert, man ekki einu sinni
hvernig þessi kynni byrjuðu,
bjóst við, þar sem hann var
cinhleypur, að liann kæmi
með stúlku með sér, eða
Chris hefði boðið stúlku hans
vegna, en ekki var um þetta
Vætt.
Á fimmtudag sendi Charles
afboð fyrir sig og konu sina
«— eg man ekki hvers vegna.
Á föstudagsmoTgun fékk eg
um komu- herslúifð-
tafði
- eg
vera
„Hershöfðinginn
þig?“ sagði hún.
„Mér dauðleiddist
hefði heldur viljað
heima, einn með þér.“
„Eg var ekld ein.“
„Fyrirtak.“
„Eg náði aldrei sambandi
við Clinton. Hann kom beint
hingað án þess að fara lieim.
Hvað — hvað var þetta?“
„Hvað?“
„Hávaði, eins og eitthvað
hefði dottið?“
„Hvar?“
„t „greninu“,“ en syo
liefndum við skrifstofuna.
Eg hafði ekki heyrl neitt.
en fór að athúga þetta. —
ingja nokkurs, éii fýrii-tækið [ Kinverska brúðan tá á miðju
gólfi. Er eg tók hana upp
minntist eg þess að símataug-
in hafði vafist um hornið á
skrifstofuborðinu, er Chris
hringdi — og var enn
hreyfð. Iiún hafði þvi ekki
hringt til Clintons. Síminn
hafði ekki verið notaður.
Hvað var það?“ spurði
Chris, er eg kom aftur inn í
svef nherbergið.
„Brúðan.“ •
„Æ, eg lagði hana í hill-
una fyrir aftan skrifborðið.“
„Yar hún þar þegar þú
símaðir til Clintons?“
Já, já, seinast er eg reyndi
að hringja til hans.“
Eg minntist eltki á, að hún
lá a. m. k. átta fet frá liill-
unni, en drap á, að ábreiðan
væri þykk, svo að hún hlyti
að hafa dottið hávaðalaust.
„En hvað datt?“
„Ekkert annað hefir dott-
ið,“ sagði eg, og hugsaði um
það live vandlega hún hafði
hreinsað allt. Það var ekki
einu sinni vindlingaaska
neinsstaðar.
„Þessi brúða, hún er —“
„Barnaleikfang,“ sagði eg,
slökkti og lagðist við hlið
hennar.
Eg svaf illa þessa nótt —
og hún líka. Eg varð þess
var, að liún var alltaf af bylta
sér. Um morguninn þóttist
hún sofa og eg fór án þess að
tala við hana. Eg hugleiddi
hvernig öllu mundi varið.
Áðeins um eitt var eg viss:
Að eg elskaði hana og að eg
mundi elslca hana allt til
hinztu stundar.
Er við sátum að mi'ðdegis-
verðarborði reyndum við að
Vera lcát. Við sátum í „gren-
inu“ að máltíð lokinni eins
og vanalega, Charles og
Edna komu. Við bræðurnir
ræddum um viðskipti og þær
um föt. Allt i einu varð þögn
og Edna mælti við Ghris:
Um hádegisbilið veifaði
eg til þin, en þú sást mig ekki,
þú hafðir hraðan á.“
Chris virtist verða óstyrk
og liún mælti óeðlilega liratt:
„Það var ekki eg, — eg
fór elcki að heiman.“
„En eg var alveg viss —“
„Hvað —•“, sagði Charles
allt í einu. Hann horfði á
brúðuna, sem lá á gólfinu og
virtist liafa hreyfst. Eg ætl-
aði að taka hana upp, en
Chris mælti i æsingu:
„Snertu hana ekki, snertu
hana elcki.“
Eg hætti við að taka hana
upp og horfði á Gliris, en hún
inælti:
„Afsakið mig, taugarnar
eru ekki i lagi.“
Charles tók upp brúðuna
og spurði mig, hvar eg hefði
fengið hana og eg sagði hon-
um frá þvi.
„En hvernig stendur á, að
hún var þarna komin allt í
einu?“
Eg horfði á skrifborðið og
hilluna.
„Hún datt,“ sagði eg.
„En, herra trúr, maður —“
,Æún hefir dottið fyrr,“
sagði eg, í þeim tón, að eg
œtlaðist til, að ekki væri frek-
ara spurt. Eftir þetta var erf-
itt að halda uppi samræðu,
og er þau Charles og Edna
°~ voru farin, sagði Chris:
.„Anthony, það er eins og
það sé illur andi í þessari
brúðu?“
„Vitlej’sa", sagði eg. „Við
skulum ferðast eitthvað,
Chris, —- eg gæti fengið mán-
aðar-le^Tié4
„Nei,“ sagði hún og leit
undan. „Ekki nú.“
Eg setti brúðuna milli
tveggja þungra kertastjaka á
hillu í setustofunni. Það fór
eins og hrollur um Chris.
Jíún lagði hendur fyrir augu
sér. Eins og eg áður sagði
íagði eg engan trúnað á dul
magn brúðunnar.
„Er nokkuð á milli þín og
Clintons, Chris?“ spurði eg
nllt í einu. „Hefirðu blekkt
mig?“
Hún ætlaði að svara, leit á
brúðuna, en gat ekki mælt.
Brúðan hreyfðist og Chris
spratt á fætur. Hún þreif
ckörung og ætlaði að mölva
brúðuna, en missti marks.
„Hættu,“ sagði eg.
„Það er illur andi í lienni,"
eagði hún ærð og sveiflaði
skörungnum, en hæfði annan
stjakann og linaut um leið.
Kertastjakinn datt á gagn-
auga hennar og hún lá með-
vitundarlaus á gólfinu, ofan
á brotinni brúðunni.
Hilda, eldabuskan, oklcar,
segir, að eg hafi kropið við
hlið hennar með kertastjak-
ann í hendinni, er hún kom
inn. Chris var ekki með lífs-
marki og þeir segja, að eg
hafi drepið hana. Og að hún
hafi reynt að verjast með
skörungnum. Þeir sögðu
margt og margt, en eg sagði
fátt. Charles og Edna sögðu
frá því sem borið hafði við,
er þau voru hjá oklcur.
Kannske liefði eg átt að segja
alla söguna, en mér hefði
ekki verið trúað.
— Á miðnætti næsta verð
eg tekinn af lífi, nema krafta-
verk gerist.
Charles liefir teldð brú'ð*
Una og flutt hana í „grenið“.
Á miðnætti ætla þau, hann
og Edna, að liorfa á hana, að
beiðni minni. Þau vita elcki
hvað gerist, né eg, en seinna
munu þau lesa þetta. Og detti
brúðan.af hillunni munu þau
að minnsta kosti trúa mér.
Eg bið til guðs, að hún
detti.
to?-
Hvað viltu vita?
Dálkinum hefir borizt bréf
frá trésmið með nokkrum fyr-
irspurnum um utanhússmáln-
ingu og verður reynt að svara
fyrirspurnunum að nokkru leyti
í dag, en síðan ýtarlega næsta
laugardag.
1) Spurning: Hver er helzta
orsök þess að málning endist
illa utanhúss, til dæmis á
gluggum, girðingu, þakburst-
um og yfirleitt öllu tréverki?
Svar: Til þess geta legið ýms-
ar orsakir, en að öðru leyti
verður svarið við þessari fyrir-
spurn að bíða næsta laugardags.
Verið er að gera ýmsar tilraun-
ir varðandi þetta efni á vegum
málningarverksmiðju einnar og
munu niðurstöður væntanlegar
næstu daga.
2) Spurning: Er það rétt, sem
margir eldri menn fullyrða að
málning endist verr nú, en fyrir
nokkrum áratugum?
Svar: Það mun ekki vera hin
raunverulega orsök heldur að
allur viður, er nú flyzt til lands-
ins er miklu lakari en sá er áð-
ur fluttist, og mun orsakarinn-
ar vera þar að leita fyrst og
fremst.
3) Spurning: Er leyfilegt að
láta sig dreyma um framfarir
á sviði framleiðslu utanhúss-
málningar, hliðstæðar þeim sem
hafa orðið á sviði innanhúss-
málningar með hinum nýju teg-
undum, sem komið hafa á
markaðinh?
Svar: Það er alltaf að vænta
framfara á öllum sviðum, en áð
öðru leyti eru hráefnin í utan-
hússmálningu og þau, sem eru
hinum nýju innanhússmáln-
ingar algerlega óskyld, svo
framfarir á þessu sviði þurfa
ekki að fylgjast að.
4) Spurning: Heyrt hefi ég
að málarar haldi því fram að
fernisolía sé lakari nú en áður
þekktist. Ef það er rétt hver er
þá orsökin?
Svar: Sumar tegundir af
fernisolíu munu af sömu gæð-
um og áður, en fernis-
olía er misjöfn. Áður fyrr var
keypt frá þaulþekktum fram-
leiðendum, en nú mun erfiðara
um slík kaup.
„Lárus“ spyr: „Hvort er rétt
að segja að blátt eða brátt bann
sé lagt við einhverju?“
Svar: Orðabók Sigfúsar
Blöndal nefnir blátt bann.
„Sævar“ spyr: „Vegna þess,
hve mikið hefir verið skrifað
um ameríska hafskipið United
States, langar mig til að fá
upplýsingar um lengd þess,
breidd og svo framvegis. Hvað
eru ensku „drottingarnar“ stór
skip?“
Svar: United States er 990
fet á lengd, eða sem næst 300
metrar. Queen Elizabeth, sem
er stærri „drottningin“, er 1031
fet á lengd. Breidd: United
States 101 % fet, Q. Eliztbeth
118 fet. Smálestatala: United
States 53,290 smálestir, Queen
ElizabetH 83,673 smál. Farþéga
fjöídi:" United -States 1982
Queen Elizabeth um 2300.'