Vísir - 20.09.1952, Blaðsíða 7

. VlSIE
Laugardagiini 20. september . 1952
Músíkskóli fyrir börn tekur til
starfa í október.
í næsta mánuði mun taka tilj
starfa í húsakynnum Melaskól-
ans músíkskóli fyrir börn, og
veitir dr. Heinz Edelstein hon-
um forstöðu.
Dr. Edelstein, sem kennt hef-
ur við Tónlistarskólann um
langt árabil, hefur dvalið ár-
langt erlendis — í Þýzkalandi
og Sviss — til þess að kynna sér
fyrirkomulag skóla af þéssu
tagi, og því er ráðizt í þetta nú.
Verður þessi nýi skóli í tengsl-
um við Tónlistarskólann, og í
skólaráði verða m. a. dr. Fáll
ísólfsson, Robert A. Ottósson,
Ragnar Jónsson og Ingólfur
Guðbrandsson.
Þeir dr. Edelstein og Ragnar
Jónsson skýrðu fréttamönum
frá hinum nýja skóla í gær, og
sögðu þeir m. a., að þarna yrði
aðalatriðið að ala upp góða
tónlistaráheyrendur, en það er
ekki síður mikilvægt en að
kenna unglingum að leika á
hljóðfæri. Er tilgangurinn að
vekja söng- og músíkgleði með
börnunum og veita þeim þekk-
ingu á undirstöðuatriðum tón-
listar. Með þessu á að skapa
þann grundvöll, sem tónlistar-
líf getur byggzt á. Er músík-
iðkun ekki sízt mikilvæg í
landi, þar sem menntun er mjög
einhliða.
Dr. Edelstein komst einnig
svo að orði m. a.:
„Hingað til hefur lítið verið
gert fyrir æskulýðinn á því
sviði, enda þótt músíkgáfur séu
yfirleitt góðar hér á landi eftir
minni reynslu. Skólanum nýja
er ætlað það hlutverk að fylla
í skarðið. Til að byrja með
munu börn á aldrinum 8—11
ára verða tekin í kennslu, en
eldri börn síðar, ef tiltækilegt
verður.
Börn, sem eru til þess fallin
og óska þess, munu eftir nokk-
urt nám í barnanmúsík-skól-
anum standa betur að vígi til
að standast inntökupróf í Tón-
listarskólann en ella væri. Þó
mun námið í barnamúsíkskól-
anum ekki takmarkast við und-
irbúning undir Tónlistarskól-
ann, heldur miðla sjálfstæðri
tónmenntun.
Kennslan sjálf verður ekki
falin í neinu bóklegu námi,
heldur á þekking og menntun
að vera afleiðing leiks og
skemmtunar. Iðkað verður
söngur, leikir, hreyfing eftir
músík, blokkflautuleikur, leik-
ur á nýstárleg slaghljóðfæri,
nótnalestur og fleira. Kennt
verður í flokkum eina klukku
stund tvisvar í viku.
Hægt verður að taka 200 börn
í skólann, og verður kennt í
20 barna hópum, en kennslu
gjald verður 38 kr. á mánuði.
Síðar mun verða skýrt frá því,
hver og hvenær innritun fer
fram.
— Bangkok.
Framh. af 6. síðu.
í klóm
lögreglunnar.
Þrátt fyrir þessar fullyrðing-
ar var mér ekki beinlínis rótt
er eg gekk inn um aðaldyr lög-
reglustöðvarinnar klukkan ná-
kvæmlega hálf ellefu þriðju-
daginn 26. ágúst. Myndu þeir
nú ekki reyna að nota tækifær-
ið til þess að gera mér ein-
hverja skráveifu? Raunar var
talið að hvergi í öllum Austur-
löndum væri vinveittari þjóð
okkur hvítum mönnum en í
Thailandi, og enn sem komið
var höfðu allir sýnt mér vin-
semd, — en öryggislögreglan?
Það var einhvern veginn ekki
alveg nógu öruggt.
Mér var vísað til lögreglufor-
ingja, er sat við geysistórt
skrifborð. Eg nefndi nafn mitt,
og rétti honum vegabréfið. For-
inginn gerðist allt í einu mjög
þungbrýnn og ábúðarfullur og
svo spurði hann: „Hvers vegna
komuð þér. ekki hingað, eins
og fyrir yður var lagt?“ Eg
gerði mig eins aumingjalegan
og mest mátti verða og svaraði,
klökkum rómi: „Eg vissi ekkert
um það, minn herra.“ Löng og
ískyggileg þögn meðan hann
blaðar í vegabréfinu. Svo réttir
hann það í áttina til mín, legg-
ur það á borðið, styður vísi-
fingri hægri handar einmitt á
þá blaðsíðuna, þar sem leyfið
mitt var skráð og segir: „Þér
eruð læs, er ekki svo?“ Jú, ekki
áræddi eg nú beinlínis að þræta
fyrir það, og þá sá eg að þarna
stóð skýrum stöfum: Mæti hjá
útlendingaeftirlitinu 21. ágúst.
„Drottinn minn,“ sagði eg og
reyndi að fölna upp. „Þetta las
eg aldrei." „Las ekki,“ át yfir-
valdið fyrirlitlega eftir mér,
tók vegabréfið og lagði það of-
an á skjalabunka á skrifborðs-
horninu. Svo tók það þrjár
handskrifaðar folíósíður, sem
voru á borðinu, hóf nú að yfir-
heyra mig um einstök atriði
ferðar minnar og skrifaði jafn-
óðum til viðbótar á blöðin, og
þá varð mér ljóst að á öllum
þessum þrem blaðsíðum var
skýrsla um hinn óheyrilega af-
brotaferil minn. Að lokinni yf-
irheyrslu og skýrslugerð stakk
foringinn vegabréfi mínu í
skjölin og sagði: „Annar herra-
maður þarf að tala við yður.“
Svo brunaði hann á undan okk-
ur, en við eltum eins og lömb,
leidd til slátrunar.
„Er það sá allra æðsti, sem
við hittum næst?“ hvíslaði eg
að fylgdarmanninum. „Nei,
liðþjálfinn fer bara með okkur
til liðsforingjans," andaði hann
í eyra mér. Og eg. sem hélt í
einfeldni minni að þetta væri
sjálft yfirvaldið.
Rakinn
afbrotaferill
minn.
Skjöl á borði. Þungbrýnn
yfirmaður. Aumur þræll skell-
ir hælum. Sökudólgur hnígur í
stól. Ný yfirheyrsla. Stuttar,
snöggar spurningar, eins og
skothvellir. Fylgdarmaðurinn
túlkar því að yfirvaldið segist
ekki tala ensku en geta lesið
hana. Fyrirskipun gefin um að
eg skrifi skýrslu, þar sem grein
sé gerð fyrir öllum ferðum
mínum, og einkum skýrð} einhver prússnesk forherðing,
ástæðan til lögbrots míns. Eg og nokkru síðar, er hann skip
settist nú við skýrslugerð þessa
væri alls ekki þarna, lengi vel,
og héldi áfram að lesa, þá sann-
færðist eg fljótlega um að þetta
væri hinn alþýðlegasti herra-
maður, einkum vegna þess að
hann bauð mér vindling sem eg
neyddist þó til að afþakka.
Hann tók nú að yfirheyra mig,
nákvæmlega á sama hátt og
hinir tveir, og er því hafði far-
ið fram um hríð gerðist eg svo
djarfur að vísa til skýrslu
minnar. Varð það til þess að
hann hóf nú að lesa skýrslu
næsta undirmanns síns og
hvarf frá yfirheyrslunum. Svo
handritaði hann á plögg mín
alllangt mál, las það vandlega
yfir, sveiflaði því næst penna
sínum í marga hringi, unz hann
skrifaði einhverja ólæsilega
þvælu, sem bersýnilega átti að
tákna undirskrift hans. Svo
reis hann á fætur og fylgdi mér
til einhvers manns, sem eg vissi
aldrei hvert embætti hafði, en
sá tók strax við mér og hóf að
kynna sér málavöxtu.
Vitlausi
endinn.
Þessi maður virtist taka létti-
lega á lögbroti mínu, óg varð
það til þess, að eg freistaðist til
þess að gera að gamni mínu og
sagði: „Það vill nú svo vel til,
að ef eg verð gerður landræk-
ur vegna þessa, þá er fyrsta
ferðin, sem fellur héðan ein-
mitt sú, sem eg ætla með.“
Þetta var of djarft teflt. Hið
góðlátléga yfirbragð var allt á
brott, og yfir þetta litla, smá-
gerða, og satt að segja fremur
ógáfulega andlit, var komin
og endaði langt mál með afar
auðmjúkri afsökunarbeiðni
vega yfirsjónar minnar, og var
plagg þetta stílað til yfirmanns
sakamálalögreglu staðarins.
Heyrir minn tók nú ritsmíðina
og þrílas hana vandlega mjög.
Að því búnu tók hann að hand-
skrifa á skjölin, þar sem allur
afbrotaferill minn var rakinn,
og skildist mér að þar væri
hann að semja útdrátt og gera
tillögur í málinu. Að því búnu
sagði hann, stutt og laggott:
„Kapteinninn". Svo reis hann á
fætur, tók skjölin og vísaði
mér að borði innar í salnum,
þar sem maður nokkur sat, er
saup kalt te, reykti vindlinga
og blaðaði í skjölum. Sá tók
plöggin og bauð mér að sitja.
Enda þótt hann léti sem eg
misindismenn, kínversk ung-
mær, sem eg sá ekki betur en
að hlyti að vera fróm jómfrú,
og mér varð því ráðgáta hveft
erindi ætti í þenna kvalatsað
og svo miðaldra maður, af mér
ókennilegu þjóðerni, ljótur
þrjótur með skaðbrenndar
tennur af beteláti, gat útlits
síns vegna vel verið margeftir-
spurður manndráparí.
Er eg settist vorú tvær
klukkustundir og fimmtán.
mínútur liðnar frá því er eg
fyrst kom inn í lögreglustöð-
ina.
„Það er þokkalegur selskap-
ur, sem þú, fyrrverandi lög-
gæzlumaðurinn, ert kominn í,“
hugsaði eg, þar sem eg sat
þarna á sakamannabekknum.
„Þér hefði verið nær að trúa
‘ræðimanninum. Lögin, þau.
eru áreiðanlega ekki með að
spauga, eins og hann sagði. Hér
benda öll þau teikn, sem uppi
eru, á einn stað, — tugthúsið.
Ætti eg ekki annars að hlaupa
burt? Nei, guð hjálpi mér. Ekki
dugar það. Nógu illa er nú kom-
ið íslending, „þótt eg söðli ekki
óhapp með glæp,“ eins og
standa mun í Sturlungu. Nei,
hér mun eg sitja og bíða míns
sakadóms."
Minn leiðsögumaður og hjálp-
arhella birtist allt í einu. „Þetta
er allt í lagi. Þér megið fara,“
sagði hann, og bætti við: „Það
hefir líklega verið býrjað á
vitlausum enda. Eg hefði átt
að fara einn með vegabréfið
beint til yfirvaldsins, því að
það hefði áreiðanlega klesst
strax á það einhverjum.
stimpli.“
„En segið mér eitt, elskaði
aði mér að undirrita eitthvert J trúbróðir og heiðraði herra.
skjal, þá varð eg alveg viss um | -^vern fjandann á öll þessi
að það væri játning þess að |
hafa verið með flimtingar og
ósæmilegan munnsöfnuð í sam-
bandi við framkvæmd embætt-
ismanns hans hátignar Phumi-
phol Aduldejs á lögum, er
vörðuðu öryggi ríkisins, en eg
þorði ekki annað en að undir-
skrifa, fullviss þess að í auð-
mýktinni lægi eina vön mín til
lausnar.
„Það er sæti fyrir yður þarna
á bekknum,“ sagði þetta háyfir-
vald við mig, en við fylgdar-
mannihn sagði hann: „Þér kom-
ið með mér til yfirmanns ör-
yggislögreglunnar.“ Svo hurfu
þeir með vegabréf mitt og skjöl,
en eg settist á sakamannabekk
rekistefna að þýða? Hvers
vegna allar þessar ofsóknir,
stimpilæði, þvarg og skýrslu-
gerðir?“
„Spyrjið mig ekki um það,“
svaraði hann. „Þá krossgátu
hefi eg ekki getað leyst. Það er
kaball, sem aldrei gengur upp.
Þess vegna er eg kurteis og
þolinmóður við embættismenn-
ina meðan þeir eru að leita að
einhverjum lagakróknum til
þess að festa skjólstæðinga
mína á. Takist það ekki er allt
vel, en ef þeir finna hann þá
vitum við að það kostar
„squeeze“.
Svona er þetta héma austur-
frá hjá okkur. En segið mér:
úti í horni. Þar voru, auk mín,' Hvernig er þessum málum
tveir Indverjar, áreiðanlega háttað heima hjá yður?“
TARZA
/Z5S
Þegár Jerome háigaðist hliðið á
búðunum, gerði harin ■ friðarmerki
með höndinni, en merkin.u var ekki
svarað.
Illúðlegm- svipur íbúa þorpsins fór
ekki fram hjá Jerome þegar hann
gekk í áttina að kofa Golta.
„Ég er kominn til að sækja hvítu
stúlkuna", sagði Jerome. „Hvítir
menn skipa ekki fyrir hér“, svarði
Golta.
„Afhentu mér stúlkuna“, endur-
tók Jerome". Annars mun ég skýra
frá því, að þú sért hlébarðamaðurr.“